[SF] Love Status

ลำดับตอนที่ #4 : [SF] MinKey ไม่รักดีหรือยังไง 3

 “นาย!”มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งหน้าจัดจ้าน แต่งตัวเดรสสั้นโป๊สุดๆ กระชากไหล่ของผมเอาไว้ ผมหันหน้าไปหาผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะนึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เคยวิ่งมาจับผู้ชายถึงโรงเรียนชายล้วนของผมบ่อยๆ และหนึ่งในนั้นมีมินโฮของผมอยู่ด้วย ไม่ต้องไปตามหาเรื่องก็มาหาถึงที่เลยนะ

 “ไง”

 “ตอบกลับแบบนี้แสดงว่าจำชั้นได้สินะยะ”

 “แน่นอน ชะนีแบบเธอมีเยอะแยะแต่ที่ร่านเป็นพิเศษชั้นจำได้ดี”

 “ปากดีขึ้นเยอะเลยนิ”

 “เธอน่าจะตกข่าวไปแล้วละ ว่าชั้นไม่ใช่คนเดิม”ผมยักคิ้วให้เค้า

 “หรอ แต่ที่แน่ๆนายเลิกกับมินโฮแล้วชั้นไม่ตกข่าวแน่นอนที่ชั้นรู้ๆ”คิ้วผมขมวดเข้าหากัน ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง “นายยิ้มอะไรของนาย !”

 “มาจับผู้ชายหรอ?”

 “นายพูดอะไรน่ะ”

 “อ่าว ฟังไม่รู้เรื่องหรอ ใช่สิ ชั้นก็ลืมไปว่าเธอฟังภาษาคนไม่ค่อยออกเพราะเธอเป็นชะนีนี่”ยัยผู้หญิงนั่นตาโตพุ่งเข้ามาหาจะเอาเรื่องผมให้ได้ “โอ๊ะๆ ไม่ดีนะ เธออายุยังไม่ถึงนี่ อย่าให้ชั้นต้องไปแจ้งความนะ”

 “ทำมาเป็นพูดดีนายเองก็ไม่ถึงเหมือนกันแหละยะ”

 “โทษที ที่ชั้นมากับเจ้าของผับ”ยัยผู้หญิงคนนี้ค้างพูดไม่ออกเลยทีเดียว “ไง ยังปากดีอยู่อีกไหม ยัยชะนีจอมร่าน”

 “นี่นาย !”

 “ถึงว่าอ่านะ อยู่เฉยๆก็ไม่มีใครเค้าเอา ต่อให้ดิ้นจนตายยังไม่รู้ว่าจะมีหมาที่ไหนเค้ามองเธอรึป่าวเลย ยัยชะนี”

 “ทำมาพูดดี ผู้ชายเค้าต้องมองผู้หญิงอยู่แล้วยะ จะมามองผู้ชายใจหญิงอย่างนายได้ยังไง”

 “เธอกล้าท้าชั้นไหมละ”

 “แน่นอน!”ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมเดินไปทางดีเจที่กำลังเดินเพลงอยู่ด้านหนึ่งก่อนที่จะกระซิบบอกดีเจเค้าไปแล้วเดินมากลางฟลอร์ที่คนส่วนใหญ่เริ่มออกไปกันหมดแล้วเพราะดีเจเพิ่งประกาศว่าวันนี้จะมี DANCE BETTLE ระหว่างผมกับยัยนั่น

 เพลงเริ่มเปิดขึ้นโดยยัยนั่นเริ่มเลื้อยไปเลื้อยมา แล้วก็รูดเสาที่อยู่แถวนั้นหลายเสา มืออาชีพจริงๆนะ ผู้หญิงคนนี้น่ะ หึ !

 “เลื้อยมากคนเค้าก็รู้หมดสิว่าชาติที่แล้วเธอเคยเกิดมาเป็นแม่เบี้ยน่ะ !”ระหว่างเปลี่ยนเพลงผมเหน็บเธอเล็กน้อยก่อนจะมาหยุดตรงกลางฟลอร์แทนที่ยัยนั่น จากคนที่เดินหายไปก็เริ่มกลับเข้ามาสนใจลานกว้างนี้อีกครั้ง โชคดีที่ตรงนี้กับโซนวีไอพีนั่นอยู่ไกลกันไม่งั้นโดนไอ้รุ่นพี่หน้าม้านั่นขัดแน่ พอเพลงเริ่มผมก็เต้นไม่ได้ตั้งใจจะเซ็กซี่มากหรอกนะแต่ผู้ชายพวกนั้นก็เริ่มมองกันมากขึ้น จนยัยนั่นเสียหน้าเดินหนีหายไปเลยทีเดียว พอทุกอย่างจบลงผมก็เริ่มมีคนมาล้อมมากขึ้นเรื่อยๆ

 “ไปกับพี่ไหมน้อง?”

 “ไปกับผมไหมครับ?”

 “ไปกับพี่เถอะพี่นังอยู่โซนวีไอพีเลยนะ”ใครสนกัน - -

 “หลบไป!”อยู่ๆก็มีมือผู้ชายคนหนึ่งปัดมือผู้ชายหลายคนที่กำลังจะมาแตะต้องตัวผม แล้วดันผู้ชายหลายคนนั้นหลบหายออกไปจนผมได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น

 “ชเวมินโฮ!”

 “นายจะทำอะไรน่ะคีย์”

 “อย่ามายุ่ง!!”

 “ตามชั้นมานี่”มินโฮพยายามดึงผมให้เดินตามเค้ามาแต่ไม่เป็นผลเพราะผมสะบัดมือที่เค้าจับมือเอาไว้ออก ปกติผมสู้แรงของเค้าไม่ได้หรอก แต่เว้นครั้งนี้เอาไว้เพราะตอนนี้ผมมีแรงเยอะมาก มากพอทำให้ทั้งเค้าและผมเจ็บตัวได้

 “ฟังที่ชั้นพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ชั้นบอกว่า อย่า มา ยุ่ง กับ ชั้น!!!”เค้าชะงักไปเล็กน้อย เค้าเองคงพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงเพราะกำลังอยู่ในที่สาธารณะ แต่ผิดกับผมที่พร้อมที่จะระเบิดอารมณ์ได้ตลอดเวลา ผู้คนเริ่มถอยห่างออกไปมากขึ้นแล้วให้ความสนใจเราสองคนด้วย

 “ตามชั้นมาเถอะนะ”มินโฮพูดดีกับผมสุดๆ มันทำให้ผมคิดไปถึงตอนที่เรายังรักกันอยู่ มินโฮแทบไม่เคยพูดไม่ดีใส่ผมเลยสักครั้ง ไม่มีเลยสักครั้งเดียว คราวนี้น้ำเสียงเค้าเบาลงจริงๆ เบาจนถ้าไม่ตั้งใจฟังอาจไม่ได้ยินเลยก็ได้ แต่สำหรับผมแล้วทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายคนนี้ผมได้ยินทุกคำ ถึงแม้บ้างคำมันไม่น่าฟังเลยก็ตาม ผมค้างอยู่นานแล้ว ไม่ตอบอะไรมินโฮเลย คนที่ล้อมพวกเราอยู่คงกำลังลุ้นว่าผมจะทำยังไงต่อไปสินะ นั่นสิ ผมจะทำยังไงต่อไป?

 “ทำไมตอนนายบอกเลิกชั้นนายไม่พูดดีอย่างนี้บ้างนะ”สายตาของผมเลื่อนลอยจับโฟกัสไม่ได้ แต่ที่แน่ๆผมไม่มองหน้ามินโฮแน่ๆ หลายวันที่ผ่านมาผมก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ผมบอกตามตรงว่าผมเหนื่อยมาก เหนื่อยที่ต้องคอยวิ่งไล่ตามผู้ชายคนนี้แล้ว “ถ้านายพูดดีกับชั้นนิดหนึ่ง มันคงดีกว่านี้”เสียงผมเบามาก แทบจะไม่มีเสียงออกมาเลยด้วยซ้ำ ผมเชื่อว่าคนรอบข้างไม่ได้ยินเสียงของผมแน่ แม้แต่มินโฮเองได้ยินรึป่าวผมยังไม่รู้เลย และตอนนี้คำพูดที่ทิ่มแทงใจของผมมาตลอดตั้งแต่เราเลิกกัน มันกำลังย้อมกลับมาทำร้ายตัวผมอีกครั้ง

 

 “นายหายไปไหนน่ะมินโฮ เราไม่เจอกันมาอาทิตย์กว่าๆแล้วนะ”ผมทักมินโฮที่หายหน้าหายตาไปนานหลังจากปิดเทอมมาไม่นาน สีหน้าเค้าตอนนี้ไม่ค่อยเหมือนเดิมเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะมีงานหนักละมั้ง ผมคิดว่างั้นนะ

 “เจอนายก็ดีชั้นมีอะไรจะคุยด้วย”

 “มินโฮมีอะไรหรอ^^”

 “ชั้นว่าเราเลิกกันเถอะ”

 “ไม่ตลกนะมินโฮ อย่ามาล้อชั้นเล่นน่า”

 “ชั้นไม่ได้พูดเล่น ชั้นพูดจริง”สีหน้ามินโฮดูจริงจังมาก แววตาขี้เล่นกลับกลายเป็นเย็นชาแบบคนเก่าก่อนที่เราจะคบกัน ผมยืนอึ้งอยู่สักพักก่อนจะพูดต่อ

 “ไม่เอาน่า เราแทบไม่ทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำนะ แล้วมีเรื่องอะไรทำให้เราต้องเลิกกัน”

 “ไม่ทะเลาะแล้วไง เลิกไม่ได้หรอ? ชั้นหายไปก็เพราะเบื่อ นายมันดีเกินไปไม่เหมาะกับคนอย่างชั้นหรอกคีย์ เราต่างกันเยอะ!!”

 “มินโฮ...”

 “ชั้นไปนะ”พูดจบมินโฮก็เดินหายไปแล้ว หายไปแล้วจริงๆมินโฮคนเดิมที่ผมเคยรู้จักหายไปหมดแล้วไม่เลยเค้าเดิมเลยสักนิด...

 “ชั้นถามนายหน่อยนะ ไอ้คำว่าดีเกินไปของนาย มันทำให้คนอย่างชั้นขึ้นสวรรค์ได้เลยรึป่าว...หรือว่า มันเป็นแค่ข้ออ้างของผู้ชายเลวๆอย่างนายเพื่อบอกเลิกชั้นกันแน่!!”จากที่เคยพูดเบาๆก็กลายเป็นตะคอกใส่มินโฮในที่สุด มินโฮนิ่งค้างไปนานโดยไม่คิดจะโต้ตอบผมกลับมาสักนิด “รู้อะไรไหม ว่าคำพูดของนายมันทำให้ชั้นอยากลองทำตัวไม่ดีดูบ้าง บางทีชั้นอาจดีเกินไปจนน่าเบื่อก็ได้”ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมินโฮ “รู้ไว้นะ ว่าคำพูดบ้างคำพูดของนายที่ปัดเรื่องของเรา มันทำให้คนดีคนหนึ่งกลายเป็นคนชั่วได้ในพริบตา จำเอาไว้ ว่าตอนนี้นายมันคือปีศาจที่ทำให้คนอย่างชั้นกลายเป็นคนแบบนี้ จำเอาไว้!!!”ผมผลักไหล่เค้าไปแรงๆ ก่อนจะเดินหนีออกมา มินโฮยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับไปไหน หึ เค้าคงพอใจสินะในความชั่วของผม

 นายกำลังพอใจอยู่ใช่ไหมมินโฮ??

 นายกำลังเริ่มรักชั้นอีกครั้งเพราะชั้นไม่ได้เป็นคนดีเกินไปเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่ไหมมินโฮ??

 หรือนายกำลังสำนึกว่าตัวเองกำลังผิดพลาดไปมินโฮ??

 แต่รู้ไว้นะ ว่ามันสายไปแล้วละ...

 “ละครเมื่อกี้สนุกดีนะ ซ้อมบทมานานรึยังละ??”ผมชะงักเท้า ก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่พูด หน้าผมเริ่มชักสีหน้าอีกครั้ง “ท่าทางจะเล่นละครเก่งจริงๆ ไม่ผิดที่เลือกนายมาแสดงนะคิมคิบอม”

 “ทำไมพี่ถึงชอบโผล่มาตอนที่ผมกับมินโฮทะเลาะกันเสร็จ”จะว่าไปผมเองก็สงสัยมาหลายทีแล้วว่าทำไม รุ่นพี่ซีวอนถึงโผล่มาทีหลังเค้า และนี้ไม่ใช่ครั้งแรกเพราะนี้เป็นครั้งที่สีแล้ว ถ้านับหลายๆวันที่ผมไปก่อวีรกรรมเอาไว้

 “พี่ชอบยืนดูคนทะเลาะกัน สนุกดี:)”

 “ผมเกลียดคนแบบนี้จัง :)”

 “นายมีปัญหาอะไรกันอีกแล้ว??”พี่ซีวอนถามผมขนาดที่เราสองคนกำลังเดินไปโซนวีไอพีที่เงียบที่สุด สงสัยพี่ซีวอนจองเอาไว้ละมั้ง “พี่แค่สงสัย”

 “พี่อย่ารู้เรื่องของผมเลยจะดีกว่า”

 “ก็เพราะเป็นเรื่องของคีย์พี่ถึงได้อยากรู้ยังไงละ !”ผมชะงักค้างก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ซีวอน

 “พี่ว่าอะไรนะ”

 “ไม่มีอะไรหรอก”

 “แน่ใจหรอ? งั้นผมกลับไปหาแทมินดีกว่า”ผมกำลังจะเดินออกจากห้องนี้แต่โดนพี่ซีวอนฉุดมือเอาไว้ก่อน “พี่ซีวอน...”

 “นายยังรักเค้าอยู่ใช่ไหม?”

 “มันไม่ใช่เรื่องของพี่สักหน่อย”

 “มันเรื่องของพี่ต่างหากคีย์”

 “พี่จะพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”

 “ตัดใจจากมินโฮแล้วหาคนใหม่ซะเถอะ หมอนั้นเย็นชาแค่ไหนนายก็รู้ ลองมันบอกเลิกนายแล้วมันคงไม่กลับมารักนายอย่างแน่นอน เชื่อชั้นเถอะ”พี่ซีวอนพูด

 “พี่ต้องการอะไร?”

 “พี่ชอบคีย์”

 “ตลก ฮะๆ พี่จะมาชอบผมได้ยังไง ครั้งแรกที่เราเจอกันพวกเราไม่ลงรอยกันด้วยซ้ำไป ดูยังๆก็เหมือนพี่ไม่ชอบผมตั้งแต่แรกเห็น เผลอๆไป พี่เกลียดผมเลยด้วยซ้ำ”ผมพูดติดตลก หรือไม่จริงเจอหน้ากันครั้งแรกก็มีเรื่อง แม้แต่ตอนนี้เองเราก็ดูเหมือนกำลังมีเรื่องกันมากกว่าที่เค้าจะมาบอกชอบผมซะอีก แล้วอย่างนี้ผมจะเชื่อได้ยังไงละ

 “ชั้นชอบเล่นตลกให้นายเห็นบ่อยๆหรอไง”ผมอยากส่ายหน้าเพราะมันเรื่องจริง แต่คิดๆดูแล้วอย่าทำเลยจะดีกว่า

 “ไม่เอาน่า พี่หน้าม้า ผมรู้ว่าเผลอๆไปพี่รู้จุดประสงค์ของผมด้วยซ้ำว่าทำไมผมยังคุยกับพี่ดีอยู่ ผมว่าผมไปก่อนดีกว่า พี่ต้องกำลังเมาแน่ๆ”ผมพูดก่อนจะพยายามสะบัดมือเดินออกมา แต่เดินยังไม่พ้นประตูพี่ซีวอนก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังซะก่อน “ปล่อยนะ พี่ซีวอน ปล่อย”

 “พี่รู้ว่านายกำลังใช้พี่เป็นเครื่องมือ ตอนแรกคิดว่าพี่อาจทำให้นายรักได้ แต่ตอนนี้ถึงนายจะใช้พี่เป็นเครื่องมือพี่ก็ยอม...”ผมดิ้นจนหลุดออกมาแล้วหันไปมองหน้าผู้ชายที่ผมคิดว่าเค้าเพอร์เฟ็กทุกอย่าง คนที่พร้อมที่จะมีคนมาดูแลหัวใจได้ดีกว่าคนงี่เง่าอย่างผม ผมคิดว่าเค้าแข็งแกร่งแล้วไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ

 “มีสติหน่อยพี่ซีวอน พี่มีศักดิ์ศรีรึป่าวถึงจะยอมเป็นเครื่องมือให้คนอย่างผม ศักดิ์ศรีพี่ยังมีอยู่รึป่าว!! อย่าได้พูดเพ้อๆว่าตัวเองจะยอมเป็นเครื่องมือให้ผมเพราะแค่ผมยังรักพี่ไม่ได้”

 “พี่มีสติ พี่ไม่ได้เมาและพี่ก็คิดทุกอย่างมาอย่างดี ต่อให้คีย์ใช้พี่ พี่ก็ยอม แค่ลองเปิดใจให้พี่บ้าง คนอย่างพี่ไม่เคยก้มหัวให้ใครเลย”

 “ผมไม่ได้ต้องการให้ใครมาก้มหัวให้ผมด้วยซ้ำ!”

 “ได้โปรด ถึงเวลานั้น ถ้าคีย์ไม่รักพี่ พี่จะไป”พี่ซีวอนพูด ผมเหนื่อยใจจริงๆนะ จะพูดก็พูดเค้าเป็นคนดีมากคนหนึ่ง ที่ผมใช้เค้าเพราะคิดว่าเค้าไม่รู้ แต่พอเค้ารู้แล้วยอมผมแบบนี้ ผมก็ใช้พี่เค้าไม่ลงจริงๆ อยู่ๆพี่ซีวอนก็คุกเข่าลง

 “พี่ซีวอน...ลุกขึ้นมา”เค้าส่ายหน้าช้าๆ เฮ้ออ คนที่ดีกว่าผมมีเค้าคนนี้ไงอย่างน้อยผมก็รู้ว่าการรักใครสักคน ทำให้คนๆหนึ่งยอมทำบ้าๆเพื่อให้เค้ารัก “โอเค ถ้าพี่เจ็บผมจะไม่สนแล้วนะ”เค้าเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มออกมา

 “พี่ขอทำให้ถึงที่สุด ถ้าคีย์ไม่รักพี่สัญญาว่าพี่ไปแน่”เค้าสวมกอดผมแน่น ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในกอดนี้ กอดที่เหมือนกับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรักเค้ามาก ผู้ชายคนนั้นคือ...พี่คิบอม ไม่ใช่กอดที่มินโฮเคยให้ผม ไม่ใช่กอดของคนรักที่ทำให้ใจผมเต้นแรง แค่นี้ผมก็รู้คำตอบแล้ว ผมรักพี่แน่พี่ซีวอนแต่ในฐานะพี่ชายคนหนึ่งน่ะนะ

 

 ระหว่างที่คีย์และซีวอนกำลังกอดกันอยู่นั่น ก็มีผู้ชายอีกคนที่ยืนมองพวกเค้ากอดกันอยู่ ก่อนที่สายตาของซีวอนจะหันไปเห็นมินโฮที่ยืนดูอยู่มุมหนึ่ง มินโฮนิ่งค้าง เค้ากำลังจะกลับมาขอโทษคีย์แต่พอเจอแบบนี้เค้าเองก็ช็อกไม่น้อย มินโฮเลื่อนสายตาไปมองซีวอนที่กำลังมองเค้าอยู่เช่นกัน ก่อนรอยยิ้มบนปากของซีวอนจะปรากฏขึ้น มินโฮหันหลังกลับไปด้วยใจที่กำลังว่างเปล่า

 “ทำได้สินะ...”

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ที่หายไปนานเพราะหนีน้ำแล้วไม่มีเน็ตเลยไม่สามารถอัพให้ได้เลยTT
เลยมาอัพให้เยอะเลยคราวนี้
แต่งจบแล้วนะคะเรื่องนี้ ถ้าน้ำหมดได้เริ่มคู่ยุนแจใหม่แน่ๆ
ช่วงนี้ว่างมากกก เลยทำให้เขียนได้เยอะ ฮ่าๆๆ
ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ^^