คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The Secret 6 [50%]
6
ยามเลิกเรียนที่เหล่านักเรียนพากันรีบกลับบ้านกันบ้าง เล่นกีฬาเลิกเรียนกันบ้าง หรือรีบไปเรียนพิเศษต่อบ้าง ซึ่งพวกเขาไม่ได้รีบร้อนจะกลับอะไรกันมากมาย คุณรองประธานนักเรียนก็ต้องเข้าห้องสภาไปดูงาน คุณหัวหน้าชมรมดนตรีก็ต้องรีบเข้าไปที่ห้องซ้อมวงโยฯ ที่โดนอาจารย์นัดก่อนจะแสดงวันครูที่จะถึง ซึ่งถ้าเรียกซ้อมดนตรีภูมิก็ต้องเข้าไปซ้อมด้วย และตอนนี้เลยเหลือแค่ข้าวตังและเพื่อนใหม่ที่ยังไม่รู้จะไปไหนต่อ
“ไม่มีอะไรทำแน่นะมึง?”
“เออ ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อน”คินตอบ ทั้งสองพากันเดินลงจากตึกเรียนมานั่งเล่นกันอยู่ข้างๆสนามบาสที่มีนักเรียนหลายคนกำลังแข่งกันอยู่ ร่างเล็กหยิบกล้องตัวโปรดขึ้นมาก่อนจะเก็บภาพบรรยากาศหลังเลิกเรียน เผื่อได้ใช้ลงหนังสือของโรงเรียน “มึงชอบถ่ายรูปหรอวะ?”
“เออ กูชอบเก็บความทรงจำน่ะ บางเรื่องเราแม่งจำได้ไม่หมดหรอก กล้องแม่งชอบเก็บความทรงจำกูได้เยอะขึ้น”
“แล้วไม่คิดว่าเวลามองผ่านเลนส์กล้องแล้วเราจะพลาดอะไรดีๆไปบ้างหรอวะ”
“ยังไงวะ?”ข้าวตังลดกล้องลงแล้วมองคนข้างๆที่ยิ้มขำๆก่อนจะมองไปข้างหน้า เหมือนกำลังคิดหาคำพูดที่ตัวเตรียมเอาไว้
“แบบ...มึงเคยไปดูคอนเสิร์ตแล้วนั่งไกลๆป่ะวะ? แล้วต้องมองแต่จอตลอด ไม่เสียดายที่ไม่ได้เห็นเขาแสดงตัวเป็นๆจริงๆบ้างหรอวะ?”คินพูด ร่างเล็กคิดตามก่อนจะพยักหน้ายอมรับว่าความคิดที่ร่างสูงพูดมามันก็จริงไม่น้อยแหละ เพราะเขาเองก็เป็นพวกที่ไปคอนเสิร์ตแล้วชอบมองจอมากกว่า
“ไอ้คินมึงนี่ความคิดลึกซึ้งวะ ฮ่าๆ”
“กูแค่คิดว่าความทรงจำบางอย่าง ถ้าเราต้องมองมันทีหลัง บางที...มันก็เศร้า”ร่างเล็กหันมามองคนข้างๆที่ทำหน้าเหม่อลอย แขนบางพาดลงที่ไหล่ร่างสูงก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น
“ความทรงจำก็คือความทรงจำ บางทีสิ่งที่แย่ที่สุดมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสักวันก็ได้”
“ตังมึงนี่มองโลกในแง่ดีจังนะ”
“เพราะถ้ากูมองโลกในแง่ร้าย วันนี้กูอาจจะไม่ได้อยู่กับพวกมึงก็ได้”ข้าวตังตอบก่อนจะหยิบกล้องขึ้นมาถือและกดเก็บภาพเอาไว้อีก ร่างสูงหันไปมองคนข้างๆที่มักมีรอยยิ้มประดับเสมอ แต่ภายใต้รอยยิ้มทำไมเขาถึงรู้สึกได้ว่าคนข้างๆเขาเก็บเรื่องที่ไม่สบายใจเอาไว้
ครืด ครืด
...กูบอกมึงแล้วว่าอย่ายุ่งกับฝุ่น ถ้ามึงไม่อยากให้ฝุ่นเดือดร้อนรีบๆออกมาจากโรงเรียนเลย...
โทรศัพท์ที่สั่นก่อนที่แมสเสจที่ทำให้ร่างสูงจะหันไปมองหน้าประตูโรงเรียนที่มีนักเรียนกลุ่มเดียวกันกับเมื่อวานยืนกันอยู่เกือบสิบคน วันนี้ไม่มีอาจารย์คุมเลยทำให้พวกนั้นกล้าที่จะมาถึงที่ ร่างสูงหยิบกระเป๋าเตรียมจะลุกออกไป แต่ติดที่คนที่นั่งอยู่ด้วยกันทักขึ้นมาซะก่อน
“ไปไหนวะ?”
“แม่กูโทรตาม ไปก่อนนะมึง”คินพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที ข้าวตังทำหน้างงๆแต่ก็ปล่อยให้ร่างสูงออกไป ไม่นานฝุ่นที่ทำงานเสร็จก็เดินมารวมตัวอยู่กับข้าวตังที่ยังถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ร่างบางมองไปรอบๆแต่ไม่เห็นร่างของคนที่อาสาจะอยู่เป็นเพื่อนของเพื่อนตัวเอง
“ทำไมมึงอยู่คนเดียว?”
“มันบอกว่าแม่มันโทรตาม”ข้าวตังตอบ และยังคงสนใจกับภาพตรงหน้าอยู่ ร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากันทันที และนั่นทำให้เพื่อนสนิทหันมามองหน้าฝุ่นที่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ “มีไรวะ?”
“มึงโทรตามไอ้กู๊ด กับไอ้ภูมิเลย”
“เฮ้ยๆ ทำไมมึง?”
“แม่ไอ้คินอยู่อเมริกา แล้วจะตามมันได้ยังไง? เมื่อวานมันมีเรื่องมาใช่ไหม?”คำตอบที่ทำให้ร่างเล็กรีบเก็บลงแล้วคว้าโทรศัพท์โทรตามเพื่อนอีกสองคน และไม่นานร่างสูงของเพื่อนทั้งสองก็วิ่งออกมารวมกับที่เหลือ ทั้งหมดเดินออกนอกโรงเรียนไป
“เมื่อกี้ไอ้พวกเตมันลากเด็กใหม่ไปมึงเห็นป่ะ?”เสียงพูดคุยของนักเรียนทำให้พวกเขารีบเดินไปตามทางที่พวกนั้นเดินออกไป ก่อนทั้งหมดจะแยกย้ายกันหา พวกเขาคาดว่าคงไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ เพราะเวลาที่ร่างสูงออกไปก็ไม่ได้ห่างจากเขาเท่าไหร่
“อั่ก!”
“ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องใช่ไหม ไอ้เด็กนอก!!”ร่างบางหยุดชะงักก่อนจะถอยหลังมามองซอยที่เขาเดินผ่านมาได้ไม่กี่ก้าว เขามองเข้าไปในซอยที่มีเด็กนักเรียนหลายคนยืนมุงกันเกือบสิบ แต่เพราะทั้งหมดหันหลังเลยทำให้เขาไม่ค่อยจะเห็นอะไรเท่าไหร่ ร่างบางหยิบไม้ขึ้นมาถือเอาไว้ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในซอยโดยที่คนอื่นไม่ทันรู้ตัว
“มึงคิดว่าทำตัวแบบนี้แล้วฝุ่นจะชอบมึงหรอวะ หึ!!”เสียงทุ้มพูดขึ้น
“ปากยังดีอยู่วะ เอาอีกสักทีไหมวะ จัดการแม่ง!”
พลั่ก!!
ร่างบางถีบเข้าเต็มหลังของนักเรียนต่างโรงเรียน ก่อนที่ทุกคนจะหันมาสนใจร่างบางที่ทำหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่นักเรียนอีกคนเลยหาโอกาสพุ่งเข้าใส่ร่างบางทันทีแต่ก็ถูกคนตัวบางถีบเข้าหน้าท้องอย่างจัง มือบางกำไม้ในมือไว้แน่นก่อนจะฟาดไม้ใส่มือตัวเองเบาๆ
“ไม้นี่ของจริงนะเว้ย ไม่ใช่ตลกคาเฟ่ อยากโดนตีสักทีไหมเผื่อมึงอยากไปหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลแทนมาเรียนหนังสือ”ร่างบางว่าเสียงเรียบ ร่างสูงของเตขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าร่างบางตรงหน้า ร่างบางก็มองตอบกลับอย่างไม่กลัวอะไรคนตรงหน้าสักนิด “กูบอกกี่ครั้งว่าเลิกยุ่งกับกูสักที”
“กูก็บอกมึงไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกันวะ ว่าถ้ากูยังไม่ได้มึง กูไม่เลิก!!!”
“จะกูหรือมึงที่ต้องตายไปข้างมึงถึงจะเลิกยุ่งใช่ไหม?! ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่ไอ้นี่ไม่เกี่ยวปล่อยมันไป”
“เสียใจด้วยวะฝุ่น เพราะไม่มีอะไรประกันกูได้ว่ามึงและมันไม่เคยเป็นอะไรกัน”
“กูไม่เคยเป็นอะไรกับมันและไม่มีทาง มึงอยากจะทำอะไรมันก็ทำไปกูไม่สนใจอยู่แล้ว แต่ก็ระวังตัวเอาไว้แล้วกันเพราะเด็กที่โรงเรียนกูเห็นมึงออกมากับมัน และถ้าหน้ามันยับพรุ่งนี้อาจารย์คงเดาไม่ยากวะ”ฝุ่นพูด เตชะงักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเป็นฝ่ายสั่งให้พวกของเขาแยกย้ายกันออกไป ร่างบางทำท่าจะเดินกลับโดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่ล้มกองอยู่ที่พื้น
“กูถามมึงสักคำเถอะวะ ถ้าไม่รักกันแล้วมาช่วยกูทำไม??”
“อย่าเข้าใจผิดเลยวะคิน กูไม่ได้มาช่วยมึง มันเป็นหน้าที่ของรองนักเรียนอย่างกูที่ต้องดูแลเด็กนักเรียนในโรงเรียนตัวเองให้ดี ไม่ให้ไปมีเรื่องข้างนอกโดยเฉพาะเด็กใหม่อย่างมึง”ร่างบางพูดตอบโดยไม่คิดจะหันกลับมามองร่างสูง
“ถ้าตัดคำว่านักเรียน ตัดคำว่ารองประธานนักเรียน ตัดคำว่าเพื่อนออกมึงเคยคิดจะกลับมาหากูบ้างไหมวะ”
“ไม่วะ กูบอกมึง...”
“งั้นมึงบอกกูมาว่ากูไปทำเหี้ยอะไรให้มึง ไอ้เหี้ยอย่างกูไปทำอะไรให้ดูนักหนามึงถึงได้เกลียดกูนัก!!!”ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะคว้าไหล่บางให้หันมามองเขา “แม่ง ก็แค่ข้ออ้างใช่ป่ะ มึงแค่อยากเลิกมึงเลยหาเรื่องว่าเป็นความผิดกูใช่ไหม!!!”
ผลั่ว!!!
“ก่อนหน้านี้กูเคยคิดนะว่าจริงๆแล้วมึงอาจจะไม่ได้ผิดอะไรเลย...แต่ตอนนี้ความคิดของมึงบอกกูชัดแล้ววะ...ว่าดีแล้วที่เลิกกับคนอย่างมึงมา...ดีแล้วจริงๆ”
-------------------- The Secret [50%] --------------------
ความคิดเห็น