คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : EP19 Only me! (100%)
หลังจากที่ผมกลับเข้ามาที่ห้องเรียนได้ไม่นานอาจารย์ประจำชั้นก็เข้าห้องมาเพื่อประชุมตอนเช้า เหมือนทุกๆครั้ง และผมยังคงไม่สนใจไอ้ตัวปัญหาข้างๆเหมือนเดิม เวลาผ่านไปสักพัก ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งคลาส แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกว่าเข็มวินาทีมันเดินช้ากว่าปกตินะ …เมื่อไหร่จะเที่ยงวะ
“แบมแบม อย่าเขย่าขาสิ” ฮันบินบอกผมขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่เนื้อหาบนกระดาน
“โทษที..”ผมหยุดเขย่าขาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น…สงสัยคงจะตื่นเต้นมากเกินไปมั้ง
“นายมีอะไรรึเปล่า”
“ไม่มี” ผมตอบออกไปแบบนั้น ใครจะไปป่าวประกาศว่า ฉันอยากให้ถึงพักกลางวันเร็วๆ จะได้เจอผู้ชายตามนัดวะ เหอะ
“ชเวยองแจ!!!”เสียงอาจารย์คลาสเลขดังขึ้นขณะที่ห้องกำลังเงียบฉี่ รวมทั้งผมที่กำลังเหม่อ พลอยสะดุ้งตกใจไปด้วย
“ชเวยองแจ!!!” เสียงเรียกอีกครั้งดังขึ้น เพราะไม่มีเสียงขานรับจากเจ้าของชื่อ ทุกคนต่างก็หันไปมองยังคนที่ถูกเรียก แม้กระทั่งผมเอง
“มึงงง ครูเรียก” ไอ้ยูคที่นั่งข้างๆต้องหันไปสะกิดเพื่อนที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกประตู
“ห้ะ!!! ขอโทษครับอาจารย์” ยองแจลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้มหัวขอโทษทันที
“เมื่อกี๋ครูพูดว่าอะไร บอกเพื่อนๆให้ชัดๆอีกทีซิ้” สิ้นสุดคำถามเจ้าตัวขมวดคิ้วก่อนจะก้มหน้า เพื่อบอกเป็นนัยๆว่า ผมไม่รู้…อย่าว่าแต่มึงเลย กูยังไม่รู้เลยว่าอาจารย์พูดว่าอะไร สาสส เสียงครูแม่งไม่เข้าหูกูตั้งแต่เริ่มสอนและ
“ผม…ไม่ทราบครับ” ยองแจพูดออกมาตรงๆ เป็นกูนี่คงแถไปดาวอังคารและมึง
“ครั้งนี้ครูจะปล่อยผ่านไปนะ ถ้าครั้งหน้าไม่ฟังครูอีก โดนทำโทษแน่ ไม่ใช่ว่าเรียนเก่งแล้วจะไม่สนใจเรียนนะ…นั่งลง”
“ครับ” ยองแจถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมๆกับผม ทำไมหน่ะหรอ ก็ถ้าเป็นผมที่ถูกเรียกผมก็คงต้องโดนด่าแบบมันหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ผมไม่ได้เป็นคนตั้งใจเรียนแบบมันสะหน่อย
“เอาหล่ะ ครูจะย้ำอีกรอบ คลาสบ่ายของครูวันนี้ จะมีสอบควิซ เตรียมตัวให้ดีๆหล่ะ”
หือ???
สอบควิซ…เว๊!!! ทำมายยยย ทำมายยยยยทำแบบนี้ครัช น้องแบมอยากจิคราย ผมล้อเล่นหน่ะ ฮ่าๆๆๆ จริงๆไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก แต่แบบร่ำร้องไปงั้น วิชานี้หมูๆอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้คะแนนเต็มทุกครั้งที่สอบ แต่ก็นะ ก็ไม่เคยต่ำกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์สักครั้งเลย น้องแบมเมพเห็นๆๆ
11.30
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง เพื่อดูเวลา อีกครึ่งชั่วโมง… เอ๊ะ!!! แบตห้าเอสของน้องแบมเหลือ 6% ทำไมมันลดฮวบฮาบประหนึ่งเกรดเด็กมหาลัยเลยวะ อันนี้กูจะครายของจริงและ …สงสัยคงหยิบมากดดูเวลาบ่อยเกินไป ทั้งๆที่กูก็มีนาฬิกาข้อมือนะ ฮอลลลลล
“ไอ้สัสแบม” ไอ้ยูคเรียกผมเบาๆ
“มีไรห้ะ”ผมหันไปหามันทั้งๆที่ครูยังสอนเด็กเรียน tense อยู่ เอิ่มมม กูท่องได้ทุก tense แล้วครับขอบอกไม่ต้องฟังก็ได้เหอะ
“มึงจะนั่งเขย่าแขนขาทำซากอะไร เก้าอี้มึงมาโดนโต๊ะกู เล่นเกมไม่ได้โวย รำคาญ” อ่าวนี่ผมเขย่าขออีกแล้วอ่อวะ แล้วทำไมไอ้ฮันบินมันไม่บ่น ผมหันไปมองโต๊ะข้างๆ ก็ถึงบางอ้อทั้งที….มันเอาโต๊ะมันแยกออกจาโต๊ะผมเรียบร้อยแล้ว…โทดที
“ซอรี่ กูกังวลนี่หว่า”
“กังวลเรื่องไร ปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำ เห็นมึงแล้วกูจะปวดตามแล้วเนี่ยย”
“เปล่าเว้ยย มาร์คฮยอง…ให้ไปเจอที่ดาดฟ้าตอนเที่ยง กูเลยตื่นเต้น” ผมหันไปกระซิบกับไอ้ยูคเสียงเบากว่าเดิม
“เห้ยจริง จะเคลียแล้วอ้ะดิ้ สัสๆๆมาเล่าด้วยนะมึง” ไอ้ยูคตบไหล่ผมแรงๆทีนึง เป็นเชิงให้กำลังใจ
“เออ อย่าพูดดังดิกูเขิน” ผมก้มหน้างุดๆ พร้อมกับบิดแขนไปมา พอมานึกๆแล้วมันก็เขินนิหว่า
“อย่ามากระแดะ แรดมาตั้งสามปี เสือกมาเขินวันนี้”
O[]o
ไอ้ยูคคคค ทำไมมึงหยาบคาย และก็ปากจัดแบบนี้ห้ะ น้องแบมรับไม่ได้….
12.00
เที่ยงแล้วเว้ยยย ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแทนห้าเอสสีทองเครื่องโปรด เพราะมันได้ตายไปแล้ว แบตก็กลับมาเกลี้ยงอีกตามเคย ว่าแล้วรีบไปที่ดาดฟ้าเลยดีกว่า เอ๊ะ!!! หรือว่ากูควรจะดึงเชิง รอเวลา เล่นตัวก่อนดี ไปเร็วมันเสียฟอร์มมม >< ส่วนไอ้ยูคพอออดหมดเวลาปุ๊บ แม่งก็ลากไอ้ยองแจออกไปทันที โดยไม่รอผมเลย
.
.
.
12.02
โอเค กูไม่รอและ ไปเลยดีกว่า นาทีนี้เสียฟอร์มก็ยอมเว้ย ตลอดเวลาที่รอมาสองนาทีนี่โคตรทรมานเลยให้ตาย…ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเองทันที
หมับ!!!
แรงดึงที่ข้อมือของตัวเอง ทำให้ผมต้องหยุดชะงักลง แล้วหันไปมองตัวต้นเหตุ ไอ้ฮันบิน…มึงจะอะไรกะกรูอีกกก พอเห็นหน้าแม่งแล้วก็คงจะต้องมีปัญหาตามมาสินะ กูชิ่งไปก่อนได้มั้ย ก่อนที่มึงกำลังจะพูดอะไรออกมา
“นาย…มีอะไร” ผมกัดฟันถามไป เผื่อว่ามันอาจจะถามผมว่า นายจะกินอะไร หรืออาจจะพูดว่า ฉันเลี้ยงข้าวนายมั้ย หรืออะไรก็แล้วแต่ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดอยู่…
“เรื่องควิซ” แล้วไอ้การที่มาทำหน้าหมาหงอยนี่มันคืออะไร ไม่ๆๆๆ กูไม่ฟังได้มั้ย อย่าพูดสิ่งที่กูกำลังคิดออกมานะ
“อ่อ ไม่ยากหรอก เมื่อคืนฉันก็สอนนายไปแล้วไง เอามาทบทวนเดี๋ยวก็ทำได้”ผมพูดรัวๆก่อนจะแกะมือมันออก พร้อมจะเดินออกจากห้องทันที
“แต่มันติดอยู่ที่ว่าฉันไม่เข้าใจเลยหน่ะสิ”
เพล้ง!!!
มันเป็นเสียงความหวังที่แตกสลายของผมเองครับ โอ้ยยย สิ่งที่กูคิดแม่งจริงด้วย กูอยากไปถามแม่มึงจังว่าทำไมถึงเลี้ยงมึงให้เรียนรู้ช้ากว่าชาวบ้านเค้าวะ นี่กูไปสอนเด็กห้องดีมันคงได้เต็มกันไปแล้ว มึงมาอยู่ห้องเอได้ไงเนี่ย ถามจริงงงง
“เอ่อคือ…”
“แต่ถ้านายรีบ ฉันเอาไปถามครูก็ได้…แต่ฉันไม่แน่ใจว่าครูจะทานข้าวอยู่รึเปล่า แล้วก็กลัวว่าจะไปรบกวนครู แต่ทำไงได้หล่ะ ถ้าควิซนี้ฉันได้ศูนย์มีหวังโดนย้ายไปเรียนห้องอื่นแน่ แล้วแม่ฉันก็ต้องมาด่าฉันหูชาแน่ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ในเมื่อนายไม่ว่าง ยังไงฉันก็ต้องเสี่ยงไปถามครู” ฮันบินลุกขึ้น ก่อนจะแทรกตัวผมออกไปในขณะที่ผมกำลังอึ้งรับประทานอยู่
“เห้ย!! เดี๋ยว!!!”
ผมวิ่งไปจับแขนมันไว้….ถ้ามันไปหาครูแล้วถ้ามันไปบอกว่าผมไม่ยอมสอน ผมอาจจะโดนด่า โดนหักคะแนน หรือถึงขั้นฟ้องแม่ รู้ไหมว่าการไปพบอาจารย์ตอนกำลังกินข้าวนี่ มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากเลยนะ ผมเคยไปทีนึงนี่ห้องพักครูแทบแตก
“มีอะไรหรอ…”
“ไม่ต้องไป ฉันสอนนายเอง…แต่ต้องสัญญานะว่านายจะรีบเข้าใจมันหน่ะ ฉันมีธุระจริงๆ” ผมนั่งลงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเริ่มสอนบทเรียนเดิมๆจากเมื่อคืนให้แม่งอีกที ย้ายสมการมึงยังไม่เข้าใจเลยหรอ ให้ตายยย
“ครับ!!!”
^_______________^
“ไม่ต้องยิ้มเลย..ฉันก็ไม่อยากสอนนายเท่าไหร่หรอกนะ เอาหนังสือขึ้นมาดิเร็วๆ”
.
.
.
ออด
เดี๋ยว!!!
เสียงอะไร บอกกูทีว่านี่ไม่ใช่ออดหมดเวลาพักกลางวัน เห้ย!!! เชี่ยแล้วไง
“เข้าใจแล้ว…ขอบใจนะแบมแบม” ฮันบินเอามือมากุมมือผมไว้ ถ้าเป็นเวลาปกตินี่ผมคงดึงมือออกแล้วถีบมันไปไกลๆ แต่ผมกำลังอึ้งอยู่ บอก กู ที ว่า พัก เที่ยง ยัง ไม่ หมด เว ลา!!!!!!
“อ้าว ไอ้แบมมานานยัง เล่าๆๆดิ เคลียกะมาร์คฮยองยังไงบ้าง” ไอ้ยูคที่เดินกอดคอเข้ามากับยองแจ เดินเข้ามาถามผมทันที ที่เข้าห้องเรียนมา
“เคลียอะไร!!! กูยังไม่ได้ก้าวขาออกจากห้องนี้ด้วยซ้ำ!!!!!”
50%
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-ต่อ-
Mark's Part
“ไอ้บี๋มึงไปอึ้งอะไรมาครับ นั่งอ้าปากหวอมาตั้งนานแล้วนะ” ผมเอ่ยทักเพื่อนออกไปเพราะมันจะเงียบเกินไปแล้ว แค่ไอ้แจ็คไม่อยู่ก็ว่าเงียบแล้วนะ แล้วมึงยังมานั่งอ้าปากหวออีกเหรอออออ
“ห้ะ!!”มันสะดุ้ง หุบปากลงพร้อมกับเลียริมฝีปากแห้งเพื่อความชุ่มชื่น
“เป็นอะไรของมึง”ผมถามมันออกไป
“เห้ยป๊าววว ไม่มี๊ ไม่มี ไม่ได้มีเรื่องอะไรเลย กูปกติ๊”
-_______________- ครับบบ ปกติมาก เสียงสูงทุกคำเลย
ออด..
เสียงหมดเวลาดังขึ้นทำให้ผมเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองทันที
12.00
ใจก็อยากถามไอ้บีให้รู้เรื่องนะว่ามันเป็นอะไร แต่ทำไงผมก็มีธุระสำคัญของผมต้องไปทำนี่น่า เพื่อนเอาไว้ก่อนก็ได้ ตอนนี้ขอคุยกับแบมแบมก่อน…
ตลอดทางเดินที่ผมเดินผ่านมา มีรุ่นน้องหลายคนที่จับกลุ่มกระซิบกระซาบแล้วมองมาที่ผม วันนี้มันมีอะไรวะ ทำไมรุ่นน้องหลายคนทำตัวแปลกๆ
‘แกกก ฉันว่านะแบมแบมอาจจะไม่ชอบ มาร์คโอปป้าแล้วก็ได้นะ’
ผมลดเสต็ปการเดินของตัวเองลงเพื่อจะฟังสิ่งที่รุ่นน้องเกรด 11 พูด หมายความว่ายังไง… ทำไมถึงพูดแบบนั้น เอาอะไรมาตัดสินกันวะ
‘ฉันก็ว่างั้น…ตอนนี้ฉันเห็นแบมแบมตัวติดกับนักเรียนใหม่อย่างกับคบกันแหนะ ฉันเห็นเค้าหยอกล้อกันน่ารักมากเลยอะแก๊’
ไอ้นักเรียนใหม่คนนั้นอ้ะนะ ที่เจอที่โรงอาหาร?
‘เห้ย แต่แบมมันจีบมาร์คโอปป้ามาสามปีแล้วนิหว่า’
‘ก็นะแก พอทุ่มเทไปแต่เค้าไม่ตอบรับนี่ก็เหนื่อยเปล่า เป็นฉันนะ ปีเดียวฉันก็ทนไม่ได้แล้ว’
จริงหรอ…
‘แต่ฉันเห็นหน้าเด็กใหม่มาแล้วนะ หล่อพอๆกับมาร์คโอปป้าเลย’
‘ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเด็กที่ชื่อฮันบินนั่นไปค้างบ้านแบมแบมด้วยแหละแก…’
กึก!!!
ผมหยุดชะงักเท้าของตัวเองทันที พร้อมกับเดินไปหาสองสาวที่กำลังพูดถึงผมกับแบมแบมอย่างสนุกปาก
“เธอหมายความว่ายังไง”
“มะ..มาร์คโอปป้า”สองสาวผงะไปเล็กน้อยเมื่อผมพูดเสียงเย็นๆออกไป
“ที่บอกว่าฮันบินอะไรนั่นไปค้างบ้านแบมแบมจริงหรอ”
“หะ ห้ะ…คะ ก็ได้ยินมาแบบนั้น มะ...เมื่อเช้าสองคนนั้นก็มาพร้อมกัน” เด็กสาวคนนึงตอบออกมาอย่างตะกุตะกะ ก้มหน้าหลบสายตามาร์ค
“เธอแน่ใจหรอ”
“คะ…”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที ผมมุ่งหน้าไปยังดาดฟ้าที่นัดกับตัวเล็กไว้…ถ้ามาแล้วจะถามให้รู้เรื่องเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไง ทำไมถึงไปนอนค้างด้วยกันได้ สนิทกันขนาดนั้นเลยหรอวะ….วันนั้นที่เห็นมันวิ่งตามแบมแบมออกไปผมก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอมาได้ยินแบบนี้ บอกตรงๆโคตรเฟล
12.39
คือทำไมแบมแบมยังไม่มาสักที..หรือน้องยังไม่หายโกรธ ผมอุตส่าห์รอให้น้องใจเย็นก่อนแล้วตัดสินใจทักไปเมื่อวาน …. แล้วอีกอย่างมันรู้สึกแย่แค่ไหนที่เมื่อวานน้องอ่านข้อความของผม แต่กลับไม่ตอบมาสะงั้น…ผมตัดสินใจไลน์ไปหาไอ้เด็กยักษ์ทันที เมื่อรู้สึกร้อนใจแปลกๆ จริงๆก็ไลน์ไปหาแบมแบมเองก็ได้แต่คนหล่อก็กลัวเสียฟอร์มนะบางที….ล้อเล่น…เอาตรงๆกลัวน้องไม่ตอบ หรืออาจจะตอบว่าจะไม่มาแล้ว…
Mark_Tuan : ยูคยอม
Yu_ygeom : ห้ะ นี่มาร์คฮยองหรอ
Yu_ygeom : ตัวจริงใช่ไหมเนี่ย ตั้งแต่มีไลน์กันนี่ฮยองไม่เคยทักผมมาสักครั้ง ผมยังไม่อยากเห็นหิมะตกในฤดูฝนหรอกนะครับบบ
Mark_Tuan : - -*
Yu_yeom : โอเคๆ มีอะไรกับผมฮะฮยอง
Mark_Tuan : แบมแบมอยู่กับนายมั้ย
เนื่องจากผมรอตัวเล็กมานานมาแล้ว…ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของผมเลยสักนิดที่จะรอใครนานๆ ผมแค่อยากจามให้แน่ใจ
Yu_yeom : ป่าวฮยอง มันไม่ได้ไปหาฮยองหรอกหรอ ผมแยกกะมันนานแล้วนะ
ผมอ่านข้อความของยูคยอมแสร็จ ผมก็แอบยิ้มกับตัวเองเบาๆ …แสดงว่านายกำลังมาใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นผมรอหน่อยจะเป็นไรไป
12.55
นี่มันใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยงแล้วนะ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนตัวเล็กเลยสักนิด สรุปจะไม่มาใช่ไหม…แต่ในเมื่อยังไม่หมดเวลาน้องอาจจะมาก็ได้นะไอ้มาร์ค อย่าคิดแง่ร้ายสิ
ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเพื่อโทรหาคนตัวเล็ก แต่พอกดโทรเสียงตอบรับก็บ่งบอกได้ว่าเจ้าของเครื่องได้ปิดโทรศัพท์ไปแล้ว…หรือว่านายจะลืมกันไปแล้วจริงๆ ไม่ได้รู้สึกดีๆให้กันแล้วใช่ไหม ถึงต้องคอยหลบหน้ากัน
ออด…
ในที่สุดแบมแบมก็ไม่มา
ครืด ครืด
เสียงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ผมรีบคว้าขึ้นมาดู อาจจะเป็นแบมแบมก็ได้
Pepi_jr : มาร์ค
Pepi_jr : เรากลับบ้านก่อนนะ ฝากเก็บกระเป๋าด้วยนะ ขอโทษที
ลืมไปได้ยังไงว่าแบมแบมปิดเครื่องไปแล้ว..
ผมอ่านข้อความนั้นแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าอย่างหงุดหงิด หรือผมควรจะกลับพร้อมจูเนียร์ดีวะ เพราะตอนนี้ผมไม่ค่อยจะมีอารมณ์เรียนสักเท่าไหร่เลย…ผมดันประตูดาดฟ้าออก แต่เพราะมันเก่าแล้วมีสนิมขึ้นแล้วทำให้บางครั้งก็เปิดไม่ค่อยจะออก และเพราะแบบนั้นมันกลับสร้างความรำคาญใจให้ผม ทำให้ผมต้องยกเท้าไปถีบเพื่อระบายอารมณ์ไปในตัวด้วย
ผมเดินลงมาจากชั้นบนเดินลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นของเด็กเกรดสิบ ผมหยุดนิ่งสักพักเพราะกำลังมีความคิดที่แทรกขึ้นมา..หรือควรไปเอาตัวแบมแบมออกมาเลยดี
“มาร์คฮยอง!!!!!”
เสียงตะโกนจากทางเดินของชั้นดังขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิดแล้วหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ไม่สิ…เสียงที่ผมโหยหามาตลอด
“แบมแบม” ผมหันไปมองคนตัวเล็ก ซึ่งเวลานี้ควรอยู่ในห้องเรียนแล้ว แต่กลับมายืนอยู่ตรงทางเดิน ตัวเล็กกำลังจะเดินเข้ามาหาผม ผมกำลังก้าวขาเดินไปหาตัวเล็ก
หมับ!!!
ผมหยุดเดินทันทีเมื่อเห็นบุคคลที่สามเดินออกมาจากห้องเรียนของแบมแบมพร้อมกับคว้าหมับเข้าที่แขนของแบมแบมทันที …ไอ้เด็กใหม่ฮันบิน!!!!
แบมแบมหันหน้าไปมองมันแปปนึงก่อนจะหันมามองผม พลางจะเดินมาหาผมอีกรอบ แต่ถูกฮันบินดึงไว้อีกครั้ง นายควรจะปล่อยแขนของแบมแบมออกไปซะนะไอ้เด็กใหม่
“นายลืมไปแล้วหรอว่าคลาสนี้มีควิซ อาจารย์ก็กำลังจะเข้าแล้วด้วย”
“แต่….”
“นายต้องสอบนะ” ฮันบินทำเป็นไม่เห็นผม แต่ผมรู้ว่ามันชำเลืองมองผมเมื่อกี้ แล้วไอ้การที่มองไอ้ตัวเล็กแบบนั้นมันหมายความว่าไงวะ…ผมยังคงยืนดูการกระทำของไอ้เด็กใหม่ไปเรื่อยๆ แบมแบมหันมามองผมแปปนึงด้วยแววตาที่บอกได้ว่า…ขอโทษ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้อง ส่วนไอ้ฮันบินก็หันมามองผมแบบเต็มๆตาก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินตามแบมแบมไป..มันคิดจะทำอะไร
ผมเดินกลับมาที่ห้องด้วยใจที่กระวนกระวายก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ของผม อย่างน้อยการกระทำของน้องก็ทำให้ผมรู้ว่าน้องคงอยากมาหาผม แต่มาไม่ได้จริงๆ สารภาพตามตรงถ้าไอ้ตัวเล็กไม่มีสอบผมจะฉุดน้องไปกับผมจริงๆด้วยนะ เพราะอย่างนี้ที่ตอนแรกตั้งใจจะหนีกลับบ้าน ผมคิดว่าผมควรจะรอน้องเลิกเรียนแล้วต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่ไอ้ฮันบินจะมีแผนอะไรอีก
แต่ที่แน่แน่
ผมมั่นใจกับสายตาของน้องว่า…แบมแบมยังคงรู้สึกกับผมเหมือนเดิม
และผมก็เชื่อว่ามีแค่ผมเท่านั้นที่แบมแบมชอบ ไม่ใช่มัน!!
แค่ผมคนเดียว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะบอกว่าตอนหน้ามาร์คแบมจะได้คุยกันแล้วนะ ดีใจกันมั้ย ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนคนที่เหลือจะไล่ตามมาคนละตอนนะคะ
จะสอบไฟนอลอาทิตย์หน้าแล้ว ไรท์ไม่พร้อมเลยจริงๆๆๆๆๆ แล้วก็ขอโทษที่ช้านะคะ แล้วตอนนี้ก็สั้นมากด้วยแต่เค้าจะพยายามมาอัพให้นะ T T อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปไหนนะตัวเทออออ
ไปคุยกันๆๆๆไม่ค่อยมีคนเล่นเลย งือๆๆ #ฟิครกบ
ความคิดเห็น