ภารกิจรักของอายูมิจัง

ลำดับตอนที่ #4 : การเปิดศึก

  หลังเลิกเรียน ณ โรงละคร
"ตัวข้านั้น มีอดีตที่น่าเศร้าที่อยากจะบอกให้ทุกๆคนรู้  เมื่อหลายสิบปีก่อนนั้น มีเมืองแห่งความมืดหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า เมืองแม่มด ภายในเมืองนั้น มีแต่แม่มดร้ายเต็มไปหมด ซึ่งตัวข้าเองก็เป็นแม่มดเช่นกัน ช่วงนั้น ข้าใช้ชีวิตเป็นนักทดลองเวทย์มนต์อยู่ในวัง แต่วันหนึ่ง พี่ชายของข้าได้ถูกหัวหน้าแม่มดฆ่า และหัวหน้าแม่มดก็แอบใช้มนตร์ที่ข้าคิดข้นขึ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต ข้าจึงต่อต้านหัวหน้า แต่หัวหน้ามียศที่สูงกว่า ข้าจึงถูกจับกรอกยาพิษที่ทำให้กลายเป็นเด็กพร้อมไล่ออกจากองค์กร เอ๊ย!! ไล่ออกจากเมือง" คนที่พูดขึ้นไม่ไช่ใครซะนอกจากไฮบาระ     "โธ่เอ๊ย ไอจัง เธออุตส่าห์ท่องได้ตั้งยาวแต่ตอนจบดันพูดผิดซะได้" รันพูดว่าไฮบาระ เนื่องจากเป็นอย่างนี้มาถึง 3 ครั้งติดต่อ
( "ก็มันเหมือนชีวิตจริงเดะเลยนิ ถ้าเปลี่ยนจากพี่ชายเป็นพี่สาวอ่ะนะ" ) ไฮบาระคิดบ่นอยู่ในใจ แต่ก็ไม่พูดเถียงให้เสียเวลาซ้อม
"โคนันคุงเองก็เหมือนกัน ตั้งใจซ้อมหน่อยสิ อุตส่าได้รับบทเจ้าชายด้วยนะ"รันหันมาว่าโคนันต่อ
"ก็ผมไม่ได้อยากเล่นละครอะไรนี่ซะหน่อย น่าเบื่อจะตายชักอยู่แล้ว"โคนันเถียงรันด้วยความเบื่อ
"พูดแบบนี้อีกแล้วนะโคนันคุง เดี๋ยวไม่ให้เล่นซะเลยดีไหมเนี่ย" รันขู่ แต่ก็แน่อยู่แล้วคำขู่แบบนั้นทำอะไรโคนันไม่ได้
"ดีครับ งั้นผมเลิกเล่น" "ไม่ได้นะ" เสียงของรัน อายูมิ และคานะดังขึ้นพร้อมกัน "พี่ขอโทษ เล่นต่อเถอะนะโคนันคุง"รันพูดอ้อนวอนโคนัน
"เฮ้อ ก็ได้ครับ " โคนันตอบอย่างไม่เต็มใจ
....................................................................................................
หลังเลิกซ้อมโคนันกับไฮบาระ กลับพร้อมกับรัน มิทสึฮิโกะกลับกับเก็นตะ ส่วนคนอื่นๆอยู่ต่อ และที่ไม่น่าเชื่อคืออายูมิกับคานะกลับบ้านด้วยกัน  และขณะที่ทั้งสองเดินกลับบ้าน
"นี่เธอ ตอนที่โคนันคุงบอกว่าจะเลิกเล่นน่ะ ทำไมเธอจะต้องพูดพร้อมกันกับฉันด้วยฮะ"อายูมิถามเชิงหาเรื่อ่งคานะ
"ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละย่ะ"คานะก็ตอบเชิงหาเรื่อง
"หมายความว่ายังไง!"อายูมิถามต่อ
"ก็หมายความว่า ฉันไม่อยากให้เค้าออกไปยังไงเล่า!"คานะตอบ แต่คำตอบนี้อายูมิตกใจกับมันมาก
"งั้นก็......ม....ไม่น่าเชื่อ..เธอ...."อายูมิถามอีกด้วยความตกใจ
"ใช่ ก็อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ ฉันชอบเค้า" คานะตอบตรงๆอย่างไม่เกรงกลัว พร้อมพูดต่ออีกว่า
"แล้วก็นะ แค่ฉันคนเดียวน่ะเธอยังไม่ต้องตกใจหรอก เพราะคู่แข่งของเธอน่ะมีเกือบทั้งสายชั้นเลยก็ว่าได้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะไม่ว่ายังไง พวกอื่นๆที่ชอบเขาก็คงเทียบฉันไม่ติดอยู่แล้ว อ้อ และอีกอย่าง เธอน่ะ อย่าคาดหวังซะให้ยากเลยนะ เพราะโคนันน่ะ เขาไม่สนใจเธออยู่แล้วล่ะ โฮะ โฮะ โฮะ"คานะตอบอายูมิ ด้วยเสียงเย้ยหยัน
"...อึ้ก.."
"..ม..ไม่จริง!!..โคนันคุงต้องสนใจฉันอยู่แล้ว!! " อายูมิเถียงด้วยความเจ็บใจ
"หือ อย่างเธอน่ะ ไม่อยู่ในสายตาของโคนันคุงหรอกมั้ง!" คานะไม่พูดอะไร แต่เปลี่ยนสีหน้าเป็นอีกคน
" ไม่จริงนะ คอยดูเถอะ! ฉันจะพิสูตรให้เธอดูว่า"อายูมิหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วไตร่ตรองความคิดของตัวเอง
" พิสูตร....ยังไงล่ะ..." คานะถามด้วยน้ำเสียงเงียบขรึม ที่ต่างจากเดิม
".........ฉัน...จะบอกเขาให้ได้ว่า...."อายูมิพูดแล้วหยุดไตร่ตรองเช่นเคย
"....ว่า..." คานะถามสั้นๆอย่างเงียบขรึม
".....จะบอกให้เขารู้ว่า....ฉัน....ฉันชอบเขา!!! "อายูมิตอบอย่างกล้าๆกลัว
".......เหรอ.......งั้นก็ดี...ฉันจะคอยดู " คานะตอบอย่างเคร่งขรึมเชิงรับคำท้า แล้วบอกลาอายูมิเมื่อถึงคฤหาสน์ของตนเอง