คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP17 New Student 100%
บอกเลยว่าวันนี้เป็นเช้าที่โคตรสดใส เข้าใจคำว่าฟ้าหลังฝนกันมั้ยครับ เมื่อวานหลังจากที่ฟินกับท้ายไลน์ฮยองคนนั้นก็แทบอยากจะกดโทรออกไปหาทันที ติดอยู่ที่ว่า...ผมกำลังงอนอยู่ เลยไม่สามารถทำตามที่ใจปรารถนาได้ ฮืออออ ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจอย่างเงียบๆ?
และหลังจากที่ฟินไปหนึ่งรอบถ้วนเรียบร้อยแล้ว เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาในช่วงเย็น ทำให้ผมแทบจะพุ่งตัวไปรับทันที แต่ก็ต้องเบะปากเพราะไอ้คนที่โทรมาดันไม่ใช่คนที่ผมรอ...เสียแคลอรี่ในการพุ่งตัวไป 10 เปอร์เซ็นต์อย่างไม่จำเป็น - - แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อได้ฟังเรื่องที่มันเล่า คุ้มค่ากับการเสียแคลอรี่จริงๆเลยครัชชชช ฮี่ๆๆๆๆ กว่าจะทนข่มตาให้หลับโดยไม่ตื่นเต้นก็ปาไปเกือบตีสอง ส่วนตอนนี้ถึงแม้จะเป็นเวลาหกโมงเช้า...ก็ไม่มีแม้แต่ความง่วงอยู่บนใบหน้าน้องแบมเลยครับบ
“ม๊า แบมไปโรงเรียนก่อนนะ ฮึบบบบ” เดินลงมาจากห้องก็เห็นม๊ายืนต้มน้ำซุปอยู่ในครัว อดไม่ได้ที่จะไปกอดแรงๆทีนึง
“เป็นอะไรรึเปล่าน้องแบม สองสามวันนี่อย่างกะศพ ทำไมวันนี้ลูกม๊าดูสดใสเชียว แล้วทำไมไปโรงเรียนซะเช้าเลยเลยหล่ะครับน้องแบม”
“ไม่มีอะไรหรอกม๊า ไปแล้วฮะ อิอิ”
ฟอด~
ว่าแล้วก็หอมสักที หมั่นไส้แก้มหม่าม๊าผิดมั้ยครับบบ แหม่ วันนี้อะไรก็ดูสดใสไปหมดเลย.....แต่ถึงวันนี้จะฟินแค่ไหน ถ้าไปโรงเรียนก็ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวรอให้เค้ามาง้อ ขอวางฟอร์มนิดนึงละกัน เล่นตัวบ้างจะเป็นไรไป คิคิคิ
โรงเรียนมัธยมปาร์ค
10-A
เอ่อถึงวันนี้ผมจะสดใสแค่ไหน แต่ก็ยังรู้สึกง่วงอยุ่ดี..มันเป็นผลกระทบจากเมื่อคืนแน่เลย นอนตีสองตื่นตีห้าครึ่ง ทำได้ไงครับเนี่ยยย
6.45 AM
เชี่ยยย ก็ว่าทำไมห้องเงียบๆ กูจะมาเช้าทำไมครับ ....เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครมา งั้นของีบสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน...
.
.
.
“ไอ้แบมมมมม” เสียงไอ้ยองแจตะโกนข้างหูผมทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ไอ้บ้า หูจะแตกเอา
“โว้ยย ตะโกนทำไม”ผมเงยหน้าขึ้นมาจากการฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปวดคอ...
“ก็เรียกตั้งนานแล้วไม่ตื่นสักที เมื่อเช้ามาร์คฮยองมาหาที่ห้องด้วยนะ เห็นแบมไม่ตื่นก็เลยกลับไปที่ห้องแล้ว” ยองแจพูดไปพลางหยิบหนังสืออกมาจากกระเป๋าพร้อมเรียน
“ห๊ะ!!!! แล้วทำไมไปปลุกกูวะ”
ทำไมๆๆ ทำไมไม่ปลุกกูวะ ตั้งแต่รู้จักกับมาร์คฮยองมา ฮยองไม่เคยแม้แต่จะเฉียดมาที่ห้องเลยนะ โอกาสสำคัญๆแบบนี้น้องแบมดันพลาดดด อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ
“มึงเชื่อมันอ่อ” ผมหันขวับไปมองไอ้ยูคทันที ก่อนจะหันไปคาดคั้นกับไอ้แจอีกรอบ
“แฮ่ะๆๆ กูล้อเล่น” มันยิ้มออกมา พร้อมกับแลบลิ้นล้อเลียนผมทันที ไอ้บ้าเอ้ยยย
“อยากตายหรอฮะ”
“ก็อยากให้ลืมตาตื่นเต็มที่ไง ฮ่าๆๆๆ เห็นมั้ยๆตาสว่างเลยใช่ป่ะ!!”
ผมค้อนไปให้ไอ้แจในขณะที่มันกำลังหัวเราะเสียงดังอย่างน่ารำคาญ ก่อนจะมองดูเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือตัวเอง
- - 9.05 AM -
นี่หลับไปนานขนาดนี้เชียวหรอ...ผมกดดูโทรศัพท์ของตัวเองหวังว่าจะมีข้อความจากมาร์คฮยองเข้ามา แต่ก็ไม่มีสักกะอันเดียวเลย นี่ผมกำลังจะถูกง้อจริงๆใช่ไหมเนี่ย..หรือว่าฮยองเค้าจะไม่ง้อผมกันนะ...
“เอ้าเด็กๆ ฟังทางนี้หน่อย”
อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามายืนที่หน้าห้องพลางทุบโต๊ะให้นักเรียนในห้องสนใจกัน เสียงที่ดังอยู่ในตอนแรกค่อยๆเงียบลง ทำให้อาจารย์เริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนที่นี่ที่ห้องของเรา ครูฝากให้พวกเธอดูแลเขาด้วยนะ…เธอหน่ะ เข้ามาสิ”
หลังจากที่อาจารย์พูดจบก็กวักมือเรียกบุคคลปริศนาให้เดินเข้ามาในห้อง แน่นอนอยู่แล้วที่ทุกคนจะต้องสนใจ โดยเฉพาะผม…ผมไม่ได้เป็นคนอยากรู้อยากเห้นนะ ก็มันแปลกนี่น่าทำไมต้องมาเข้ากลางเทอมด้วย นี่มันก็ใกล้จะสอบกลางภาคอยู่แล้วนะ
บุคคลที่ถูกเรียกเดินเข้ามาตามเสียงเรียกของอาจารย์ประจำชั้น เสียงฮือฮาดังขึ้นมาเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง ผมเพ่งมองเมื่อรู้สึกว่าหน้าหมอนี่มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน...ที่ไหนวะ?
เพื่อน(ใหม่)ตัวสูงมายืนอยู่หน้าห้อง...บรรดาสาวๆที่อยู่ในห้องพากันซุบซิบ ชื่นชมความหล่อของหมอนี่กัน อืมมม มันหล่อจริงๆนั่นแหละ แต่เสียใจด้วยเพราะคนที่หล่อที่สุดสำหรับผมคือ มาร์คฮยอง!! …. แล้วดูสิหมอนี่มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆเลย ถึงขนาดสามารถเข้ากลางเทอมได้ แถมยังได้มาเรียนห้องเออีก ถ้าไม่เส้นใหญ่ก็ต้องเรียนเก่งโคตรเลย
“ชิบหาย..”เสียงไอ้ยูคยอมอุทานขึ้นมาขึ้น ถึงแม้จะไม่ดังมากผมกับไอ้ยองแจก็สามารถได้ยินชัดเจน และอดไม่ได้ที่จะหันไปหามันเพื่อถามว่าเป็นอะไร
“อะไรของมึง”
“กูไม่อยากนั่งกะแม่ง” พอได้รับคำตอบจากเพื่อนร่างยักษ์ ก็ถึงบางอ้อทันที เพราะตอนนี้เหลือแค่ตัวเดียวที่ว่างอยู่ก็คือที่ข้างๆไอ้ยักษ์
“ฮ่าๆๆ กูว่าครูต้องให้มึงดูแลเด็กใหม่แน่เลย อิอิอิ”ผมหันไปกระซิบ แลบลิ้นเยาะเย้ยไอ้เพื่อนรัก ก่อนจะหันไปสนใจหน้าห้องอีกครั้ง
.
.
.
“สวัสดี ผมชื่อ คิมฮันบิน หรือเรียก บีไอ ก็ได้” เค้ากวาดสายตาเพื่อมองเพื่อนรอบห้องจนสุดท้ายสายตาของเค้าก็มาหยุดที่..ผม
ก่อนที่ใบหน้าหล่อ(น้อยกว่ามาร์คฮยอง - -)นั่นจะคลี่ยิ้มกว้างออกมาให้ผม แต่พอเห็นใบหน้านั้นชัดๆกับรอยยิ้มกวนๆแล้ว
เห้ย…นั่นมัน
ไอ้โรคจิตหน้าโรงเรียนหนิ!!!!!
ผมอ้าปากค้างไม่คิดว่าจะได้เจอหมอนี่ ที่นี่ ตอนนี้ เวรกรรมอะไรของน้องแบมครับที่ต้องโคจรมาเจอคนกวนตีนแบบเขาด้วย ร้องไห้แปป..
“เธอหน่ะ ไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่างสิ ข้างๆยูคยอมหน่ะ.....ครูจะให้ยูคยอมดูแลเธ.....”
อาจารย์ประจำชั้นยังไม่ทันพูดจบ คนข้างๆก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“จะเป็นอะไรมั้ยครับ ถ้าให้คนที่ผมรู้จักเป็นคนดูแลผมเอง” อาจารย์ประจำชั้นเงียบไปนิดนึงก่อนจะพยักหน้าตอบ
“เอาสิ เธอรู้จักใครหรอ”
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อนผู้หญิงในห้องก็เอาแต่หันหน้าไปทางนั้นที ทางนี้ทีเพื่อถามว่า ใครคือคนที่เพื่อนใหม่คนนี้รู้จัก….แต่ทำไมผมถึงรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ
“ผม….”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยเมื่อคนตรงหน้ากลับจ้องมาที่ผม ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะกลัวสิ่งที่หมอนั้นกำลังจะพูดออกมา..ไม่นะ นายควรจะลืมชื่อฉันไปแล้วนะ…ขอร้อง ขออย่าให้หมอนี่จำชื่อได้เลยนะ ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ
“ผมรู้จัก …แบมแบม ครับ” เชี่ยยยย
พรึ่บ!!!
เสียงใบหน้านับพัน (เวอร์ - - ) หันขวับมาที่ผมคนเดียว รวมทั้งเพื่อนรักของผมทั้งสองคนด้วย
“อ้าวเห้ย!!! มึงรู้จักมันด้วยอ่อ” ไอ้ยูคยื่นหน้าจากโต๊ะด้านหลังมาถามผมอย่างตื่นเต้น ตื่นเต้นหาแม่คุณหรอครับ? กูอยากกัดลิ้นตายอยู่แล้วเนี่ย
“ไม่เชิง….” อยากตบปากตัวเองให้ตายอยู่ตรงนี้อีกสักรอบ… ไม่รู้จักมันเลยสักนิด แต่ทำไมต้องพูดออกไปแบบนั้นวะไอ้แบมมมมม
“อาจารย์ครับ แบมแบมบอกว่ารู้จักครับ เดี๋ยวให้ยองแจมานั่งกับผมก็ได้ครับ แล้วให้เพื่อนใหม่มานั่งกับแบมแบมแทน” ยูคยอมยกมือขึ้นเหนือหัวแล้วโยนขี้ให้ผมแทน
อ้าวสัส
ไอ้เพื่อนเลว!!!!!!!
ทำไมทำกับกูแบบนี้ ไอ้ยักษ์ยูคคคคคคคคคคคคคคคค
ไม่แค่นั้นมันยังแลบลิ้นล้อเลียนผมเหมือนที่ผมทำกับมันเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“งั้น…ยองแจเธอย้ายไปนั่งกับยูคยอม ส่วนเธอ..คิมฮันบิน ไปนั่งข้างแบมแบม..เพื่อนเธอ”
ยองแจที่ยังงงๆอยู่ก็เก็บของเข้ากระเป๋าก่อนจะย้ายไปนั่งข้างๆไอ้ยูคอย่างงงๆ…..คิมฮันบินเดินมาที่เก้าอี้ว่างข้างๆผมก่อนจะหย่อนก้นลงไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบมันเลยสักนิด
“อ่อ อีกอย่าง!!” ครูพูดขึ้นมาก่อนจะออกจากห้องไป “แบมแบม ดูแลเรื่องสอบมิดเทอมของเพื่อนด้วยนะ ครูจะจับตาดูเธอ”
อีกครั้งที่ทำให้ผมอ้าปากค้าง มิดเทอมเนี่ยนะ!!! อีกเดือนนึง!!! กับบทเรียนตั้งแต่เปิดเทอม แล้วมันมีทั้งหมดกี่วิชา ครูรู้มั้ยว่าพูดอะไรออกมา!!!!!!
“เอ่อ..คะ…คือว่า..”
“อย่ามาปฎิเสธ..ช่วยเพื่อนนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป” ครูพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป นี่มันมัดมือชกชัดๆ
“สวัสดีแบมแบม ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะ”
กูไม่ยินดีเลยครับ!!!
50%
-ต่อ-
ผมนั่งเคี้ยวข้าวอย่างไม่สบอารมณ์มากนักเมื่อต้องมีคนที่ 4 มานั่งอยู่กับพวกผมด้วยตอนนี้...
“ไอ้เด็กยักษ์!!” จูเนียร์ฮยองถือจานข้าวเดินมาหาไอ้ยูคยอมพร้อมกับตบหลังทักทาย
“แค่กๆๆ ฮยอง!!! ผมกินข้าวอยู่นะ” ไอ้ยูคยอมหันไปพูดกับคนหน้าหวาน
“โอ๊ะ!!! ใครอะทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าเลยอ้ะ” จูเนียร์ฮยองที่เพิ่งจะสังเกตคนที่นั่งข้างผมพูดขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงข้างๆไอ้ยูคยอม
“อ่า ผมคิมฮันบิน อยู่ห้องเดียวกับสามคนนี้ครับ เพิ่งย้ายมาใหม่...คือ ผมรู้จักกับแบมแบมหน่ะครับ J”
ขวับ~
ผมหันไปมองหน้าหมอนั่นทันทีที่มันพูดออกไปแบบนั้น เหอะ ฉันกับนายสนิทกันมากสินะ!!.... ว่าแล้วก็รีบหันมาตักข้าวใส่ปากไม่ยั้ง รีบๆกิน จะได้รีบๆไป...
"อ่อออ..แล้วเข้ามาเรียนกลางเทอมแบบนี้ จะเรียนทันหรอ นี่ก็ใกล้สอบแล้วด้วย" จูเนียร์ฮยองพูดขึ้นมากับไอ้หมอนั่นอย่างเป็นกันเอง
"อ่อ พอดีว่าแบมแบม จะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้เองครับ" ไอ้ฮันบินหันไปยิ้มแป้นกะรุ่นพี่หน้าหวาน
"เต็มใจป้ะเหอะ" อดที่จะแขวะกลับไปไม่ได้จริงๆ...
"ก็อาจารย์บอกอ่ะ...ยังไงนายก็ต้องช่วยฉันอ้ะ ไม่งั้นฉันสอบไม่ได้แน่ๆ" หันมาทำหน้าออดอ้อนกับผมแล้วจะใจอ่อนหรอ
"ฮ่าๆๆ แบมก็ช่วยๆน้องเค้าหน่อยสิ น้ำใจเล็กๆน้อยๆหน่ะ" จูเนียร์ฮยองพูดขึ้นมา ทำให้ผมต้องพยักหน้าตามอย่างอดไม่ได้
"ว้าวว ฮยองคนนี้ทั้งน่ารักแล้วยังใจดีอีกต่างหาก" ไอ้ฮันบินพูดชมจูเนียร์ฮยองขึ้นมาหลังจากสิ้นสุดประโยคนั้น
ขวับ~
และอีกครั้ง สิ้นสุดคำชม ทุกคนหันขวับไปมองมันตาเดียว
"มากไปมั้ง" ยูคยอมพูดขึ้นมาทำให้ไอ้ยองแจกับผมหัวเราะคิกคักกันไปอย่างรู้ทัน
"เอ่อ.." สงสัยหมอนี่ทำตัวไม่ถูก หลังจากที่ไอ้ยูคยอมร้องปราม เลยได้แต่เกาหัวแก้เก้อ
.
.
.
.
ผมลุกขึ้นหลังจากที่กินเสร็จคนแรก..ทั้งๆที่คนอื่นยังเหลือกันอีกเต็มจาน .. ก็แค่อยากออกไปจากตรงนี้เร็วๆ
"อ้าว จะไปไหนอะน้องแบมของเฮียยยย" เสียงของแจ็คสันฮยองดังขึ้น หลังจากที่เดินมาถึงที่โต๊ะผมพอดี..ตามมาด้วยเจบีฮยอง..และก็.......มาร์คฮยอง
เห็นอย่างนั้นใจอยากจะนั่งกลับไปที่เดิมเพราะมาร์คฮยองกำลังจะมานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับผม..ถ้าไม่มีไอ้หมอนี่ และถ้าผมไม่ได้กำลังงอนฮยองอยู่ ผมคงไม่รู้สึกเสียหน้าถ้าจะนั่งกลับลงไป แต่ตอนนี้…ในเมื่อผมลุกแล้วผมก็ต้องปล่อยให้เลยตามเลยกันไปสินะ T T
"แบมอิ่มแล้วฮยอง..ว่าจะไปเดินเล่นหน่อยฮะ แล้วเจอกันฮะ!" ผมหันไปตอบแจ็คสันฮยอง ก่อนจะหันหน้าไปมองมาร์คฮยอง..ที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว อ่าาา ไม่ได้อยากไปเลยย แต่จำใจต้องเดินออกไป...
"เห้ยยย แบมแบม รอด้วยดิ" เสียงฮันบินตามไล่หลังมา ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งตามออกมาทั้งที่ข้าวยังเหลืออีกตั้งครึ่งจาน
ตามมาทำไมมมม....
--------------------------------------------------------------------------------------------
Mark's Part
ผมมองจากบนห้องเรียนลงไปบริเวณด้านล่างขณะที่ทุกๆคนทะยอยเดินลงไปกินข้าวกลางวันกัน... เห็นคนตัวเล็กกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่โรงอาหาร..ใจก็อยากจะเคลียร์กันเร็วๆ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีถ้าต้องเจอหน้ากัน แววตาที่ผิดหวังนั่น ผมยังจำมันได้ดี
"เห้ย ไอ้มาร์คแดกข้าว.." ไอ้แจ็คสันปิดหนังสือเรียน พลางตบไหล่ผมเพื่อให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปตบไหล่คนข้างหน้าที่กำลังจ้องมองโต๊ะที่ว่างเปล่าของเพื่อนตัวเองอยู่ก่อนแล้ว…จูเนียร์หายไปไหน
"เห้ยไอ้บีป้ะ!"
ไร้การตอบรับอะไรทั้งสิ้น
"เห้ย ไอ้บี ไอ้บี ไอ้บีโว้ยยยย" อีกครั้งที่ไอ้แจ็คสันตะโกนขึ้นเหมือนคนบ้า จนไอ้คนที่กำลังเหม่อลอยอยู่สะดุ้งขึ้น
“ห้ะ”
“เป็นไรของมึง.. กูชวนไปแดกข้าว เร็วดิ ลุกๆๆ”
“อ่าว ไม่รอเนียร์หรอ”
“ไอ้เนียร์มันส่งข้อความมาบอกกูและว่ามันจะไปก่อน เพราะงานที่สภาเสร็จเร็ว” ไม่วายแต่พูดไอ้แจ็คสันก็โชว์ข้อความให้คนตรงหน้าดู ซึ่งมันก็เป็นข้อความของเนียร์จริงๆ
“ส่งมาบอกมึง แต่ไม่บอกกูเนี่ยนะ” ไอ้บีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างฉุนเฉียวไป…ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ช่วงนี้สองคนนี้ดูตึงๆใส่กันยังไงไม่รู้
.
.
.
.
เราสามคนเดินถือจานข้าวอยู่ในโรงอาหาร เดินหาโต๊ะว่างเพื่อที่จะนั่งกินข้าวกัน ทำไมวันนี้โรงอาหารถึงได้วุ่นวายนักวะ
“เห้ยๆๆ นั่นมันไอ้เนียร์นิ นั่งอยู่กะพวกน้องแบมด้วยหว่ะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อตัวเล็กจากปากไอ้แจ็คสันพร้อมมองไปตามมือของมันที่กำลังชี้ไปที่โต๊ะนั้นอยู่…แบมแบมจริงๆด้วยสินะ
ถ้าเดินเข้าไปแล้วผมจะพูดยังไงดีก่อนหล่ะ ...
ขอโทษ….
ฮยองผิดไปแล้ว…
ดีกันนะ….
หรือแม้แต่ ฉันชอบนาย ...
โว้ยยยย ไม่รู้เว้ย ไปตายเอาดาบหน้าละกันไอ้มาร์ค
"อ้าว จะไปไหนอะน้องแบมของเฮียยยย" เสียงไอ้แจ็คสันเอ่ยทักคนตัวเล็ก ที่กำลังยืนขึ้นเหมือนจะไปไหนสักที่…เราสบตากันแปปเดียวก่อนที่น้องจะเป็นคนหลบสายตาผมไปก่อน…
"แบมอิ่มแล้วฮยอง..ว่าจะไปเดินเล่นหน่อยฮะ แล้วเจอกันฮะ!" แบมแบมพูดตัดบท แล้วหันมาสบตากับผม ก่อนจะเดินออกไป…
นาย…ยังไม่อยากคุยกับฉันใช่ไหม
หลบหน้ากันแบบนี้
เพราะยังโกรธอยู่หรอ….
“เห้ยยย แบมแบม รอด้วยดิ”
คนแปลกหน้าที่ร่วมโต๊ะอยู่กับแบมแบมก่อนหน้านี้พูดขึ้นมาก่อนจะเดินตามออกไปอย่างไม่รอช้า….เพิ่งจะสังเกตว่ามีหมอนั่นนั่งอยู่ด้วย ใครกันวะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย…แล้วจะตามแบมไปทำไม…
“สงสัยอะดิ” เสียงยูคยอมพูดขึ้นมาพร้อมกับยักคิ้วให้ผมอย่างกวนตีน ผมไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับมัน
“…”
“มันตามจีบแบมหน่ะ” มันพูดชิวๆก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“ห้ะ!!!!” ยองแจ/เจบี/แจ็คสัน ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
“แค่กๆๆ” จูเนียร์ที่กำลังกินน้ำอยู่ก็สำลักออกมา
ส่วนผม….
“อ้าวฮยอง แมลงวันเข้าปากแล้ว ผมล้อเล่น!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมหุบปากของตัวเองลงทันทีเมื่อไอ้เด็กเวรนี่มันหัวเราะขึ้นมา
“ไอ้บ้ายูคยอม!!”ยองแจเหวขึ้นมาเมื่อได้ยินอย่างงั้น
“ขำๆหน่า ก็แค่เด็กใหม่อ่ะ ครูให้มันดูแล”
สามสี่คนถอนหายใจโล่งอกที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เว้นแต่ผมที่กลับไม่คิดว่ามันจะน่าโล่งใจตรงไหนเลย แต่กลับกลัว…กลัวว่าสิ่งที่พูดล้อเล่นกันมันจะเป็นความจริง ผมไม่ชอบเลยที่ไอ้เด็กใหม่นั่นมาตามติดแบมแบม สายตาที่มันมองตามน้องมันก็แปลกๆจนไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดเดียว…
การที่มีหมอนี่เข้ามาในเวลานี้
และการที่ไม่รู้ว่าหมอนั่นกำลังคิดอะไรอยู่
มันทำให้ผมกลัวจริงๆนะ...
KIM HAN BIN
---------------------------------------------------------------------------------------
100% เต็มแล้วค่าาา ชอบก็โหวตกันนะตัวเธอ แล้วเจอกันตอนหน้านะ ไม่รู้ว่าพี่มาร์คจะได้เคลียร์กับคุณน้องแบมรึเปล่า มาลุ้นกัน รักรีดทุกคนเลยน้าาาา จุ้บบบ ซียูซูนนนนนนน
ยังไงก็ฝาก #ฟิครกบ ด้วยนะจ้ะ
ความคิดเห็น