ภารกิจรักของอายูมิจัง

ลำดับตอนที่ #8 : เลมอนพายชิ้นที่ 3

     "นี่ โคนันคุง ฉันทำเลมอนพายมาฝากอีกแหล่ะ อยากลองชิมมั้ยล่า ^ ^" อายูมิกล่าวทักทายโคนัน
     "อะ...อื้อ งั้นก็ได้" โคนันตอบรับอย่างไม่เต็มใจ "อั้ม!" โคันกัดไปแล้ว 1 คำ
     "เป็นไง อร่อยมั้ย"(คำถามเดิม อายูมิก็คอยคำตอบรับจากโคนันอย่างใจจดใจจ่ออีกเช่นเคย
     "แหวะ!! ไม่เห็นจะอร่อยเลย รสชาดเหมือนลูกเกดอีกแล้ว(แต่คราวนี้ดูน่ากินขึ้นมาหร่อย)" โคนันตอบอยางไร้น้ำใจอีกครั้ง
     "หรอ เชอะ ก็เอาสิ ในเมื่อเธอไม่อยากกิน ฉันจะไม่ง้อก็ได้!!  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โคนันคุงใจร้าย! " และแล้ว อายูมิก็ร้องไห้และวิ่งออกไป แต่ว่ามันก็เป็นไปตามแผนของไฮบาระเป็นที่เรียบร้อย...
      "ฉันว่าเธอรีบไปง้ออายูมิจังดีกว่านะ โคนันคุง ไม่งั้นคงมีอีกคนที่เคียดแค้นเธอ และมีอีกคนที่อาจจะดีใจจนเหลิงนะ" ที่ไฮบาระพูดว่า 'ไม่งั้นคงมีอีกหลายคนที่เคียดแค้นเธอ' ก็หมายถึงเก็นตะหรือมิสึฮิโกะ ส่วนที่ว่า 'อีกคนที่อาจจะดีใจจนเหลิง' ก็คือคานะนั่นเอง แต่เมื่อเก็นตะกับมิสึฮิโกะไม่มาดุว่าโคนันที่ปฏิเสธพายของอายูมิแล้ว เขาจึงได้โอกาส
     "ไม่มีทางหรอก เพราะฉันจะไม่เล่นตามเกมของเธออีกแล้วล่ะ เธอคงจะวางแผนตื้นๆแบบนี้ขึ้นมาแน่นอนแหละ ชัวร์" โคนันปฏิเสธที่จะไปง้ออายูมิ
     "นี่.. คุโด้คุง.." คราวนี้ไฮบาระใช้น้ำเสียงเอือยๆยานคาง  "ฉันว่าเธอน่าจะไปง้อเค้าดีกว่าน่า ก็คงจะอีกไม่นานเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวเราก็ได้กลับคืนร่างเดิมแล้วน่า ไม่่เป็นไรหรอก" ไฮบาระดูเหมือนจะอ้อนโคนัน
     "พูดอะไรของเธอ ข้อมูลเกี่ยวกับพวกมันเราก็ยังไม่มีเลย แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า" โคนันพูดเตือนไฮบาระ ว่ามันชักจะเป็นไปตามแผนของเธอมากเกินไปเสียแล้ว
      "ก็เอาสิ" ไฮบาระเริ่มท้าทายโคนัน
............................................................................................................
     "อะไรกันจ้า จะเขียนคำว่า 'เลมอนพาย' ทั้งทีก็ต้องเขียน สระเอ ก่อน ล.ลิงสิจ๊ะ โคนันคุง" ครูโคบายาชิพูด
     "คร้าบบบ คร้าบบบ" โคนันตอบรับอย่างเบื่อหน่าย เนื่องจากงานที่ครูโคบายาชิสั่งให้ทำก็คือให้เขียนชื่อขนมที่ทำจากขนมปังมา 20 ชนิด และหนึ่งในสิ่งที่จุดประกายความคิดของเขา (ซึ่งไม่อยากจะคิดอะไรอีก) ก็คือเลมอนพายที่อายูมิเอามาให้เขากินนั่นเอง
          หลังเลิกเรียน
     "นี่ คุโด้คุง คุโด้คุง! ฟังฉันบ้านสินี่" ไฮบาระพยายามเรียกโคนันแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ แต่เมื่อเห็นว่าโคนันไม่ใส่ใจแล้ว เธอก็เลยตบไหล่โคนันเพื่อเรียกเขา     "ที่เธอบอกว่า ข้อมูลของพวกมันเราก็ยังไม่มี น่ะ เธอพูดจริงๆน่ะเหรอ? " ไฮบาระกระซิบเบาๆที่ข้างหูโคนันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหวาดระแวง
     "อะไรของเธอเนี่ย ก็ข้อมูลของพวกมันทั้งหมดมันอยู่ในหัวเธอไม่ใช่หรอ ก็เธอไม่ยอมบอกอะไรกับพวกเราเลยนี่ แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า แล้วตกลงเธออยากจะกลับร่างเดิมรึปล่าวล่ะ" โคนันพูด
     "หึๆ ก็ฉันไม่ใช่เธอนี่ ไม่มีใครให้ต้องไปเป็นห่วง ไม่มีความผูกพันกับเพื่อนๆที่ ม.ปลาย นั่น แล้วก็...ไม่มีความระโหยหาที่จะได้ 'ของสิ่งนั้น' มานี่นา" ไฮบาระพูด
     "เธอนี่มัน!!....." โคนันเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาทีละนิด
     "ก็ฉันน่ะ สูญเสียสิ่งสำคัญที่ทำให้ฉันมีแรงใจในการมีชีวิตอยู่ไปแล้วนี่..." ไฮบาระพูดขยายความ
     "งั้นหรอ" เหมือนกันว่าโคนันจะเข้าใจ     "แต่ สำหรับฉันแล้ว ถ้าสูญเสียสิ่งนั้นที่เธอว่าไปแล้วฉันเองก็ไม่อยากจะมีชีวิตอย่เหมือนกัน ถึงจะเป็นอย่างนั้นเราอาจคิดได้ว่า จะต้องมีชีวิตอยู่เผื่อเวลาที่เหลือของคนๆ นั้นก็ได้ แต่สำหรับเธอที่ต้องการสิ่งๆนั้นมาก การที่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็แสดงว่าเธอน่ะ ไม่ต้องการที่จะผูกติดกับสิ่งๆนั้นอีกใช่มั้ยล่ะ ก็อาจสร้างสิ่งใหม่ขึ้นในใจ เป็นกำลังใจในการทีชีวิต แต่ว่า อย่าไปคิดมากนะ เพราะถึงยังไง ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยให้เธอตายไปหรอกน่า เพราะว่าฉันน่ะ จะปกป้องเธอเอง เพราะอย่างนั้น อย่าหนีจากโชคชะตาอีกเลยนะ จงเดินหน้าแล้วเผชิยหน้ากับมันในแบบของเธอเถอะนะ! " โคนันพูดยาวเหยียดเกมือนให้กำลังใจ แต่ไฮบาระก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
     "เอาน่า วนพรุ่งนี้ยังมีให้เรียกว่าพรุ่งนี้อยู่นี่ รีบกลับบ้านเถอะ วันนี้การบ้านเยอะซะด้วยสิ...