ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] MinKey ไม่รักดีหรือยังไง 4
“นั่นกระดาษอะไรน่ะ”
“มีกระดาษแปะอยู่เต็มบอร์ดเลย”
“อะไรวะ??”
“ไม่รู้วะ ไปดูกัน!”เสียงเอะอะโวยวายตั้งแต่หน้าโรงเรียนแล้วละ ผมได้ยินตั้งแต่ถนนหน้าโรงเรียนด้วยซ้ำไป แต่คนอย่างผมไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่หรอก เพราะยังไงเดี๋ยวก็ต้องรู้เรื่องอยู่ดีไม่ใช่รึไงกัน - -
“เค้าพูดอะไรกันอะ??”แทมินที่เดินอยู่ข้างผมถามขึ้น เช้านี้เราสองคนนัดเจอกันร้านคอฟฟี้ช็อปหน้าโรงเรียนเลยทำให้ลูกเจ้าของโรงเรียนอย่างผมต้องมาเดินข้างถนนแบบนี้เนี่ยแหละ
“เช็คเวปโรงเรียนดูสิ”
“นั่นสินะ”แทมินหยิบไอโฟนขึ้นมาก่อนจะเช็คเวปโรงเรียนทันทีอย่างที่ผมบอกแทมินไป ตาแทมินตาขึ้นก่อนจะรีบหันหน้ามาหาผมทันที “โห่ พ่อแกนี่ใจปล้ำจริงๆวะ ส่งเด็กร้อยกว่าคนไปเข้าแคมป์ที่ญี่ปุ่นเลยหรอวะ”
“เอาจริงหรอนั่น?”ผมหันไปมองแทมินอย่างขำๆ ทำให้แทมินเลยหันมามองหน้าผมทันที “ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้วชั้นไปเล่นเกมชนะพ่อมา ก่อนแข่งเค้าบอกว่าอยากขออะไรพ่อจะทำตามทุกอย่างถ้าเค้าแพ้ ชั้นเลยบอกให้ออกงบพาเด็กรุ่นชั้นไปเข้าแคมป์ที่ญี่ปุ่น”ผมตอบกลับอย่างขำๆ
“เกมไร?”
“ปังย่า”ผมตอบพร้อมทำเสียงตามในเกมที่เสียงชอบดังตอนตีปังย่าได้
“=[ ]=;”ดูสีหน้าแทมินก็รู้ว่ามันดูปัญญาอ่อนมาก ถึงพ่อของผมจะเป็นถึงเจ้าของโรงเรียนชื่อดัง แต่เค้าก็ปัญญาอ่อนติดเกมออนไลน์พอควรเลยละ แล้วเค้าก็มาท้าดวลกับผมเอาไว้เมื่อก่อนเปิดเทอมแต่เพราะตอนนั้นผมไม่มีเวลา มัวแต่เสียน้ำตาให้ผู้ชายที่ผมรักอยู่เลยผลัดเค้าจนเพิ่งมาเล่นได้ก็เปิดเทอมไปแล้วถึง 2 อาทิตย์ ใช่แล้วละ นี่ผ่านมาประมาณอาทิตย์กว่าๆตั้งแต่ที่พี่ซีวอนบอกชอบผม หลังจากที่รู้ความจริง ผมรีบไปถามพี่ชายของผมทันทีแล้วคำตอบก็เหมือนกับพี่ซีวอน สิ่งที่ได้ก็มีอยู่ว่า ‘ ซีวอนชอบคีย์มาตั้งแต่ที่มันยังเรียนไม่จบจากที่นี้เลย ชอบก่อนที่คีย์จะคบกับมินโฮด้วยซ้ำ แต่พอคิดจะกล้าสารภาพ คีย์กับมินโฮก็คบกันซะก่อน มันเลยรอเวลาแต่คีย์กับมินโฮก็คบกันนานพอควร นานพอที่มันจะเรียนจบจากที่นี้ มันน่าสงสารนะ แต่พี่ช่วยอะไรมันไม่ได้เพราะคนที่คีย์รักคือมินโฮไม่ใช่ไอ้วอน ’ ช็อกใช่ไหมละ ผมช็อกมาก จำได้ว่านั่ง้าปากค้างเสียภาพพจน์ของผมหมดเลยละสีหน้าอาจเหมือนแทมินตอนนี้ก็ได้
ความรู้สึกที่น่าเศร้าแบบนั้นมันเป็นยังไงนะ ถามว่าผมสงสารไหม ผมสงสารนะ แต่ผมเชื่อว่าเค้าไม่อยากได้ความสงสารของผมหรอก สิ่งที่เค้าอยากได้คือหัวใจของผมมากกว่า หากผมรักเค้าเพราะสงสารคงไม่ดีแน่ ตลอดเวลาที่รู้เรื่องนี้ ผมพูดปกติกับเค้าทุกอย่าง ผมเตือนเค้าแล้วนะว่าสิ่งที่เค้ากำลังทำมันทำให้เค้าเจ็บเอง แต่เค้าก็ยังทน ผมละทึ้งจริงๆ
“คีย์ ชั้นเรียกหลายทีแล้วนะ นั่นรุ่นพี่ซีวอนเดินมานู่นน่ะ”
“สวัสดีตอนเช้าสาวๆ ว่าไงคีย์รู้ข่าวรึยัง?”
“ฮะ รู้แล้ว เรื่องไปแคมป์ใช่ไหม?”
“ใช่...แทมิน ไอ้เป็ดรอแทมินอยู่ที่ห้องอาหารน่ะ”พี่ซีวอนนึกขึ้นได้ก่อนจะหันไปบอกกับแทมิน จะว่าไปพี่เค้านิสัยดีมากๆ มากจนผมรู้สึกผิดเลยละ ผมไม่อยากทำแบบนี้จริงๆนะ เข้าใจผมหน่อยเถอะ
“พี่ซีวอนฮะ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”พูดจบไม่รอเค้าตอบว่าอยากคุยด้วยรึปาว แต่ผมรีบเดินนำขึ้นไปยังดาดฟ้าของโรงเรียนในยามเช้า ลมเย็นๆพัดพร้อมกับลานกว้างๆ ที่ๆผมชอบแอบมากับมินโฮบ่อยๆ “พี่รู้ไหมฮะว่าที่นี้มีความสำคัญกับผมยังไง?”
“...ที่ๆคีย์กับมินโฮชอบขึ้นมาใช่ไหมละ”ผมค้างไปนิดหนึ่ง ดูสิ ไม่ว่าผมจะขยับตัวไปที่ไหนพี่เค้ายังรู้เลยแล้วอย่างนี้จะให้ผมทำแบบนี้ต่อไปได้ยังไง
“นั่นก็ถูกแต่คำตอบจริงๆแล้วคือที่ๆมินโฮขอผมคบ...ผมว่าพี่พอเถอะฮะ ผมไม่ชอบเลยที่ต้องทำแบบนี้ ยิ่งผมรู้ว่าพี่รักผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งเจ็บใจ เจ็บที่ปล่อยให้คนๆหนึ่งรักผมมากมายขนาดนี้ แต่ผมกลับรักเค้าไม่ได้เลย พี่รู้จักผมดีกว่าใครผมรู้ เผลอๆไปพี่รู้จักผมดีกว่ามินโฮด้วยซ้ำ แต่มันจะน่าดีใจได้ยังไงในเมื่อคนที่ผมรักคือชเวมินโฮ ไม่ใช่ ชเวซีวอน...ผมรู้สึกผิดที่ต้องใช้พี่เป็นเครื่องมือ และผมไม่อยากให้ความหวังพี่ไปมากกว่านี้ พี่เข้าใจผมเถอะนะฮะ”
“แต่คีย์...”
“พี่ซีวอนฮะ...”ผมคุกเข่าลงกับพื้นแล้วมองหน้าพี่ซีวอนที่กำลังตาโตและพยายามฉุดผมขึ้น “ผมรักมินโฮฮะ รักมากและรักมานาน นานกว่าที่พี่รักผมอีกนะฮะ มันมากพอจนทำให้ผมคิดว่าในชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากมินโฮ...”พี่ซีวอนชะงัก ไม่พยายามฉุดผมต่อไปแล้ว เค้าค้างไป นิ่งไปจนผมใจหาย ผมกำลังทำร้ายเค้าอีกแล้ว “สุดท้ายแล้ว ผมเองก็ต้องทำให้พี่เจ็บตั้งแต่เริ่มยันจบ เพราะฉะนั้นผมถึงอยากรีบทำให้มันจบเร็วขึ้น พี่จะได้เจ็บน้อยลง ผมรักพี่นะฮะ ในฐานะพี่ชายของผมคนหนึ่ง”ผมก้มหน้าลง พี่ซีวอนก็ไม่มีการตอบรับอะไรทั้งนั้น
“...”
“นี่ไม่ใช่การขอร้องของคีย์คนใหม่ แต่นี่เป็นการของร้องของคีย์คนเดิม...คนที่ ทำให้พี่รัก คนที่ ทำให้พี่เจ็บ คนที่...รักได้แค่มินโฮจริงๆ นี่คือคีย์คนเก่าคนเดิมจริงๆ...”น้ำตาไหลลงช้าๆ อาจไม่มากเท่าที่เคยไหลให้มินโฮ แต่ในชีวิตผมไม่ค่อยร้องไห้หรอก “พี่เป็นพี่ชายอีกคนของผมได้ดีแน่ ผมเชื่อ...”
“งั้นหรอ? ไม่ว่าพี่จะทำยังไงก็ทำให้คีย์รักไม่ได้จริงๆสินะ...พี่ขอโทษนะ”
“พี่ไม่มีอะไรต้องขอโทษผม”
“หึ ไม่จริงหรอก พี่ต้องขอโทษ พี่มีความผิด...ผิดที่รักคนที่เค้าไม่ได้รักพี่ไง...”พูดจบพี่ซีวอนก็เดินออกไปเลย
“พี่ซีวอน!”ไม่ทันแล้ว ผมเรียกเค้าไว้ไม่ทัน ผมพยายามคิดว่าเค้าคงจะทำใจได้แล้วกลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเหมือนที่เค้าเคยทำมาหลายวัน พี่เชื่อผมเถอะว่าผมเลือกสิ่งที่ถูกแล้ว
ผมไม่อยากให้พี่เจ็บกับคนที่ไม่ได้รักพี่แต่รักคนอื่นหมดใจ แต่ผมกลับยอมให้ตัวเองเจ็บเพียงเพราะรักเค้าหมดใจแต่เค้าไม่แคร์ ผมเชื่อว่ามีคนที่ดีกว่าผม คนที่พร้อมให้พี่ทั้งใจเหมือนที่ผมให้มินโฮมาตั้งแต่แรก...
“พรุ่งนี้ไปญี่ปุ่นแล้วนะแก เตรียมรึยัง??...เฮ้ย คีย์โวยได้ยินเสียงชั้นบ้างไหมเนี่ย?!”เหมือนได้ยินเสียงแทมินกำลังพูดอะไรนะ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ ผมกำลังชะเง้อหาผู้ชายที่หายหน้าหายตาไปกว่าสองอาทิตย์แล้ว หลังจากที่ผมพยายามให้เค้าตัดใจจากผม ละครเวทีที่พวกผมซ้อมกันเค้าก็ไม่เข้ามาซ้อม พวกรุ่นพี่ตอบผมแค่ว่าซีวอนมันไม่ว่าง แต่มันซ้อมบทไว้แล้ว แคมป์ครั้งนี้ก็มีพวกรุ่นพี่ไปด้วยเพื่อไปซ้อมก่อนจะแสดงในงานอีกไม่ช้านี้แล้ว
“ว่าไงนะ คุยกับชั้นอยู่รึป่าว??”
“ให้ตายเถอะ”แทมินทำหน้าเอือมระอาสุดฤทธิ์ “โอ๊ะ รุ่นพี่^O^”แทมินมองเลยผมไปข้างหลัง ก่อนที่ผมจะรีบหันตามมันไปทันที มีไม่กี่คนหรอกที่แทมินเรียกรุ่นพี่
“อ่าว พี่บอมเองหรอ”
“ทำไมทำหน้าผิดหวังขนาดนั้น”
“พี่มาทำอะไรที่นี้??”
“เฮ้ พูดให้มันดีๆนานๆทีมีบทขอให้พี่ออกบ้างเถอะ กำลังจะจบแล้วด้วย”
“งั้นขอให้นี้เป็นฉากสุดท้ายของพี่ละกัน”
“คุยอะไรกันอยู่ฮะ สองคนนี้ -0-;”แทมินทำหน้างงรีบขัดบทสนทนาของผมกับพี่ชายทันที “แล้วรุ่นพี่ซีวอนละฮะ หายไปหลายวันแล้วนะฮะ”แทมินรีบถามคำถามที่ผมเองก็อยากรู้มากๆเหมือนกันแทนผม ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แทมินฟังหลังจากที่พี่ซีวอนหายไปหลายวันพอควร
“ไม่รู้นะ พอไปหาที่คอนโดฯก็กินแต่เหล้าแล้วพึมพำไรของมันก็ไม่รู้ จับใจความไม่ได้สักอย่าง หนวดนี่แทบไม่ได้ตัดหน้ากลัวจนพี่แทบถอยหนีไม่ทัน”
“แล้วพรุ่งนี้รุ่นพี่เค้าจะมารึป่าวฮะ?”
“อันนี้พี่ไม่รู้เหมือนกันนะ”พี่คิบอมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ พี่ซีวอนเค้าเป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอ ผมก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด แล้วเดินออกมาจากวงโดยไม่บอกใครสักคน อย่าทำแบบนี้ให้ผมต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ได้ไหมฮะ...
ปึก!
“เฮ้ คีย์เดินดูทางหน่อย...นี่คีย์ ได้ยินที่ชั้นพูดรึป่าว?”ผมเงยหน้าขึ้นมาเจออนยูที่กำลังจับไหล่ทั้งสองข้างของผมก่อนจะเขย่านิดๆ “เดินดูทางหน่อยคีย์”เค้าพูด
“โทษทีนะ...”
“เป็นอะไรไปวะ ทำไมวันนี้พูดจาดีแปลกๆ ปกติต้องโวยวายสร้างแต่ความเดือดร้อนไม่ใช่รึไง”ผมได้ยินเสียงอนยูบ่นไล่หลังมา แต่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เท้าผมก้าวนำไปเรื่อยๆ ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันกำลังเดินไปที่ไหน สักพักก็หยุดลง ผมเงยหน้าช้าๆก่อนจะมองดูป้ายห้องเรียน นี่ไม่ใช่ห้องเรียนผมนิ ผมเดินมาทำอะไรที่นี้
ผละ
“คีย์...”ผมล้มลงพื้นเพราะมีนักเรียนในห้องวิ่งออกมาชนผมก่อนจะวิ่งหนีหายไปไหนแล้วไม่รู้ ทำเอาสติของผมกลับมาทันที มองผู้ชายตรงหน้าที่เรียกชื่อผมก่อนจะเข้ามาช่วงพยุงผมขึ้น “นายเป็นอะไรมากรึป่าว”
“ทำไมตอนทำชั้นเจ็บนายไม่ถามชั้นแบบนี้บ้าง?”
“...”
“นี่ยังน้อยกว่าที่นายเคยทำไว้เยอะ”
“มีไรกันวะ”เสียงผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาถามขึ้น พร้อมรีบแหวกนักเรียนที่กำลังมุงเราสองคนเอาไว้ด้วย เสียงกระซิบเสียงขึ้นเมื่อมินโฮช่วยผมไว้ บางคนก็ถามว่าเค้ากำลังรีเทิร์นกันแล้วหรอ บางคนก็ถามว่าจะมาหาเรื่องอะไรอีก หลายคนพูดมากๆจนเริ่มจับใจความไม่ค่อยได้
“คีย์ล้มน่ะ”
“ชั้นบอกนายตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไม่ใช่หรอคีย์ว่าให้เดินดูทางหน่อย เป็นไงละ ล้มจนได้”อนยูเตือนผมอีกรอบ
“อย่ามายุ่ง”
“เฮ้ คนเค้าหวังดี - -”
“ใครสน”เสียงรอบข้างเริ่มเงียบลงอีกครั้ง แต่ก็ยังมีบางเสียงที่พูดว่า นั่นไงคีย์กำลังมาแล้วนั่นไง ผมหันไปมองต้นเสียงก่อนจะเดินเข้าไปไกลๆผู้ชายคนนั้น “มีปัญหารึไง ชั้นจะเป็นยังไงหนักหัวนายมากรึไง?”ผู้ชายคนนั้นหน้าซีดลง ไม่กล้าเงยหน้ามาสบตาผมด้วยซ้ำ
“นี่ อย่าได้เที่ยวไปหาเรื่องชาวบ้านเค้าสิ”อนยูพูด “ว่าแต่นายเถอะ มาทำอะไรห้องนี้ ห้องนายอยู่ฝั่งนู่นไม่ใช่หรอไง”อนยูมองหน้าผมอย่างจ้องจะจับผิด มินโฮเองก็เหมือนกัน นั่นสิ ผมมาทำอะไรห้องมินโฮผมยังไม่รู้เลย แต่ที่จำได้ตอนนั้นมันเกิดความคุ้นชินว่าผมจะต้องเดินมาที่ห้องนี้ทุกเช้า อะไรบางอย่างเข้ามากวนใจผมจนลืมไปหมดว่าเราเลิกกันแล้ว
“พี่คิบอมตามหานาย”ผมไม่มองหน้ามินโฮแต่เดินออกมาเลยทันที ให้ตายเถอะ เมื่อไหร่เค้าจะกลับมารักผมเหมือนเดิมนะ เรื่องมันจะได้ไม่เป็นแบบนี้ ผมจะได้ตอบอนยูกลับไปได้ว่าผมมาหามินโฮ ไม่ใช่กุเรื่องขึ้นมาเล่นๆ ผมหยิบโทรศัพท์กดโทรหาพี่คิบอมให้ช่วยหาเรื่องคุยอะไรกับมินโฮไปก็ได้เพราะผมเผลอ เผลอเดินไปหาเค้า เผลอไปคิดว่าเค้ายังรักอยู่
“โอ้ว ชั้นตื่นเต้นเป็นบ้า”
“ทำไม ตื่นเต้นที่ได้ไปเที่ยวนอกประเทศกับรุ่นพี่จงฮยอนละสิท่า”ผมพูด แทมินก็หน้าแดงขึ้นมานิดๆ ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน แต่เครื่องบินยังไม่ออกหรอกนะ กำลังรอให้พวกรุ่นพี่เดินขึ้นมากันให้ครบ ดูเหมือนพี่คิบอมจะเป็นคนสุดท้ายแล้วละ
“ไปนั่งกับพี่เถอะแทม”รุ่นพี่จงฮยอนมาลากแทมินไปเฉย ผมได้แต่ส่งตาค้อนให้พี่เค้าไปแต่ทำอะไรไม่ได้ ปล่อยให้สองคนนั้นไปสวีตกันดีกว่า ผมไม่อยากขัดพวกเค้า
“ขอนั่งด้วยได้ไหมคับ...น้องคีย์”ตอนแรกนึกว่าเป็นรุ่นพี่คนอื่นแต่พอได้ยินชื่อที่ผู้ชายคนนั้นใช้เรียกประจำทำให้ผมรีบหันไปมองหน้าคนที่กำลังจะมานั่งข้างผมทันที
“พี่ซีวอน O_O”
“พี่รู้ตัวว่าหล่อไม่ต้องมองมากก็ได้ พี่เขินนะ”ประโยคหลงตัวเองเดิมๆของรุ่นพี่หน้าม้าที่ผมเคยรู้จักก่อนที่เค้าจะส่งยิ้มมาให้ผมพร้อมขยิบตาให้ทีหนึ่ง “นั่งด้วยคนนะ”
“เชิญฮะ”หลังจากที่พี่เค้านั่งทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ ไม่มีใครเริ่มพูดขึ้นมาก่อนจนผมรู้สึกอึดอัด “พี่ซีวอน ตอนนั้น...”
“ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก พี่ทำใจได้แล้วและพี่จะเป็นแค่พี่ของคีย์ตามที่คีย์บอกพี่ไว้”
“พี่ซีวอน...”
“ถ้าคีย์พูดเรื่องนี้อีกครั้ง พี่จะถือว่าคีย์เริ่มรักพี่แล้วนะและคราวนี้พี่จะไม่ตัดใจแล้วด้วย”พี่ซีวอนพูดเลยทำให้ผมเงียบลงในที่สุด พี่เค้าชวนคุยเรื่องอื่นไม่เข้าเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว พอถึงญี่ปุ่นก็มีรถบัสพาพวกเราไปส่งที่โรงแรมต่อ
“พ่อคีย์นี้รวยเว่อร์ไปเลยนะเนี่ยส่งเด็กนักเรียนมาอยู่โรงแรมระดับ 5 ดาวเลย”แทมินพูด นั่นก็อยู่ในข้อเสนอของผมด้วยเหมือนกัน เงินแค่นี้ไม่ทำให้ครอบครัวผมล้มละลายหรอก ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปเข้าห้องนอน ผมกับแทมินนอนอยู่ห้องเดียวกัน ห้องข้างๆเป็นห้องพี่ซีวอนกับพี่บอม ส่วนห้องตรงข้ามเป็นห้องของอนยูและมินโฮ โชคชะตาเล่นตลกอะไรอีกรึป่าว?
คนหายไปไหนกัยโหมดดดดดดดดดดดดดด??
คอมเม้นไม่เพิ่มเลย ช่วยเม้นๆกันหน่อย จะได้รู้ว่าแต่งเป็นไงบ้าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น