รักในเมฆแค้น

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ความรักสวยงามเสมอ

ความรักสวยงามเสมอ...ในความคิดของเขา ‘ธีรเดช เมธาวรายุทธ’ กลับตรงกันข้ามเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่เด็กอย่าง ‘ณเดชน์ คูกิมิยะ’ ที่พึ่งพูดออกมากลางวงสนทนา เขาเบ้ปากและส่ายหัวให้กับความคิดของเพื่อนซี้ทันที

“แกยังไม่เคยมีความรักจริงๆแกไม่รู้หรอกว่ามันไม่ได้สวยงามแบบนั้น” ธีรเดชพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วvodkaในมือดื่มจนหมดแก้วแล้ววางกระแทกลงบนโต๊ะ

“แกอย่าเอาปมของแกมาตัดสินเรื่องนี้ซิวะ” ณเดชน์เอ่ยแย้ง ธีรเดชมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่พอใจ “เออๆไม่พูดเรื่องนี้ก็ได้วะ แล้วนี่แกจะกลับมาช่วยงานคุณลุงเลยป่ะ”

“ก็คงต้องช่วยงานพ่อนั่นแหละ ฉันตั้งใจไปเรียนมาเพื่อช่วยพ่ออยู่แล้ว” เขาตอบและพลางมองโทรศัพท์ในมือ

“ตั้งแต่แกโทรนัดฉันออกมาเนี่ย ฉันเห็นแกเอาแต่มองโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ทำไมวะ...ตกเหยื่อไว้หรือไง” ณเดชน์เอ่ยอย่างรู้ทัน

“ก็เออซิ ยังไม่โทรมาสักที” ธีรเดชพูดอย่างไม่สบอารมณ์ เขารอโทรศัพท์จากเธอตั้งแต่ออกมาจากสนามบินจนตอนนี้ก็ปาไป 4 ทุ่มกว่าแล้ว

“อะไรกัน...นี่แกตกเหยื่อชิ้นนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมยังไม่ติดสักที” ณเดชน์เห็นเพื่อนหัวเสียได้ทีแหย่

“ตั้งแต่บ่าย...” ธีรเดชวางโทรศัพท์ในมือแล้วหยิบแก้วvodkaมาดื่มแทน

“โอ้โห...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะถึงได้ไม่ติดกับนาย...ธีรเดช เมธาวรายุทธ ทายาทเพียงคนเดียวของ AIM บริษัทนำเข้ารถและเครื่องสำอางที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ปกติแค่เห็นนามสกุลแก พวกผู้หญิงก็ต้องรีบโทรหาแกแล้วนี่หว่า555”

“หยุดเลยแก ยังไงผู้หญิงคนนี้ต้องโทรหาฉันแน่นอน” เขามองไปที่โทรศัพท์ก่อนจะยกยิ้ม “ยังไงผู้หญิงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ นี่ก็คงเล่นตัวให้ดูมีค่าขึ้นเท่านั้นแหละ” ไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มาดูเห็นเบอร์แปลกก็ยกยิ้มแล้วกดรับทันที “ฮัลโหล...” ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อกดรับ “อ๋อ...เบลล์เปลี่ยนเบอร์หรือครับ ครับๆไว้ผมจะโทรไปหานะ ครับ...คิดถึงเหมือนกันครับ” เขากดวางสาย

“555555 ฉันพึ่งเคยเห็นแกทำหน้าผิดหวังก็วันนี้นี่แหละ” ณเดชน์ขำเยาะเพื่อนรักทันทีที่เห็นเขาวางสายโทรศัพท์ “ฉันท้าพนันกับแกเลยว่ายังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ติดกับแกแน่นอน” เขาหยิบไวน์ในมือก่อนสายตาจะหันไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง “ฉันได้เหยื่อและ เดี๋ยวมานะเว้ย” เขาพูดก่อนจะลุกออกไป ปล่อยให้ธีรเดชดื่มอยู่คนเดียวด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ผู้หญิงในร้านพยายามส่งสายตาและทอดสะพานให้เขา แต่เขาก็ไม่สนใจผู้หญิงพวกนั้นแม้แต่น้อย

“เธอเป็นใครถึงกล้าปฏิเสธฉัน...” เขายกvodkaในมือดื่มจนหมด

.

.

.

ณ.ร้าน Destiny ร้านอาหารและขนมหวานที่เป็นที่นิยมในตอนนี้ ร้านถูกต้องแต่งอย่างน่ารักตั้งแต่ที่จอดรถเดินมาเรื่อยๆจะเจอสวนสวยที่เจ้าของร้านตั้งใจจัด เดินต่อมาเรื่อยๆจะเจอน้ำพุกามเทพตั้งอยู่ตรงกลาง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในร้านที่ตกแต่งสไตล์วินเทจ หญิงสาวมาร้านอาหารตามเวลานัดหมาย แต่แปลกที่ร้านเงียบสนิทถึงเวลานี้จะเป็นเวลาปิดร้านแล้วก็ตาม แต่ก็เงียบจนหน้าแปลกใจ อยู่ๆไฟในร้านก็ดับลง หญิงสาวตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปเห็นแสงไฟจากเค้กที่ถือมาโดยชายหนุ่มที่คุ้นเคยเธอก็เผยยิ้มออกมา ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ

“Happy anniversary 10 ปีของเรานะ” ชายหนุ่มพูด “เป่าซิ เทียนจะละลายหมดแล้ว”

“เป่าด้วยกันซิ นี่เค้กของเรานี่นา” เธอพูดกับแฟนหนุ่ม เขาพยักหน้าอย่างมีความสุข ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างมีความสุขก่อนจะพร้อมใจกันเป่าเทียนให้ดับ

“เย้…” เสียงร้องด้วยความยินดีดังขึ้นพร้อมกับไฟที่ถูกเปิดสว่างขึ้น พนักงานในร้านต่างพากันอวยพรคู่รักและแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อนให้พวกเขาทั้งคู่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ลงทุนนะเนี่ยปีนี้” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากได้อยู่กับเพียงลำพัง

“น้อยกว่านี้ได้ไงล่ะ คบกันมาตั้งสิบปี ถ้ารวมช่วงเวลาที่จีบอีกสี่ปี นี่เราก็รู้จักกันมาตั้ง 14 ปีเลยนะ”

“งั้น 14 ปีได้แค่เนี่ยเองหรอ” หญิงสาวแกล้งแฟนหนุ่ม

“แล้วใครบอกว่าแค่นี้ล่ะ” เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับมือเธอแล้วพาเดินออกมาตรงน้ำพุหน้าร้าน เขาเอื้อมไปหยิบของที่วางไปบนน้าพุลงมา กล่องกำมะหยี่สีแดงถูกเปิดออกตรงหน้าเธอ ภายในมีแหวนเพชรเม็ดเล็กอยู่

“นี่มัน...” เธอเงยหน้ามองแฟนหนุ่ม

“นี่แค่จองไว้ก่อน เรารู้ว่าจอยยังไม่พร้อม” เขาหยิบแหวนออกมาจากกล่องก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ “เราจองไว้ก่อนได้ใช่ไหม” เขาเงยหน้าขอคำตอบจากเธอ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา เขายิ้มอย่างดีใจก่อนจะสวมแหวนให้เธอที่นิ้วนางข้างขวาและจูบลงไปบนมือของเธอ

“พอแล้วน่ะเต๋อ ทำตัวแบบนี้ตลกชะมัด555” รินลณีหลุดขำออกมากับท่าทีของแฟนหนุ่ม เขาลุกขึ้นก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

“ไม่ต้องมาขำเราเลยนะจอย ใช้เวลาคิดตั้งนานว่าจะทำแบบนี้ดีไหม กะแล้วว่าจอยต้องขำเรา” ฉันทวิชช์เมินหน้าหนีอีกฝ่าย เขารู้สึกอายที่ต้องทำอะไรแบบนี้ เพราะต้องแต่รู้สึกกันมาเขาและเธอไม่ค่อยจะมีมุมสวีทแบบนี้เลย

“โหย...งอนหรอ งอนจอยหรอ...” เธอหันไปง้อเขาทันที “อย่างอนน้า...นะๆๆๆ” หญิงสาวส่งสายตาอ้อนเขาจนเข้าใจอ่อน

“ไม่งอนก็ได้ ง้อแบบนี้ทีไรงอนไม่ลงทุกที” เขาใช้มือขยี้ผมเธอเบาๆ ก่อนจะจับมือขวาของเธอขึ้นมา “อย่าถอดมันออกนะ เราอยากเห็นมันอยู่กับจอยตลอดเวลา”

“อื้อ...ไม่ถอดแน่นอน” เธอยิ้มให้เขา

“ไว้จอยพร้อมเมื่อไหร่ เราจะย้ายมันมาอยู่ที่มือซ้ายทันทีเลย”

“ยังไม่ใช่เร็วๆนี้แน่นอน555 จอยหิวแล้วอ่ะ คุณเจ้าของร้านมีอะไรให้ทานบ้างคะเนี่ย”

“มีเยอะแยะเลยครับคุณหุ้นส่วน ของโปรดจอยทั้งนั้นเลย เราทำเองเลยนะ เดี๋ยวเราไปจัดโต๊ะให้นะ” ฉันทวิชช์พูดแล้วเดินเข้าร้านไป รินลณีมองตามหลังเขาไปก่อนจะก้มมองแหวนที่นิ้วแล้วยิ้มออกมา

ความรักสวยงามเสมอ...ความรักคือการเข้าใจกัน คือความผูกพัน คือเพื่อน นี่แหละมุมมองความรักในแบบของเธอ...’รินลณี ศรีเพ็ญ’ เพราะฉะนั้นสำหรับเธอแล้วความรักนั้นสวยงามเสมอ...