ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Debtor beloved ลูกหนี้ที่รัก 03 : [100%]
03
ผมเินมาถึหน้าบ้านอผม ็เห็นรอเท้าอแม่แบ
“อ่า..แม่แบลับมาแล้วสินะ” ผมพูับัวเอเบาๆ
เา้อถามถึรอยบนหน้าอผมและเป็นห่วผมมาแน่ๆ
เห้อ
ผมถอนหายใ่อนะเปิประูเ้าไป
แอ๊
“ลับมาแล้วรับ”
ผมพู แ่็ไม่เห็นมีใรอยู่เลย
“อ้า ลับมาแล้วหรอ นั่รอแปปนะ แม่มีอะไระุย้วย”
แม่แบะโนออมาาในห้อน้ำ อ่าอยู่ในห้อน้ำนี่เอ
“ร้าบ” แม่แบมีอะไระุยับผมน่ะ ผมไม่อยาให้เาเห็นแผลบนหน้าผมเลย
บ้านอผมน่ะ ็เป็นแ่ห้อเ่าธรรมา ามสถานะอผมับแม่
เปิประูมา ็เป็นห้อเลย มีห้อเียว บ้านผมไม่มีห้อนั่เล่นห้อรัวแยเหมือนนอื่นหรอนะ
ห้อนอนเลยเป็นทั้ ห้อรัว ห้อนั่เล่น(ที่ไม่มีอะไรเลย)
ไม่อยาะิสภาพละสิ แ่มัน็สะอานะ เพียแ่เ่าไปหน่อย แล้ว็มีห้อน้ำหนึ่ห้อ
แร๊
อ่ะ แม่ออมาาห้อน้ำแล้วละ
“สวัสีรับแม่แบ”
ผมทัทายแม่้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปปิเรื่อที่เพิ่ผ่านมาไม่ี่ั่วโมไว้
“อุ...”
แม่แบมอผม้วยสายาโรธปนเศร้า ใบหน้าอแม่อนนี้เ็มไป้วยวามสสัยมามาย
“ะ..รับแม่?”
ผมพูเสียสั่น ลัวแม่ะุ
“อุ ลูไปทำอะไรมา ทำไมหน้าถึเป็นแบบนี้”
นเป็นแม่(พ่อ) ลไปนั่ับพื้น พร้อมับหน้าอีนเบาๆ
“ผม..ผมโนบอลอัมารับ เินอยู่ีๆบอลมัน็ลอยมาน่ะ 555 โร้ายมาเลยฮะ”
ผมพูแถไป ะให้บอหล้มมัน็ไม่ใ่ป่ะ ใรมันะไปหล้มแล้วเอาแ้มถูะพื้นเป็นวลม(?)
“ไม่ใ่ โนบอลอัมันไม่ใ่รอยแบบนี้ ไปโนอะไรมาบอแม่มาเี้ยวนี้”
ูเหมือนผมะโหแม่ไม่ไ้นะ ยิ่พูมัน็ทำให้ผมนึถึเหุาร์นั้น มันทำให้ผมลัว
“ริๆ..นะรับแม่ ผ..ผมโนบอลอัริๆ”
ผมพูเสียสั่น
“อุ ลู็รู้ ลูโหแม่ไม่ไ้หรอ แล้วแม่็ไม่เยสอนให้ลูโห้วย”
--Part Baekhyun--
“อุ ลู็รู้ ลูโหแม่ไม่ไ้หรอ แล้วแม่็ไม่เยสอนให้ลูโห้วย”
ผมพูับอุที่อนนี้เาำลัน้ำาลออยู่ เ็นนี้น่ะโหไม่เ่หรอ
ผมสสัยั้แ่เายิ้มให้อนที่ผมออมาาห้อน้ำแล้ว ถึแม้ใบหน้าอเ็นนี้ะยิ้มแยมมีวามสุแ่ไหน
แ่ในวามริแล้วรอยยิ้มนั้นมีแ่วามเศร้า วามทุ์เ็มไปหม แ่เา็ฝืนยิ้มแสรทำเป็นยิ้มเพื่อให้ผม
สบายใ
และเ็บวามทุ์นั้นไว้นเียว...
“...”
อุ้มหน้าเียบ น้ำาเริ่มไหลลอาบแ้ม
“เห้อ แม่เป็นห่วลูนะ มีอะไร็บอแม่เถอะ”
ผมพู่อนที่ะลุไปหยิบล่อยามา ล่อยาำเป็นสำหรับบ้านเรามา
โยเพาะัวผม ไม่้อบอหรอนะว่าเพราะอะไร [ไร์:ถ้าใรลืมแล้ว็ย้อนลับไปอ่านอน่อนหน้านะ0.<]
“ผม..”
อุ่อยๆพู
“...”
ผมเียบเพื่อรอฟัเาพู่อ ่อนที่ะับมานั่และเปิล่อยา
“ผม...ฮึ”
เาูเ็บมาเลย ลูผมเป็นแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่นะ
“่อยๆบอ็ไ้นะ”
ผมลูบหน้าเาเบาๆพร้อมปาน้ำาที่ไหลเ็มแ้ม
“ผ...ผมโนนที่โรเรียน่อย..ฮึ”
ผมำลัะหยิบยาทำแผลให้็ะัทันที
“ใร? และเพราะอะไร ีันหรอ?”
ผมพูเสียหวน อนนี้ผมรู้สึโรธมา มา่อยอุทำไม
อุไปหาเรื่อเาหรอ หรือเามาหาเรื่อ่อนแล้วทะเลาะัน?
แ่ลูอผมไม่น่าะทำแบบนั้นแน่
“ไม่ใ่รับ..ฮึ..ือว่า..ผ..ผม”
เาพยามลั้นเสียสะอึและพยามพูออมา
“...”
ผมเียบเพื่อรอฟัเาพู่อ มันะเหมือนไปันเารึป่าวนะ
“..ือ..ว่า..ฮึ ฮึ ฮือออ”
ผมทนไม่ไหวแล้ว
“นี้ ไม่้อพูแล้ว ไม่อยาบอแม่็ะไม่อยารู้”
“ผม..ฮึ”
ผมรู้ว่าอุอยาบอ แ่พอิถึเหุาร์นั้นแล้วมันเ็บปว เลยพูออมาไม่ไ้
เหมือนับผม ผมรู้สึินานไม่มีน้ำาสัหยแล้ว.. แ่ผม็อยารู้นะว่าเหุาร์อะไร
ที่มันทำให้อุเ็บปวถึเพียนี้...
“ถ้ามันเ็บปวนานั้น็ไม่้อพูไม่้อนึถึนะ”
ผมโอบออุ พร้อมลูบหัวเบาๆ
“ฮึ..ับ..”
“ไว้พร้อมอยาบอเมื่อไหร่็บอ แ่แม่หวัว่า ถ้าลูบอแม่แล้ว
มันะ่วยให้ลูเ็บน้อยลนะ แบ่มาให้แม่บ้า็ไ้ อย่าเ็บไว้นเียวเลย”
อุอผมแน่นึ้น
“ฮึ แม่แบ ฮือออ”
ผมออบ อุปล่อยโฮออมา
“แม่รัอุนะ”
“ฮึ..ผม็รัแม่รับ”
100%
บอน
--------------------
-3- ยัมีนิามอยู่ไหมเอ่ยย อเม้นหน่อยเร็วววว
เือนละอนะว่าเราไหม 5555 เม้นเยอะวิวเยอะ็ับถี่ เพราะำลัใมา
อนนี้ใล้สอบอ่านหนัสือน้ออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น