Phantom Diary

ลำดับตอนที่ #2 : Page1

 

 

PAGE 1 

'ฆ่า ฆ่า ฆ่า เพื่อนในห้อง
กรีด กรีด กรีดเข้าไป
เลือด เลือด เลือดไหลเป็นทาง
ศพ ศพ ศพเเรกคือเธอ'
  

เช้าวันจันทร์



ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน

หัวสมองปวดล้าไปหมด

สงสัยเป็นเพราะโดนราดน้ำเมื่อวานเเน่เลย ฉันคิดในใจ

เมื่อถึงห้อง

'เฮ้ย!ยัยขยะมาเเล้ว เป็นไงเมื่อวานทำไมตัวเปียกโฉกเลยล่ะจ่ะ' ยัยเเนนซี่ถามฉัน สีหน้าเธอดูมีภูมิใจมาก เเต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหน้าเธอสักเท่าไหร่หรอก

เมื่อวานกลุมยัยเเนนซี่มันรุมกันเอาน้ำสาดฉันจนฉันปวดหัว
หึๆ รับรองได้ฉันจะให้หล่อนเจอหนักกว่าฉันอีก เเต่เอาไว้ทีหลังดีกว่า เเกล้งเเค่นี้น่ะมันไร้สาระเกินไป

ของจริงน่ะมันอยู่ข้างหน้าฉันเเล้ว

เศษขยะกระจัดกระจายอยู่รอบโต๊ะ เเต่ฉันก็ไม่สน เหยียบมันไปเลย เหม็นก็ชั่ง ยังไงฉันมันก็ยัยขยะอยู่เเล้วนิ
ฉันไม่เเคร์หรอก เพราะอันนี้ไม่น่าสนใจ

บนโต๊ะถูกขีดเขียนด้วยปากกาเพอร์มาเน้น
ด้วยคำหยาบสารพัทสัตว์
โอเคคำพวกนี่ก็เหมาะกับฉันดี ฉันไม่ลบหรอก อันนี้ก็ไม่น่าสนใจ

เก้าอี้ถูกโรยด้วยเข็มมุดกระจัดกระจายไปทั่ว ฉันทำเป็นมองไม่เห็น นั่งมันไปทั้งอย่างงั้นเเหละหึๆ สัมผัสถึงความเจ็บเเล่นไปทั้งตัวฉัน

 อันนี้เเหละที่ฉันบอกน่าสนใจ

โอเคเจ็บดี เเล้วไง ยังไงซ่ะฉันจะทำให้พวกมันเจ็บกว่าฉันเป็นพันเท่าอยู่เเล้วนิ เจ็บเเค่นี้เป็นไร ทนได้...

'เฮ้ย! ยัยหน้าผีมันบ้ารึเปล่าว่ะ นั่งไปทั้งอย่างงั้นไม่เจ็บหรอ' ฉันจำได้ว่า ไอ้อ้วนโอบะมัน พูดพร้อมหันไปทางเพื่อนมันที่ชื่อว่า โกล

'นั่นสิ...หรือว่าเราเเกล้งมันจนมันเสียสติไปเเล้วว่ะ!' โกลหันมาด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน พร้อมสบัดผมสีดำของมันไปมา

'กลัวฉันเจ็บ?'

 ฉันก็เเค่สนอง ในสิ่งที่พวกมันคิดว่าสนุกก็เเค่นั้น กลัวไร ฉันอยากถามออกไปมาก
เเต่เเน่นอน ฉันฉลาดพอที่จะไม่ถามมันออกไป ขืนถามไปความสนุกก็จบสิ


เเละเเล้วครูก็เข้ามาในห้อง เเจกงานเเจก การบ้านตามปกติ

สงสัยใช่ไหมล่ะว่าทำไมฉันไม่ฟ้องครู

เพราะครูก็เป็นเเบบพวกมัน เเหละ

'นักเรียน อย่าทำเลือดเลอะพื้นสิ เช็ดซะ' นี่คือคำพูดที่ยัยครูคนนี้มันบอกฉัน เเน่นอนฉันก็ได้ทำตามที่มันสั่ง

ฉันเเอบเห็นยัยเเอปเปิ้ลมันหัวเราะเยาะฉันด้วยน่ะ ยัยนั้นมันสบัดผมสีบลอนมันไปมา คอยดูเถอะสักวันฉันจะเอาหนังหัวมันพร้อมไอ้ผมสีบลอนทองที่มันภูมิใจนักหนา มาเช็ดเท้าฉัน เเละเเน่นอน ฉันก็ทำอย่างงั้นจริงๆ


ตกเย็น

'อุ้ยน้ำหก มาเช็ดหน่อยสิจ๊ะยัยขยะ'

เราเหลือกันอยู่สองคนในห้องมีฉัน กับยัยเเอปเปิ้ล ฉันทำเวร ส่วนมันนั่งยิ้มเยาะฉัน ให้ฉันวิ่งทำความสอาดสิ่งที่มันทำเลอะ

ความจริงฉันก็สงสัยน่ะว่าเธอมีดีเเค่นี้เองหรอ เเกล้งคนอื่นเป็นเเค่นี้เองหรอ

ด้วยความที่ฉันเป็นคนดีมากๆ ฉันจึงจะเเสดงให้หล่อนดูว่าการเเกล้งที่สนุกๆมันเป็นยังไง

'กรี้ด!เเกจะทำอะไร!' เสียงกรี้ดร้อง ของยัยนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉัน เมื่อฉันทึ้งหัวยัยนั้นขึ้น แล้วกดหล่อนลงกับโต๊ะ ในลักษณะหงายขึ้น จากนั้นจึงเอาคัตเต้อร์บนโต๊ะของ ครูกรีดลงไปตรงหน้าผากของหล่อนให้เลือดสีเเดงฉาดไหลลงมา

ถ้าตอนนั้น ฉันไปเรียกครู ให้มาดูคัตเตอร์สุดที่รักกำลังเป็นเครื่องมือชั้นเลิศในการฆาตกรรมครั้งนี้ก็คงจะดีน่ะ เเต่เป็นยังงั้นน่ะดีเเล้ว….. เพราะครูจะต้องเป็นเเพะรับบาปในการฆ่าครั้งนี้ไง....

'ปล่อยฉันน่ะ....' ยัยเเอปเปิ้ลพูดเสียงอ่อนลง เเต่คิดว่าฉันจะสนหรอ มันทำฉันหนักกว่านี้อีก

สงสัยกันใช่ไหมว่ายัยนี้มันทำอะไรฉัน ฉันถึงให้มันเป็นเบอร์หนึ่ง กระซิบนิดนึงก็ได้
จริงๆมันก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอก ไม่ได้มากมายอะไรเลย.....

ความจริงมันไม่ได้เกี่ยวกับฉันด้วย.......

เรื่องมันมีอยู่ว่า……

เมื่อเทอมที่เเล้ว ฉันอยู่อย่างมีความสุข ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน หนึ่งเซรีนยัยเพื่อนจอมหักหลัง  สองเทลเลจอมเอื่อยเฉื่อย

พวกเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน โอเคเเต่นั้นไม่ใช่ประเด็นประเด็นคือนี้

ตอนเย็น

ตอนนั้นฉันกำลังจะกลับบ้าน

ยัยเทลเลจอมเอื่อยเฉื่อยของฉัน โดนเพื่อนเเกล้ง ยัยนั้นคือ เเอปเปิ้ล

 วันก่อนยัยนั้นพึ่งเเกล้งเทลเลจนหล่อนต้องเข้าโรงพยาบาล เเล้วยัยเทลเลขู่ว่าจะฟ้องครู ยัยเเอปเปิ้ล เลยกดเทลเลลงกับโต๊ะ พร้อมทึ้งหัว เเล้วใช้กรรไกรเล็มผมเทลเลไปเรื่อยๆ เป็นการขู่

ตอนนั้น เเอปเปิ้ลน่าจะกำลังตัดผมหน้าม้าของเทลเล แค่คิดว่าน่ะเพราะตอนนั้นฉันมองไม่ถนัด แต่รู้อย่างเดียวฉันได้ยินเสียงกรี้ดดังลั่น

วันรุ่งขึ้นข่าวที่เทลเล เข้าโรงพยาบาลเพราะโดนกรรไกรปักที่กลางหน้าผากก็ดังกระฉ่อน
 

 รุ่งเช้าก็ไม่มีใครพบเทลเลอีกเลย
 

ช่วงนั้น เพื่อนๆลือกันให้แซ่ดว่า เพราะ เทลเลกลับเย็น เลยเจอะกับฆาตกรโรคจิตที่ชอบเอาเด็กไปซ่อน จากนั้นจึงชำแหละ แล้วหั่นหมกป่าตายไปแล้ว 

ที่ข่าวมันเป็นเเบบนี้เพราะครอบครัวยัยเเอปเปิ้ลปิดข่าว

มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้ความจริง.....


เเต่บอกใครไม่ได้ ไม่ใช่ว่ากลัว เเต่มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ตอนนั้นฉันคงคิดอย่างนั้น

เเต่พอมานึกย้อนดุฉันรู้สึกผิดมากๆ ....... เพราะฉะนั้นฉันจะแก้แค้นให้ยัยเทลเลเอง หึๆ


'กรี้ด!!! ' เเอปเปิ้ลหวีดร้องจนเเทบเสียสติ เมื่อฉันค่อยๆกดปลายคัตเต้อร์ลงไปจึงลากมันเป็นทางยาวรอบหัวเธอ

เสร็จขั้นตอนที่หนึ่ง เปิดกระโหลก

ขั้นตอนที่สองก็....

ฉันกระชากผมหล่อน จน ส่วนหนังหัวเเยกกับตัวหัว

ยัยเเอปเปิ้ลดิ้นไปดิ้นมาเหมือนปลาโดนน้ำร้อนลวก เเต่ยิ่งเธอดิ้นเลือดก็ยิ่งไหลอออกมา

สมองของเธอไร้ซึ่งสิ่งกำบัง มันชั่งดูสีชมพูสวยอะไรเช่นนี้ มันเต้นตุ๊บๆเข้ากับจังหวะที่หัวใจของเธอเต้น มันชั่งอ่อน อ่อนลง เเละเเนบนิ่งไป

มันชั่งรู้สึกดีอะไรเช่นนี้……
ออใช้…….นั่นเป็นครั้งเเรกที่ฉันฆ่าคนจำไว้

เอ…….ว่าแต่ฉันจะทำยังไงกับศพดีเนี้ย

ทิ้งมันไว้แบบนี้เลยแล้วกัน…..

จบการบันทึก
 

ปล. ฉันเเก้เเค้นให้เธอได้เเล้วน่ะ เทลเล เสียดายจังตอนนั้นไมีกล้องถ่ายรูป ไม่งั้นฉันจะส่งมันไปให้เธอเเน่ๆ