ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic B.A.P] Retention ความรักที่หายไป

    ลำดับตอนที่ #14 : Number 10 --100%--

    • อัปเดตล่าสุด 29 มี.ค. 60


    ค่ำคืนอันแสนหดหู่ผ่านไปอย่างยากลำบากแต่มันกำลังจะผ่านไป...

    แม้จิตใจจะกระวนกระวายแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ร่างบางนั่งถอนหายใจในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ๆ นี่คนเดียวตั้งแต่เช้ามืดแล้วเขานอนไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วแต่ร่างกายมันไม่เป็นใจซะเหลือเกิน ร่างกายนี้ช่างทรยศจิตใจซะเหลือเกินแม้ว่าจิตใจจะกระวนกระวายแต่ยังไงร่างกายต้องได้รับการพักผ่อนแม้ต้องข่มตาหลับก็ตามแต่

    กลับมาเป็นแบบนี้อีกแล้วสินะ ความทรงจำบ้า ๆ แบบนี้ผมน่าจะตายแทนพี่ยูซองมันน่าจะดีกว่านี้ยังไงก็ทำได้แต่คิดถ้าเค้าตายไปคนที่ต้องเสียใจก็คือแม่ เค้าไม่อยากให้แม่ต้องเสียใจไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่เลยมันดูทรมาร..

    ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังจากหน้าห้องเป็นสัญญาณว่าต้องมาปลุกแน่ ๆ

    มีอะไรครับ....พี่ยองแจร่างบางเอ่ยแต่ไม่สบตาแต่เค้ารู้แล้วล่ะว่าเป็นยองแจ

    นายน่ะเมื่อคืนไม่ได้นอนใช่มั้ย ? ยองแจมองคนตรงหน้าเอือม ๆ

    นายจะนั่งคิดมากไปทำไม นั่งคิดไปแดฮยอนก็ไม่มาหรอกคำพูดที่เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงตรงหัวใจดวงนี้ซะเหลือเกิน

    ถ้าเป็นคนที่พี่รัก พี่จะคิดรึเปล่า ?จุนฮงมองพื้นไม่กล้ามองหน้ายองแจเพราะกั้นน้ำตาไว้

    คิดแต่คิดไปมันก็ไม่ได้ทำให้คนที่พี่รักกลับมา เพราะฉะนั้นดูแลตัวเองซะถ้าแดฮยอนมันเห็นมันคงด่าพี่ว่าไม่ดูแลนายแทนมันอีก...ยองแจร่ายยาว

    ครับ เข้าใจแล้วจุนฮงได้แต่พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องไปรอเวลานัดกับทุกคน

    เราไปตามหาแดฮยอนกันเสียงพี่ใหญ่ของกลุ่มบอกทุกคนที่ดูไม่สดชื่นเลย

    จะไปหาที่ไหนล่ะ ? เป็นฮิมชานที่ถามด้วยแววตาหมดหวัง

    ที่ ๆ มันตกลงไปแถวนั้นมีหมู่บ้านลองไปหาดูมั้ย ? เพื่อจะเจออย่างน้อยพวกเรายังมีหวังยังไม่มีใครพบศพแดฮยอนนี่น่า รอตำรวจไม่ไหวหรอกยงกุกร่ายยาวเพื่อให้กำลังทุกคน

    Jong up Talk

    วันนี้ผมมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ผมเลยออกมาสูดอากาศตั้งแต่เช้าแต่ไม่ถือว่าเช้ามากหรอกฮะ เพราะว่าชาวประมงทุกคนก็ตื่นตั้งแต่เช้ามืดนั่นแหล่ะครับ

    เอ๊ะ ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างลาง ๆ คล้าย ๆ คน ปลาอะไรมาเกยตื้นรึเปล่านะ ?

    อ๊ะผมลองเดินเข้ามาใกล้ ๆ เป็น คน เอ๊ะแล้วมานอนอะไนแถวนี้อ่ะมีแผลที่หัวด้วยอย่างนี้ต้องรับเอาไปให้พ่อหมอช่วยแล้วล่ะครับเอ๊ะ ผมนึกถึงคำทำนายของพ่อหมอขึ้นมา เนื้อคู่ของเจ้าจะเดินทางมาที่นี้จะมีคนเจ็บมาให้ช่วยไอ้ข้างหลังมันใช่นะครับแต่ไอ้ข้างหน้านี้มันใช่คนเดียวรึเปล่า ? แต่ต้องนี้ต้องรีบไปหาพ่อหมอด่วนแล้วล่ะครับ

    วางพ่อหนุ่มนั้นไว้ตรงนั้นแหล่ะพ่อหมอบอกพร้อมเตรียมอุปกรณ์ช่วยเหลือ

    ครับผมวางผู้ชายคนนั้นลงที่ฟูกอย่างเบามือผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หล๊อหล่อน้องมุนจะไม่ทน -////-

    คนนี้เนื้อคู่ผมรึเปล่าครับ ? ผมถามพ่อหมอไปตรง ๆ

    ข้าบอกไม่ได้พ่อหมอตอบนิ่ง ๆ แล้วมองแผลที่หัวผู้ชายคนนั้น

    อีกไม่นานก็ฟื้น เอากลับไปพักผ่อนบ้านเจ้าเถอะพ่อหมอพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

    -v- พ่อหม่อโปรดดูสังขารมุนด้วยฮะ ณ จุด ๆ นี้ไม่เป็นไรฮับ ไหวครับไหวหล่อแบบนี้มุนทนได้ ><

    จงออบลูกเอาใครมาน่ะ ?แม่ของผมเดินเข้ามาดูผู้ชายคนนั้น

    เค้าบาดเจ็บครับแม่ พ่อหมอเลยให้ออบเอาพักที่บ้านเราก่อนผมอธิบายให้แม่ฟังย่อ ๆ

    อืม เดี๋ยวแม่เตรียมฟูกให้นะแล้วแม่ผมก็เดินไปเอาฟูกมาให้ผู้ชายคนที่กำลังหลับไม่ได้สติคนนี้

    End Jong up Talk

    เช้าวันรุ่งขึ้น

    อืม...ร่างหนาของผู้ป่วยขยับเล็กน้อยอย่างลำบาก

    หือ ตื่นแล้วเหรอจงออบเดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างหนา

    น้ำเสียงอันแหบพร่าพูดขึ้นมาเบา ๆ แต่ดวงตายังหลับพริ้ม

    อันนี่น้ำจงออบถือแก้วน้ำแล้วค่อยประคองร่างหนาให้ดื่มน้ำ

    หลังจากที่ร่างหนาดื่มน้ำแล้วก็ลืมตาขึ้นมาก็เริ่มถาม

    นายเป็นใคร ที่นี้ที่ไหน ?

    ผมชื่อ มุนจงออบ เรียกผมว่า จงออบ ก็ได้ฮะที่นี่คือบ้านของผม

    ผมมาที่นี้ได้ยังไง

    นายเกยตื้นที่ชายฝั่งน่ะ

    ผมเป็นใคร !”

































    Loading. . . .








































     

    คุณจำไม่ได้เลยรึไงจงออบขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

    ฉันไม่รู้....

    ผมจะรู้ด้วยมั้ยเล่า ?!”

    นายไม่รู้จักฉันเหรอ

    ......”(เบิ่ดคำสิเว้า -0- อ้ากกก ลาวแตก ฮุฮุ ปกติออบมึนเจอแด้มึนหนักกว่าอีก 555)

    ผมไม่รู้จักนายหรอกนะ ผมช่วยคุณไว้

    งั้นหรอ

    คุณพอจะจำชื่อตัวเองได้มั้ย ?จงออบถามเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง

    อืม…..”เมื่อเจอคำถามนี้สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนก็เกิดอาการปวดขึ้นมา

    ปวดหัวร่างหนาใช้มือกุมศีรษะของตนเองไว้และนอนลงดิ้นพลางไปมา สร้อยคอที่ห้อยไว้ก็ตกกระทบพื้น

    อ๊ะ นั่นสร้อยนี้อาจจะเป็นชื่อของผู้ชายคนนี้ก็ได้เมื่อคิดได้จงออบก็มองดูให้ชัด ๆ

    ‘DJ’

    ดีเจเหรอ ? อืมมม

    คุณชื่อคุณน่ะดีเจเหรอฮะ ?จงออบเขย่าแขนร่างหนาเบา ๆ

    อื้อ....แดฮยอนร่างหนาพูดออกมาเบา ๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน

    อะไรนะ

    แดฮยอน จำได้แล้ว ฉันชื่อแดฮยอนแดฮยอนพูดชื่อตัวเองซ้ำ ๆ พร้อมกับยิ้มร่าจนหน้ายับ(อุ๊บ เปล่าแซะเมน)

    แล้วตัว J คืออะไรเหรอฮะ ?จงออบถามด้วยความสงสัยเพราะคำว่าแดฮยอนไม่ได้มีตัว J เลย

    นึกไม่ออก แต่ฉันจำได้ว่ามันสำคัญกับฉันมาก ๆ เลยแหล่ะแดฮยอนยิ้มอย่างมีความสุข

    อ่อฮะ ^^”จงออบยิ้มและแอบเข้าข้างตัวเองซักนิดว่า J อาจจะหมายถึงจงออบก็ได้นี่นะเข้าข้างตัวเองไม่ผิดซะหน่อยนี่น่า ขอบคุณพระเจ้าที่พาแดฮยอนมาพบกับจงออบนะครับ จงออบคิดในใจ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    Loading. . . .

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    เฮีย ผมว่ามันจะมีจริงๆเหรอฮะ ไอ้..หมู่บ้านที่ว่าน่ะ?จุนฮงที่ปกติจะเอาแต่มองวิวนอกรถตลอดทาง กลับเปลี่ยนมามองหน้ายงกุกแทน

    ไม่แน่ใจ แต่ก็ดีกว่านั่งรอคำตอบเฉยๆแหล่ะน่ายงกุกยังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ

    ภายในรถคันหรูที่มี 4 ชีวิตนั่งอยู่นั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงแอร์และเสียงลมหายใจของแต่ละคน ทุกคนกำลังตกอยู่ในความคิดของตัวเอง...

    จงออบ..

    ฮะ?

    ผมนึกอะไรไม่ออกเลย..แดฮยอนนั่งทบทวนกับตัวเองตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา

    ถ้าคุณจะนึกออกมันก็นึกเองนั่นแหล่ะฮะ

    แต่มันอึดอัด ผมไม่รู้จักตัวเองเลยด้วยซ้ำ คุณไม่คิดว่ามันแย่เหรอ? การที่ตัวเองตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวเปล่าๆ ไม่มีความทรงจำอะไรเลยนอกจากชื่อของตัวเองแดฮยอนมองหน้าจงออบนิ่ง

    การที่คุณคิดแบบนี้มันไม่ช่วยให้คุณนึกออกหรอกนะฮะคุณแดฮยอน

    ...

     

    ถ้าการที่จำอดีตไม่ได้มันแย่สำหรับคุณ ทำไมคุณไม่เลือกสร้างความทรงจำใหม่ขึ้นมาแทนล่ะJ”จงออบพูดจบก็หันไปยิ้มให้แดฮยอน

    ให้ผมเริ่มใหม่? ที่นี้? กับคุณ? เหรอครับ

    หน้าหมู่บ้าน

    ที่นี้แหล่ะยงกุกเปิดประตูลงจากรถแล้วมองเข้าไปในหมู่บ้าน

    ไม่ใช่เมืองลับแลหรอกนะ - -ยงกุกคิดในใจเล่นๆ

    เดินเข้าไปเนี่ย ไม่ใช่เมืองลับแลใช่ป่ะฮิมชานเดินมากระซิบใกล้ๆ

    ใจตรงกันเลยที่รักยงกุกหันไปยิ้มแห้งๆให้ฮิมชาน

    ย่า! นายพามาถูกใช่มั้ยเนี่ย ขี้มั่วจริงๆเลยฮิมชานฟาดแขนยงกุกไปเต็มแรง

    โอ้ยย ที่รักมันเจ็บ มันต้องใช่สิ

    Junhong talk

    ใช่ที่นี่แน่นะฮะผมมองไปที่พี่ชายของผมกับออมม่า(?)

    ถามอะไรนักหนาวะ ใช่ก็ใช่ดิ เนี่ยกูจะเดินเข้าไปเองแล้วเอ่อ...ใจเย็นๆได้มั้ยล่ะ

    พี่ ผมว่านะเราบอกคนอื่นไว้ด้วยก็ดีนะ เผื่อเดินเข้าไปแล้วติดในนั้นจะได้มีคนมาช่วยพี่ยองแจที่เดินลงมาคนสุดท้ายก็มาสมทบ

    ยองแจ นายก็เอาอีกคน ไม่เชื่อใจพี่เหรอ นี่พี่ตั้งใจพาขับรถมาจากโซลเพื่อให้พวกแกซ้ำเติมเหรอ ห๋ะ?งานดราม่าก็มา.. เฮ้ออ ชั่งหัวพี่ผมไว้ก่อนละกัน

    [OH SEHUN]

    เซฮุนผมส่งแชทไป

    (อะไรมึงมีอารมณ์ทำอย่างอื่นแล้วเหรอ?)

    อือ กูมาตามหาพี่แดฮยอนอยู่

    (...)

    ?อะไรของมัน

    (มึงอย่ามาล้อเล่น)

    ล้อเล่นห่าอะไร กูจะส่งโลเคชั่นไปให้มึง ตามมาด้วยเอามาหลายๆคนก็ดีแล้วหลังจากนั้นผมก็ส่งโลเคชั่นหน้าหมู่บ้านไปให้เซฮุน

    ตึ๊งงง

    เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น

    [Ilhoon]

    (มึงเจอพี่กูรึยัง?!)

    ยัง กูกำลังหาอยู่ พวกมึงรีบตามมานะ

    (เออ กูจะรีบไปๆๆ)

    ตึ๊งงงงง

    [Yook jaeee]

    อ่า..จะมาทีก็มาให้ครบแก๊งจริงๆ ขนาดแชทยังต้องมาต่อๆกัน ยอมใจพวกมันจริงๆ..

    (มึงเจอพี่เขายัง?)

    ถ้ากูเจอแล้ว มึงคงได้มากินเลี้ยงบ้านกูแล้ว ถามโง่ๆ พวกมึงหนิ

    (ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย../แนบอิโมติคอนร้องไห้)

    ‘…ไปหาพี่พีเนียลไป

    เฮียเราเข้าไปกันเถอะ ผมอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว

     

    อืม เข้าไปกัน

     

    #มาคุย(คนเดียวกันเถอะ)กันหน่อยสิ
    เออ ก็นะเหงาดีไม่มีเม้น จะลงให้หมดนะ :)
    อยากเข้ามาสูบก็มา แต่ช่วยมีน้ำใจเม้นให้หน่อยนะ
    นักอ่านเงาทั้งหลาย สมัครไอดีก็ได้นะธอว์ ท้อแปป
    มันมาสปอลย์คนเดียวอ่ะนะ :) ไม่เป็นไรเงียบดี
    #มาอัพ32.999999999per.
    งานกีฬาสีข้าพเจ้าพึ่งจบเลยมาต่อได้เท่านี้กราบประทานอภัยเจ้าค่าาา

     

    มาตามสัญญาจริงๆนะ ถึงแม้ว่าจะผ่านมา 3 ปีแล้วก็เถอะ
    จะแต่งให้จบนะ 5555555 ขอบคุณค่ะ

    `Snoωωhite™
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×