คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP6 Unlucky/Lucky
เมื่อคืนผมให้เบอร์มาร์คฮยองไปด้วยแหละ ฮิ้ววว ว่าแต่..มาร์คฮยองจะโทรหาน้องแบมมั้ยอ่า เมื่อฟินได้แปปนึงก็ต้องมานั่งเซ็ง ก็ไม่รู้จะฟินทำไม มาร์คฮยองคงเอาเบอร์ผมไปประดับฝาบ้านแล้วมั้ง
"ยองแจๆๆๆ" ผมสะกิดเรียกมันเมื่อเห็นอาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาในห้องแล้ว
แต่...
ไม่ตื่น
"ไอ้แจโว้ยยย" ผมเสียงดังขึ้นนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ขยับเหมือนเดิม
"แบมวิธีกุ" ไอ้ยูคเห็นมันไม่ตื่นก็รีบเข้ามาช่วยเหลือผมทันที
มันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบไอ้แท่งเขียวๆมาไว้ตรงจมูกไอ้แจ
เอ่อ...
แตงกวา -__-
"เชี่ยยย แตงกวา แตงกวา ไปไกลๆเลย!!!!!"
ได้ผล.. มันสะดุ้งตื่นหลังจากมันสูดกลิ่นแตงกว่าไปทีเดียวก็ตื่นเลย แถมยังลุกขึ้นมาชี้นิ้วใส่ของที่เกลียดอีก
อันนั้นไม่ใช่ประเด็น...ประเด็นมันอยู่ที่พวกผมกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้องรวมทั้ง...อาจารย์
แล้วจะไม่แย่เลย ถ้าตอนไอ้แจสะดุ้งตื่นไอ้แตงกวาของยูคยอมไม่กระเด็นมาที่ผม...แล้วตอนนี้แตงกวาอยู่ในมือน้องแบมเองครัช -_-; นี่ผมจะรักษามันไว้ไม่ให้ตกประหนึ่งเป็นแท่งทองคำไปทำไม บ้าจริงงง
.
.
.
"ชเวยองแจ แบมแบม!!!!"
นั่นไงซวยแต่เช้าไอ้สัสยูค มึง เพราะมึงเลย...
"ครับ!!!"
"พวกเธอเล่นอะไรกัน ไม่มีมารยาท!!! แล้วนั้นแบมแบมเธอแกล้งเพื่อนใช่ไหม"
"คือผม......" ยังไม่ทันอธิบาย
"อย่ามาเถียง!!!" กรูยังไม่ได้เถียงเลยครับบ TT
สิ้นสุดวาจาของอาจารย์ ผมก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดพร้อมกับ กำไอ้ตัวต้นปัญหาไว้แน่น แล้วไอ้แตงกวาบ้านี้ผมจะกำมันไว้ทำไมวะ
"วันนี้เลิกเรียน..ชเวยองแจ นายไปจัดเอกสารที่ห้องของครู ส่วนนาย!!..แบมแบม ไปเก็บห้องศิลปะตอนเลิกเรียน เข้าใจมั้ย"
"ครับ/ครับ"
หลังจากคำสั่งของครูสิ้นสุดลงผมก็ปากไอ้แตงกวาแท่งนั้นคืนให้ไอ้ยูคมันทันที
"แกล้งกุอ้ะ เป็นไงซวยเลย" ไอ้ยองแจหันมาค้อนผมเล็กๆ
"มันใช่กูมั้ยนั่น ไอ้ยูคนู่นน แม่งเอาแตงกวามาโรงเรียนทำไมก็ไม่รู้..มึงจะเอามาให้เต่ากินหรอวะ"
"แบมเต่ากินผักบุ้งป้ะ"
อ้าวหรอ...ช่างมัน เคลียร์กะไอ้ยูคก่อน..
"ฮ่ะๆๆๆๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยมึง ไปทำความสะอาดกะกุเลย...ทำไมต้องเป็นกุที่ต้องไปทำที่ห้องศิลปะด้วยวะ สกปรกแล้วก็เก็บยากกว่าห้องอาจารย์อีก" ผมเหวกลับใส่ไอ้ยูคทันที ทำไมวันนี้น้องแบมซวยอย่างงี้ครับ เบอร์มาร์คฮยองก็ไม่ได้ ไหนจะต้องมาโดนทำโทษอีก (เกี่ยว? -_-)
"ก็มึงเป็นคนถือแตงกวา..5555555"
"มึงหยุดพูดถึงแตงกวาซักทีไอ้ยักษ์!!!!!!"
"โทดๆๆ ฮ่าๆๆๆ แต่กูคงช่วยมึงไม่ได้อ่ะวันนี้ กูไม่ว่างต้องไปธุระกับที่บ้าน โทษทีนะมึง"
นั่นไง โยนขี้ให้ผม มันก็ไม่ช่วยกันเก็บขี้ด้วย ขอบอกเลยงอน!!!
"กุเกลียดมึงหว่ะ"
..
..
..
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ก็บอกแล้ว วันนี้วันซวยของผมชัดๆ
นอกจากจะโดนทำโทษแล้ว คลาสสุดท้ายของวันนี้ผมยังโดนอาจารย์ใช้ให้เก็บงานไปส่งที่ห้องอีก ..ว่าจะรีบไปทำความสะอาดให้เสร็จๆ
ตอนนี้ก็เลยเวลามาโคตรเยอะและ ป่านนี้ไอ้แจกลับบ้านไปนอนตีพุงแล้วมั้ง..ว่าแล้วก็รีบไปห้องศิลปะก่อนดีกว่า
.
.
.
เมื่อเดินมาถึงห้องศิลปะ ผมก็รีบเปิดประตูเข้าไปก็ต้องพบกับ จานสี พู่กัน กระดาษทิชชู่ บลาๆๆ โว้ยย โคตรรก!!! แล้วตอนนี้มัน 5 โมงแล้วนะ กว่าจะเก็บเสร็จอีก
ผมยืนนิ่งสักพัก เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี...พอยิ่งเย็น นักเรียนก็เริ่มกลับไปกันหมดแล้ว แล้วไหนจะต้องมาเก็บขยะในห้องนี้คนเดียวอีก..แม่จ๋าาา น้องแบมกลัวผี
ผมรีบเก็บขยะที่อยู่บนพื้นยัดใส่ถุงดำลวกๆ เพราะตอนนี้รู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ
กึกกักๆๆ
สะ..เสียง..เสียงอะไร..วะ
ผมหันขวับไปมองต้นตอของเสียงก็ไม่เจออะไร ผมเลยเร่งสปีทการเก็บให้เร็วกว่าเดิม..แล้วนี่ขยะจะเยอะไปไหนวะครับ
ตึก ตึก ตึก ตึก.....
เอาอีกแล้วๆๆ นี่มันยังไม่มืดเลยนะ อย่าเพิ่งมาหลอกหลอนกันเลยนะ ฮืออๆๆๆ
ฟุบ!!
สัมผัสแรงๆตรงไหล่ข้างซ้ายผมทำให้ผมตกใจ รีบหันขวับเอาถุงขยะไปตีผีที่มาเกาะไหล่ผมแรงๆ
"ออกไปนะ..ไปไกลๆเลย ฮือๆๆๆๆ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ" ผมหลับตาปี๋ แล้วยังคงตีไอ้ผีตัวนั้นอยู่อย่างงั้น
"โอ้ยยย!!!"
เอ๊ะ!! ผีมันเจ็บได้ด้วยอ่อ
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองแต่ก็ต้องตกใจอีกรอบ..ยิ่งกว่าเจอผีซะอีก
"มาร์คฮยอง!!!!"
"นายมาฟาดฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ"
"ก็แบมนึกว่าผีหนิ"
มาร์คฮยองยังลูบหน้าผากตัวเองอยู่อย่างงั้น เห้ยย หัวปูดเลย...ผมลืมไปได้ไงว่าผมทิ้งกระปุกสีลงไปในถุงด้วย มาร์คฮยองของน้องแบมเจ็บมั้ยอะครับ T T
"ทีหลังก็อย่าตื่นตูมสิ...แล้วนี่ทำไมไม่กลับบ้าน"
โอ้ยย ทำไมผมต้องเอาถุงไปฟาดมาร์คฮยองด้วยเนี่ย หัวปูดหมดเลย
"แบมแบม.."
ผมค่อยเอื้อมมือไปหวังจะสัมผัสหน้าผากที่ผมเป็นคนฝากรอยปูดๆนั่นไว้ ...เจ็บน่าดูเลยนะนั้น
"แบม!!!"
"ฮะ!!" ผมชะงักมือกลับทันที ที่ได้ยินเสียงคนข้างหน้าเสียงดัง ...เกือบไปแล้วไอ้แบม อยากตีมือตัวเองให้หักเลย ทำไมจะต้องเอามือไปจับหน้ามาร์คฮยองด้วยวะ
"ฉันถามนายไม่ได้ยินหรือไง...แล้วก็...ถอยไปด้วย" มาร์คฮยองใช้นิ้วดันไหล่ผมเพื่อให้ผมถอยไปยืนห่างๆ
"แบมโดนทำโทษ..มาร์คฮยองมาทำอะไรฮะ"
"ฉัน..มาเอาของ....ซึ่งตอนนี้ฉันลืมไปแล้ว เพราะมัวแต่ยืนคุยกับนายเนี่ย..."
"แก่แล้วอะดิ ขี้ลืม 55555" ผมหัวเราะล้อเลียนคนตรงหน้า
โป้ก~
แล้วผมก็ได้มะเหงจากมาร์คฮยองจนได้ เจ็บนะ..
"ไปและ..นายก็เก็บขยะตามสบายเลยนะ" มาร์คฮยองพูดออกมาก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้อง เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ น้องแบมกลัวผี
"มาร์คฮยอง..อย่าเพิ่งไป ช่วยแบมก่อนได้ไหมอ่าาา" ผมกระพริบตาอ้อนวอนมาร์คฮยองสุดชีวิต
"ตลกและ มันไม่ใช่หน้าที่ฉัน"
"ฮยองอ้ะ เป็นพาร์ทเนอร์กันก็ต้องช่วยเหลือกันป้ะ ฮยองจะใจร้ายทิ้งผมไว้ในห้องศิลปะมืดๆคนเดียวนี่หรอ พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดินอยู่แล้ว มันน่ากลัวนะ.."
"......."
เมื่อเห็นมาร์คฮยองเงียบไม่ตอบอะไรผมก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว
"ฮยองงงงง"
"เออๆๆ ก็รีบๆทำดิ ฉันจะอยู่ที่นี่แค่ 15 นาทีเท่านั้นนะ"
40 นาทีผ่านไป
ในที่สุดก็เสร็จสักที...
จริงๆไอ้งานนี้เมื่อ 20 นาทีที่แล้วผมก็จัดการทำเสร็จแล้วแหละ แต่ผมดันมานั่งมองมาร์คฮยองหลับเพลินไปหน่อย ทำให้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้
คนอะไรก็ไม่รู้หลับยังดูดีเลย...ผมเริ่มเอามือซนๆของผมไล่ตั้งแต่หน้าผาก จมูก แล้วก็ปากของคนตรงหน้ามาเรื่อยๆ ทำไมพระเจ้าถึงรวบรวมความเพอร์เฟ็คไว้ที่ผู้ชายคนนี้หมดเลยนะ
"มาร์คฮยอง...ผมหน่ะ..ชอบฮยองมากเลยนะ...แล้วคงไม่มีวันไหนที่ผมจะเลิกชอบฮยองด้วย...ผมสัญญา" ผมพูดเบาๆเพราะอายเกินกว่าที่คนข้างหน้าจะมาฟังผมพูดอะไรเลี่ยนๆอย่างนี้ ต่อหน้าแล้วก็ได้แต่แสดงออกเหมือนเล่นๆออกไป จริงๆผมอยากบอกทุกอย่างเลยนะ ว่าผมรู้สึกยังไงกับฮยอง
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา
18.50 น.
อ่า...เย็นแล้ว
แต่ยังไม่อยากลุกไปไหนเลย ยังอยากจะมองหน้าฮยองอย่างงี้นานๆ แต่ก็คงต้องปลุกเพราะมันเลยเวลาที่เจ้าตัวให้ลิมิตผมมามากแล้ว
"มาร์คฮยองฮะ มาร์คฮยอง"
ผมเขย่าแขนของคนตรงหน้านิดนึง .... มาร์คฮยองค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"เสร็จแล้วหรอ"
มาร์คฮยองถามขึ้นแล้วมองนาฬิกาตัวเองเพื่อเช็คเวลา
"ฮะ"
..น้องแบมจะโดนด่ามั้ยครับนี่ ลางสังหรณ์ไม่ดีเลย ผมโกงเวลาไปตั้งเยอะ
"อ่าา จะทุ่มนึงแล้ว..ไปเหอะ"
ผิดคาดแฮะ..ไม่ปริปากด่าสักคำ
มาร์คฮยองลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นมา เห็นอย่างนั้นผมเลยหยิบตามคนพี่ออกมาจากห้อง...
ขอมโนได้ไหม ความรู้สึกของผมตอนนี้..เหมือนแฟนมารอรับกลับบ้านเลยอ่ะ -/////- อยากจะเอื้อมมือไปจับมือมาร์คฮยองจัง คุคิคุคิ
ครืด ครืด ครืด
ใครแม่งโทรมาตอนนี้วะ -_- กำลังมโนบรรยากาศโรแมนติกอยู่นะ
'ไอ้ยักษ์ยูค'
หนอยย ไอ้ตัวดีโทรมาทำไม ไม่รู้หรอน้องแบมโกรธอยู่นะครับที่ทำให้กูโดนทำโทษแล้วเจอแต่เรื่องซวยๆเนี่ยวันนี้ เอ๊ะ..หรือไม่ซวยวะ ว่าแล้วผมก็มองไปยังคนที่เดินอยู่ข้างๆผมอยู่ตอนนี้...ชิ!! ไอ้ยักษ์ จะยอมอภัยให้เพราะทำให้มีโอกาสอยู่กับมาร์คฮยองสองต่อสอง
"อะไรมึง โทรมาทำไม"
(มึงเหวี่ยงอะไรวะนั่น...แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย)
"อยู่รร.เพิ่งทำความสะอาดเสร็จ ไม่รู้เพราะใครทำให้กูต้องมานั่งทำความสะอาดเนี่ย ไม่งั้นป่านนี้กูนอนสบายใจอยู่บ้านแล้ว ไม่ต้องมานั่งตบยุงอย่างตอนนี้ ไอ้เพื่อนเลว เกลียดมึง" ผมบ่นยาวยืด จนทำให้พี่ที่อยู่ข้างๆเหลือบมามองนิดหน่อย..ขอโทษที่ไม่สุภาพคร้าบบบ
(โห..น้องแบมคนงาม อย่าเพิ่งบ่นเพื่อนครับ เพื่อนแค่จะโทรมาเช็คครับ ว่ามึงอยู่กับใครครับ)
มันถามผมเหมือนกับรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวตอนนี้...มันรู้ได้ไงวะ เป็นญาติกับคุณริวหรือไง...แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะคิดว่ามันคงจะงงว่าใครคือคุณริว -_-
"ก็..มาร์คฮยอง" เมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น เจ้าของชื่อเลยหันมามองหน้าผมนิดนึง
(หูยย ไปจริงแฮะ 55555)
"หืออ...หมายความว่าไง" ผมหยุดชะงักหยุดเดิน และสงสัยกับคำพูดของไอ้ยูคที่เหมือนไปรู้อะไรมา
(กูแค่พูดลอยๆกับจูเนียร์ฮยอง ว่ามึงคงต้องกลับค่ำๆคนเดียวเพราะโดนทำโทษอยู่ห้องศิลปะ เพราะกุเป็นต้นเหตุเนี่ย)
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับจูเนียร์ฮยองด้วยวะ"
ผมถามมันเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองทางข้างหน้า..มาร์คฮยองไปไหนแล้วอ่ะ
(ประเด็นเค้าอยู่กันครบแก๊งค์เลยตอนกูพูดเนี่ย)
ผมฟังไอ้ยูคไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพราะมัวแต่สนใจว่าตอนนี้มาร์คฮยองเค้าเดินหายไปไหน ผมหันซ้าย หันขวาก็ไม่เจอเลย ....ทำไมทิ้งน้องแบมอ่ะ อย่างน้อยก็ควรจะบอกกันก่อนนิว่าจะกลับแล้วอ่ะ
"อะไรของมึงวะ เห้ย!! แค่นี้ก่อนนะ"
ปิ้ป
ผมกดวางสายจากมัน..ตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะคุยอะไรทั้งนั้นแหละ มาร์คฮยองไปไหนครัชชช
ปรี้นๆๆ
ผมตกใจกับเสียงแตรรถที่มาจากด้านหลังผม ทำให้ต้องกระโดดไปยืนหลบอยู่ข้างๆถนน ปริ้นหาพระแสงอะไรครัชชช ที่ออกจะกว้างก็หักเลี้ยวหลบผมนิดนึงก็ได้นะ ยังไม่ทันบ่นในใจเสร็จ..เจ้าของรถคันงามก็จอดเทียบกับผม แล้วลดกระจกลงมา
"จะไปมั้ย..ถ้าไปก็ขึ้นมา"
"มาร์คฮยอง..." แล้วที่กรูด่าไปเมื่อกี้หล่ะ .....อย่าไปบอกมาร์คฮยองนะ
"ไม่ไปฉันไปละนะ" มาร์คฮยองปิดกระจกแล้วเตรียมตัวสตาร์รถออก ที่เห็นผมยืนนิ่งๆอยู่อย่างงั้น แต่ผมก็รีบเปิดประตูแล้วดันตัวเองขึ้นไปบนรถทันที
"ฮะๆๆ รีบเชียวนะ"
"ก็ฮยองอะ ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็หายไป นึกว่าทิ้งแบมไปแล้ว คนยิ่งกลัวๆผีอยู่"
"ไปเอารถ.."
"อ่ออ.."
เขิน..////////////
เขินทำไมว่ะ แค่มาร์คฮยองพูดว่าจะไปเอารถ
นี่ผมฝันอยู่ป้ะเนี่ย มาร์คฮยองกำลังขับรถไปส่งผมที่บ้าน..ครั้งแรกเลยนะ
.
.
.
"พาร์ทเนอร์..." ผมเป็นคนเริ่มบทสนทนาบนรถ ที่ตอนแรกเงียบเป็นป่าช้า
"อือ.."
"คู่หู.."
"อะไร"
"ผมชอบฮยองจริงๆนะ"
มาร์คฮยองไม่ตอบอะไรผม ซึ่งตอนนี้ผมได้แต่ก้มหน้าเพราะเขินกับสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมผมต้องพูดออกไป...ทั้งๆที่เป็นคนพูดเองแท้ๆ กลับเขินยิ่งกว่าคนที่ถูกบอกว่าชอบอีก ทุกครั้งก็ได้แต่พิมพ์บอกไป แต่จริงๆแล้วนี่ครั้งแรกเลยมั้งที่พูดความรู้สึกตรงๆกับฮยอง ..
.
.
.
"ถึงแล้ว..."
เพราะมัวแต่เขินอยู่อย่างนั้นเลยทำให้เสียเวลาในรถไปอย่างเปล่าประโยชน์ T T ขอบใจทำไมบ้านผมไม่ไกลเท่าเชียงใหม่-กรุงเทพวะครับ
"อ่าา!! ถึงแล้วหรอ" เวลาดีๆช่างผ่านไปเร็วจัง กว่าจะลงมาจากรถได้ ผมก็ทำตัวอ้อยอิ่งอยู่นานจนมาร์คฮยองต้องปริปากบ่น
"ทำไมไม่ลงไปสักที.."
"โหยยย ฮยอง แบมยังไม่อยากลงง่ะ รู้ไหมว่าได้นั่งรถฮยองนี่เป็นอะไรที่วิเศษสุดเลย" ผมหันมาทำหน้าออดอ้อน จนคนข้างหน้าต้องผลักหัวผมออกไป
"เวอร์และแบม..ไปๆๆลงไป ฉันก็อยากกลับบ้านฉันเหมือนกัน"
"คร้าบบบๆๆ" สุดท้ายผมก็ต้องยอมลงจากรถของฮยองจนได้
.
.
.
"นี่!!!เด็กซน"
ยังไม่ทันได้เปิดประตูรั้วเข้าบ้าน มาร์คฮยองก็ตะโกนเรียกผม ..ผมหันกลับมามองต้นเสียงที่ตอนนี้ลดกระจกรถมาคุยกับผมอยู่
"ห้ะ ฮยอง!"
.
.
.
.
.
"นายหน่ะ...ไม่ควรไปกวนตอนที่คนอื่นเค้ากำลังหลับอยู่นะ"
พูดจบ มาร์คฮยองก็ออกรถไปเลย..ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่หน้าบ้านคนเดียว...
ในห้องศิลปะ...ไม่ได้หลับหรอกหรอ...
แสดงว่ารู้ และได้ยินหมดทุกอย่างสินะ
ฉ่าา~
-//////////////////-
-------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วๆๆ ตอนนี้มาร์คแบมแอบกุ๊กกิ๊กกันนิดหน่อย จริงๆตอนนี้พี่มาร์คก็เหมือนจะเริ่มเปิดใจนิดหน่อยและ แต่อะไรๆก็ไม่แน่นอนนะคะ อิอิ
ยังไงก็ฝากด้วยนะ ติ-ชมกันได้ตลอดนะ ......... #ฟิครกบ .........
ความคิดเห็น