อาชีพครูนั้นมิใช่เพียงแค่การสอน

เนื้อเรื่อง

อาชีพครูนั้นมิใช่เพียงแค่การสอน

        ครู คือห้องสมุดล้ำค่าที่หาที่อื่นมิได้ ครูคือผู้ให้แต่ไม่ใช่ผู้รับ ครูคือบุคคลที่เราควรเคารพ ครูเปรียบเสมือนโลกใบนี้ที่ทำให้เราเติบโต คำว่าครูนั้น เป็นคำสำคัญในชีวิตของการเป็นนักเรียน

       เมื่อตอนเราเป็นเด็กเราจะกลัวครูทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น การทำสิ่งต่างๆหรือ การบ้าน เราจะกลัวไปหมด แต่พอเราโตขึ้น เราจะไม่มีความรู้สึกกลัวสิ่งใดอีก ทำให้ครูต้องมีภาระหนักขึ้น ครูต้องดูแลเอาใจใส่พวกเรามากขึ้น ดังนั้นครูคือคนที่เหนื่อยที่สุดในโรงเรียน เช่น  เมื่อถึงกำหนดเวลาตัดผม ถ้านักเรียนบางคนไม่ยอมตัด ครูก็จะกลายเป็นช่างตัดผมประกอบกับกรรไกรที่แหลมคมพร้อมจะตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่มันยาวเกินออกมาบนศีรษะของท่าน เมื่อเรามีเรื่องชกต่อยหรือตบตี ครูจะแปลงกายเป็นตำรวจผู้สืบสวนคดีประจำตัว  เมื่อเรามาโรงเรียนเราจะเห็นครูที่กลายเป็นพนักงานต้อนรับนักเรียนที่เคารพ เมื่อเราเข้าห้องเรียน ตอนนี้เท่านั้นที่ครูจะกลายเป็นครูที่แท้จริง ดังนั้นคำว่าครูมิใช่เพียงแค่การสอนนักเรียน  ครูผู้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่นักเรียน ผู้ที่มอบความรู้ ผู้ที่มีชีวิตอันแสนอันเหน็ดเหนื่อย ผู้ที่มีมอบหัวใจให้แก่นักเรียนทุกคน แต่พวกเราทุกคนนั้นจะไม่เห็นความสำคัญกับครูเลยเมื่อมันยังไม่ถึงเวลา แต่เมื่อถึงเวลาตอนที่เราจะออกสู่โรงเรียนเล็กๆไปสู่โรงเรียนที่กว้างใหญ่กว่า ตอนนั้นแหละ เราเพิ่งจะเห็นความสำคัญของครูที่แท้จริง ผมจะไม่พูดถึงครูคนใดคนหนึ่ง เพราะคนที่เป็นครูนั้นย่อมมีความหมายต่อนักเรียนทุกคน  ผมคิดว่าครูเป็นบุคคลสำคัญต่อชีวิตนักเรียน ผมไม่ใช่คนที่ทำเรื่องผิดกฎระเบียบของโรงเรียนแต่ก็มิใช่คนดีอะไร ถึงบางครั้งก็รู้สึกหมันไส้ครูอยู่บ้าง แต่ถึงกระนั้นครูยังไงก็เป็นครู คำตักเตือนของท่านคือคำพูดที่สามารถนำมาพิจารณาใช้กับชีวิตเราได้ ผมไม่ได้ปลื้มครูคนไหนเป็นพิเศษ เพราะผมไม่ใช่นักเรียนที่ดีเด่นอะไร การรักษาระยะห่างระหว่างครูกับนักเรียนเป็นสิ่งสำคัญ ถึงครูสมัยอดีตจะมีความแตกต่างกับครูสมัยปัจจุบันอยู่มาก ทั้งไม่มีการตีเมื่อทำผิด และสามารถที่จะพูดคุยหยอกล้อกับครูได้เพื่อความใกล้ชิดครูกับนักเรียน บางสิ่งก็ดีสำหรับยุดนี้ แต่บางสิ่งก็เกินไปสำหรับยุคนี้

      ถึงครูจะพยายามเป็นผู้ให้ที่ดีมากแค่ไหน แต่ถ้านักเรียนไม่เป็นผู้รับที่ดีแล้ว ครูก็จนปัญญาเหมือนกัน เป็นนักเรียนต้องรู้จักหน้าที่  ถึงเวลาเรียนต้องเรียนอย่างตั้งใจ มิใช่ถึงเวลาเรียนนั่งอัพ facebook หรือเล่นแชท BB ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันเป็นประโยชน์กับคนที่เห็นคุณค่าที่แท้จริงเท่านั้น แต่มันจะกลายเป็นโทษถ้าเราเห็นคุณค่าที่ผิดๆ เป็นนักเรียนต้องอ่านหนังสือมิใช่ข้อความบนมือถือ เป็นนักเรียนต้องรู้จักตนเองมิใช่ตามเพื่อนตลอดเวลา เป็นนักเรียนใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ไม่ใช่พอเวลาผ่านไปเพิ่งจะเห็นคุณค่าของมัน