คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Number 10 --100%--
ค่ำคืนอันแสนหดหู่ผ่านไปอย่างยากลำบากแต่มันกำลังจะผ่านไป...
แม้จิตใจจะกระวนกระวายแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ร่างบางนั่งถอนหายใจในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ๆ นี่คนเดียวตั้งแต่เช้ามืดแล้วเขานอนไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วแต่ร่างกายมันไม่เป็นใจซะเหลือเกิน ร่างกายนี้ช่างทรยศจิตใจซะเหลือเกินแม้ว่าจิตใจจะกระวนกระวายแต่ยังไงร่างกายต้องได้รับการพักผ่อนแม้ต้องข่มตาหลับก็ตามแต่
‘กลับมาเป็นแบบนี้อีกแล้วสินะ ความทรงจำบ้า ๆ แบบนี้ผมน่าจะตายแทนพี่ยูซองมันน่าจะดีกว่านี้’ ยังไงก็ทำได้แต่คิดถ้าเค้าตายไปคนที่ต้องเสียใจก็คือแม่ เค้าไม่อยากให้แม่ต้องเสียใจไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่เลยมันดูทรมาร..
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังจากหน้าห้องเป็นสัญญาณว่าต้องมาปลุกแน่ ๆ
“มีอะไรครับ....พี่ยองแจ”ร่างบางเอ่ยแต่ไม่สบตาแต่เค้ารู้แล้วล่ะว่าเป็นยองแจ
“นายน่ะเมื่อคืนไม่ได้นอนใช่มั้ย ? ”ยองแจมองคนตรงหน้าเอือม ๆ
“นายจะนั่งคิดมากไปทำไม นั่งคิดไปแดฮยอนก็ไม่มาหรอก”คำพูดที่เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงตรงหัวใจดวงนี้ซะเหลือเกิน
“ถ้าเป็นคนที่พี่รัก พี่จะคิดรึเปล่า ?”จุนฮงมองพื้นไม่กล้ามองหน้ายองแจเพราะกั้นน้ำตาไว้
“คิดแต่คิดไปมันก็ไม่ได้ทำให้คนที่พี่รักกลับมา เพราะฉะนั้นดูแลตัวเองซะถ้าแดฮยอนมันเห็นมันคงด่าพี่ว่าไม่ดูแลนายแทนมันอีก...”ยองแจร่ายยาว
“ครับ เข้าใจแล้ว”จุนฮงได้แต่พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องไปรอเวลานัดกับทุกคน
“เราไปตามหาแดฮยอนกัน”เสียงพี่ใหญ่ของกลุ่มบอกทุกคนที่ดูไม่สดชื่นเลย
“จะไปหาที่ไหนล่ะ ? ”เป็นฮิมชานที่ถามด้วยแววตาหมดหวัง
“ที่ ๆ มันตกลงไปแถวนั้นมีหมู่บ้านลองไปหาดูมั้ย ? เพื่อจะเจออย่างน้อยพวกเรายังมีหวังยังไม่มีใครพบศพแดฮยอนนี่น่า รอตำรวจไม่ไหวหรอก”ยงกุกร่ายยาวเพื่อให้กำลังทุกคน
Jong up Talk
วันนี้ผมมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ผมเลยออกมาสูดอากาศตั้งแต่เช้าแต่ไม่ถือว่าเช้ามากหรอกฮะ เพราะว่าชาวประมงทุกคนก็ตื่นตั้งแต่เช้ามืดนั่นแหล่ะครับ
เอ๊ะ ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างลาง ๆ คล้าย ๆ คน ปลาอะไรมาเกยตื้นรึเปล่านะ ?
“อ๊ะ”ผมลองเดินเข้ามาใกล้ ๆ เป็น คน เอ๊ะแล้วมานอนอะไนแถวนี้อ่ะมีแผลที่หัวด้วยอย่างนี้ต้องรับเอาไปให้พ่อหมอช่วยแล้วล่ะครับเอ๊ะ ผมนึกถึงคำทำนายของพ่อหมอขึ้นมา ‘เนื้อคู่ของเจ้าจะเดินทางมาที่นี้จะมีคนเจ็บมาให้ช่วย’ไอ้ข้างหลังมันใช่นะครับแต่ไอ้ข้างหน้านี้มันใช่คนเดียวรึเปล่า ? แต่ต้องนี้ต้องรีบไปหาพ่อหมอด่วนแล้วล่ะครับ
“วางพ่อหนุ่มนั้นไว้ตรงนั้นแหล่ะ”พ่อหมอบอกพร้อมเตรียมอุปกรณ์ช่วยเหลือ
“ครับ”ผมวางผู้ชายคนนั้นลงที่ฟูกอย่างเบามือผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หล๊อหล่อน้องมุนจะไม่ทน -////-
“คนนี้เนื้อคู่ผมรึเปล่าครับ ? ”ผมถามพ่อหมอไปตรง ๆ
“ข้าบอกไม่ได้”พ่อหมอตอบนิ่ง ๆ แล้วมองแผลที่หัวผู้ชายคนนั้น
“อีกไม่นานก็ฟื้น เอากลับไปพักผ่อนบ้านเจ้าเถอะ”พ่อหมอพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
-v- พ่อหม่อโปรดดูสังขารมุนด้วยฮะ ณ จุด ๆ นี้ไม่เป็นไรฮับ ไหวครับไหวหล่อแบบนี้มุนทนได้ ><
“จงออบลูกเอาใครมาน่ะ ?”แม่ของผมเดินเข้ามาดูผู้ชายคนนั้น
“เค้าบาดเจ็บครับแม่ พ่อหมอเลยให้ออบเอาพักที่บ้านเราก่อน”ผมอธิบายให้แม่ฟังย่อ ๆ
“อืม เดี๋ยวแม่เตรียมฟูกให้นะ”แล้วแม่ผมก็เดินไปเอาฟูกมาให้ผู้ชายคนที่กำลังหลับไม่ได้สติคนนี้
End Jong up Talk
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อืม...”ร่างหนาของผู้ป่วยขยับเล็กน้อยอย่างลำบาก
“หือ ตื่นแล้วเหรอ”จงออบเดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างหนา
“น้ำ”เสียงอันแหบพร่าพูดขึ้นมาเบา ๆ แต่ดวงตายังหลับพริ้ม
“อันนี่น้ำ”จงออบถือแก้วน้ำแล้วค่อยประคองร่างหนาให้ดื่มน้ำ
หลังจากที่ร่างหนาดื่มน้ำแล้วก็ลืมตาขึ้นมาก็เริ่มถาม
“นายเป็นใคร ที่นี้ที่ไหน ?”
“ผมชื่อ มุนจงออบ เรียกผมว่า จงออบ ก็ได้ฮะที่นี่คือบ้านของผม”
“ผมมาที่นี้ได้ยังไง”
“นายเกยตื้นที่ชายฝั่งน่ะ”
“ผมเป็นใคร !”
Loading. . . .
“คุณจำไม่ได้เลยรึไง”จงออบขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันไม่รู้....”
“ผมจะรู้ด้วยมั้ยเล่า ?!”
“นายไม่รู้จักฉันเหรอ”
“......”(เบิ่ดคำสิเว้า -0- อ้ากกก ลาวแตก ฮุฮุ ปกติออบมึนเจอแด้มึนหนักกว่าอีก 555)
“ผมไม่รู้จักนายหรอกนะ ผมช่วยคุณไว้”
“งั้นหรอ”
“คุณพอจะจำชื่อตัวเองได้มั้ย ?”จงออบถามเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“อืม…..”เมื่อเจอคำถามนี้สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนก็เกิดอาการปวดขึ้นมา
“ปวดหัว”ร่างหนาใช้มือกุมศีรษะของตนเองไว้และนอนลงดิ้นพลางไปมา สร้อยคอที่ห้อยไว้ก็ตกกระทบพื้น
“อ๊ะ นั่นสร้อยนี้อาจจะเป็นชื่อของผู้ชายคนนี้ก็ได้”เมื่อคิดได้จงออบก็มองดูให้ชัด ๆ
‘DJ’
“ดีเจเหรอ ? อืมมม”
“คุณชื่อคุณน่ะดีเจเหรอฮะ ?”จงออบเขย่าแขนร่างหนาเบา ๆ
“อื้อ....แดฮยอน”ร่างหนาพูดออกมาเบา ๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน
“อะไรนะ”
“แดฮยอน จำได้แล้ว ฉันชื่อแดฮยอน”แดฮยอนพูดชื่อตัวเองซ้ำ ๆ พร้อมกับยิ้มร่าจนหน้ายับ(อุ๊บ เปล่าแซะเมน)
“แล้วตัว J คืออะไรเหรอฮะ ?”จงออบถามด้วยความสงสัยเพราะคำว่าแดฮยอนไม่ได้มีตัว J เลย
“นึกไม่ออก แต่ฉันจำได้ว่ามันสำคัญกับฉันมาก ๆ เลยแหล่ะ”แดฮยอนยิ้มอย่างมีความสุข
“อ่อฮะ ^^”จงออบยิ้มและแอบเข้าข้างตัวเองซักนิดว่า J อาจจะหมายถึงจงออบก็ได้นี่นะเข้าข้างตัวเองไม่ผิดซะหน่อยนี่น่า ขอบคุณพระเจ้าที่พาแดฮยอนมาพบกับจงออบนะครับ จงออบคิดในใจ
Loading. . . .
“เฮีย ผมว่ามันจะมีจริงๆเหรอฮะ ไอ้..หมู่บ้านที่ว่าน่ะ?”จุนฮงที่ปกติจะเอาแต่มองวิวนอกรถตลอดทาง กลับเปลี่ยนมามองหน้ายงกุกแทน
“ไม่แน่ใจ แต่ก็ดีกว่านั่งรอคำตอบเฉยๆแหล่ะน่า”ยงกุกยังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ
ภายในรถคันหรูที่มี 4 ชีวิตนั่งอยู่นั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงแอร์และเสียงลมหายใจของแต่ละคน ทุกคนกำลังตกอยู่ในความคิดของตัวเอง...
“จงออบ..”
“ฮะ?”
“ผมนึกอะไรไม่ออกเลย..”แดฮยอนนั่งทบทวนกับตัวเองตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา
“ถ้าคุณจะนึกออกมันก็นึกเองนั่นแหล่ะฮะ”
“แต่มันอึดอัด ผมไม่รู้จักตัวเองเลยด้วยซ้ำ คุณไม่คิดว่ามันแย่เหรอ? การที่ตัวเองตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวเปล่าๆ ไม่มีความทรงจำอะไรเลยนอกจากชื่อของตัวเอง”แดฮยอนมองหน้าจงออบนิ่ง
“การที่คุณคิดแบบนี้มันไม่ช่วยให้คุณนึกออกหรอกนะฮะคุณแดฮยอน”
“...”
“ถ้าการที่จำอดีตไม่ได้มันแย่สำหรับคุณ ทำไมคุณไม่เลือกสร้างความทรงจำใหม่ขึ้นมาแทนล่ะJ”จงออบพูดจบก็หันไปยิ้มให้แดฮยอน
“ให้ผมเริ่มใหม่? ที่นี้? กับคุณ? เหรอครับ”
หน้าหมู่บ้าน
“ที่นี้แหล่ะ”ยงกุกเปิดประตูลงจากรถแล้วมองเข้าไปในหมู่บ้าน
‘ไม่ใช่เมืองลับแลหรอกนะ - -‘ยงกุกคิดในใจเล่นๆ
“เดินเข้าไปเนี่ย ไม่ใช่เมืองลับแลใช่ป่ะ”ฮิมชานเดินมากระซิบใกล้ๆ
“ใจตรงกันเลยที่รัก”ยงกุกหันไปยิ้มแห้งๆให้ฮิมชาน
“ย่า! นายพามาถูกใช่มั้ยเนี่ย ขี้มั่วจริงๆเลย”ฮิมชานฟาดแขนยงกุกไปเต็มแรง
“โอ้ยย ที่รักมันเจ็บ มันต้องใช่สิ”
Junhong talk
“ใช่ที่นี่แน่นะฮะ”ผมมองไปที่พี่ชายของผมกับออมม่า(?)
“ถามอะไรนักหนาวะ ใช่ก็ใช่ดิ เนี่ยกูจะเดินเข้าไปเองแล้ว”เอ่อ...ใจเย็นๆได้มั้ยล่ะ
“พี่ ผมว่านะเราบอกคนอื่นไว้ด้วยก็ดีนะ เผื่อเดินเข้าไปแล้วติดในนั้นจะได้มีคนมาช่วย”พี่ยองแจที่เดินลงมาคนสุดท้ายก็มาสมทบ
“ยองแจ นายก็เอาอีกคน ไม่เชื่อใจพี่เหรอ นี่พี่ตั้งใจพาขับรถมาจากโซลเพื่อให้พวกแกซ้ำเติมเหรอ ห๋ะ?”งานดราม่าก็มา.. เฮ้ออ ชั่งหัวพี่ผมไว้ก่อนละกัน
[OH SEHUN]
‘เซฮุน’ผมส่งแชทไป
(อะไรมึงมีอารมณ์ทำอย่างอื่นแล้วเหรอ?)
‘อือ กูมาตามหาพี่แดฮยอนอยู่’
(...)
‘?’ อะไรของมัน
(มึงอย่ามาล้อเล่น)
‘ล้อเล่นห่าอะไร กูจะส่งโลเคชั่นไปให้มึง ตามมาด้วยเอามาหลายๆคนก็ดี’ แล้วหลังจากนั้นผมก็ส่งโลเคชั่นหน้าหมู่บ้านไปให้เซฮุน
ตึ๊งงง
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
[Ilhoon]
(มึงเจอพี่กูรึยัง?!)
‘ยัง กูกำลังหาอยู่ พวกมึงรีบตามมานะ’
(เออ กูจะรีบไปๆๆ)
ตึ๊งงงงง
[Yook jaeee]
อ่า..จะมาทีก็มาให้ครบแก๊งจริงๆ ขนาดแชทยังต้องมาต่อๆกัน ยอมใจพวกมันจริงๆ..
(มึงเจอพี่เขายัง?)
‘ถ้ากูเจอแล้ว มึงคงได้มากินเลี้ยงบ้านกูแล้ว ถามโง่ๆ พวกมึงหนิ’
(ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย../แนบอิโมติคอนร้องไห้)
‘…ไปหาพี่พีเนียลไป’
“เฮียเราเข้าไปกันเถอะ ผมอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว”
“อืม เข้าไปกัน”
#มาคุย(คนเดียวกันเถอะ)กันหน่อยสิ
เออ ก็นะเหงาดีไม่มีเม้น จะลงให้หมดนะ :)
อยากเข้ามาสูบก็มา แต่ช่วยมีน้ำใจเม้นให้หน่อยนะ
นักอ่านเงาทั้งหลาย สมัครไอดีก็ได้นะธอว์ ท้อแปป
มันมาสปอลย์คนเดียวอ่ะนะ :) ไม่เป็นไรเงียบดี
#มาอัพ32.999999999per.
งานกีฬาสีข้าพเจ้าพึ่งจบเลยมาต่อได้เท่านี้กราบประทานอภัยเจ้าค่าาา
มาตามสัญญาจริงๆนะ ถึงแม้ว่าจะผ่านมา 3 ปีแล้วก็เถอะ
จะแต่งให้จบนะ 5555555 ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น