คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความสุขที่ค้นเจอ
-5
ความสุขที่ค้นเจอ
หลังจากหมดคาบเรียนในวันนี้ ฉันก็รีบบึ่งรถไปที่ โอมิต้า พลาซ่า แหล่งช็อปปิ้ง
และสถานที่เที่ยวกลางคืนของเกาะนี้
ที่ฉันต้องรีบมาที่นี่ทั้งที่นี่มันก็ หกโมงเย็นแล้ว
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบ 6 เดือนของฉันกับแม็กก้า
ฉันเลยต้องรีบมาซื้อของขวัญ
เพราะกว่าฉันจะเลือกได้ก็คงต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่เพราะฉันไม่เคยซื้อ
ของขวัญให้ใคร และวันนี้ฉันก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วยฉันลากยัยคริส
เพื่อนตัวดีที่ทิ้งฉันไปทัวยุโรป และเพิ่งจะกลับมาช่วงเดือนก่อน ชื่อเต็มๆของยัยนี่คือ คริสเตน เอกส์เคอร์
เพื่อนสนิทคนเดียวที่ฉันมี เราคบกันตั้งแต่อายุ 7 ขวบ
ฉันไว้ใจและรักยัยนี่มาก โฮะๆ เพราะหล่อนแสนดีและเข้าใจฉันตลอด
หลังจากที่เจ้าหล่อนกลับมาก็โวยวายเอะอะยกใหญ่เมื่อรู้ว่าอัลเตอร์บอกเลิกฉันอย่างไม่ใยดี
แต่เมื่อรู้ว่าฉันมีหนุ่มคนใหม่มาดามใจอย่างรวดเร็วก็หาว่าฉันมีอะไรไม่เคยบอกหล่อนเลยแหม!!เหมือนว่าหล่อนจะอยู่ให้ฉันปรึกษาสะนี่ (-_-^)
“แกคิดไว้หรือยังว่าจะ
ซื้ออะไร”
คริสถามฉันทันทีเมื่อเรามาถึง
ฉันได้แต่ส่ายหน้าให้หล่อน ยัยนี่ก็ถามแปลกๆเนอะถ้าฉันคิดไว้แล้วจะลากหล่อนมาทำไมให้หนักรถ
“ฉันไม่รู้หรอก
ถึงให้แกมาช่วยเลือกไง เห็นแก เชียวชาญทางด้านผู้ชาย”
“แกหลอกด่าฉันอยู่หรือเปล่า”
“บ้าหรอ!! ฉันชมแกอยู่ต่างหาก แกอ่ะคิดมาก”
คริสมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่องก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปอย่างเชิดๆ
ฉันเห็นอย่างนั้นจึงได้แต่ขำนิดๆก่อนจะเดินตามยัยคริสไป ระหว่างทางมีผู้ชายหลายคนส่งสายตาหวานเยิ้มให้ยัยคริส
มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับยัยนี่
คริสเป็นคนสวย หล่อนเป็นสาวมั่นทันสมัย
แถมลุกหล่อนที่ดูเซ็กซี่ไม่เบานั้นอีก ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องมองกันอยู่แล้ว ใช่ว่าฉันจะไม่มีนะ
ฉันก็สวยและฮอตไม่เบาแต่เนื่องจากทุกคนในเกาะนี้รู้ดีว่าฉันมีเจ้าของแล้วและดูเหมือนว่าจะของฉันจะหึงโหดไม่เบาเวลาไปไหนด้วยกันถ้ามีผู้ชายหันมามองฉันแม็กก้าก็จะส่งสายตาเฉือดเฉือนไปให้ผู้ชายคนนั้นจนตอนนี้ฉันเรตติ่งตกรุ่งริ่งไปหมดแล้วหล่ะ
แต่ก็ดีเหมือนกัน บางครั้งฉันก็ไม่ชอบสายตาแทะโลมของผู้ชายหรอกนะ
“นั่นมัน อัลเตอร์นิ แต่เค้ามากับใครอ่ะ”
คริสสะกิดฉันให้หันไปดูอัลเตอร์
กับผู้หญิงที่ควงเขามาซึ่งมันไม่ใช่คนเดียวกับยัยนางแบบโนเนมที่ฉันเคยเห็นเขาควง หลังจากที่ฉันตกลงที่จะเริ่มต้นใหม่กับแม็กก้าฉันก็ไม่ได้สนใจอัลเตอร์อีกเลย
อาจจะมีเห็นกันบ้างบางครั้งในมหาลัย แต่ก็แค่เห็นแปปเดียว
“Hi คริส ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
อัลเตอร์ทักทายยัยคริสตามประสาคนรู้จัก
แล้วก็เบือนสายตามามองฉันก่อนจะยิ้มให้
มันเป็นยิ้มเหมือนทุกครั้งที่ฉันเคยเห็นและเคยได้รับจากเขาแต่หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เห็นอีก
และนั่นมันก็นานมาแล้ว
“หวัดดี ริต้าร์ ยังสวยเหมือนเดิมนะ”
มีแค่เขาคนเดียวที่เรียกฉันว่า
ริต้าร์ เพราะทุกคนต่างเรียกฉันว่าเบริต้าร์กันทั้งนั้น
เขาเคยให้เหตุผลกับฉันว่าขี้เกียจเรียกชื่อเต็มและเรียกแบบนี้ก็ไม่เหมือนใครดี
“อ้าว หวัดดี อัลเตอร์
ฉันนึกว่านายลงหลุมไปแล้วซะอีก ยังอยู่อีกหรอเนี่ย”
“คริส” ฉันกระตุกแขนยัยคริสเบาๆ
เมื่อเห็นว่าคำที่หล่อนพูดไปนั้นข่อนข้างจะแรงเกินไป
ฉันก็เข้าใจนะว่ายัยคริสอาจจะเจ็บแค้นแทนฉันและฉันเองก็ยอมรับว่าแอบพอใจนิดหน่อยที่ยัยคริสพูดอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก
ริต้าร์ฉันไม่ถือสา ฉันจะคิดสะว่าเป็นคำทักทายเล่นๆจากเพื่อนแล้วกัน”
“อ๋อหรอ แต่เผอิญ
ฉันไม่ชอบเล่นๆสะด้วยฉันชอบอะไรที่จริงจังน่ะ”
“นายมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ
อัลเตอร์พวกฉันรีบน่ะ ไม่มีเวลามากหรอกนะ”
ฉันรีบพูดตัดหน้าก่อนที่อัลเตอร์กับยัยคริสจะเปิดศึกกันตรงนี้ซึ่งมันไม่เป็นผลดีแน่ๆ
เพราะมันจะทำให้ฉันเสียเวลาทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์
“อัลเตอร์ไปกันเถอะค่ะ
อย่ามาเสียเวลากับยัยพวกนี้เลย ไร้สาระเปล่าๆ”
แหม!! หล่อนมีสาระนักสิย่ะ ฉันเริ่มหมั่นไส้ยัยหน้าวอกที่ควงมากับอัลเตอร์จริงๆ
ไม่รู้ว่าสวยตรงไหน เดี๋ยวนี้นายนี่มีรสนิยมแบบนี้แล้วหรอ
หน้าโอบแป้งยังกับไก่ที่ชุบแป้งเตรียมทอด แต่งหน้าหนาโบะอย่างกับจะไปเล่นงิ้ว โอ้ย!! ฉันละอยากจะเอาเท้ายันยอดหน้าเสียจริงๆถ้าไม่ติดว่าฉันเป็น นางเอก อ่ะนะ
“หล่อนว่าใครไร้สาระย่ะ
ยัยงิ้วหลงโรง ทีตัวเองควงผู้ชายระริกระหรีมีสาระมากเลยนะ
คิดว่าสวยเริ่ดมาจากไหนย่ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! นี่แกเป็นใครกล้าดียังไงมาว่าฉัน”
“หยุด!! มาร์กี้
คุณไม่ควรทำตัวอย่างนี้กับเพื่อนผมนะ”
ยัยหน้าขาวสาวเท้าเข้ามาเงื้อมือจะตบยัยคริส
โชคยังดีที่อัลเตอร์เอื้อมมือไปขว้าไว้ได้ก่อนและกระชากยัยนั่นออกไปจากตรงนี้ ชิ
สมน้ำหน้า
“ไปแล้วไปลับ
อย่าได้กลับมาเป็นเสนียดชีวิตของพวกฉันอีกนะย่ะ”
“พอได้แล้วยัยคริส ฉันอายคน
ดูสิคนหันมองเต็มไปหมดแล้ว”
ยัยคริสหันไปมองตามที่ฉันบอก
หล่อนจึงหันไปยิ้มเจื่อนๆให้กับคนพวกนั้น
ฉันได้แต่ก้มหน้างุดๆเดินออกจากตรงนั้นมาเพราะกลัวว่าจะมีใครจำฉันได้ถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม็กก้าแน่นอนฉันอาจต้องโดนสอบสวนยกใหญ่ซึ่งนั่นมันไม่ใช่เรื่องดี
แน่ๆ YoY
“เห้ย!! รอฉันหน่อยสิแก”
เสียงยัยคริสยังคง
ร้องโวยวายตามหลังฉันมา ฉันหล่ะเหนื่อยจริงๆเวลาที่ไปไหนมาไหนกับยัยนี่แม้ว่าฉันจะชินแล้วแต่ฉันก็ยังอายอยู่นะโว้ย
หน้าฉันไม่ได้ฉาบด้วยซีเมนต์หรือโบกด้วยครอกรีตหนานะย่ะ
“พอแล้ว จะเสียงดังอะไรนักหนา “
ฉันวิ่งไปกระชากแขนยัยคริส
แล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้น ฉันก้มดูนาฬิกา
ดิจิตอล ฝังเพชรที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วเห็นบอกราคาก็ประมาณ
เลขเจ็ดหลักอ่ะนะ
ความจริงก็ไม่ได้ต้องการจะอวดใครหรอกนะว่าฉันรวยมากกกกกกกก!! (นี่ขนาดไม่อยากอวดนะย่ะ)ก็แค่ก้มมองดูเวลาเท่านั้นแหล่ะ โอ้!!
แค่แปปเดียวนี่มันหนึ่งทุ่มกว่าแร้วหรอนี่
ไม่ได้การแล้วฉันยังไม่ได้ซื้ออะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่างเลย
“นี่แกช่วยฉันคิดสักทีสิ
ว่าฉันจะซื้ออะไรให้แม็กก้าดี”
“นาฬิกาเป็นไง ง่ายและดูดี ออก”
“ไม่ฉันเห็นแม็กก้าเขามีหลายเรือนแล้ว”
“งั้นสร้อยคออ่ะ โอเปล่า”
“จะบ้าหรอแก
เขาเป็นผู้ชายนะจะมาซื้อของจุกจิกอย่างผู้หญิงได้ยังไง”
“ไอ้นั่นก็ไม่ดีไอ้นี่ก็ไม่เอาแล้วแกจะเอาอะไร”
ยัยคริสเริ่มเท้าเอวมองฉันด้วยความรำคาญ ก็มันไม่ใช่อ่ะจะให้ฉันซื้อได้ไง
รู้สึกแปลกๆออก -
-*
“ถ้าฉันรู้ฉันจะลากแกมาทำไม”
“เออ เออ! ฉันผิดเองที่ถามอะไรไม่รู้จักคิด”
(==^)
“งั้นเอางี้สิ
ของขวัญของแกก็ไม่ต้องเอาเป็นข้าวของแต่เอาเป็นเวลาที่แกมี
พรุ่งนี้แกก็ใช้เวลาคลุกอยู่กับเขาทั้งวันไปเลย”
“คลุก เคลิก อะไรพูดจาน่าเกลียด
แต่ฉันว่าความคิดแกเข้าท่าดีแฮะฉันชอบว่ะ แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือพรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะแกอย่าลืมสิ”
“เออ จริงด้วย
งั้นเอางี้เดี๋ยวฉันจะลาให้โอเคเปล่า เอาแบบแกไม่ว่างต้องไปทำธุระอะไรอย่างงี้
ลูกสาวเจ้าของเกาะอย่างแกไม่น่าจะมีปัญหาไรหรอกมั้ง”
“แต่ฉันไม่ชอบใช้เส้นนะ”
“แต่แกก็ใช้อยู่บ่อยๆนิ”
นั่นสิแค่วันเดียวจะเป็นไรไปอีกอย่างพรุ่งนี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็ต้องเดินทางไปประเทศไทยแล้วฉันจะมาคอยอยู่บ้านคนเดียวให้เปล่าเปลี่ยวฤทัยไปเพื่ออะไร
โฮะๆๆ ^^
ฉันไปส่งยัยคริสที่บ้านก่อนจะขับรถกลับคนเดียว นี่ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว
แม็กก้าโทรหาฉันจนสายแทบไหม้ ขอโทษนะที่รักบางครั้งคนเรามันก็ต้องมีความลับกันบ้าง
ความคิดเห็น