Be cruel โหดๆอย่างนี้ สนใจมาเป็นเมียพี่มั้ยครับ

ลำดับตอนที่ #12 : Be cruel - 12

"จงอินนนน" ผมเรียกว่าที่ภรรยาในอนาคตด้วยเสียงที่คิดว่าหวานที่สุด ทำให้น้องจงอินของผมละสายตาจากไอ้เด็กที่

ตั้งแต่มา มันก็เข้ามาเกาะแกะจงอินไม่ห่าง เห็นแบบนี้แล้วมันหึงเว้ย!!! แต่จะแสดงออกมากก็ไม่ได้ ไม่อยากทำตัวไม่

เป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าสุดที่รัก

เย็นไว้ ชานยอล~ ฟู่ววววว


 

"ครับ" จงอินหันมามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่ง โง้ยยยย น่าฟัดที่สุดอ่ะ >_<


 

ก่อนที่ผมจะได้ดี๊ด๊ากับเมียมากไปกว่านี้ก็มีเสียงเล็กๆของเด็กเวรขัดขึ้นมาซะก่อน 


 

"นีนี่~" เห้ย!! มันเรียกเมียผมว่าไงนะ 


 

"นีนี่ๆ" ชัดเลย ชัดแล้ว เต็มสองรูหูเลย!! มันเรียกเมียผมว่านีนี่!!!!!!!!!


 

 ไอ้เด็กนี่มันคิดได้ไงวะ แอร๊ยยยย นีนี่ๆๆๆๆ น่ารักจังเลยๆ >///////< 

แต่เดี๋ยวนะ! ขนาดผมเรียกจงอินว่าอินนี่ยังโดนถาดขนาด 6*6 ฟาดซะยับเลย แล้วไอ้เด็กนี่จะเป็นยังไงบ้างวะเนี่ย คิด

แล้วสงสารเด็กจัง แต่ก็สะใจ ฮิฮิ เกาะแกะจงอินดีนัก จงอินจ๋า ฟาดเลยๆ เดี๋ยวพี่เอาถาดให้ รอแปปนะจ๊ะ 


 

ขณะที่เดวิลกำลังเข้าสิงผม ทำให้ผมบังเกิดไอเดียอันสุดแสนจะชั่วช้าขึ้นมา ผมกำลังจะหันเอาถาดที่ตลกในคาเฟ่ใช้

ฟาดเล่นกันให้น้องจงอิน ไม่ใช่ว่าผมสงสารเด็กหรืออะไรหรอกนะ แต่ผมยังไม่อยากกำพร้าเมีย ถ้าเด็กนี่โดนจงอินของ

ผมฟาดตาย ผมจะทำยังไงล่ะครับ แรงเมียผมยิ่งน้อยๆอยู่(?) ไม่ได้ๆ 


 

"พี่เอาถาดมาให้ผมทำไม" ก็เอามาให้เมียฟาดเด็กไงจ๊ะ ถามได้ ครุคริ ^(+++++)^ "ครับ เมื่อกี้จงซานเรียกนีนี่ทำไม

หรอครับ" ห๊ะ!!! ตกใจเรื่องที่เมียจ๋าไม่ทำร้ายร่างกายเด็กแล้ว ยังตกใจที่เมียจ๋าแทนตัวเองว่า นีนี่ แล้วหันไปยิ้มละมุน

ให้ไอ้ ซมซาน นี่อีก หนอยยยย จะมากไปแล้วนะ ไอ้คอห่าน!! เดี๋ยวเราได้เจอดีกันแน่ แต่ตอนนี้ขอรัวรูปเมียจ๋าก่อน

แชะๆๆๆๆ โอ้ววว ยิ้มงี้น่ารักมาก หืออออ ก้มซะเห็นสะดือเลยนะครับเมีย -.,-


 

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ไอ้ ซม ซาน!! 

จับนมเมียกูทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 

ไม่ถงไม่ถ่ายมันละครับ ของมันขึ้น ผมเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูที่เมื่อกี้ควักเอามาถ่ายช็อตโมเอร้ๆ ของเมียลงกับกระเป๋า

กางเกง แล้วเงื้อมือที่ถือถาดอยู่เมื่อกี้ขึ้นหมายจะฟาดไอ้ตัวดีที่บังอาจมายุ่งกับนมช็อกโกแลตส่วนตัวของผม ใครมันยุ่ง

กับของของผม มันจะต้องไม่ตายดี!!!!


 

"พี่ชานยอล พี่จะทำอะไร!" ชะอุ้ย!! เมียทำไมมองผัวแบบนี้ล่ะจ๊ะ 


 

"ป่าวจ้ะ ไม่ได้ทำอะไรเลย" กระผมนายชานยอล เป็นญาติอีเนียน รายงานตัวครับ!!! แถเอาตัวรอดเป็นยอดดี


 

"แล้ว.." จงอินส่งสายตาเป็นคำถามว่าทำไมผมถึงถือถาดเอาไว้แบบนี้ ชานยอลเอ๊ยยยย จะแถอะไรทำไมไม่ทิ้งหลัก

ฐานก่อนวะ อยากจะทึ้งหัวตัวเองซะจริงๆ ฮืออออออออ แต่ถ้าผมไม่แก้ตัวก่อนตอนนี้ ผมว่าจากที่อยากจะทึ้งหัวตัวเอง

น้องจงอินคงจะทึ้งหัวให้แบบไม่ต้องสงสัย เอาไงดีวะๆๆ ใจเย็น หายใจเข้าาาา หายใจออกกกก ใช้หมอง นั่งมาธิ ติ๊ก

ต่อกๆๆ ปิ๊ง!!!


 

"ก็พี่กลัวจงอินกับน้องจงซานจะร้อนนี่จ๊ะ พี่เลยจะเอาถาดมาพัดให้ นี่ไงๆ" ผมแถจนตอนนี้คิดว่าสีข้างของผมคงจะ

ถลอกเป็นแผลลึกแน่ๆ แต่ถ้าต้องแลกกับไม่ให้เมียซ้อม ผมว่าคุ้มกว่าเยอะครับ

"แล้วไป พี่ชานยอลมาเล่นกับจงซานแปปนึงสิฮะ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ" ผมกางหูของตัวเองที่ปกติจะมีเส้นผ่านศูนย์กลาง

5 เซน ให้กลายเป็น 10 เซนทันที เข้าห้องน้ำ เข้าห้องน้ำ เข้าห้องน้ำาาาาาาา *0*


 

"พี่ไปด้วย!!" ผมรีบอาสาตัวเองทันที โอกาสมาทั้งที ไม่ปล่อยไปหรอกโว้ยยย


 

"พี่จะไปทำไมฮะ ผมไปแปปเดียวเอง" โหยยยย เมียไม่เข้าใจอ่ะ


 

"มันอันตรายนะรู้มั้ย ถ้าเกิดใครฉุดจงอินไปทำมิดีมิร้ายพี่จะทำยังไง" ผมอธิบายเหตุผลของผมไปเผื่อจงอินจะเข้าใจ

แล้วยอมให้ผมไปด้วย


 

"พี่ชานยอลครับ พี่ลืมอะไรหรือเปล่า ตอนนี้เราอยู่บ้านเด็กกำพร้า จะมีใครมาฉุดผมห๊ะ? นอกจากพี่ผมก็คิดว่าคงไม่มี

ใครตาถั่วอยากได้ผมเป็นเมียแล้วล่ะ" 


 

"แต่โจงซานตาถั่วววว" ไอ้เด็กนี่มึงจะพูดไรวะ 


 

"ทำไมล่ะครับ" จงอินของผมหันมาถามไอ้เด็กนี่ที่อยู่ดีๆก็ด่าตัวเองซะงั้น เออ ดีว่ะ 


 

"ก้อออ โจงซานน อยากด้าย โจงอินนน เปนนน เมียยย" ไอ้เด็กคอห่านมันพยายามพูดออกมาให้ฟังแล้วรู้เรื่องมาก

ที่สุด แต่ก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องในความติดผมอยู่ดี 


 

แต่ประเด็นมันไม่ใช่เรื่องพูดไม่รู้เรื่อง ประเด็นมันอยู่ที่ เมื่อกี้นี้ ไอ้เด็กคอห่านมันบอกว่า อยากได้จงอินเป็นเมีย!!!! ว้า

กกกกกกกกกกก เป็นเด็กเป็นเล็กบังอาจจะเล่นของดำแต่เด็กเลยหรอวะ! มึงเป็นเด็กยังไงของมึงวะเนี้ยยย ไอ้จงซาน

นนนนนน เป็นไงล่ะจงอิน ตอนนี้ผมว่าผมควรจะต้องระวังไอ้เด็กนี่เป็นพิเศษแล้วล่ะ 


 

ว.1 เรียก ว.18 ขอยางรถยนต์ 5 เส้น มาล้อมรอบวัตถุอันตรายนี่ที ขอด่วนเลยนะ ถ้าช้ากว่านี้ เกรงว่าไอ้วัตถุ

อันตรายนี่จะวิ่งตามเมียผมเข้าห้องน้ำ

ว้ากกกกก คุย ว. แปปเดียวแม่งคลานไปครึ่งทางแล้ว ไม่ได้ๆ กลับมาาาา ด้วยความรักเด็กสุดพลังเลยทำให้ผมคว้า

ข้อเท้าไอ้เด็กคอห่านแล้วลากประหนึ่งมันเป็นท่อนซุงกันเลยทีเดียว 


 

"โอ๊ยย เจ็บน้าาาาา" เสียงเล็กๆ พร้อมกับหน้ามุ่ยๆ ที่แสดงให้เห็นว่าตนเจ็บจริงๆ หึๆ ไม่สนหรอกเว่ยยย ไม่รักเด็ก

บอกเลย หมั่นไส้ด้วย ผมสะบัดหน้าไม่หันไปมอง ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วๆดังมาจากเด็กที่นั่งข้างๆ 


 

เห้ยยยย ร้องไห้เลยหรออออออ


 

"ขอโทษษษษษษ พี่ขอโทษนะครับจงซาน ไหนเจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ" ผมจับเด็กที่ร้องไห้เพราะผมเป็นต้นเหตุอยู่ตอนนี้

มาจับหมุนๆ ดูบาดแผลที่อาจเกิดจากผม เห้ยยยย แผลถลอกอ่ะ นี่กูทำแรงไปจริงหรอเนี่ย ฮือออออ "ฟู่ววว พี่เป่าแล้ว

หายแล้วนะ ไม่เจ็บแล้วนะ โอ๋ๆ" 


 

"ตรงเน้ พี่ม่ายด้าย ทาม ซ้ากหน่อยย ป่าววว ทามมาย" อ่าว แผลนี้ตกลงกูไม่ได้ทำหรอ หน้าแตกยกที่หนึ่ง เริ่มได้!!

"แล้วตรงไหนที่พี่ทำอ่ะ?" ผมพยายามถามจงซานด้วยใจเย็นๆ ไม่อยากได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ หัวใจเทพบุตรของผมมัน

อ่อนไหวอย่างรุงแรง อย่าอ้วกครับ ไม่เอาๆ เสียดายของ


 

"แผลนี้ๆๆๆๆ" โอ้โห นี่ผมว่าผมแค่ลากนะจงซาน ทำไมแผลมันเยอะจังวะ อ่ะๆ ไหนๆเราเป็นคนทำเราต้องรับผิดชอบ

ว่าแล้วผมก็ไล่เป่า ตามแผลที่เจ้าตัวชี้ให้ดูเมื่อครู่ 


 

"อ่ะ! เสร็จแล้ว" ผมบอกแล้วปล่อยแขนของเจ้าตัวที่เป่าเสร็จเป็นที่สุดท้าย

"พี่บ้าาาเปล่า โผมชี้ห้ายดูว่า แผลพวกเน้โผมทามเอง ฮ่าๆๆ" ฮึ่ม!! นี่หลอกกูอีกแล้วเรอะ ไอ้เด็ก 18 มงกุฏ ผม

พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้อาละวาด เด็กๆอยู่เยอะ มันไม่ดี เยาวชนคืออนาคตของชาติห้ามให้เห็นอะไรรุนแรงเด็ดขาด


 

"แต่ตอนที่พี่ลากโผมอ่าาา ก้นผมกระแทกพื้นโด้ยยย ป่าวววเลยน้าาา!" เออ ก็จริง ผมว่าผมได้ยินเสียงดังตุ๊บตอนที่ก้น

ไอ้เด็กนี่จ้ำเบ้าอยู่เหมือนกัน แต่ว่า... ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคบเป่าตูดใครเลยนะเว่ย แต่ในเมื่อเราทำผิดเราก็ต้องรับผิด

ชอบ 


 

"หันก้นมาเดี๋ยวพี่เป่าให้" ผมพูดออกไปด้วยความหดหู่ใจ นี่กูต้องเป่าตูดเด็กจริงๆหรอวะ แต่พอเห็นท่าทาง

กระตือรือร้นของเด็กจงซานตอนที่ผมบอกให้หันก้นมา ก็ทำให้ผมอดเอ็นดูมันไม่ได้ ฮ่าๆๆ รีบใหญ่เลยแฮะ และตอนนี้

ผมก็ก้มลงไปแล้วก็เป่าก้นให้เด็กคอห่านโดยไม่ลืมที่จะพูดว่า 


 

"เป่าเพี้ยงงงง หายแล้วนะๆ เพี้ยงงง" 


 

แต่ผมคงลืมอะไรไป 


 

ไอ้เด็กนี่


 

มันเป็น


 

คู่แข่ง


 

ทางหัวใจของผม


 

มันเลยตั้งใจ


 

ปิดชีพด้วยด้วย
.
.
.
.
.
.

ผายลมพิษ!!!!!


 

แก๊สพิษที่พวยพุ่งเข้าปอดผมทันทีที่ผมเป่าก้นให้เด็กนี่เสร็จ


 

ไอ้จงซาน ไอ้เด็กนรกกกกกกกก


 

"เห้ย พวกเรา ไอ้ชานยอลมันโดนแก๊สพิษว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินครั้งสุดท้ายก่อนที่สติผมจะกระเจิงไป

คนละทิศ คนละทางพร้อมกับผายลมของไอ้เด็กนรกนั่น 


 

ห้องน้ำ ห้องน้ำอยู่ไหน 


 

จะ จะ จะ อ้วกกกกกกกกกกกก


 

ไม่ทันแล้วครับ


 

"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" 


 

โอ่ยยยย ตดเด็กนี่อย่าประมาทนะครับ แทบตาย ตาลาย หมดเรี่ยวแรง ผมฝากบรรญัติตดไอ้จงซานเด็กนรกไว้เป็น

อาวุธร้ายแรงทีนะครับ 






-------Littleppan-------





มาแล้วค่าาาา หลังจากห่างหายกันไปค่อนข้างนาน 555 ช่วงนี้ไรท์รู้สึกว่าไรท์้หนื่อยๆ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาอัพฟิคเลย

ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ มีกำลังใจจริงๆ ขอบคุณค่ะ ^^