ภารกิจรักของอายูมิจัง

ลำดับตอนที่ #10 : การแอบอ่านของอายูมิ

         เช้าวันเสาร์ : 24 พฤศจิกายน
       "ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตูที่สำนักงานนักสืบโมริดังขึ้น  "เชิญค่ะ" เสียงของรันพูดขึ้น
     "นี่ พี่รันคะเห็นโคนันคุงบ้างมั้ยคะ" อายูมิตั้งใจจะมาหาโคนันแต่ก็ไม่พบถึงสามครั้ง แต่ก็ไม่พบโคนันถึงสามครั้งเช่นเดิม  "งั้นหนูจะลองไปหาที่บ้านด็อกเตอร์ดูนะคะ" อายูมิพูด
     "จ้า ^ ^" รันตอบ

          08.35 น.
     "ก๊อกๆๆ" อายูมิเคาะประตูหน้าบ้านของด็อกเตอร์อากาสะ  "ด็อกเตอร์คะ อยู่รึปล่าวน่ะ ด็อกเตอร์อากาสะคะ" แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ขณะนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นซานากิเข้า จึงรีบวิ่งเข้าไปทัก 
     "สวัสดีค่ะพี่ซานากิ"  "อ๋อ อายูมิจัง สวัสดีจ๊ะ" แต่ก่อนที่เธอจะได้พุดอะไรต่อไป ก็ถูกอายูมิขัดจังหวะเข้ซะก่อน   "คือว่า พี่ซานากิเห็นโคนันคุงบ้านรึปล่าวคะ" อายูมิถาม เผื่อหวังว่าจะได้รู้ว่าโคนันคุงอยู่ที่ไหน
     "อ๋อ โคนันคุงน่ะหรอ ไม่เห็นหรอกจ๊ะ"  "งั้นหรอคะ"อายูมิพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง แต่ระหว่างนั้นเอง "นี่ อายูมิ"เก็นตะพูดทักทาย  "อ้าวเก็นตะคุง มาทำอะไรที่นี่น่ะ" อายูมิเอ่ยถาม
     "เรามาขอเล่นเกมที่บ้านพี่ซานากิไง อยากลองเล่นดูมั้ยล่ะ เน๊อะ พี่ซานากิ" เก็นตะพูดพร้อมศอกไปที่มิสึฮิโกะที่อยู่ข้างหลัง "อะ...อะ อื้อ" มิสึฮิโกะพูด
     "โอเค งั้นก็เชิญตามสบายนะจ๊ะ พี่จะล็อกกุญแจแล้วฝากไว้กบอายูมิจังนะ พี่ไปทำธุระก่อนล่ะ บาย" เธอพูดพร้อมยื่นกุญแจบ้านให้กับอายูมิ เมื่อพวกเด็กๆเข้าๆปในบ้านแล้ว ก็เปิดคอมพิวเตอร์เล่นเกมอย่างสนุกสนาน เมื่อหมดตาของอายูมิแล้ว เธอก็ได้โอกาสเดินสำรวจภายในบ้าน แต่เธอก็ได้ไปพบกับของดีเข้า คือไดอารี่นั่นเอง แต่ที่น่าแปลกคือ ทำไมโคนันคุงถึงได้มีไดอารี่ของคนที่ชื่อว่า คุโด้ ชินอิจิได้ล่ะเนี่ย!? ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงรีบเปิดอ่านอย่างไม่รอช้า...

          หน้าที่ 2 
     วันที่ 23 พฤศจิกายน
     ไดอารี่ที่รัก นี่เป็นวันแรกที่ผมได้เขียนบันทึกใส่สมุดเล่มนี้นี่เป็นวันที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ นับตั้งแต่วันที่ผมได้เจอกับพวกคนชุดดำเรื่องราวก็คือ วันหนึ่ง ผมทำตามสัญญากับรันว่าจะพาเธอมาเที่ยวที่ทรอว์ปิค่อนแลนด์ แต่แล้วผมก็ได้พบการขู่กรรโชกของพวกชายในชุดดำจึงแอบสะกดรอยตามไป แต่ก็ถูกพวกมันอีกคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยูาข้างหลังของผมนำอะไรบางอย่างคล้ายท่อเหล็กมาฟาดที่หัวของผมแล้วจับกรอกยาอะไรสักอย่างที่ต่อมาได้รู้ชื่อ APTX4869 หรือ อาโพท็อกซินสี่แปดหกเก้าจากอดีตสมาชิกผู้คิดคนยาพิษนี่ ไฮบาระ ไอ จนทำให้ร่างกายของผมหดเล็กลงจนเป็นแค่เด็ก ป.1 อายุ 7 ขวบเท่านั้น จึงต้องทำให้ผมต้องใช้ชื่อปลอมว่า เอโดงาวะ โคนัน เพื่อให้ทันตอบคำถามเรื่องชื่อของรันได้ทัน เพราะหนังสือนิยายบนชั้นช่วยไว้แท้ๆเลยนะเนี่ย

     จากเหตุการณ์นั้น ก็ทำให้ผมประหลาดใจกับเรื่องราวมากมาย ทั้งเรื่องยาพิษที่ว่า เด็กผู้หญิงอีกคนซึ่งมีชะตากรรมเดียวกัน พอผมได้รู้เรื่องราวที่คาดว่ายังไม่ทั้งหมดขององค์กรชุดดำนั้น ผมถึงได้รู้ว่า องค์กรที่ผมกำลังต่อกรอยู่นั้น ไม่ได้จิ๊บจ้อยเลยแม้แต่น้อย ทั้งเรื่องี่มีเด็กประถมที่ชื่อโยชิตะ อายูมินั่นมาชอบผม แต่เรื่องนั้นผมเองก็รู้สึกไม่ประหลาดใจสักเท่าไหร่ เพราะไฮบาระเองยังชมผมเลยว่าหนุ่มเนื่อหอมจริงๆ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องที่รันทำท่าเหมือนจะรู้ความจริงเกี่ยวกับโคนันหรือเรื่องความลับของผมแล้ว มันก็ทำให้ผมตกใจแทบช็อกได้บ่อยไม่เบาเลยเหมือนกัน โดยเฉพาะเมื่อเธอทำท่าจะรู้แต่หลังจากนั้นก็ไม่ใส่ใจของเธอบ่อยครั้งก็ทำให้ผมตกใจแทบแย่ แต่พอพูดถึงเรื่องของไฮบาระผมก็ไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าเธอจะหักหลังพวกนั้นแล้วมาอยู่ข้างผม แต่ก็ไม่น่าเชื่ออีกเหมือนกัน กับคำพูดที่ว่า ฉันชักจะหลงเสน่ห์เธอขั้นมาซะแล้วสิ ของเธอ ก็ทำให้ผมตกใจได้ไม่น้อยเลยเช่นกัน
     ผมขอจบการบันทึกของวันนี้เอาไว้ก่อน แต่คงไม่มีใครจดบันทึกแม้กระทั่งเวลาที่ตัวเองเขียนไดอารี่หรอก แต่ก็น่าจะทำตามคำพูดของน้องสาวของผมที่ว่า ทำอะไรถ้าไม่มีเวลาพอก็ไม่ต้องทำ ซึ่งมันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน
                                                                                   เวลา 20.34 น. ถึง 20.48 น. ที่สำนกงานนักสืบโมริ ณ ห้องนอนของผมเอง

     "มะ...ไม่น่าเชื่อ คะ...โคนันคุงจะ...จะเป็นพี่ชินอิจิได้พะ...เพราะยานั่น ตะ...แต่เดี๋ยวก่อน แต่ถ้าโคนันคุงเขียนไว้เพื่อหลอกคนที่จะมาอ่านล่ะ ฮึ่ม!! ไม่ได้ไม่ได้ เรื่องนั้นเราต้องเก็บไว้เป็นความลับ เพราะโคนันคุงก็ไม่เห็นจะเคยพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพราะฉะนั้น เราเองก็น่าจะเก็บไว้เป็นความลับแล้วเอาไปถามกัยโคนนันคุงเองเลยจะดีกว่า " อายูมิพูดว่าแล้วเธอก็เก็บไดอารี่เล่มนั้นที่เพิ่งจัเขียนได้สองสามแผ่นเก็นเข้ากระเป๋าของตัวเอง แล้วเธอก็พยายามลืมเรื่องที่ตัวเองได้อ่าน แล้วกลับไปเล่นเกมกับพวกเก็นตะ