Be cruel โหดๆอย่างนี้ สนใจมาเป็นเมียพี่มั้ยครับ

ลำดับตอนที่ #9 : Be cruel - 9

ก๊อกๆ แอ๊ด.....

เสียงเคาะประตูแล้วเปิดเลยโดยไม่รอผมอนุญาติแบบนี้มีแค่คนเดียวครับ จะใครซะอีกล่ะ ก็ว่าที่สามีของผมไง ฮ่าๆ

ทำไมผมถึงเรียกมันแบบนั้นน่ะหรอ อย่าคิดเชียวครับว่าผมกะมัน อปาดาเห้ กันแล้ว ทุกวันนี้ประตูหลังของคิม จงอิน

ยังปลอดภัยดีครับ เฮ!!!! แต่ที่ผมเรียกมันว่าว่าทีสามีแบบนี้น่ะ ก็....


 

...เหตุการณ์ย้อนกลับไปเมื่อตอนผมกระทืบมันหน้า Palio...


 

"อ๊ากกกกกกกก พอแล้วจ้ะเมียจ๋า ยอมแล้วววว" 


 

ปั่กๆ ตุบๆ ตั้บๆ 


 

หนอยยยย มาทำให้กูอับอายแล้วจะให้กูพอง่ายๆงั้นหรอ ไม่มีทางซะหรอก มึงรู้จักคิมจงอินน้อยไป!! ผมเลยจัดให้มัน

อีกชุดใหญ่แล้วปิดลงดัวย บาทาครั้งสุดท้ายที่(จงใจ)กระทืบลงไปบนแผ่นอกกว้างแสนกำยำของมัน ปั่ก!! เป็นอันจบ

พิธี 


 

ผมหันมาเช็ดไม้เช็ดมือด้วยท่าทางที่คิดว่ามันคงดูนักเลงไม่น้อยในสายตาชาวบ้าน หึหึ มีคนมองมาทางผมแล้วหันไป

มองทางซากของไอ้หูกางกันใหญ่เลยครับ สงสัยจะคิดว่าผมโหด ผมโฉด และผมแมนมากกกก แต่เอ๊ะ!! ทำไมเวลาเค้า

มองไปทางซากไอ้ชานยอลถึงน้องทำหน้าตกใจงั้นด้วยวะ นี่ผมว่าแค่ซ้อมเบาๆนะ ไม่ถึงกะ....


 

ตาย....


 

เหี้ย!!! 


 

มันกำลังกระอักเลือด -[]-

ภาพที่ผมเห็นตอนนี้ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ มือไม้ แขนขา รู้สึกว่ามันจะเย็นเฉียบ ไปหมด ตายห่าแล้วๆ ทำไงดี

วะ คิดสิๆ คิม จงอิน มึงคิดสิวะะะะ!!! ผมเริ่มทึ้งหัวตัวเองแล้วครับ เพราะตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ กลัวมันตายก็

กลัว กลัวพ่อมันเอาเรื่องด้วย ประเด็นหลังนี่สำคัญมากครับ เพราะไอ้ห่านี่เสือกเป็นลูกคนเดียวของคุณอา
 

ชานซองด้วยน่ะสิ ถ้ามันตายกูจะผลิตคืนเค้ายังไงดีวะเนี่ย!! 


 

"จะ จงอิน พาพี่ปะ ไปโรงบาล หน่อย" เออ ใช่!! กูต้องพามันไปโรงบาล มึงอย่ากระอักเลือดอีกรอบสิวะ แค่นี้กูก็ทำ

อะไรไม่ถูกแล้ว หุบปากเก็บเลือดที่มึงเตรียมเอาออกมาเลยนะ!! 


 

ผมได้แต่พยักหน้าตอบมันไป เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันแข็ง ค้าง ดูเกะกะไปหมดเลยครับ ฮึบ!! เอาล่ะ พยุงมันขี้นมาได้

แล้ว เหลือแค่เอามันยัดเข้ารถแล้วแวะทิ้งลงข้างทาง อืม ป่าไผ่หรือกอหญ้าดีนะ


 

แว้กกกกกก ไม่ใช่ๆ เอามันยัดเข้ารถแล้วพามันไปโรงบาลสิถึงจะถูก เกือบโดนคดีฆ่าคนตายแล้วมั้ยล่ะกู หรือตอนนี้กู

จะมีคดีติดตัวไปแล้ววะ ม่ายยยยย ก่อนกูจะฟุ้งซาานกูว่าช่วยไอ้ห่านี่ก่อนเถอะ เลือดจะหมดตัวแล้วมั้งมึง 


 

"ไอ้หูกาง มึงอย่าตายนะเว่ย ถ้ามึงรอดนะ มึงอยากให้กูทำไร กูสัญญาจะทำให้หมดเลย" เอาล่ะ ยัดมันเข้ารถเสร็จแล้ว

เหลือแต่บึ่งรถให้เร็วที่สุด หึหึ เรื่องนี้วางใจครับ อดีตนักซิ่งรถ ม.ปลาย แบบผมแล้ว เรื่องความเร็วหายห่วง!! แต่ถ้า

เรื่องความปลอดภัยก็ต้องคอยลุ้นกันอีกที แหะๆ -_-"


 

แล้วด้วยฝีมือบวกกับโชคช่วยของผมอีกนิดหน่อย ทำให้เรามาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพียงเวลาไม่ถึง 10 นาที วะ

ฮะฮ่า ผมบอกแล้วว่าผมน่ะโปร!! คุณพยาบาลคนสวยคร้าบบบขอไลน์หน่อยสิครับ เย้ย! ไม่ดิ ขอเตียงคนไข้หน่อยครับ
 

สงสัยเธอจะรู้ถึงอาการหูดำ(ม่อ) ของผมเธอเลยเข็ญเตียงคนไข้มารับไอ้ชานยอลแต่ไม่ปรายตามองมาหาผมซักนิดเลย

ครับ สงสัยจะเขิน (ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ได้ด้วยมโน) พอเธอได้เห็นอาการของไอ้ชานยอลเต็มๆตาเท่านั้นแหละครับ ถึง

กับผงะกันเลยทีเดียว 

"คนไข้โดนรถอะไรชนมาหรอคะ" เธอหันมาถามผมตามหน้าที่ เอ่อออ กูจะตอบยังไงดีวะเนี่ย มันไม่ได้โดนรถชนครับ

แค่โดนผมซ้อม ถ้าตอบแบบนี้ไปเกรงว่า วันนี้ผมจะได้เปลี่ยนบรรยากาศไปนอนต่างประเทศ แถมมีข้าวให้กินฟรีอีก

แถมด้วยการอารักขาแน่นขนัดจากตำรวจ โอยยยยย ผมไม่อยากไป ห้องกรง จริงๆนะ TT


 

"เอ่อ คือ มันโดนคู่อริซ้อมมาน่ะครับ" เอาตัวรอดเป็นยอดดี ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ผมก็คงได้กินข้าวฟรี ที่ห้องกรงเป็นแน่

ผมเป็นคนขี้เกรงใจ เพราะฉะนั้น ไม่ไปดีกว่าาา


 

"ว้าย!! ตายแล้ว ทำไมโดนหนักแบบนี้คะ รอยแบบนี้ชั้นว่า โดนรุมไม่ต่ำกว่า 10 แน่เลยค่ะ" เอ่อ อิเจ๊ครับ มันโดนตีน

ผมคนเดียวนี่แหละครับ มาซงมาสิบคน นี่เจ๊กะจะเพิ่มคดีให้ผมหรอครับ ผมมองหน้าอิเจ๊ด้วยแววนาเหนื่อยๆ จนเหมือน

เจ๊แกจะรู้ตัวเลยรีบขอตัวเข้าห้องฉุกเฉินไป เห้อออ มึงจะเป็นไงบ้างนะ....


 

...10 นาทีผ่านไป ...
 

ทำไมมันนานจังวะ


 

...30 นาทีผ่านไป...
 

"ญาติคุณ อะบาราเห้ เสียใจด้วยนะคะ เรายื้อชีวิตเขาไว้ไม่ได้" 
 

ชิบหายละ ทำไมต้องมีคนตายวันนี้ด้วยวะเนี่ย


 

...1 ชั่วโมงผ่านไป...
 

"ญาติคุณ เซียงเนงงิ้ว เสียใจด้วยนะคะ" 
 

อ่าวนี่ก็ตายอีกคน อย่ามาบิ้วต์ผมครับ โอ้ยยย ทำไมมึงไม่ออกมาซักทีวะ รีบฟื้นสิเว้ย!!


 

...4 ชั่วโมงผ่านไป...
 

"มึงเป็นยังไงบ้างวะชานยอล ทำไมหมอไม่ออกมาบอกอะไรกูเลย มึงปล่อยให้กูรอได้ยังไง มึงให้กูรอมึงมานานแล้วนะ

4 ชั่วโมงแล้วนะ ทำไมมึงไม่ออกมาหากู ไหนมึงบอกว่ารักกูไง คนรักกันเขาปล่อยให้กูอยู่คนเดียวแบบนี้หรอ" ผมไม่

ไหวแล้ว...  มันเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่อก ถ้าให้ผมกระพริบตาตอนนี้รับรองมันต้องมีน้ำใสๆไหลออกมาด้วยแน่ๆ

ทำไมมึงไม่ออกมาซักทีวะ ปล่อยให้กูรอนานไปแล้วนะ ออกมาซักทีสิ ออกมาฟังคำขอโทษจากกูสิวะ!! กูยอมแล้ว... มึง

จะให้กูทำอะไร กูยอมหมดเลย ขอแค่....


 

กลับมาหากูนะ 


 

ได้โปรด...กลับมาหากู 

พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจมันกลับบีบรัดแน่นอย่างประหลาด น้ำตาใสๆไหลออกมาอย่างคนกลั้นไม่อยู่ ผมยอมรับว่าตอน

นี้ผมคิดมาก ฟุ้งซ่านไปหมด มันหายเข้าไปในนั้นกว่า 4 ชั่วโมงแล้ว ผมกลัว กลัวว่ามันจะไม่กลับมา กลัวแล้ว กลัว

จริงๆ 


 

"คุณเป็นญาติของคุณ ปาร์ค ชานยอลใช่มั้ยครับ" มีเสียงหนึ่งปลุกผมออกจากภวังค์ เมื่อสมองผมประมวลผลเรียบร้อย

แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคุณหมอที่ถามผมอย่างเร่งรีบ ในใจก็ภาวนาให้มันกลับมาหาผม...แบบตัวเป็นๆ


 

"คะ ครับ" อยากจะตอบให้เสียงดังฟังชัดกว่านี้ อยากจะถามอาการมันออกไป แต่ตอนนี้ผมกลับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่

ลุ้นคำตอบที่หมอกำลังจะพูดออกมา


 

"คนไข้....." ได้โปรดเถอะ ขอร้องล่ะนะ กลับมา กลับมา ผมหลับตารอคอยคำตอบที่บีบหัวใจผมเหลือเกินตอนนี้


 

"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่าอวัยวะภายในค่อนข้างบอบช้ำหมอคงให้เค้าพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลประมาณ 1

สัปดาห์นะครับ....." ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คุณหมอพูดอธิบายอะไรให้ผมฟังอีกมากมาย แต่สมองผมตอน

นี้กลับสั่งให้ไปหามันให้เร็วที่สุด 


 

ตอนเห็นสภาพมันอีกครั้ง ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หัวใจที่เคยหายจากอาการเจ็บหน่วง กลับมาบีบรัดอีกครั้ง 


 

"นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย กูแม่งเลว สัสเอ๊ย! กู กูขอโทษนะชานยอล มึงจะให้กูทำอะไร กูยอมหมดเลย มึงจะสั่งไม่ให้กูมา

ให้มึงเห็นหน้าก็ได้นะ กูทำได้ ทำได้ทุกอย่าง" ตอนนี้สภาพผมเหมือนเด็กที่ทำความผิดแล้วกำลังจะไถ่โทษ พยายาม

ถ่างตาโตๆไว้ เพื่อจะไม่ให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลออกมา พูดอะไรให้มากที่สุด เพราะผมไม่อยากได้ยินเสียงมัน คำพูดมัน

ว่า มันไม่ต้องการผมแล้วจริงๆ


 

"จงอิน..มานี่" เสียงมันที่เคยสดใส ทำไมในตอนนี้กลับแหบแห้งเหลือเกิน ผมเดินไปหามันอย่างว่าง่าย ก่อนที่มันจะดึง

ผมไปกอดแล้วลูบหลังผมเบาๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้กลับปล่อยโฮไม่เกรงใจใคร ก็กูไม่ไหวจริงๆนี่ ใครจะมองก็

ช่างแม่ง เดี๋ยวออกจากโรงบาลก็ไม่ได้เจอ อายห่าอะไร 

ผมร้องไห้กับอกมันไปซักพัก ยอมรับเลย ว่าอกกว้างๆกับกลิ่นหอมอ่อนที่เป็นเอกลักษณ์สำหรับตัวมัน ฝ่ามือที่ลูบหลัง

อย่างแผ่วเบาคล้ายจะปลอบประโลม มันทำให้ผมสงบได้อย่างไม่น่าเชื่อ พอร้องไห้จนพอแล้วก็ผละจากอกมันมายืน

ตาแดง สูดน้ำมูกในห้องฉุกเฉินอยู่ซักพัก ก่อนจะกลั้นใจถามมันออกไป


 

"มึงจะให้กูทำอะไร บอกมาได้เลย กูยอมทุกอย่างจริงๆ" ผมรู้สึกได้ว่าเสียงที่เปล่งออกไปนั้นมันช่างสั่นพร่าและเบา

เหลือเกิน ผมกำลังกลัว แต่กลัวอะไร ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน 


 

"กอดทีดิ๊" ผมมองมันอย่างอึ้งๆ ไอ้สัส! นี่มึงไม่สบายจริงป่ะวะ ยังจะทะลึ่งอีก ผมเตรียมจะแว้ดใส่มันแต่มันกลับพูดขัด

ขึ้นมาก่อน "กอด แค่กอดเฉยๆ เอามือกอดแบบนี้" แล้วมันก็ทำท่าโอบลมครับ หึหึ ตกใจหมด ผมยิ้มแล้วก้มตัวลงไป

ให้มันกอด ไม่สนแล้วคนในห้องฉุกเฉินจะมองยังไง ตอนนี้คนตรงหน้าผมสำคัญที่สุด 


 

"พี่ไม่รู้ว่าจงอินคิดอะไร แต่พี่จะบอกไว้เลยว่า สิ่งที่พี่จะขอ พี่ไม่ขอให้เราแยกจากกันแน่นอน พี่เจ็บตัวพอแล้ว พี่จะ

ปล่อยจำเลยไปได้ยังไง ฮ่าๆๆ" พอมันพูดถึงตรงนี้ผมก็ขยับตัวจะออกจากกอดมันครับ ที่แท้ก็จะเอากูส่งเข้าซังเตนี่เอง

-*- "หยุดดิ้นแล้วฟังต่อให้จบก่อนสิ" หยุดก็หยุดวะ แล้วทำไมมึงต้องจูบหน้าผากกูด้วยเนี่ย ไอ้เหี้ย! กูเขิน! -////-  "พี่

ไม่รู้ว่าจงอินคิดยังไงกับพี่ แต่พี่ยังยืนยันคำเดิม พี่รัก คิม จงอินคนนี้ และไม่มีวันปล่อยให้คนที่พี่รักหลุดมือไปแน่ ไม่ว่า

ต้องใช้วิธีไหนพี่ก็จะรั้งจงอินไว้ให้ได้!" ผมผละออกมามองหน้ามันนิดนึง โอ้! น้ำเสียงและหน้าตามึงจริงจังมากครับ

ก่อนจะซุกเข้าไปในกอดมันเหมือนเดิม ไม่อายแล้วครับตอนนี้ ก็มันรู้สึกดีนี่หว่า 


 

"พล่ามอยู่ได้ อยากได้อะไรบอกมา" ผมบ่นมันเบาๆ ก่อนจะเข้าประเด็น แล้วซุกเข้าอกมันไปอีก เพราะตอนนี้หน้าผมคง

เหมือนมีคนเอาสีแดงมาป้ายหน้าไว้แน่ๆ ไม่อยากให้มันเห็น เดี๋ยวได้ใจ


 

"ถ้าบอกว่า อยากได้คิม จงอินเป็นแฟน จะได้มั้ยอ่ะ!" 


 

ทำไมหัวใจกูพองแปลกๆวะ หรือจะเป็นโรคหัวใจโป่งพอง โอ้ม่ายยยยย -[]-


 

"ลองดูก็ไม่เสียหายล่ะมั้ง..." ผมตอบมันไปเบาๆ ก็จริงนิ่ครับ คงไม่เสียหายล่ะมั้ง ผมคิดว่านะ -//////////- 


 

ซุกมันจนพอใจละ ก็ออกมาดีกว่า เดี๋ยวผมต้องไปส่งสานส์หาคุณ คิม จงฮยอน พ่อของผม กับคุณอา ชานซอน พ่อของ

ว่าที่แฟนผมเมื่อกี้อีกครับ เดี๋ยวเขาจะนึกว่าพวกผมผิดผีกันไปแล้ว (เรื่องทุกอย่างไม่สามารถคลาดสายตาพ่อผมได้

ครับ) ก่อนจะไปฝากอะไรทิ้งท้ายให้คนป่วยกระชุ่มกระชวยกันดีกว่า 


 

"อืมมมม หายเมื่อไร สัญญาก็เริ่มเมื่อนั้นนะครับ ไปล่ะ บาย~" ผมตอบก่อนจะวิ่งปรู้ดออกมา ทิ้งคนป่วยที่ตอนนี้คาด

ว่าคงจะยิ้มหน้าบานเอาไว้ในห้องพักฉุกเฉินแน่ๆ 



ตัดฉับ!!


 

หลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบันที่ตอนนี้ ว่าที่สามีผมตั้งแต่เข้ามาในห้องทำงานก็มาคลอเคลียผมไม่หยุดเลยครับ นี่ผมคิด

ถูกหรือผิดวะเนี่ย ที่ยอมตกลงคบกับมัน เห้ออออ เหนื่อยใจ 


 

"นี่ จะกินผมเข้าไปเลยหรือไง" ก็ตอนนี้คุณแฟนผมเล่นงับหู กัดคอ ซะจนผมเกรงว่า จงอินน้อยจะตื่นจากหลับกลางวัน

น่ะสิ แลัวถ้าตื่นขึ้นมาจริงๆ กล่อมยาก!! 


 

อ้อ!ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้วระดับภาษาก็ต้องดีขึ้นมานิดนึง ย้ำครับ แค่นิดเดียว เพราะถ้าตบะแตก ก็กลับไปใช้ภาษา

พ่อขุนเหมือนเดิม ผมอนุรักษ์ของไทยน่ะครับ 


 

"ให้พี่กินมั้ยล่ะครับ หืม" พอพูดจบคุณแฟนผมก็กดจมูกมาบนแก้มผมตามเดิม ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะบ้านแตกไปแล้ว แต่

ไม่ใช่ตอนนี้ครับ ตอนนี้ที่ผมเป็นแฟนกับพี่ชานยอลมา 2 อาทิตย์แล้ว!! 


 

"ถ้าพี่กินผม เป็นอันว่าสัญญาของเรา ยกเลิกทั้งหมดนะครับ" ผมตอบเบาๆแบบสบายใจ เพราะใช้ไม้นี้ทีไรได้ผลทุกที หึ

หึ แค่ไม่ทันไรก็ฉายแววซะแล้ว ชานยอลคนกลัวเมีย!!


 

"โธ่ จงอินก็พูดแบบนี้ตลอดอ่ะ" พอชายปาร์คพูดจบก็ทำหน้ามุ่ย ปากจู๋ โถ่ววว น่ารักมากจ้ะพ่อคุณ -*- เดี๋ยวแม่ถีบตก

เก้าอี้เลยนิ่ "พี่รู้นะจงอินด่าพี่ในใจ" ไอ้เชี่ย รู้ได้ไง แม่งมีองค์หรอ ผมคงทำหน้าเหลอหลามากเกินไป เลยโดนมันจับได้

ครับว่าผมคิดจริงๆ "เด็กดื้อต้องโดนทำโทษนะรู้มั้ย หึหึ" 


 

ผมส่ายหัวรัวๆ กูไม่รู้ กูไม่ดื้อ หนีไม่รอดแล้ว ฮือออ


 

ผมก้มหน้ารอรับชะตากรรมลงโทษของมัน คราวนี้จะแกล้งอะไรกูอีกวะ ตอนนั้นก็ให้ไปบอกกับป้าแม่บ้านว่ามันแฟนผม

คราวโน้นหนักเลยครับ มันให้ผมแก้ผ้าเหลือแต่บ็อกเซอร์นั่งตักมัน จนน้องชายมันงอแงใหญ่เสียเวลาให้มันไปโอ๋ใน

ห้องน้ำตั้งนาน



ถ้าบอกว่าทำไมผมไม่ขัดขืน หึหึ ก็มันขู่จะฟ้องพ่อผมนิ่ครับ!! หลังจากพ่อรู้เรื่องผมกับมัน ดูท่าแกจะ

very happy ม้ากมากกก เล่นแซวเช้า แหย่เย็นเลยครับ ว่าอยากอุ้มหลาน เอ่อ พ่อครับ ผมผู้ชายนะครับพ่อ!!

พ่อช่วยเดือดร้อนหน่อยสิครับบบบ 

สงสัยจะคิดอะไรเพลินไปหน่อย ตอนนี้ถึงได้มาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของปาร์คชานยอลในท่าเจ้าสาวเป็นที่เรียบร้อย

เดี๋ยวนะ อะไรมันดันตูดกู!!! 


 

ผมหันหน้าไปมองไอ้ว่าที่สามีครับ ก่อนมันจะยิ้มเผล่ แล้วบอกภารกิจผมในครั้งนี้ว่า


 

"พอดีน้องชานชานตื่นอ่ะ จงอินช่วยโอ๋น้องหน่อยนะ" -[]- 


 

น้องมึง มึงโอ๋เองสิวะะะะะะ และบอกน้องมึง อย่ามาทำเป็นตีสนิทกับตูดกู ออกป๊ายยยยย พากูเข้ามาในห้องน้ำทำไม  

กรี้สสสสสส พากูออกไปนะ ม่ายยยยยย 


 

ทุกคนครับ 
 

ช่วยยยยยยยย
 

ผมมมมมมมมมมมมม
 

ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย





-------Littleppan-------





 เอาชานไคแบบครบรสมาเสริฟแล้วค่า มีทั้งสุข เศร้า ตอนนี้จงอินได้เป็นแฟนกับพี่ปาร์คแล้ว ฮูเล่!! แต่เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองจริงๆซักที ต้องรอติดตามรักโหดๆนี้ต่อไปนะะะะ