คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EP13 She is.... 100%
มาร์คฮยอง
กำลังจูบกับผู้หญิงคนนั้น...
แขนขาไม่มีแรง ชาไปหมดทั้งตัว อะไรๆมันกำลังดีขึ้นไม่ใช่หรอ...แล้วนี่มันคืออะไร
ผมสะบัดหน้าไล่ความเสียใจ ถึงแม่มันจะไม่หายออกไปหมดก็ตาม กว่าจะรู้ตัวมือของผมก็เข้าไปแตะหลังมาร์คฮยองซะแล้ว....มาร์คฮยองสะดุ้งนิดนึงก่อนจะดันผู้หญิงคนนั้นออกไปเบาๆ
"แบม!!! O.O"
"ฮะผมเอง..ผมมาตรงเวลาดีนะฮะ" ผมมองไปที่มาร์คฮยองก่อนจะเหลือบตาไปมองผู้หญิงคนนั้น
"นายเป็นใคร" เธอพูดกับผมด้วยท่าทางที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..ผมควรจะเป็นฝ่ายที่ไม่พอใจมากกว่าสิ แล้วคำถามนั่นผมก็ต้องเป็นคนพูดไม่ใช่หรอ..
"มาร์คฮยองเสร็จธุระยังฮะ" ผมไม่สนใจตอบเธอ แต่กลับหันไปถามมาร์คฮยองแทน...จ้องตาผมสิ เห็นสายตาผมมั้ย ข้างในนั้นมีคนนึงกำลังกังวลอยู่นะ..อธิบายมาสิ บอกมาสิว่าผมเข้าใจผิด ผมพร้อมจะเชื่อฮยองหมดทุกอย่างเลย
"เอ่อ..คือว่า...."
"ย๊าา!! ฉันพูดกับนายไม่ได้ยินหรือไง" เธอหันมาดึงแขนผมเพื่อหันไปเผชิญหน้ากับเธอ
"ซูจอง...ไม่เอา อย่าทำแบบนี้" มาร์คฮยองดึงมือที่จำต้นแขนผมออกก่อนจะดึงตัวผมมาอยู่ด้านหลังแทน...เห็นอย่างนี้ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย มาร์คฮยองกำลังปกป้องน้องแบม..รู้ซะบ้างว่าใครสำคัญ อย่ามาแหยมกับน้องแบมนะ
"มาร์ค แต่หมอนี่มันเข้ามายุ่งกับเรานะ"
ใครกันแน่ที่ยุ่ง!!!...นี่มันเป็นที่ของผมตั้งแต่แรกเหอะ เป็นมาตลอดสามปีด้วย
"กลับไปก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันคืนนี้" พูดจบมาร์คฮยองก็เดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับลากผมมาด้วย...ไม่สิ มาร์คฮยองควรจะจบกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อกี๋สิ แล้วที่บอกค่อยคุยมันหมายความว่ายังไง
เราเดินออกมาสักพักจากบริเวณใต้ตึก จนมาถึงสวนของโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีคนมาที่นี่มากนัก
"ฮยอง..."
"โทษที..ฉันว่าวันนี้คงไม่เหมาะแล้วหล่ะ"
"เธอเป็นใครฮะ" คำถามที่อยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
"......"
"บอกผมสิว่าไม่รู้จักกัน"
"......"
"มาร์คฮยอง...แล้วเรื่องของเราหล่ะ" ผมถามออกไปตรงๆ จนคนตรงหน้าเงียบไปสักพักใหญ่ๆ ยิ่งเงียบนานเท่าไหร่ใจผมก็เป็นกังวลมากขึ้นเท่านั้น
"แบม....
มันยังไม่มีเรื่องของเราหรอกนะ...
ฮยองขอตัว"
มาร์คฮยองแยกกับผมไปนานแล้ว แต่ผมกลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น...ไม่มีเรื่องขอเรางั้นหรอ ทำไมหล่ะ แทนที่จะพูดทำร้ายจิตใจกันแบบนั้น ทำไมไม่ตอบผมเกี่ยวกับเธอคนนั้น ตอบสิว่าไม่รู้จัก บอกสิว่าเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฮยอง....ทุกครั้งเลย สุดท้ายก็เหลือผมคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้..ผมเดินไปนั่งม้านั่งยาวของทางเดินที่สวนของโรงเรียน ซึ่งจะไม่ค่อยมีใครเข้ามานั่งที่นี่นัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง... ความรู้สึกของผมมันบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญกับมาร์คฮยองพอดู..ไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากร้องไห้ แต่พอมาเห็นอะไรแบบนี้ มันก็อดไม่ไหวที่จะต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้า เพื่อไม่ให้ใครมาเห็นว่าน้ำตามากมายกำลังหลั่งไหลออกมาจากตาของผม
เมื่อปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนพอแล้ว...ผมก็รวบรวมสติลุกขึ้นแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนตัวยักษ์นั่งมองผมอยู่ก่อนแล้วม้านั่งตรงกันข้ามกับผม
"ไอ้ยูค....."
.
.
.
.
.
Yugyeom's part
"วันนี้หญิงโรงเรียนมัธยมฮันเด็ดหว่ะ" มินฮยอกฮยองพูดขึ้นทำให้ผมหันไปยิ้มขำๆกับความเจ้าชู้ของคนพี่..แน่สิ อยู่ด้วยกันมาตั้งสามอาทิตย์ เริ่มที่จะรู้นิสัยใจคอกันหมดแล้ว...เวลาซ้อมก็ไปซ้อมที่บ้านของฮยองเค้า ถึงได้รู้ว่าฮยองคนนี้มีคลังเก็บอะไรเรทๆไว้เยอะแยะ บางทีก็อยากจะยืมมาซักสองสามเรื่อง แต่พอหันไปเห็นหน้าจูเนียร์ฮยองของผม กลับยืมไม่ลงเลย....-.-
"หืมม นายว่ายังไงนะ โรงเรียนมัธยมฮันหรอ" จูเนียร์ฮยองที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น
"อื้มใช่ เดี๋ยวฉันขอตัวไปหลีก่อนนะ อิอิ"
มินฮยอกฮยองพูดไป เก็บของใส่กระเป๋าตัวเองไป เสร็จแล้วก็พาดกระเป๋าไว้ที่หลังแล้วเดินออกไปทันที ทั้งห้องก็เหลือแค่ผม จูเนียร์ฮยอง และเพื่อนในชมรม 2-3 คนที่กำลังเก็บของกันอยู่ ไอ้ยองแจก็ไปหาอะไรกินกับแจ็คสันฮยอง เจบีฮยองก็คงไปตามหาตัวยองแจ
ส่วนมาร์คฮยองกับแบมๆหน่ะหรอ ผมไม่ได้อยากจะเสือกจริ๊งจริงงง แต่ทำไงได้ผมมันเกิดมาสูง ซึ่งเวลาที่คนเตี้ยๆอย่างไอ้แบมมันแล้วเปิดอ่านอะไร ผมก็เห็นหมดหล่ะครับ ฮิฮิ....
ป่านนี้คงสารภาพรักกันแล้วสินะ...
"มีไรป่าวฮะ" แต่ผมก็ต้องถามคนข้างๆตัวเมื่อเหลือบไปเห็น เพราะเหมือนจะมีเรื่องกังวลบนใบหน้าหวานนั่นแทน
"เราไม่แน่ใจว่าจะมีรึเปล่า" คนข้างๆผมกลับขมวดคิ้วขึ้นไปอีก จนผมเริ่มจะกังวลแล้วนะ เป็นอะไรของเค้า
"เนียร์..."
เจบีฮยองที่ตอนนี้เพิ่งกลับเข้ามาในห้องชมรมเดินเข้ามาหา พร้อมกลับตวัดสายตาแปลกๆมาที่ผม คยอมทำไรผิดวะ - -
"มีไรหรอบี"
"บีว่า...บีเห็นซูจอง..."
"ห้ะ!!!!" คนข้างๆลุกพรวดจากเก้าอี้อย่างตกใจ ทำให้ผมสะดุ้งตามไปด้วย...ใครคือ ซูจองวะ
"อือ บีเห็นเขาเดินตามาร์คไปด้วย"
"ว่าไงนะ!!!"
"เดี๋ยวฮยอง ซูจองคือใคร ทำไมต้องเดินตามมาร์คฮยอง" ผมลุกขึ้นถามเจบีฮยอง..แล้วแบมแบมหล่ะ มันกำลังจะไปหามาร์คฮยองไม่ใช่หรอ
"แฟนเก่า...มาร์ค" ห้ะ!!จริงอ่ะ
...แต่มันก็....ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่น่า เพราะมาร์คฮยองกำลังจะสารภาพกับเพื่อนผมไม่ใช่หรอ แฟนเก่าคงลืมไปหมดแล้ว..แล้วถ้าไอ้แบมมันไปเห็น จะเข้าใจผิดป้ะวะ...ไม่หรอกไอ้แบมมันแข็งแกร่งจะตาย นี่นึกภาพได้เลย ถ้ามันเห็นใครอยู่กับมาร์คฮยองของมัน นี่คงเดินดุ่ยๆเข้าไปถามเลยว่า เธอเป็นใคร ต้องการอะไร พี่แบมเราโหดนะครับขอบอก 55555
"ปัญหามันอยู่ที่ว่า พวกนั้นไม่เคยเลิกกันนี่สิ"
ห้ะ!!!
40%
-ต่อ-
"เห้ย!!! จริงป้ะเนี่ยฮยอง" ผมหันไปถามจูเนียร์ฮยอง เจ้าของประโยคเมื่อกี๋นี้
"อืม" และได้รับคำยืนยันจากคนอีกคน
"พวกฮยองอธิบายให้ผมฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ...ไม่รู้หรือไงว่าไอ้แบมกะมาร์คฮยองกำลังจะคบกันแล้วนะ!!!!" ใครดูไม่ออกก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว ยูครู้ยูคเห็นทุกอย่างแหละ มาร์คฮยองทำเป็นไม่สนใจ แต่จริงๆก็ชอบเพื่อนผมนั่นแหละ ทุกการกระทำ ยูคแหย่ไปหน่อยเดียวก็แสดงอาการแล้ว เหอะ!!!
"หมายความว่าไงวะ"
"วันนี้มาร์คฮยองนัดไอ้แบมไปเจอเพื่อจะขอคบ แต่ฮยองบอกว่ายัยคนนั้นกำลังไปหามาร์คฮยอง แล้วแบมๆหล่ะ"
!!!!!!!!!!!!
ทุกคนเงียบไปสักพัก...จนจูเนียร์ฮยองเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมา
"จริงๆแล้ว....กับซูจอง มาร์คไม่เคยเลิกกับเธอหรอก แต่ถึงแม้ไม่ได้บอกว่าเลิก มันก็เหมือนเลิกอยู่ดีนั่นแหละ ประจวบเหมาะตอนขึ้นเกรด 10 เธอก็ย้ายโรงเรียนพอดี..ซูจองหน่ะ เป็นรักแรกของมาร์ค เป็นจูบแรกของมาร์ค ช่วงนั้นนะเฮริทพอดูเลยแหละเพราะติดต่อเธอไม่ได้เลยตั้งแต่ย้ายไป ไหนจะเรื่องปัญหาที่บ้านอีก แต่ก่อนมาร์คไม่ได้รวยขนาดนี้หรอกนะ ตอนนั้นเรากับบีต้องคอยอยู่กับมาร์คตลอดเวลาเลย...ส่วนตัวแล้วเราไม่ชอบซูจองเท่าไหร่หรอก....จริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นหน่ะมีใครต่อใครอีกตั้งเยอะแยะตอนคบมาร์ค แต่ตอนนั้นมาร์คหน่ะรักมาก รักจนเรากะบีไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะไม่ใช่เรื่องของเรา กลัวถ้าไปพูดอะไรเหมือนจะยุแยงให้เค้าเลิกกัน………..ทั้งๆที่หายไปสามปีกว่า เป็นคนไปเอง แต่ไม่รู้ตอนนี้เธอจะกลับมาทำไม"
ผมนั่งฟังต่ออย่างเงียบๆ…..สามปีหรอ….มันเป็นระยะเวลาที่ไอ้แบมเริ่มชอบมาร์คฮยองเลยนิ
"จริงๆ..เราเห็นมาร์คกลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้งเพราะเจ้าตัวเล็กเลยนะ...เราเป็นเพื่อนมาร์คมานานทำไมเราจะดูไม่ออก"
"อืมบีก็ว่าช่วงหลังๆมาเนี่ยเหมือนแบมแบมจะทำให้ไอ้มาร์คเริ่มใจอ่อนแล้วนะ แต่มันแค่วางฟอร์มไปงั้น...ติดอยู่ที่ซูจองกลับมานี่สิ กลัวความรู้สึกไอ้มาร์คจริงๆเลย"
ฟังอย่างนั้นผมก็นึกห่วงแบมแบมขึ้นมาป่านนี้จะไปเห็น ไปได้ยินอะไรบ้าง
"ขอตัวนะฮะ" ได้ยินอย่างนั้น ผมก็รีบวิ่งออกมาจากห้อง เพราะเป็นห่วงไอ้แบม
"เห้ยรอเราด้วยดิ"
.
.
.
ผมหยุดยืนอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ ใกล้ๆกับตึกเรียนซึงมันทำให้ผมเห็นทั้งหมด..ทั้งแบม มาร์คฮยอง และผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น..
จูเนียร์ฮยองยืนหอบอยู่ข้างๆผม เพราะวิ่งตามผมออกมา แต่สิ่งที่ทำให้ผมโกรธคือมาร์คฮยองกำลังจูบกับผู้หญิงคนนั้นทั้งๆที่ไอ้แบมยืนมองอยู่จากทางด้านหลัง ขาผมก้าวไปข้างหน้า..คนข้างๆได้แต่ดึงแขนผมเป็นเชิงห้ามปราม แต่ทำอย่างนั้นก็เหมือนกับว่าผมลากฮยองเค้าเดินไปพร้อมๆกับผมด้วย..แรงผมเยอะกว่าเห็นๆ
เหนือการคาดหมาย หวังจะเดินเข้าไปไม่นานผมก็ต้องหยุด เพราะไอ้เพื่อนตัวดีของผมดันยื่นมือไปแตะไหล่คนร่างสูงซะแล้ว...จะทำอะไรวะไอ้เชี่ยแบม
ผมเห็นสามคนนั้นคุยกันสักพักมาร์คฮยองก็ลากเพื่อนรักของผมไป หน้าตาไอ้แบมดูหมองลงไปทันตา จากคนที่มีแต่รอยยิ้มสดใสบนหน้ากลับหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง
"ยูค เราว่าปล่อยเค้าคุยกันเถอะ เรากลับกันเถอะนะ"
"ไม่อ่ะฮยอง ผมจะไปดูไอ้แบม"
"แต่มันไม่ใช่เรื่องของเรานะ"
"จะว่าผมเสือกก็ได้นะฮยอง ยังไงเรื่องของไอ้แบม มันก็เรื่องของผมเหมือนกัน ผมไม่ทนให้เพื่อนผมเสียใจอยู่คนเดียวหรอกนะ"
"อืมม"
จูเนียร์ฮยองยังคงตามผมมาเรื่อยๆอย่างเงียบๆ เหมือนที่ผมกำลังตามสองคนนั้นเงียบๆอยู่เหมือนกัน
มาร์คฮยองเดินออกไปซักพักแล้ว..ไอ้แบมที่เคยเข้มแข็ง ไอ้แบมที่คอยยิ้ม คอยหัวเราะตลอดเวลาลาไม่มีอีกแล้ว มีแต่คนที่นั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้สะอื้นออกมา
"ยูค..." จูเนียร์ฮยองเรียกผม จนผมต้องหันไปหา...ตาของจูเนียร์เริ่มมีน้ำคลอออกมา ราวกับว่าเข้าใจคนข้างหน้าจับใจ
"ฮยอง...กลับไปก่อนเถอะฮะ เดี๋ยวผมอยู่กับไอ้แบมเอง" ผมยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอามือไปขยี้หัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
"อืมม ดูแลน้องแบมด้วยนะ"
ครับ : )
ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนรักโดยมีถนนทางเดินคั่นกลาง นั่งเป็นเพื่อนให้มันร้องไห้อยู่เงียบ...มึงยังมีกูนะไอ้แบม
เกือบ 20 นาทีผ่านไป เสียงสะอื้นเริ่มเบาลงมันลุกขึ้นเช็ดน้ำหูน้ำตา ก่อนที่จะเหลือบมาเห็นผม
"ไอ้ยูค....."
"โตเป็นควายและ ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ได้" ผมลุกขึ้นมาพร้อมส่งยิ้มไปกับมัน
"ไอ้..."
ผมเดินเข้าไปหามันก่อนจะคล้องคอไอ้ตัวเล็กนี่ เกิดก่อนผมตั้งหลายเดือนแต่ตัวโคตรเล็กเลย ปมด้อยหว่ะไอ้แบม
"ป้ะ แดกติม..กุเหนื่อย อยากกินอะไรเย็นๆ ...กุนั่งรอมึงตั้งนาน เลี้ยงกุด้วยเลยเตี้ย"
"ไอ้ยักษ์..มันใช่ไหม อารมณ์แบบนี้กุไม่อยากวีนใส่มึงนะ" มันค้อนขวับก่อนจะสะบัดแขนผมออกไปจากคอ แล้วเดินน้ำผมออกไป
"ดีกว่าอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ" มันได้ยินผมพูดอย่างนั้นก็หยุดเดิน ทำให้ผมต้องเดินไปประชิดตัวอีกครั้ง
"...."
"กุเลี้ยงก็ได้นะ น้ำใจจากเพื่อน ไม่รับหรอ?"
"เออ!!!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
"ไอ้แบมมมมมม มึงแดกถ้วยที่สามแล้วนะเว้ยยยย ถ้าถ้วยถูกๆนี่จะไม่ว่าเลย เสือกพากูมาเข้าร้านแพงอีก" ไอ้เพื่อนยักษ์ผมโวยวาย ทำไงได้นานๆทีมันจะเลี้ยงต้องให้คุ้ม
ตอนแรกตกใจมากเลยที่เห็นมันนั่งตรงข้ามผมอยู่ก่อนหน้านั่น...เหมือนกับรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น...แต่ก็อย่างที่มันบอก
ดีกว่าอยู่คนเดียว...
การที่มีมันอยู่เป็นเพื่อน ทำให้ผมเลิกฟุ้งซ่านเรื่องมาร์คฮยองลงไปบ้าง....ไม่งั้นป่านนี้ผมคงต้องเดินร้องไห้กลับบ้านแน่ๆ กลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะไอ้แบม...
หรือผมควรจะหยุด?
ไม่ๆๆๆๆ ไม่มีทาง ผมรักของผมมาตั้งนานจะให้มาหยุดกะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวที่ยังไม่ฟันธงอะนะ...อีกอย่างมาร์คฮยองยังไม่เอ่ยปากไล่ผมเลยสักครั้งนึง..จะให้ยอมแพ้
ไม่มีทางหรอก!!!!
"ยูค..เรื่องผู้หญิงคนนั้นกูจะไม่สนใจหรอกนะว่าเค้าเป็นใคร สำคัญกับมาร์คฮยองแค่ไหน ตอนนี้กูคิดว่ากูจะทำสิ่งที่กูทำมาตลอด 3 ปี ความพยายามของกูจะมาพังเพราะเรื่องไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ไม่ได้หรอก”
“มึงจะบ้าหรอ…ไอ้แบม”
“กูรู้..ก็กูรักของกูมาตั้งนาน”
“แล้วสรุปมึงรู้รึยังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
ใครหน่ะหรอ….
ไม่รู้หรอก และก็ไม่สนใจด้วย คนที่ผมสนก็มีแค่มาร์คฮยองคนเดียวเท่านั้น ตราบใดที่ยังไม่ไล่ผม ยังไม่แสดงออกมาว่าไม่ต้องการผม ผมสัญญาไว้แล้วว่าผมจะไม่ไปไหน.....
“ไม่รู้”
“แล้วไม่อยากรู้หรอ?” มันหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“อื่อ ช่างมัน มาร์คฮยองไม่พูดอะไร กูก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจในสิ่งที่มาร์คฮยองยังไม่ได้พูดหรอกใช่ไหม” ผมพูดออกมาราวกับจะปลอบใจตัวเอง...แน่นอน ผมกำลังปลอบใจตัวเอง ทั้งที่อยากรู้ใจจะขาดว่าเธอเป็นใคร สำคัญกับมาร์คฮยองมากแค่ไหน แต่ก็กลัวว่า พอรู้แล้วจะแบกรับมันไม่ไหวหน่ะสิ
กรุ้ง..กริ้ง
เสียงกระดิ่งเปิดประตูร้านไอศกรีมดังขึ้น ทำให้พวกผมหันไปมองตามสันชาตญาณ
เธอ.....!!!!
ผู้หญิงคนนั้นมองไปรอบๆร้านก่อนจะหยุดมองที่ผมแล้วเหยียดยิ้มออกมา พร้อมกับก้าวเท้าเดินมาหา...
“สวัสดี แบมแบม”
!!!!!!!!! เธอเอ่ยชื่อผมราวกับรู้จักกันมานาน
“พวกเราไม่รู้จักเธอ ขอร้องอย่ารบกวน” ขณะที่ผมกำลังตกใจอยู่ ไอ้ยูคก็เป็นคนพูดขึ้นมาแทน
“นายอย่ายุ่ง ฉันกำลังทักทายแบมแบม ….ไง ฉันจองซูจอง”
“ไม่เห็นหรอว่าเค้าไม่อยากคุยด้วยหน่ะ” ไอ้ยูคเริ่มปรับน้ำเสียงให้ดังขึ้นนิดนึงและดูเหมือนจะเริ่มโมโหคนตรงหน้าแล้ว
“อ่อออ เป็นใบ้สินะ...”
“ฉันแค่ไม่มีธุระกับเธอ ไม่อยากทักทายเธอ จบมั้ย” ผมหันไปพูดหลังสิ้นสุดประโยคกวนประสาทของเธอ และลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับคนตรงหน้าก่อนที่ไอ้ยูคจะลุกตามมา
“ไปเหอะมึง”ไอ้ยูคเดินออกไปก่อน และผมก็เดินตามออกไปติดๆ แต่ต้องถูกรั้งจากผู้หญิงตรงหน้าไว้
“จะบอกให้เอาบุญ ฉันหน่ะเป็นคนรักของมาร์ค เป็นรักแรก เป็นมาตลอด และฉันเชื่อว่าตำแหน่งคนรักเค้ายังมีให้ฉันคนเดียว คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์หรอกนะ เจียมตัวซะด้วย!!!!” แรงบีบที่ต้นแขนของผมบีบแรงขึ้นจนทำให้รู้สึกเจ็บจนต้องกัดปากตัวเอง
พลั่ก
ไอ้ยูดเดินมาผลักผู้หญิงคนนั้น ให้พ้นจากตัวผมออกไป
“ฉันไม่อยากทำผู้หญิงหรอกนะ ขอเตือนไว้ว่าอย่ามายุ่งกับแบม” พูดจบไอ้ยักษ์ก็เดินลากผมออกมาจากตรงนั้น
ระหว่างทางกลับบ้าน ผมคิดแต่เรื่องที่เธอพูด จนอดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยถามคนข้างๆออกมา โดยที่ไม่สนใจว่ามันจะรู้เรื่องนี้รึเปล่า
“มึง....ที่เธอคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม”
เกือบนาทีที่ไอ้ยูคเงียบไปก่อนจะตามมาด้วยคำว่า
“อืม...”
สิ้นสุดคำนั้นหัวใจของผมก็เหมือนมีอะไรมาบีบรัดจนรู้สึกปวดไปหมด หลังจากนั้นไอ้ยูคก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่พี่จูเนียร์เล่ามาก่อนหน้านี้ให้ผมฟังจนหมดทุกเรื่อง รวมกระทั่งใจของมาร์คฮยองที่ดูไม่มั่นคงเหลือเกิน....
“กูว่ามึงพอเหอะ อย่าไปสนผู้ชายโลเลแบบนั้นเลย มึงเสียเวลามามากพอแล้ว”
สิ้นสุดคำไอ้เพื่อนรัก ผมก็ส่ายหน้าเล็กน้อย
“สำหรับกู มันไม่เคยเสียเวลาเลย... ทุกนาทีที่กูทุ่มเทมีแต่ความทรงจำดีๆเสมอ”
“มึงมัน….”
ผมสูดหายใจแรงหนึ่งครั้ง ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนตัวยักษ์
“มึงกลับไปเถอะ…กูโอเค ขอบใจมึงมานะ”
.
.
.
.
ไอ้ยูคกลับไปนานแล้ว หลังจากที่เข้าบ้านมา ขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ผมก็นั่งอยู่ปลายเตียงเป็นชั่วโมงๆ เพื่อคิดว่าตัวเองควรจะทำอะไร ผมควานมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา กดเข้าโปรแกรมแชทด้วยความเคยชินทุกวัน กดเข้าชื่อที่เข้าไปคุยด้วยอยู่เป็นประจำ
Bambam1a : ฮยอง….
Read
22.30
Bambam1a : วันนี้แบมขอโทษนะที่เซ้าซี้ฮยองอ่ะ ฮ่ะๆ
Bambam1a : ฝันดีนะครับฮยอง… แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ : )
Read
22.33
ไม่รู้อะไรดลใจให้พิมพ์ไปหาทั้งที่บรรยากาศในตอนนี้ไม่ควรจะทำอะไรทั้งนั้น..จะผิดไหมถ้าบอกว่าผมกลัว..ถ้าผมถอยไปหรือเปลี่ยนแปลงอะไร อาจจะทำให้ผมไกลไปจากมากฮยองมากกว่าเดิมก็ได้ ….
แต่ถ้ามีโอกาสได้ย้อนเวลา…บอกได้เลยว่าผมก็เลือกที่จะยังทำเหมือนเดิม รู้สึกเหมือนเดิม เพราะผมไม่เคยคิดถึงเวลาที่ไม่มีมาร์คฮยองเลย มันจะเป็นยังไง นึกไม่ออกจริงๆ…..
.
.
.
.
.
ชายหนุ่มสองคนเดินออกจากร้านไอศกรีมไปพักนึงแล้ว แต่หญิงสาวที่เพิ่งเข้าไปสนทนาด้วยกลับยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม
เธอค่อนหัวเราะออกมาอย่างนึกขัน
“ก็แค่แอบชอบ…จะเอาอะไรมาสู้กับรักแรกอย่างฉัน”
เธอเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเด็กผู้ชายตัวเล็กคนนั้น รู้จักว่าหมอนั่นชื่อแบมแบมได้ไงหน่ะหรอ เหอะ….
เพื่อนนักเรียนใหม่ที่โรงเรียนมัธยมปาร์คของเธอ เป็นคนเล่าทุกอย่างให้เธอฟังเพียงแค่เอ่ยถามไปไม่กี่คำเท่านั้น เลยรู้เรื่องราวมาว่าเด็กคนนั้นชอบมาร์คมาสามปี ฮ่ะๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันหักจริงๆ บ้าหรือเปล่าที่ต้องมาเสียเวลาให้กับคนน่าเบื่ออย่างมาร์คมาตั้งสามปี เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะ
จริงๆก็ไม่ได้อยากกลับมานักหรอก ถ้าไม่ได้ยินว่าธุรกิจของตระกูลต้วนกำลังไปได้สวย…ก็แค่อยากมาทวงสิทธิ์ ในตอนนั้นที่มาร์คแทบจะไม่มีอะไรเลยมาดูแลตัวเองเลย ครั้งนี้ขอหน่อยละกัน ถ้าไม่คิดถึงเรื่องที่มาร์คชอบทำตัวหน้าเบื่อ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องมันก็โอเคอยู่…ได้ข่าวว่าตอนนี้ดังพอดู
ติดอยู่ที่เด็กนั่นที่เหมือนว่าการกลับมาคบกันของเธอและมาร์คดูจะยากขึ้นกว่าเก่า เหมือนกับว่าสิ่งที่เธอคิดว่าจะกลับมาคบด้วยง่ายๆ มันจะไม่เป็นอย่างนั้น เพราะตัวมาร์คเองก็เหมือนจะลบความรู้สึกออกไปเยอะเลยทีเดียว…
หนุ่มน้อย
ไม่เคยได้ยินหรอ
ถ่านไฟเก่าหน่ะ มันจุดง่ายเสมอ
ถ้าขืนยังไม่ยอมถอย
…ก็ต้องสลัดปลิงให้พ้นทางแล้วสิ
“แล้วเราจะได้รู้กัน แบมแบม”
---------------------------------------------------------------------------------------
ครบ!!! ช่วงนี้เราใกล้สอบมิดเทอมแล้ว แต่พยายามจะปลีกเวลามาลงให้นะคะ คงจะเจอกันอาทิตย์หน้าเลย จะคิดถึงเค้ามั้ยอ่าาา
ถ้าชอบเรื่องนี้ก็กดโหวตให้ด้วยนะตัว อิอิ
เลิฟๆๆๆๆ มาติดแท็ก #ฟิครกบ ด้วยนะ ไปทวงๆๆ อิอิ หรือเข้าไปคุยในทวิตนะ เราไม่กัดดดด >> @ppiimpiim
ความคิดเห็น