คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : EP30 Forever Love (100%) - END
Markbam’s Part
“อือออ เดี๋ยวคืนนี้ก็เจอกันที่งานไง เดี๋ยวก็ต้องเข้าหอประชุมแล้วไม่ใช่หรอครับ ไปอยู่กับเพื่อนๆฮยองก่อนไป แบมไปซ้อมก่อน” ผมกำลังเถียงกับคนขี้งอแงในโทรศัพท์หลังจาเพิ่งออกจากห้องสอบมาได้ไม่นาน
ครับ วันนี้คือวันสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมใหญ่ แน่นอนว่ารุ่นพี่เกรดสิบสองก็จบวันนี้ ทางโรงเรียนจึงจัดตารางสอบให้มีสอบตัวเดียวในวันสุดท้าย เพื่อที่ว่าจะปล่อยให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆร่ำลากันให้พอใจกันไปข้างนึงเลย แต่อย่าหวังว่าชมรมพวกผมจะได้ออกไปร่ำลาอะไรกับคนอื่นเค้าหรอกนะครับ พวกผมนี่ต้องซ้อมการแสดงงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่คืนนี้กันนะครับ เพราะงานนี้ถือว่าโคตรใหญ่ ใหญ่มากๆเลยครับ ญาติพี่น้อง คนนอกทั้งหลายแหล่ก็ชอบมางานนี้ของโรงเรียนผมกัน แรงกดดันโคตรสูงงงงงงงงงง ทั้งๆที่ต้องเสียเงินเข้างานตั้ง 30,000 วอน
(มาร์คเบื่อหน้าไอ้พวกนี้แล้วอ้ะ ยิ่งไอ้บีนี่อยากจะถีบมันมากที่สุดเลย ออเซาะกะเนียร์อยู่ได้)
คือเท่าที่ฟังน้ำเสียงจากมาร์คฮยองนี่ผมพอจะนึกภาพออกเลยครับว่าฮยองกำลังเบะปากเป็นรูปตีนอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
“แจ็คสันฮยองหล่ะฮะ”
(หันไปดูยองแจสิ)
ผมหันไปตามที่มาร์คฮยองบอก เห็นไอ้ยองแจกำลังนั่งคุยโทรศัพท์เหมือนกัน แล้วกำลังไล่แจ็คสันฮยองให้วางๆไปสักที ฮ่าๆๆๆ กำลังอ้อนแฟนอยู่เหมือนกันสิท่า
“งั้นก็วางทั้งคู่แล้วไปคุยกันเองไป พวกผมต้องซ้อมนะ”
ยิกๆๆๆ
อยู่ๆก็มีแรงจิ้มๆอยู่ที่แขนทำให้ผมต้องหันไปมองตัวต้นเหตุทันที ก่อนจะหันไปถามว่า
‘อะไรของมึง’
‘โจอี้ๆ’ ไอ้ยูคทำปากพะงาบๆแต่ยังไม่หยุดสะกิดผมจนเริ่มรำคาญ
(งือออ)
“มาร์คฮยองวันนี้พาโจอี้มางานด้วยนะ แบมอยากเจอ”
แรงสะกิดที่ต้นแขนตัวเองหายไปทันทีที่ผมพูดจบแทนที่มาด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ไอ้สัสส กูควรช่วยมึงมั้ยเนี่ยไปทำเรื่องเหี้ยๆกับเค้ามาเนี่ย
(หืมม โจอี้หรอ แบมจะเจอทำไมอ่ะ แล้วมาร์คอ่ะ แบมไม่อยากเจอมาร์คหรอ งือออ)
มาแล้วครับมาร์คต้วนโหมดนี้ โอ้ยยย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ พอคบกันก็กลายเป็นคนละคนเลยสินะ มาร์คต้วนคนเท่ คนเงียบๆคนนั้นหายไปไหนครับบบ
“อือ ก็ชวนเฉยๆไง ไม่เอาน่าพามาด้วยแหละ หลายคนสนุกดี”
(อื่อออออ แบมงั้นมาร์คเข้าห้องประชุมก่อนนะ โดนด่าแล้วเนี่ย)
“ครับ จุ๊บๆๆๆ”
ผมกดวางสายจากมาร์คฮยองก่อนจะหันไปมองเพื่อนตัวยักษ์ของผม
“พอใจยัง”
“เออ ทำดีเดี๋ยวเลี้ยงหนม” ไอ้นี่เห็นผมเป็นคนเห็นแก่กินไปได้….
“ห้ามลืมนะสัด” มันก็ใช่ เรื่องกินเรื่องใหญ่นี่ครับ
“ไอ้ตะกละเอ้ยย ไปซ้อมไปเร็วๆ ไอ้แตงมึงจะที่รงที่รักอีกนานมั้ย วางสายสักทีกูรำคาญและ พวกมึงสองตัวตั้งแต่มีสามีเป็นตัวเป็นตนนี่มันน่าหมั่นไส้ขึ้นเยอะเลย” ไอ้ยูคลากคอผมกับไอ้แจไปที่ห้องซ้อมทันที
“แบมแบมมมม”
แต่ยังไม่ทันจะเดินไปได้ไกลฮันบินที่อยู่อีกฝั่งของสนามบอลโบกมือเรียกผมอยู่ หืมมม นึกว่ากลับบ้านไปและ พูดแล้วยังหมั่นไส้ไม่หาย หมอนั่นหน่ะทำข้อสอบเสร็จคนแรกของห้องเลยด้วยซ้ำจะเก่งไปไหนวะครับ
ฮันบินวิ่งมาที่พวกผมสามคนก่อนจะคว้าคอผมไปแทนที่ไอ้ยักษ์ทันทีที่วิ่งมาถึง
“ไง ไม่กลับบ้านไปนอนก่อนหรอ”
“ไม่อ่ะ พวกนายจะไปซ้อมใช่ไหม ขอไปดูด้วยดิ เซงๆขี้เกียจกลับบ้าน”
“ห้ามวุ่นวายนะ”ยองแจพูดขึ้นมาก่อนจะเดินนำหน้าไปทันที
“อ้าวมึงรอกูด้วย.. พวกมึงก็เดินมาเร็วๆครับ” ไอ้ยูคหันเรียกพวกผมให้เดินตามไป
“เดี๋ยวแปป” ฮันบินรั้งผมไว้ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เข้าโหมดกล้องก่อนจะยกขึ้นสูงเหมือนที่ผมเคยทำเป็นประจำ
“เซลฟี่”
“ยิ้มครับ”
ผมยิ้มตามคำสั่งของฮันบินอย่างว่าง่าย เป็นภาพที่ฮันบินกอดคอผมเอาไว้จนหน้าเกือบจะชิดกันอยู่แล้ว ก่อนที่เค้าจะกดยุกยิกๆที่โทรศัพท์สักพักแล้วเดินตามยูคยอมกับยองแจไป
ตึ้ง
เสียงเตือนเฟสบุ๊คของผมดังขึ้นมาทำให้ผมต้องหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูทันที…อะไรวะ
B.I. Kim added a photo of you.
Friday at 10:23
หืมมมม อย่าบอกนะว่ารูปที่ถ่ายเมื่อกี๊???
ผมเปิดรูปที่ฮันบินแท็กมาให้ผมเพื่อดู เอาจริงๆรูปมันไม่ค่อยเท่าไหร่หรอครับ แต่แคปชั่นมันแอบแปลกไปหน่อยนะ
“นี่ฮันบินทำไมต้องเขียนแคปชั่นแบบนี้ด้วยวะ” ผมยื่นโทรศัพท์ไปหาเจ้าตัว
“ขำๆน่าแบมแบม นายเหมือนลูกชายชั้นไง อิอิ ไปเร็วๆไอ้สองคนนั้นมันรอแล้ว… ว่าแล้วหมอนั่นก็ลากผมให้ไปที่ห้องซ้อมทันที
ว่าแต่เห็นผมเป็นลูกชายต้องตั้งแคปชั่นว่า
‘With my baby <3 สอบวันสุดท้ายครับ คนนี้น่ารักเนอะ’
เห้อออออ ผมถอนหายใจก่อนจะไปกดไลค์รูปที่มันเพิ่งแท็กผมมาก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋านักเรียนแล้วโฟกัสที่การซ้อมแทน
17.50
“มึงครับเราไปแต่งตัวกันดีกว่าเนอะ จะหกโมงแล้ว เลิกซ้อมๆๆ” ยูคยอมหันไปบอกกับทุกคนในชมรมเพื่อให้ทุกคนไปแต่งตัว ส่วนพวกผู้หญิงนี่ไปเตรียมตัวตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วกันหล่ะครับ
“หูยอิแบมมึงตายแน่ๆเลยครับ” ผมหันไปตามเสียงของยองแจที่กำลังเลื่อนๆโทรศัพท์อยู่ ตายไรกูยังอยู่ดีครับเพื่อน
“มึงเปิดโทรศัพท์ก่อนคับ เดี๋ยวกูไปไลค์ ไปเม้นก่อน สร้างกระแสแปปปป อิอิ”ยองแจหัวเราะคิกคักก่อนจะสะกิดไอ้ยักษ์ให้ไปดูสิ่งที่อยู่ในมือถือมัน ไอ้ยูคหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วล้วงโทรศัพท์ตัวเองมาแทน แล้วหันไปพูดอะไรกะฮันบินไม่รู้ แหนะ ยังมิหน้ามาหัวเราะกันอีก… ผมว่ามันแปลกๆแล้วหล่ะครับ
ผมเดินไปหยิบมือถือของตัวเองที่ผมไม่ได้แตะตั้งแต่สิบโมงกว่าขึ้นมาดูบ้าง ก่อนจะต้องตกใจกับการแจ้งเตือนหลายต่อหลายอัน ส่วนใหญ่ก็ของมาร์คฮยองทั้งนั้น…
25 missed call
ข้อความในไลน์อีก 30 กว่าข้อความ
สุดท้ายเฟสบุ๊คเจ้าปัญหา…
ผมรีบกดเข้าไปดูเฟสบุ๊คตัวเองทันที ก่อนจะพบว่าไอ้รูปที่ฮันบินถ่ายคู่กับผมกำลังเป็นประเด็นร้อนกันเลยตอนนี้ เห้ยยย ทำไมคนไลค์เยอะแบบนี้วะ
You, Yugyeom.K and 1,953 others like this.
Saranggg
กรี้ดดด แฟนบีไอโอปป้าหรอคะ น่ารักจังเลยคะ
Friday at 10.59 Like 89
GiGi
โอโห้จิ้นคู่นี้ๆๆ คบกันเถอะๆๆ
Friday at 11.01 Like 37
Jinwhan
มีแฟนแล้ว???
Friday at 11.08 Like 303
Bobby BB
เหยดเข้ น่ารักกกกกก
Friday at 11.12 Like 280
B.I. Kim
>/////<
Friday at 11.19 Like 550
.
.
.
Mark Tuan
…….???????? Bambam Bhuwakul
Friday at 11.30 Like 892
Sora_PP
แฟนมาร์คโอปป้าคะอย่าเข้าใจผิดกันนะคะ
ฮันบินโอปป้าเป็นเพื่อนกับแบมแบมโอปป้าคะ
Friday at 14.33 Like 759
โอ้ยยย ชัดเลยยย มาจุดจุดจุดขนาดนี้ โอ้โห ยิ่งผมไม่รับโทรศัพท์ด้วยนี่สิ งอนแล้วชัวร์ๆ กูจะทำยังไงดีๆๆๆๆ ผมเอามือทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองไปคอมเม้น
Youngjae Cyj
Jackson wang ช่วยบอกให้เพื่อนที่รักใจเย็นด้วยนะ คิคิ
Friday at 18.02 Like 20
ขอบใจมาชเวยองแจ จะดีกว่านี้ถ้ามึงตัดคิคิ ออกไป กูจะเอาแตงกวาไปปาหน้ามึง
Yugyeom.K
โอโหไอ้สัดด อยู่กันสี่คน แต่ถ่ายสองคนเนี่ยนะ
มึงแม่งคิดไม่ซื่อหว่ะ อิแบมมึงมัน…. Bambam Bhwakul
Friday at 18.05 Like 16
ไอ้เหี้ยยูคคคคค ไม่ช่วยแล้วยังเสี้ยม ผมเดินเข้าไปหามันก่อนจะโบกไปที่หัวมันแรงๆป้าปนึง
“อะไรของมึงเนี่ย หรือว่าไม่จริง ฮ่าๆๆๆ”
ยังๆโดนไปป้าบใหญ่มึงยังหัวเราะหรอ เดี๋ยวมึงโดนมากกว่านี้แน่
“โทรกลับไปหามาร์คฮยองยังหล่ะ”
“ช่างเหอะมึงเดี๋ยวค่อยง้อ เอาการแสดงมาก่อนเถอะ ไปแต่งตัวๆๆกันเถอะ” ผมตอบไอ้ยองแจไปลวกๆ แม้ในใจจะเป็นกังวลมากก็ตามที …หวังว่ามาร์คฮยองคงไม่งอนผมนะครับ ฮืออออ
20 : 40 PM
ตอนนี้งานเริ่มไปชั่วโมงกว่าๆแล้วครับ เกือบจะถึงการแสดงของชมรมของพวกผมแล้วครับ เมื่อกี๊แอบไปดูคนมาด้วยแหละครับ ปีนี้คนเยอะโคตรๆเลยครับ ฮันบินมันก็ไปจับจองพื้นที่ข้างหน้าเรียบร้อยแล้วครับ ผมเห็นผู้ชายตัวเล็กๆยืนข้างๆมันด้วยแหละ แต่หน้าก็ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่หรอกครับ ผู้หญิงรายล้อมมันขนาดนั้นนี่เนอะ
“ไอ้แบมโทรหามาร์คฮยองดิว่าโจอี้มามั้ย”
“กูโทรแล้ว เค้าไม่รับโทรศัพท์กูเลยเนี่ย สามสิบกว่าสายแล้ว ถ้างอนจนไม่มาดูหล่ะทำไงดี”
“กูไม่รู้หว่ะ พวกกูแค่ไปแกล้งเล่นเฉยๆ ไอ้เหี้ยบินมันก็ไม่ได้จริงจังอะไร กูไม่คิดว่ามาร์คฮยองเค้าจะงอนขนาดนี้” ไอ้ยูคตบไหล่ผมเบาๆ
“น้องๆครับ ขึ้นเวทีได้เลยครับ ถึงคิวแล้วนะ”
ผมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเก็บห้าเอสไว้ในกระเป๋าอย่างเดิม …ผมขึ้นไปยืนตามบล็อคของตัวเองก่อนจะสอดส่องสายตามองลงไปล่างเวที เอ๊ะ!!! นั่นแจ็คสันฮยอง เจบีฮยอง แล้วก็จูเนียร์ฮยองนิ โจอี้ก็อยู่ แล้วมาร์คฮยองหล่ะไปไหน?????
เค้าจะไม่มาดูผมจริงๆใช่ไหม….
****ต่อคะ****
หลังจากจบการแสดงที่โคตรไม่มีสมาธินั่นแล้ว ผมก็รีบวิ่งลงมาจากเวทีแล้วพุ่งตรงไปที่โทรศัพท์ตัวเองทันทีเพื่อเช็คว่ามาร์คฮยองได้โทรกลับมาหาผมบ้างรึเปล่า
ผมควานหาโทรศัพท์ตัวเองแล้วปลดล็อคหน้าจอทันที…
ว่างเปล่า…
ไม่มีสักข้อความ หรือแม้แต่มิสคอลเลยสักนิด..แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะว่ามาร์คฮยองจะไม่มาดูผมหน่ะ ยังไงก็ต้องมาดูดิวะ
“ไอ้แบมมึงโอเคป่ะวะ”ยูคยอมเดินเข้ามาแตะไหล่ผมเบาๆ แต่ก็ทำให้ผมสะดุ้งพร้อมกับรีบปาดน้ำตาตัวเองทันที
“อือ โอ..โอเค”
“แต่กูว่ามึงไม่อ่ะ ไอ้แจมึงมาดูไอ้แบมก่อนดิ เดี๋ยวจบโชว์ของไอ้จีมินกูต้องขึ้นต่อแล้วเนี่ย”
ยองแจพยักหน้ารับก่อนจะไล่ให้ไอ้ยูคไปเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไอ้บ้าเอ้ยยย ผมไม่ได้อยากจะร้องไห้เท่าไหร่นะ แต่มันก็อดที่จะน้อยใจไอ้ฮยองบ้าคนนั้นไม่ได้นี่หน่า
“กูว่ามาร์คฮยองคงดูอยู่แหละ เชื่อดิ ลองถามโจอี้ดิ”
เออจริงสิ โทรหาโจอี้ก็ได้นี่หน่า โง่ตั้งนานไอ้แบมเอ้ยยย
“เออใช่ ขอบใจมากมึง!!!”
ผมรีบเลื่อนเบอร์โทรหาโจอี้ทันทีเห็นทางสว่าง อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆสักที น่าจะนึกได้ตั้งนานแล้วเหอะ…. รอสายสักพักโจอี้ก็รับโทรศัพท์ผม เสียงกรี้ดดังเข้ามาในสายอย่างบ้าคลั่ง ไอ้ยูคออกไปแล้วอ่อวะ
(ครับ แบมแบมฮยอง)
“โจอี้…ฮยองขอถามไรหน่อยดิ มาร์คฮยองอยู่ไหน”
(มาร์คฮยองหรอครับ… เอาผมมาปล่อยกับแจ็คสันฮยองแล้วก็ขับรถออกไปแล้วฮ่ะ)
ขับรถออกไปแล้ว????
“แล้วรู้ไหมว่ามาร์คฮยองไปไหน”
(ไม่รู้ครับ ถีบหัวส่งผมแล้วรีบขับออกไปเลย) น้ำเสียงฟึดฟัดแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด
“มาร์คฮยองไม่ได้มาดูแบมจริงๆใช่ไหม..” น้ำตาผมร่วงลงเผาะใหญ่จนไอ้แจต้องเดินมาลูบหลังเพื่อปลอบใจ สายตาผมทอดมองไปยังกีตาร์ที่วางอยู่ตรงมุมห้อง พร้อมกับมือตัวเองที่ตอนนี้นิ้วด้านไปหมดแล้ว ผมยังจำเสียงมาร์คฮยองที่ถามผมอยู่ทุกวันอยู่เลยว่ามือไปทำอะไรมา….แต่พอมารู้ว่าเค้าไม่สนใจจะมาดูผมสักนิด สิ่งที่ผมเตรียมมามันจะมีความหมายอะไรวะ
(แบมแบมฮยอง ฟังผมอยู่รึเปล่า ผมว่ามาร์…..)
เสียงโจอี้หยุดลงไปดื้อๆ ก่อนจะแทรกเข้ามาด้วยเสียงกรี้ดดด ที่บ้าระห่ำจนได้ยินมาถึงหลังเวที …เกิดอะไรขึ้นนนน
“โจอี้ โจอี้”
(แบมแบมฮยอง.. ผม…ผม…..ตู้ดตู้ดตู้ดดดด)
เสียงสัญญาณขาดหายไปก่อนที่ทุกคนหลังเวทีจะกรูไปแอบดูกันตรงหลังม่าน ไอ้แจที่อยู่ตรงนั้นก็ลากผมไปด้วย อะไรวะเวลานี้ผมกำลังน้อยใจอยู่นะไม่มีอารมณ์มาเสือกเรื่องชาวบ้านหรอกนะตอนนี้
“ไอ้เชี่ยแบม โจอี้กับยูคยอมคบกันหรอ” ไอ้แจหันมาถามผมหน้าตาตื่น พลอยให้ผมตกใจไปด้วยที่ไอ้แจมันถามแบบนั้น
“เห้ย ไม่ใช่สักหน่อย”ผมโบกมือปฏิเสธรัวๆ
“ไม่ใช่ได้ไง ก็ไอ้เชี่ยยักษ์มันจูบเค้าดูดดื่มขนาดนั้น!!!”
“ห้ะ!!!!!” ผมโผล่หน้าออกไปจากม่านหลังเวทีทันทีก่อนจะเห็นยูคยอมกำลังจูบโจอี้อยู่จริงๆ ก่อนจะพากันลากออกไปจาก Hall ทันที
“ไอ้สัสกูก็ว่าเลือกเพลงซะหวานแม่งเอ้าไปจีบเค้าซะงั้น แม่งร้ายจริงๆ แต่เห้ย!!! อีกสองคิวก็กูแล้วนี่หว่า มึงๆๆๆๆ มึงว่าแจ็คสันฮยองจะชอบป่ะวะ”ไอ้แจหันมาถามผมอย่างตื่นเต้น
“กูว่ามึงทำไรเค้าก็ชอบหมดแหละ เอาจริงๆโชว์ที่กูเตรียมมาคงไม่มีความหมายแล้วแหละ”ยองแจที่กำลังแสดงท่าทางตื่นเต้นชะงักลงทันทีเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น
“เห้ย!! ไม่เอาดิ มึงอย่าพูดงี้ ถ้ามึงตั้งใจทำให้มันมีความหมายคนที่มึงตั้งใจทำให้เค้าจะรับรู้ได้ดิวะ ลองคิดในแง่บวกนะมึงถึงแม้มาร์คฮยองจะไม่มาดูมึง มันก็มีวิธีที่จะทำให้เค้ารู้ไม่ใช่หรอว่ามึงจะบอกอะไรเค้า กูรู้ว่ามึงทำได้ แล้วกูเชื่อด้วยว่ามันจะส่งไปถึงมาร์คฮยองของมึงไอ้แบม…. กูไปเตรียมตัวก่อนแล้ว”
ยองแจเดินออกไปได้สักพักจนถึงคิวของมัน…จริงๆแล้วผมเป็นคิวแรกด้วยซ้ำที่ต้องขึ้นโชว์เพลงเดี่ยว แต่เพราะกำลังนอยด์เรื่องที่มาร์คฮยองไม่มาผมก็ขอเลื่อนออกไปเรื่อยๆจนกลายเป็นคิวสุดท้าย
ใช้เวลาไม่นาน…ยองแจเดินยิ้มกลับเข้ามาหลังเวทีพร้อมดอกกุหลาบหนึ่งดอก… ไม่ต้องรู้ว้าเป็นของใครอะเนอะ โอ้ยยย เห็นแล้วก็พาลนึกถึงมาร์คฮยอง อยากจะร้องไห้อีกแล้วเนี่ย
“แบม..เดี๋ยวกูไปก่อนนะ แจ็คสันฮยองโทรตามแล้ว ไม่ต้องห่วงนะมึง ทำให้เต็มที่ กูจะเชียร์มึงอยู่หน้าเวทีนี่แหละ” ยองแจจับมือของผมขึ้นมาก่อนจะลูบที่นิ้วมือสากๆของผม
“…”
“พยายามมาขนาดนี้ก็ทำให้เต็มที่นะมึง นิ้วสวยๆของมึงต้องไม่พังเปล่าเว้ยเชื่อกู” พูดจบมันก็ยีหัวผมก่อนจะเดินออกไป
“น้องแบมแบมคะ แสตนบายเลยคะ จะถึงคิวแล้วเนอะ”
“ครับ…”
……….
……
….
ผมเดินขึ้นเวที พร้อมกับเสียงปรบมือดังขึ้นมา แล้วเงียบไปในที่สุดเมื่อผมมายืนอยู่ตรงกลางเวทีด้วยอาการประหม่า ….ใช่ผมประหม่าเอามากๆเลย อาจจะเป็นเพราะมันเป็นครั้งแรกที่ทั้งเวทีใหญ่ๆแบบนี้กลับมีผมแค่คนเดียวที่ยืนอยู่กลางเวที…แถมยังไม่มีวี่แววของแฟนเลยสักนิดเพราะเวลาที่ผมตื่นเต้นทีไรมักจะมีมาร์คฮยองคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ…
เจบีฮยอง จูเนียร์ฮยอง แจ็คสันฮยอง ยองแจ ยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานตรงหน้าเวที พร้อมกับชูสองนิ้วให้กำลังใจผมกันยกใหญ่…
เสียงกรี้ดดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมหยิบกีตาร์ข้างตัวขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยุ่ตรงกลางเวที…
“สวัสดีครับ ผมชื่อแบมแบม….วันนี้ผมก็จะมาร้องเพลงให้ทุกคนฟังปิดท้ายนะครับ จริงๆแล้วเพลงนี้เป็นเพลงที่มีเนื้อหาดีมากๆเลยนะครับสำหรับคนที่กำลังมีความรัก….แต่ผมไม่รู้ว่าวันนี้ผมจะสามารถสื่ออารมณ์เพลงออกมาได้ดีหรือเปล่า เพราะว่าตอนนี้คนที่ผมตั้งใจจะร้องให้ฟังกลับไม่อยู่ตรงนี้ไปได้…. แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ” ผมฉีกยิ้มกว้างแม้ในใจอยากจะร้องไห้มากจริงๆ
เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อผมพูดจบประโยค มือที่กำลังจะกดคอร์ดกีตาร์ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบดังจนขึ้นมาถึงบนเวที
‘แก แบมแบมโอปป้าร้องให้ฮันบินโอปป้าหรอแก แต่ฮันบินโอปป้าก็ยืนอยู่ตรงนี้นี่หน่า’
‘อ้ะ นั่นแบมแบมแฟนฮันบินนิ’
‘คนนี้อะนะที่ฮันบินชอบ ก็งั้นๆอ่ะ’
ผมหลับตาข่มอารมณ์ของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าใครที่พอถ่ายวีดิโอได้ แบมรบกวนส่งต่อไปให้คนที่ชื่อ มาร์ค ต้วน แฟนของผมทีนะครับ” พูดจบผมก็จับคอร์ดแล้วเริ่มเล่นเพลงทันที โดยที่ไม่คิดจะสนใจเสียงกรี้ดจากด้านล่างเวทีเลยสักนิด
(แนบๆ อารมณ์น้องแบมตอนร้องเป็นแบบนี้เลยนะ)
내 뜨거운 입술이 너의 부드러운 입술에 닿길 원해
แน ตือกออุน อิบซูรี นอเย พูดือรออุน อิบซูเร ทากิล วอนแฮ
ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มของฉัน ต้องการสัมผัสริมผีปากนุ่มๆของเธอ
내 사랑이 너의 가슴에 전해지도록..
แน ซารังงี นอเย คาซือเม ชอนแฮจีโดรก
แล้วความรักของฉันก็จะถูกส่งไปที่ใจของเธอ
아직도 나의 마음을 모르고 있었다면은
อาจิกโด นาเย มาอือมึล โมรือโก อิดซอด ดามยอนึน
แม้เธออาจจะยังไม่รู้ แต่ใจฉันยังคงเป็นแบบนั้น
이세상그 누구보다 널 사랑하겠어..
อีเซซังกือ นูกูโบดา นอล ซารังฮาเกดซอ
ฉันจะรักเธอ มากกว่าใครบนโลกใบนี้
널 사랑하겠어 언제까지나
นอล ซารังฮาเกดซอ ออนเจกาจีนา
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็จะรักเธอ
널 사랑하겠어 지금 이 순간처럼
นอล ซารังฮาเกดซอ ชีกึมมี ซุนกันชอรอม
ฉันจะรักเธอ เหมือนกับช่วงเวลาในตอนนี้
이세상그 누구보다 널 사랑하겠어
อีเซซังกือ นูกูโบดา นอล ซารังฮาเกดซอ
ฉันจะรักเธอ มากกว่าใครบนโลกใบนี้
널 사랑하겠어 언제까지나
นอล ซารังฮาเกดซอ ออนเจกาจีนา
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็จะรักเธอ
널 사랑하겠어 지금 이 순간처럼
นอล ซารังฮาเกดซอ ชีกึมมี ซุนกันชอรอม
ฉันจะรักเธอ เหมือนกับช่วงเวลาในตอนนี้
이세상그 누구보다 널 사랑하겠어
อีเซซังกือ นูกูโบดา นอล ซารังฮาเกดซอ
ฉันจะรักเธอ มากกว่าใครบนโลกใบนี้
(I Choose To Love You : Hyorin)
“มาร์คต้วน รักนะครับ” ผมพูดหลังจากที่ร้องเพลงประโยคสุดท้ายจบ
“ย๊า!!!! ฉันก็รักนาย!!!!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น จนทุกคนต่างก็ฮือฮากับเสียงปริศนาที่ดังมาจากไหนไม่รู้ ทุกคนต่างก็มองหาเจ้าของเสียง เหมือนกับผมที่กำลังชะเง้อคอมองเหมือนกัน
ดอกไม้ช่อสวย และดูแพงถูกยกขึ้นโบกไปมาเหมือนจะขอทางเดินมาที่หน้าเวที ผมเพ่งมองข้อมือที่ยกสูงขึ้นเมื่อเค้ากำลังเดินใกล้เข้ามา
มาร์คฮยอง…
ไม่ต้องเห็นหน้า แค่ข้อมือผมก็รู้แล้วว่าเจ้าของช่อดอกไม้ช่อโตนั่นเป็นใคร ต่อให้ไม่ใช่ข้อมือไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของร่างกายมาร์คฮยองผมก็จำได้หมดแหละครับ…อย่าหาว่าผมเว่อร์เลยนะ ก็ผมแอบมองเค้ามาตลอดสามปีนีเนอะ
ผมเดินลงมาตรงด้านล่างของเวทีประจวบเหมาะกับที่มาร์คฮยองเดินมาถึงพอดี …. เสียงหอบเบาๆทำให้ผมต้องเลื่อนมือไปจับใบหน้าของคนรักเบาๆ
“ไปกัน”
มาร์คฮยองหันมากระซิบข้างหูของผม…ผมพยักหน้าตกลงแล้วหันไปหาพิธีกรบนเวทีให้พูดดึงดูดความสนใจอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่เราสองคน…มาร์คฮยองก็จูงมือผมเข้าไปด้านในห้องแต่งตัวก่อนจะจับให้ผมนั่งลงบนโซฟา แล้วเค้าก็นั่งลงข้างๆผมทันที
“ได้ยินแล้วนะเพลงนั้น…ขอบคุณนะครับ ฮยองก็รักแบมมากกว่าใครในโลกนี้เลย” มาร์คฮยองส่งมือมาลูบหัวผมก่อนที่จะกดจูบเบาๆบนหน้าผากของผม
“อื่อ….ฮยอง..ฮึกๆๆ หายไปไหนมา..ฮีก ฮึก..แบมกังวลมากเลยนะนึกว่าฮยองจะโกรธแบม..แล้ว..แล้วฮยองก็คงอยากจะเลิกกับแบม”ผมคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอดแน่น … ร้องไห้จนได้สินะไอ้แบมเอ้ย
“เห้ย!!! แบมเอาไรมาพูด มาร์คไม่เคยอยากเลิกกับแบมเลยนะ”
“แล้วทำไมโทรไปไม่รับสาย แล้วทำไมไม่มาอยู่ดูแบมตั้งแต่แรก”ผมสูดน้ำมูกของตัวเอง พลางทุบไปที่หน้าอกของอีกคนเบาๆ มาร์คฮยองเอื้อมมือมาจับมือผมเอาออกแล้วกุมเอาไว้ก่อนจะอธิบายให้ผมฟัง
“ตอนแรกมาร์คก็แอบนอยด์อ่ะ เลยไปนอนเล่นเกมส์ในห้อง จนมันเย็นเลยไง คือ…พอเล่นแล้วมันเพลินอ่ะ มาร์คเลยไม่ได้หยิบโทรศัพท์เลย จนไอ้โจอี้มาลากมาร์คไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาที่นี่ … แต่พอมาถึงกำลังจะไปจอดรถ มาร์คดันเหลือบไปเห็นไอ้ฮันบินเพื่อนแบม มาร์คเห็นหน้ามันแล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายอ่ะ มาร์คเลยให้โจอี้ลงไปก่อน เพราะมาร์ค..”
มาร์คฮยองชูดอกไม้ช่อโตขึ้นมา ก่อนจะยัดมันใส่มือผมแล้วก็เกาหัวแกรกๆแก้เขิน
“เพราะฮยองทำไม”ผมพูดออกไปเพื่อต้องการคำตอบ ก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไรแต่อยากได้ยินจากแฟนมากกว่านิครับ คิคิ
“ก็ไปซื้อมาให้… แต่มันนานเพราะแถวนี้ไม่มีร้านดอกไม้สวยๆเลยอ่ะ พอมาร์คได้ดอกไม้มาร์คก็รีบกลับมาดูแบมเลยนะ แต่ดันมาถึงเพลงสุดท้ายซะได้”
“ก็ดีกว่าไม่ทันอ่ะ มาร์คฮยอง…แบมตั้งใจฝึกเพลงนั้นจริงๆนะ ดูมือแบมดิ”ผมยื่นมือออกไปให้มาร์คฮยองดูตรงหน้า เพื่อบอกว่าผมต้องเจ็บมือแค่ไหนกว่าจะกลั่นกรองเพลงนี้มาได้
“จุ๊บ”
“O[]O”
“คิคิ”
“ฮยองมาจุ๊บมือแบมทำไม จั๊กจี้นะ -////-“
“รักษาให้ไง”มาร์คฮยองส่งมือมาหยิบแก้มผมก่อนจะดึงมือผมไปจับเอาไว้
“คนบ้า”
“เออแบม เมื่อกี้มาร์คได้ยินแต่เด็กโรงเรียนอื่นเอาแต่พูดเรื่องแบมเป็นแฟนกับฮันบินอ่ะ มาร์คไม่ชอบเลย” มาร์คฮยองหันมาทำหน้ายู่ใส่ผม จนผมต้องหัวเราะออกมา
"เอางี้มั้ย มาถ่ายรูปกัน"
"หือออ"
“เอาน่า เดี๋ยวแบมลงเองนะครับ ที่รักของน้องแบม”
“อ่า… ครับที่รักของมาร์ค -//////- ”
V
V
V
V
V
v
v
v
v
THE END
ครบ 100% เต็มสักทีหลังจากที่รอกันมาเนิ่นนาน ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้กันนะ ขอบคุณคนที่ติดตามเรามาตั้งแต่ตอนแรกมากๆเลยนะ คุณมีความอดทนรอสูงมากกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ จริงๆมันก็เป็นแค่ช่วงหลังแหละที่เรามาแบบนานๆอัพครึ่งตอน?! ฮ่าๆๆๆๆๆ โคตรรู้สึกผิดเลย
เรื่องนี้ก็จบจริงๆแล้วนะคะ ฮืออออ ใจหายไปเลยหายไปในอากาศ (เพลงเก่ามาก 555555) ยังไงก็รอติดตามผลงานเรื่องอื่นของเค้าด้วยนะ มันกำลังมา 55555555 coming soon นะคะทุกคน
แล้วก็อย่าเพิ่งหนีหายจากไปไหน เพราะมันจะมีตอนพิเศษต่อจากนี้นะคะ 5555555 ไม่ทำหรอกเล่มอ่ะ เอาตอนพิเศษมาลงในนี้แหละเนอะ ดีมั้ยๆๆๆ คิคิ
แล้วเจอกันอีกทีเร็วๆนี้นะ
ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจมากๆเลยนะ รักนะ จุ๊บบบบบ
#ฟิครกบ
ความคิดเห็น