คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที 10
อนที 10 171 ‘้า้อารเ้า ลอมอูหัวใอเ้าสัรั สิ ว่า้า เป็ นเพือนร่วมทาทีเหมาะสมะยืมพลัอเ้าหรือไม่ ัสินใและแสให้้าเห็นสิทีเ้าเลือ’ านั นเพียอึใหนึ ลมหายใร้อนผ่าว็ลอผ่าน มูอผมและมีเปลวไฟลุไหม้ ‘็ไ้ เ้าใแล้ว’ และผม็ไ้รับอนุาาฮวาอ 172 หลัาวบุมัวเอไ้ ผม็นําทาฮวาอทีรําร้อ ะไปยัพื นทีทีสามารถวิเล่นไ้ เป้ าหมายแรือแน ้ายและแนวา ผมแบ่พลัแล้วแยออเป็ นสอทา นําพาพลัผ่านระแสเลือ นเริมรู้สึถึพลัอันรุนแร ทีถาโถมราวับเลียวลืน และฮวาอ็รอบรอทั สอมืออผมไปนถึุที เล็ทีสุในร่าโยไม่ทันไ้ั ัว ปุ! ปุ! 173 ุ้บ! ุ้บ! ุ้บ! ุ้บ! เลือในายเือพล่าน เป็ นวามเ็บปวทีรู้สึี เสีย อหลอเลือยายและไหลเวียนโยไม่ิั แม้ะ เป็ นารบัับให้เปิ ทา แ่ผลลัพธ์็เป็ นทีน่า ประหลาใ แม้ะเป็ นร่าายอมาสเอร์ในอี ฮวาอ็เาะทะลุไ้ระทัุทีเล็ทีสุอปลายนิ ว ึเ้าถึไ้ยา ในะเียวันบนแนทั สอ็มีนํ าเหลือและอ เหลวสีําทีไม่สามารถทน่อวามร้อนไ้ไหลออมา และระเหยไปในอาาศ อเสียและสิเือปนในร่า ายึัวาเส้นทาอฮวาอถูับออมา โย 174 ปิแล้วเป็ นเรือทีี แ่น่าเสียายทีอนนี ไม่ใ่เวลา แบบนั น ผมรู้สึวิเวียน แม้ะส่พลัผ่านทาแน แ่ว่าผม็ ่อยๆ ืนพลัลับไปทีส่วนลาอีรั โีทีฮวา อให้วามสนใพื นทีทีถูยึรอแล้วามทีผม้อ าร านั นเมือพลัทีเิมเ็มแนทั สอหมไป แนอ ผม็หมแร ผลระทบทีรุนแรทําให้ผมไร้วามรู้สึ ผมัวลว่าะ้อสูเสียแนหรือเปล่า แ่็ไม่ิะ หันหลัลับ 175 ผมนําทาฮวาอทีเรียร้อะไปทีอืนลไปทีาทั สออย่ารวเร็ว และเมือมัน่อยๆ เ้ามาใล้าทา ้านหลั แล้วพลั็เริมแล่นลไปทีาราวับลืนรุนแร เหมือนับว่ารออยโอาสนี มานานแล้ว ปุ! ปุ! ุ้บ! ุ้บ! ุ้บ! ุ้บ! ไม่แ่าาทีแนเลย ผลลัพธ์ทีไ้็เหมือนัน เมือ 176 พลัทียึรอาทั สอ้าสลายไป ผม็ไม่รู้สึอะไร อี ผมทิ ัวนัอย่าหมแร ะแนนพลัเวทย์ วาม ทนทานและวามแ็แร่ทําให้ร่าไม่แสลายและ สภาพเอาไว้ ฮวาอทีเริร่าราวับปลาไ้นํ าทําให้เิารระเบิ ภายในร่าายอผมโยไม่สนใใๆ ทีริผมเือบ ะเป็ นบ้าอยู่แล้ว ผมอยาะเป็ นลมับวามเ็บปวที ทิมแทไปทัวร่า แ่วามอทนทีเหนือมนุษย์ทําให้ผม ยัมีสิ ู้ม! ู้ม! ู้ม! ู้ม! 177 หัวใสันไหวและเลือเือพล่านทุรั ทีผมไ้ยิน เสียระเบิ ‘ไม่มีทีให้เล่นแล้วเหรอ’ ฮวาอบอวาม ้อาร ผมสบิใและอพลัทีมาึ น านั น็นํา ไปสู่อุปสรรสุท้ายึ็ือศีรษะ ผมรู้สึหวาลัวเป็ นรั แรเมือฮวาอใล้ถึศีรษะ นีเป็ นวามลัวทีวบุมไม่ไ้ ไม่ว่าะผ่านศีรษะมาไ้ หรือไม่ ผม็ไม่อยาินนาารถึวามเ็บปวนั น เลย อนนั นเอ “ถ้าไม่ไหวะหยุมั ยล่ะ ไม่ําเป็ น้อึ นไปถึหัว็ไ้นี 178 นา แ่นี ็เพียพอแล้ว” มันเหมือนับฮวาอระิบ้าหู้วยเสียทีอ่อนโยน ผมําลัะพยัหน้าแ่แล้ว็รีบส่ายหัวทันที เหุผล ําลัะโน้อว่าให้หยุ แ่สัาานําทาึ น ไปสู่ศีรษะแล้ว ‘เ้าโ่ อาะาย็ไ้นะ’ ‘อย่ามา็แ่าย’ ารเรียมัวเ้าไปเสร็สิ นแล้ว 179 อย่านะ อย่าทํา อย่าทําเลย วามิสัห้ามและยับยั ผม แ่ารระทํา็ยัไม่ แยแสและยัยึมันในสัาา ผมรีร้อออ มาเมือส่ฮวาอไปามทาในอนสุท้าย “อย่ามาูถูันนะ!” ผมะโนออไปโยไม่รู้ัว แู่เหมือนะถ่ายทอ วามมุ่มันอผมไ้อย่าัเน ในะเียวัน พลัานศูนย์ลา็เริมหมุน ผมรวบรวมพลัานทีละ ั นให้ลไป้านล่าแล้วหยุอยู่ทีใ้ท้อ้านวา 180 ่วเวลานั นผมึเอาแรทั หมทีมีั แ่เิปลุพลั ให้เอ่อล้น ทิ ร่อรอยอารปะทะรุนแรเอาไว้ในอน ทีฮวาอผ่านไปามลําออผม “แ่!” เลือสีสไหลทะลัผ่านทวาร่าๆ ในร่าายทั า หู มูและปา สัาาอผมร้อเรียสัา เือนภัย นีเป็ นวามรู้สึเมือวามายมาอยู่รหน้า โฟ่ ว! โฟ่ ว! 181 พลัอฮวาอทีิอยู่ในลําอส่เสียัน่าลัว ถ้า หาระเบิทีนี็เป็ นเรือทีน่าลัวสําหรับผมแม้ะแ่ ินนาาร็าม อาารวิเวียนแล่นริ วไปทัว ผมรู้สึ ราวับําลัหล่นร่วาหน้าผา ผมรู้ว่านีือรั สุท้าย ผมึพลัานทีหมุนวนรอบ อลับลไป้านล่าอีรั โีทีพลัเลือนทีไป ามทีผมั ใ ‘ผมะ้อผ่านไปยัไ’ 182 หนึรั ... สอรั ... สามรั ... พลัหมุนวนไปรอบๆ ประมาสิบรั ผมิว่านีเป็ นรั สุท้าย ึส่ พลัไปทีศีรษะอีรั หลัานั น็ไม่มีวามเ็บปว ใๆ อี ู้ม! แรระทบทีรุนแรทําให้ร่าายสันสะท้าน เมืออไ้ รับารเปิ ทาและมีเส้นทาไปสู่ศีรษะ พลัอฮวา อ็รอบรอทั ศีรษะเหมือนเมือรู่นี 183 ผมมอไม่เห็นเบื อหน้า แ่็เพียแ่นั น ผมะพริบา รู่หนึ มอเห็นโลเป็ นสีาวโพลน ผมไม่รู้สึถึอะไร เลย ูเหมือนวามทรํา่วลาะถูัออไปแล้ว ไป่อับภาพอืน โฟ่ ว! โฟ่ ว! โฟ่ ว! โฟ่ ว! ผมยอมรับับสถานาร์รหน้า พลัอฮวาอ ําลัว่ายวนไปมาในหัวอผมราวับะถามว่าทําไม ึ่อ้าน ผมรู้สึว่าสมอําลัหลอมละลาย 184 เ็บมั ย อันทีริผมรู้สึสบายัวอนทีถูพลัทะลุ ทะลวเป็ นรั แร แ่ในทีสุ็่อยๆ ฟื นัวและวิสัย ทัศน์็ืนลับมา ผมรู้สึถึมันไ้ ่าเป็ นวามเ็บ ปวทีไม่อยาพานพบอี ‘อ๊า!’ ถ้าสามารถรีร้อออมาไ้ ผมะะโนออมาให้ สุเสีย ้ามผ่านวามเ็บปวทีมนุษย์ะทนทานไ้ วามเ็บปวหลาหลายมิิําลัโอบล้อมัวอผม 185 ถ้าุ่มหัวลไปในเาหลอมเหล็ ็รู้สึแบบนี ล่ะมั หรืออาเป็ นวามรู้สึแบบเียวับอนระโเ้าไป ในอไฟทั ทีร่าายุ่มโ้วยนํ ามัน ไม่ว่าผมะ้าม ผ่านวามยาลําบามาแ่ไหน แ่ในอนนี ผมรู้สึ อยาายเหลือเิน ารระเบิรั ให่ทีสามารถมอเห็นไ้ัเนาภาย นอปลุมทัวร่าอผม ทั หมทีเิึ นนถึอนนี เป็ นารระเบิาภายใน เปลวไฟทีไม่มีวันมอับเริม ้นาศีรษะ และมันเ้ารอบรอผมทีละเล็ทีละ น้อยบอเป็ นนัยๆ ว่า อนนี เ้าเป็ นอ้าแล้ว ทุส่วนในร่าายทีไ้สัมผัสับพลัอฮวาอําลั เือพล่าน แ่อนนี ผมรู้สึอบอุ่นมาว่าเ็บปว 186 เวลาผ่านไปเ่นนั น วิสัยทัศน์็ยัพร่าเบลอ ร่าาย ไม่สามารถยับเยื อนไ้ ผมลืมาทีหนัอึ ึ น มอเห็น ใบหน้าาวนวลทีับ้อผมอยู่อเราฟ ‘นีันยัมีีวิอยู่ั นเหรอ’ ถ้า้อผ่านวามเ็บปวแบบนี อีรั ผมยอมายี ว่า ในอนท้าย่อน้า่ายว่ามาเมือเทียบับารเปิ หัวอผม ผม่อยๆ รวบรวมพลัานทั หมทีแผ่ไปทัว ร่า แล้วส่ไปทีหัวใ ผมไม่รู้ว่ามันถูใหรือไม่ แ่ฮวา 187 อ็ยับไปามทีผมสั และแล้วเวทมนร์อรอยสัแม่มแห่บรรพาล็เริม ทําาน ฮวาอท่าทาะพอใับารอาละวาเมือรู่ ึเ้าสู่หัวใอผมอย่าว่า่าย เป็ นเวลาทีผมรู้สึว่า ทุอย่าเรียบร้อยี “ูฮยอน! ูฮยอน!” ผมหมสิไปทั แบบนั น และยัไม่ไว้วาใแม้แ่น้อย เวลาผ่านไปนานแ่ไหนแล้วนะ 188 “.......” เมือผมพยายามะลืมา็เห็น้อนอิสีเทาอห้อ อัเิเป็ นอย่าแร โีทีเหมือนะยัไม่ถึเวลา เ้าสู่พิธีเปลียนสภาวะ ถ้าผมหลับาลอีะเผลอ หลับแน่ๆ ันั นึยศีรษะึ น มี้อวามลอยอยู่ลาอาาศามา ารนอนอยู่ไม่ ไ้เป็ นปัหา่อารมอเห็น ผมนอนลามเิมและ อ่าน้อวามเหล่านั น [ร่าายไ้รับผลระทบเินว่าะัารไ้ วามแ็ 189 แร่ลล 10 ะแนน] [อแสวามยินี ุไ้ําัอเสียและสิเือปน ในร่าายทั หม พลัีวิไหลเวียนและพลัเวทย์เพิม ึ นอย่ามา ะแนนวามแ็แร่ 2 ะแนน, พลั เวทย์ 6 ะแนน เพิมึ นอย่าถาวร] [เปลวไฟทีลุโนลอาล ฮวาอสลัลในหัวใ อท่าน วามลมลืนับฮวาอในะนี 100%] 190 ผม่อยๆ อ่านทีละ้อวาม้วยวามมึน อนทีเห็น ้อวามทีบอว่าวามแ็แร่ลล ร่าาย็าวาบ ราวับถูสา้วยนํ าเย็น ผมัปาพลาอ่าน้อวาม ่อมา เสียอเราฟัึ น “ผู้เล่นิมูฮยอนรู้สึัวแล้วเหรอะ ไม่เป็ นไรใ่มั ยะ ผู้เล่นิมูฮยอน!” อย่าน้อย็ยัไ้ยินเสีย เสียนั นรบวนวามิอ ผมนอยาะถามลับไปว่า เธอ็รู้อยู่แล้วไม่ใ่หรือไ “.......” 191 ‘อะ... อะไรน่ะ ทําไมเสียลม...’ ไม่มีเสียออมา ไม่สิ มีเสียออมา็ริ แ่เป็ นแ่ เสียแหบแห้ ออผมแห้ผา ไม่ว่าพยายามะพู อย่าไร็มีแ่ลมทีเล็ลอออมาเท่านั น ‘สุท้ายทําไ้แ่รอให้ร่าายฟื นัวสินะ’ ผมถอนหายใแรๆ พลาเรียู้อมูลผู้เล่น นว่าร่า ายะฟื นัวี ผมึิว่าน่าะอู้อมูลทีเป็ น ประโยน
ความคิดเห็น