คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Disgusting #getmenielong
‘อให้วันนี้เป็นวันที่ี’ ผมพูพลายิ้มให้ัวเอที่หน้าระ่อนะเริ่ม้นอาบน้ำแปรฟัน วันนี้ผมเลือสวมุสบาย ๆ าเวอร์มับเสื้อยืสีำ ไม่ไ้เ็ผม ใ้แ่ไร์เป่าให้แห้แล้วปัไป้าน้า ผมนั่ิน้าวที่แนเรียมให้่อนออไปทำาน ล้าานให้สะอา และลไป้านล่าอนโเพื่อโบรถแท็ี่ไปรอแนที่ห้า
ใ้เวลาไม่นาน็มาถึห้า ผมส่้อวามไปบอแนว่าถึแล้ว เาอบลับมาว่าไม่เินสิบนาทีเาะถึ นานแล้วที่ผมไม่ไ้ออมาเินห้าแล้วทำัวสบาย ๆ แบบนี้ เมื่อ่อนผมมีานประำ ผมไม่เยพบปะผู้นใหม่ ๆ ไม่เย้าวออไปไหนนอาห้อสี่เหลี่ยมสีาวมัน้อมีสิลอเวลา
านอผมห้ามมีำว่าผิพลา เพราะถ้าผมพลานั่นหมายวามว่า้อมีหนึ่ีวิบล มีนเยบอว่ามันไม่ใ่วามผิผมหรอ ผมไม่ไ้ไม่มีสิ ไม่ไ้สะเพร่าหรือบพร่อในหน้าที่ แ่นที่บอผมในวันนั้น ผมทำให้เาผิหวั ผมไม่ีพอที่ะทำมันอี่อไป ผมลาออมาใ้ีวิไรุ้มุ่หมาย ผมรู้ีว่าว่าที่เาะรับผมเ้าทำานมันไม่่าย ผม้อ่อสู้ับนำนวนมา แ่มันไม่มีวามหมายสำหรับผมอีแล้ว
ผมไม่สามารถ่วยใรไ้อีแล้ว ภาพารทำานรั้สุท้ายในห้อนั่นยัลอยอยู่ในหัวผมเสมอ ผมลัว ผมอโทษ ผมรู้สึผิ พระเ้าไม่รับผมลนร ไม่มีใรสัน้อารผม ยเว้นเานเียวแน
แนเินเ้ามาในีวิผม อันที่ริะบอว่าเาเินมาะไม่ถูนั เราส่สายาหวานเยิ้มให้ันในผับ แส สี และเสียเพลทำให้เรามัวเมา แอลอฮอลในแ้วใสทำให้เรามึนหัว เรายับันนละ้าวาที่อยู่ห่าันั้ใล้ ายเราแนบิ ริมฝีปาอุ่นทาบทามันั้แ่ในผับ แนมีอารม์พุ่สูนผม้อพาเาเ้าโรแรม เราทัทายันในยามเ้าออีวัน ูบัน่อนลาา ไม่ี่วัน่อมาแนบอว่าอยาเป็นรอบรอบให้ผม ไม่ใ่ในานะพี่น้อ เพื่อนสนิท แ่เป็นานะนรัอเา ผมยิ้มนแ้มแทบแ
DAN: ถึแล้วนะรับ อรถ่อน
Arrea: ะยืนรอหน้าท็อป
DAN: โอเรับ ผมะรีบไปนะ
ผมล็อหน้าอโทรศัพท์่อนะเินลาบันไเลื่อนมาที่ั้นล่าสุเพื่อเินไปรอแน ผมยืนพิอยู่แถวเสา้นให่ “อาเรีย” ผมรีบหันไปามเสียเรีย รอยยิ้มบนใบหน้าหุบลเพียเพราะผมเห็นเา ายัวสูให่ ผมสีบลอน์เทา นัยน์าสีน้ำาลอ่อน มูโ่เป็นสัน
“ไบรอัน” ผมเลียี้หน้าเา “อย่ามาแะัวผม” ผมพูามอไบรอัน เาหัวเราะแล้วยัไหล่ เอามือที่ับแนผมเมื่อี้ออ
“ผมับแ่แนเอนะอาเรีย” ไบรอันพู โน้มัวระิบ “เมื่อ่อนผมับมาว่านี้อี” เาหัวเราะ ผมิ๊ปาเินหนี ผมไม่อยาเสวนาับเาสันาที ไบรอันเปรียบเสมือนมลภาวะทาเสีย
“ไม่เอาหน่า ะไปไหนอาเรีย” แ่ไบรอันว้าแนผมไว้ทัน เาระาผมนัวหัน “อโทษที ผมแ่ยัุยับุไม่บ อย่าเินหนีสิที่รั” เาหัวเราะเหมือนนบ้า ผมถอนหายใ ยมือออแล้ว้อหน้ามัน ไบรอันระุยิ้ม
“เวลาุประหม่าแล้วอบออับเม้มปาเหมือนเิมเลยนะ” ไบรอันแ่นหัวเราะ “ทำัวอวเ่เหมือนเิมเลย ุหมออาเรีย”
“หุบปาไบรอัน” ผมึ้นเสีย เาหัวเราะ ผมอยาะโนใส่หน้ามันแล้วบอว่าำห่าอะไรนัหนา แ่ผมทำแบบนั้นไม่ไ้ เี๋ยวมันบ้าแล้วลุ้มลั่ทำอะไรวิปริลาห้า
“วันนีุ้ว่าหรือเปล่า” ผมส่ายหน้า “อาเรียที่รั ุไม่ิถึผมเลยเหรอ” ไบรอันับาผมให้เยหน้ามอ ผมปัมือมันอออย่าแร
“ไม่! ผมไม่ิถึนแบบุ” ไบรอันหัวเราะในลำอัหึ ผมล้วระเป๋าาเหยิบโทรศัพท์ึ้นมาะโทรหาแนให้รีบมา
“ผม็ไม่ิถึุหรออาเรีย” ผมะันิ้ว เยหน้ามอไบรอัน “ลูายผมน่ะที่ิถึ มันิถึปาอุ่น ๆ ับ้นแน่น ๆ อุะแย่แล้ว” ผมเหลืออ ปัมือที่มันับ้นผมออสุแร ผม้ามือำหมัะ่อยมัน มันส่ายหน้าบอว่าไม่เอาหน่านเยอะ ไบรอันยัน่ารัเียสำหรับผมเสมอ สมอเาไม่เยิเรื่ออื่นนอาเรื่อเ็ส์ สายาที่มันมอมาน่ายะแยสิ้นี ไอ้้อนทีุ่ภายในาเยีนส์อไบรอัน็น่ารัเีย
“ไว้ผมแวะมาหาใหม่” ไบรอันพู “เี๋ยวุะเ้าใผิ ผมหมายถึรนี้อุน่ะอาเรีย” ผมัปาัวเอแน่น ไบรอันเินไปแล้วเหลือเพียผมที่ยืนัวสั่นเพราะำพูหมา ๆ อเาอยู่ ผมพยายามอทน ไม่อบโ้ ผมับมันะไ้ไม่มีอะไรเี่ยว้อันอี ไบรอันวรพบหมอ ผมว่าเามีแนวโน้มเป็น Sexually Addiction
“อาเรีย” ผมสะุ้ ถอนหายใอย่าโล่อ ไม่ใ่ไบรอันที่เินลับมาแ่เป็นแน เาลูบหัวผมอย่าอ่อนโยน สายาที่เามอมาที่ผมนั่นายแววเป็นห่วนเลือผมสูบีไปทั่วร่า
“ุไม่สบายหรือเปล่าอาเรีย” แนเอื้อมมือมาแะที่หน้าผาผม ผมส่ายหน้าพลายิ้มให้เา “แน่นะ? หน้าุีมา” ผมยิ้ม ว้ามือแนเ้ามาับ แนมีสีหน้าลายวิล เราสอนประสานนิ้วสอุมัน ผู้ายสอนเินเ้าร้านุปเปอร์มาร์เ็แล้วับมือันเรียสายานรอบ้าให้หันมามอไ้ไม่น้อย
ผมเม้มปา พยายามแะมือแนออ ผมลืมิไปว่าสัมที่นี่ยัไม่เปิว้า หลายนยัมอยู่ับวามเื่อเ่า ๆ ผู้าย้อู่ับผู้หิเท่านั้น ถ้าไม่ใ่ะถูว่าวิปริ ส่วนัวผมไม่มีปัหาับสายานพวนั่นที่มอมา แ่ที่ผมพยายามะแะมือออ็เพราะลัวว่าแนะไม่สบายใ ลัวเาถูมอไม่ี “ทำอะไรน่ะอาเรีย”
“ุปล่อยมือผมไ้แล้ว ไม่เห็นสายานอื่นที่มอเราอนนี้หรือไ”
“ทำไม” แนหยุเิน หันมาุยับผมริั “ุอายที่่เินับมือับผมเหรอ”
“เปล่า” ผมรีบพูสวน “ผมลัวุไม่อบ”
“ผมอบ” แนพูเสียแหบทุ้ม “อบทั้ับมือุแล้ว็อบุ้วยอาเรีย” แนระิบ้าหู โอบเอวผมให้ยับเ้าใล้ ให้าย ผมหน้าแลามไปถึใบหูแล้ว ผมเม้มปาลั้นยิ้มเี๋ยวแนะรู้ว่าผมเินเานาไหน แนหัวเราะ ่อนะลูบศีรษะผมเบา ๆ และปล่อยมือออ
“ผมไปเอารถเ็น่อนนะ” ผมพยัหน้า มอแผ่นหลัว้าที่เินไปที่รถเ็น
ในวามโร้ายยัมีวามโี ผมไม่ไ้เิในรอบรัวที่อบอุ่น ไม่ไ้เิมาาวามรัอพ่อับแม่ แม้ไม่ไ้เิมาอย่ายาลำบาแ่ทรัพย์สินและเินทอเหล่านั้นไม่ไ้ทำให้ผมมีวามสุเลย เรื่อโร้ายอผมถ้าให้เล่าะโหร้ายเินไปหน่อย ถ้าั้นผมอพูถึวามโีที่มันมีน้อยแ่มา็แล้วัน ผมโร้ายที่ไม่เยรู้ัวามรั ไม่ว่าะวามรัรอบรัว วามรัแบบเพื่อน หรือวามรัแบบนรั ผมผิหวันแทบหมศรัทธาับมัน ผมไม่เย้นหาหลัาที่ัวเอเ็บปว และารที่ผมับแนเราพบันผมิว่านั่นือ พรหมลิิ
ุิว่าวามินี้มันเพ้อฝันมั้ย?
ผม็เยิว่าใ่ มันเพ้อฝันและไร้สาระ
นระทั่ผมไ้รู้ัับมัน
ผมิว่าารที่เราพบเอสิ่เหล่านั้นมันือวามโี
และผมิว่าผม้นพบวามโีแล้ว
“ุทานีวี่มั้ย” ผมส่ายหน้า แนหยิบมันใส่รถเ็น หันมาับมือผมให้เิน่อไป้วยัน
“ผมไม่ทาน ุื้อทำไมสอล่อ”
“ผมอยาใหุ้ลอทานอะไรใหม่ ๆ ุอาะอบมัน็ไ้นะ” ผมย่นมูใส่เา “อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ผมมันเี้ยวอยาับุูบอนนี้เลย” ผมเินถอยห่า แลบลิ้นใส่แน รีบ้าวไวๆ ไปที่โนอาหารล็อถัไป
หลัาที่ผมับแน็อปปิ้วัถุิบและเิน้อปปิ้ื้ออใ้ อุิ เือบ 5 ั่วโม ารเินมารธอน็หยุล ผมหยิบทิู่ไปเ็เหื่อที่มับอแน ผมเห็นเาร้อนนิหน่อย แนหันมายิ้ม ผมล็ออเาูบ แนหัวเราะหึในลำอ ูบอบลับผม เราูบันเนิ่นนานนแทบาอาาศหายใ แนเอื้อมมือมาเ็ราบน้ำลายที่เลือบบนปาผม แนให้เียริ์ผมเสมอ
“แนุพาผมไปอนโหน่อยไ้มั้ย” ผมพูึ้นะที่รถยน์วิ่ออาห้าไ้ไม่นาน
“ุะไปทำอะไรที่นั่น” แนถามเสียริั ผมเห็นหัวิ้วเามวเป็นปม ผมหัวเราะ แนทำหน้าเหมือนผมะหนีเาะอย่าั้น
“ทำหน้าเหมือนผมะหนี”
“ุห้ามทำอย่านั้นนะอาเรีย” ผมหัวเราะ แนแทบะหยุับรถ แนลูบใบหน้าแน เาเอื้อมมือมาับมือผม ใบหน้าหล่อทาบลมาบนฝ้ามืออผมแล้วลอเลีย
“ผมะไปเอาเสื้อผ้าับอนิหน่อย”
“เสื้อผ้า่อยื้อเอาใหม่็ไ้ ส่วนอุะเอาอะไร ที่ื้อมามันไม่รบเหรอ” ผมเอามือออาใบหน้าแน เลื้อยลมาที่หน้าาบริเวใลุ้ลาลำัวอแน้า ๆ ผม้มนหน้าใล้ิหว่าา แนเอื้อมมือมาลูบสะโพผม
“ไม่รบ าอเล่นผมที่อยู่ในห้อ” ผมัปา ้อนสายามอหน้าแน “พวหาแมว หูแมว อะไรประมานี้น่ะ” แนย้ำ้นผม
“ผมอบเล่นับแมว” ผมหัวเราะ เยหน้าึ้นแล้วระิบ้าใบหูเา “ผมะเป็นแมวใหุ้เล่นืนนี้” ผมับิ่หูแนเบา ๆ ผมเห็นเานลุ
ใ้เวลาเินทาไม่นาน็มาถึอนโอผม อนแรแนอาสาะึ้นไปบนห้อ่วยผมนอ แ่ผมันลืมเอาที่อรถในอนโมา ถ้าเป็นรปภ.นเ่าผมอาะพูับเาไ้ แ่นี่ใรไม่รู้ผมไมุ่้นหน้าา สรุปแล้วแน็้ออระพริบไฟรอที่หน้าอนโ ผมบอว่าะรีบลมา แนทำหน้าเหมือนลัวผมะไม่ลับมา ผมูบเาแล้วบอให้รอ ไม่เิน 10 นาทีผมะลมา
ผมเินไปามทาเินทีุ่้นเย แะีย์าร์เพื่อเ้าห้อ ทันทีที่ผม้าวเ้ามา สิ่แรที่ปะทะผมือลิ่นเรื่อปรับอาาศ ผมเยหน้ามอเรื่อปรับอาาศที่ำลัทำาน ผมลืมปิมันั้แ่วันไหน? ผมิ๊ปาอย่าัใ ไม่รู้ว่า่าไฟสูึ้นไปเท่าไหร่แล้ว ล่าสุที่ผมลับห้อ็เือบสามอาทิย์ที่แล้ว ให้าย ผมสะเพร่าะมั
“ว่าะมานะที่รั ผมรอุนปวหลั” ผมเบิาโ ไบรอันอยู่บนเียอผม ผมถอยรูไปิฝาผนั ไบรอันลุึ้นมา มันระุยิ้ม มือสาไล้ใบหน้าผมทั้สอ้า มันมูมาสูอออผมและทำเสียฟุฟิ ผมสูหายใเ้าลึ ๆ ่อนผลัไบรอัน เาหัวเราะในลำอ
“เ้ามาในห้อผมไ้ยัไไบรอัน!” ผมึ้นเสีย มอหน้าเาอย่าเหลืออ ผมยอมเามามาพอ พูีแล้วเายัทำมึน วามอทนผมาผึ
“เบาหน่อยที่รั เี๋ยวมี็มีนแ้นิิว่าุับผมทำเสียัเหมือนแ่่อนหรอน้า”
ผมไม่อยารู้อี่อไปว่าเาเ้ามาไ้ยัไ แนรอผมอยู่ ผมเิน้าวไปทีู่้เสื้อผ้า วาเสื้อผ้าทุุลในระเป๋า ผมวัสายาเหลือบไปมอไบรอันที่ยืนเท้าเอวยืนมอรประู ผมถอนหายใ เินไปเปิลิ้นัใ้โทรทัศน์ หยิบอที่บอับแเนียลไว้บนรถยัใส่ระเป๋าอย่ารวเร็ว ไบรอันร้อว้าว เาใวนประสาทให้ผมหัวเสีย ผมึที่ลาระเป๋าึ้น เินออมาาห้อนอน เอื้อมไปหยิบรีโมทปิเรื่อปรับอาาศ แล้วรีบลไปหาแนให้ไวที่สุ
“ะไปไหน ผมรอุั้นานนะ” ยัไม่ทันที่ผมะ้าวออาห้อ ไบรอันึแนผมไว้ มันบีบแนผมแน่น “มาม้ะ ผมิถึุที่รั”
“ปล่อย!” ผมระทืบเท้ามัน รีบ้มไปหยิบระเป๋าแ่ไม่ทัน มันระาแนผม โยนระเป๋าเินทาออไปนละทิศทา “ปล่อย ไบรอัน!”
“ใหู้เอา่อน ะหวัวอะไรนัหนา!” ไบรอันะโนลั่น ผมหันหน้าไปอีทา พยายามิ้นสุแร “ยัฟิเหมือนเิมมั้ยะ” มันบีบ้นผม โน้มใบหน้าเ้าใล้ ไบรอันบิ่หูผม
“ปล่อย!” ผมิ้นแ่เหมือนะสู้แรไม่ไ้ มันลอเลียอยู่ที่ออ ผมปล่อยให้มันทำามใ มือวาล้วโทรศัพท์าระเป๋าหลัโทรหาแน ผมเ็บโทรศัพท์ไว้ที่เิม ยมือึ้นล้ออไบรอัน ยเาระทุ้หน้าท้อมันัอั่ ผมพยายามวิ่หนีไปที่ประู ไบรอันิศีรษะผม ผมร้อลั่นับมือมันให้ปล่อยเส้นผมผมออ มันหัวเราะใ้มืออี้าบีบปาผม ผมิ้นสุแร “สูู้ใ่มั้ยอาเรีย สูู้ใ่มั้ย”
ไบรอัน้ามืออี้าฟาใบหน้าผมาให่ ผมหน้าหันไปามแรบ ไ้ลิ่นาวเลืออัวเอัเน ไบรอันหัวเราะลั่น มัน่อยท้อนผมทรุลไปอับพื้น “อบเล่นบทาิสม์ล่ะสิ” ไบรอันพู มันอุ้มผมึ้นผมเีย เลิเสื้อผมึ้น ูบหน้าท้อที่มันลมือ่อยเมื่อรู่
“เล่นแบบวันนั้นีมั้ย ที่ผมผูอุแล้วูเหมือนหมา ุโนี้นนแแ่ยั้ออมไอ้้อนยันเ้า เพราะอนุินมันไม่ทำหน้าฟิน” ไบรอันหัวเราะ ภาพวันนั้นลอยึ้นมาบนหัวผม ผมัวสั่นเพราะวามโรธ “แ่วันนี้ผมะอ่อนโยนับุ เพราะผมิถึ” ไบรอันบีบอ ผมิ้นพล่าน มันหัวเราะร่าอนที่ผมหายใไม่ออ
“ลุึ้นมานี่สิที่รั ถอาเให้ผมหน่อย” มันเหวี่ยผมลมาที่เีย ิหัวให้นั่อยู่ลาหว่าา ผมำมือแน่น ไบรอันัวให่มา ผมรู้ีว่ายัไ็สู้แรมันไม่ไหว “เร็ว!” ผมสะุ้ พยายามวบุมมือไม่ให้สั่นแล้วเอื้อมไปปลระุมไบรอัน มันลูบหัวผม มือ้านึล้วเ้ามาในเสื้อผม
“ิถึเสียร้ออนทีุ่บอว่าเ็บั” ผมัฟันรอ ึาเไบรอันลมาพรว “าเใน้วยสิิที่รั หรือ...อยาใ้ปาถอ” ผมรีบึาเั้นในล ไบรอันหัวเราะ แ่นายีผึออมารหน้าผม
“ับแล้วินมันสิ” ไบรอันพูเสียเรียบ
“ทำไมไม่ไปอาบน้ำ่อน” ผมะหาัหวะหนี ไบรอันส่ายหน้า ึผมให้เ้าใล้ไอ้้อน “แบบนี้แหละ ผมรับประันว่าุ้ออบแน่อาเรีย” ผมแทบะอ้วออมา ไบรอันิหัวผมอีรั้ ผมเยหน้ามอมัน มันหัวผมให้้มลไป
“เร็ว! ไม่ั้นูะเอามึทั้ืน” ทำไมแนมา้าแบบนี้ ผมเม้มปา เอื้อมมือไปับแ่นายไบรอันอย่าทุลัทุเล มันบผมอีรั้ บีบปาผม หัวผมให้ลไปอมไอ้้อน “อ่อ” ผมสำลั ไบรอันหัวเราะอบใเหมือนนบ้า
แนอาไม่ไ้รับสายผม เพราะผมไม่เห็นว่าเารับหรือไม่ แนอาะลับไปแล้ว เาิว่าผม้อารหนี นรมาเยือนผมอีแล้ว ผม้อ้มหน้า้มารับรรม ผมำใ้อทำามที่มันสั่ ผมไม่มีแรสู้ ะหนี็ลัวะโนหนัว่าเิม ผมภาวนาว่าแนะมาหาผม ผมไม่อยาเป็นอนโริแบบไบรอันอีแล้ว
“อาเรีย!” ผมหันหน้าไปามเสียเรีย แนวิ่เ้ามาันผมแล้วึ้นร่อมไบรอัน ระหน่ำหมัเ้าที่ใบหน้าอไบรอันรัว ๆ อเหลวสีแสพุ่พลวยออมาาปาไบรอัน แนไม่เปิัหวะให้มันไ้อบโ้
“แนพอไ้แล้ว” ผมว้ามือแน เพราะเห็นว่าไบรอันนิ่ไปแล้ว แน่อยไม่ยั้ ผมไม่ไ้ลัวมันาย ผมแ่ลัวแน้อิุ “มันนิ่ไปแล้ว” แนหอบหายใหนัหันมาหาผม ผมเห็นแนแนมีรอยวายาว เลือไหลิบ
“ุไปโนอะไรมา” ผมถาม แนไม่ไ้พูอะไร เาับมือผม เินไปหยิบระเป๋าลาในอนแรแล้วพาผมเินเ้ามาในลิฟ์ แนหันมามอผม ูบผมอนลลิฟ์ นเสียสัาบอว่าถึั้นหนึ่ ผมเห็นแนัวสั่นเพราะโรธั
TBC.
#getmenielong
ความคิดเห็น