คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TAKE CARE : 2
LET ME TAKE CAER OF YOU
.
.
.
ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว....ยังไม่มีที่ไปเลย
ร่างเล็กเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ดวงตาที่เคยถูกชมว่าเปล่งประกายสดใส...ตอนนี้ไม่มีแล้ว มีแต่ความว่างปล่าวมืดมน ผู้คนมากมายทั้งเด็ก วัยรุ่น วัยทำงาน เดินปะปนกันไปหมด ต่างคนต่างรีบเพราะมีนัดกับครอบครัวไปกินอาหารเย็นร่วมกัน แต่คยองซู....ไม่มีครอบครัวแล้ว
"ฮึก..ฮือออ"ร่างเล็กที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนพยายามเก็บเสียงร้องไห้ของตัวเองให้ได้มากที่สุด ตั้งแต่คยองซูก้าวออกจากบ้านนั้นน้ำตาเขาก็ไม่มีท่าทีจะหยุดไหล...น้ำตาหยดลงพื้นครั้งเเล้วครั้งเล่าจนบางทีคยองซูก็รู้สึกว่าจะไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว...
ปึก!
"เฮ้ย! อะไรว่ะเนี่ย"
"..."
"ชนกันเเล้วไม่คิดจะขอโทษหน่อยหรอว่ะ"
"ปล่อยไปเถอะคะจงอิน คงเป็นพวกเด็กมีปัญหามั้งคะ"
"..."คยองซูเงยหน้าขึ้นมาคู่กรณี...เขาไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ...
"นี่น้อง กลับไปหาพ่อแม่เถอะ อย่ามาเดินอยู่เพ่นพ่านแถวนี้"
พ่อแม่หรอ...
"ฮึก...พ่อ..พ่อ..แม่..ฮืออออ"
"เฮ้ยย อะไรอีกเนี่ย"จงอินผงะไปกับอาการของคนข้างหน้า วันนี้มันวันซวยอะไรของคิม จงอินว่ะ
"จงอินคะ เราไปกันเถอะ เอ่อ...น้องก็กลับบ้านไปซะนะ"นาอึนกระตุกเเขนจงอิน แล้วรีบหันไปบอกกับคยองซู เพราะตอนนี้มีคนจ้องมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว
"ฮือออ" ไหล่บางสั่นตามเสียสะอื้น อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ที่ที่อยู่ได้ตอนนี้ก็มีแค่...สวนสาธารณะ คยองซูนั่งอยู่บนม้านั้งสีขาวในสวนสาธารณะที่เขาไม่เคยมา ที่นี่ที่ไหนเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ...
จ้อกก
ท้องเริ่มร้องประท้วงเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยตั้งแต่เย็น อาหารที่คยองซูเพิ่งกินไปล่าสุดก็เมื่อเที่ยงที่มหาลัย
คยองซูเงยหน้ามองท้องฟ้าปล่อยให้ลมหนาวกระทบใบหน้าเขาพยายามทำตัวให้ผ่อนคลายมากที่สุดแต่...มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ตอนนี้ทุกสิ่งบนโลกดูแย่ไปหมด ทำไมโชคชะตาถึงต้องทำกับเขาแบบนี้ ตอนที่พ่อตายก็เสียใจมากพอเเล้วแล้วยังโดนไล่ออกจากบ้านอีก...ทำไมแม่ไม่ฟังเหตุผลเขาบ้าง...แม่ไม่รักเขาแล้วหรอ..ทำไมพี่แบคฮยอนถึงทำแบบนี้ พี่แบคก็ไม่รักคยองใช่มั้ย
"ฮืออออ.."
แกรบ..แกรบ
เสียงรองเท้าเหยียบใบไม้ของใครบางคนเดินเข้ามาในบริเวณที่คยองซูนั่งอยู่
คยองซูรีบปาดน้ำตาลวกๆแล้วหันไปทางต้นเสียง มันค่อนข้างมืดจนมองเห็นได้เเค่ลางๆ
มือเล็กเอื้อมไปหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาตั้งการ์ด
แกรบ...แกรบ
เสียงนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
แกรบ..แกรบ
ผลั่ก!
ตุ้บ!
"โอ้ยยย เหี้ ย"
ร่างสูงที่โดนผลัดอาวุธสังหารคือประเป๋าเป้(?)สบถออกมาอย่างขัดใจ
---jongin---
วันนี้จงอินแม่งซวยสุดๆ ซวยที่สุดในโลกเลยเว้ยยย
ตอนเย็นก็เจอเด็กเตี้ยที่ไหนไม่รู้เดินมาชนแทมยังร้องไห้ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรให้ คนแม่งก็หันมามอง คิดว่าไปแกล้งเด็ก ตอนนี้อะไรอีกกำลังจะเดินเข้าคอนโดก็ดันมาโดนผลัก สงสันไปด่าไปชานยอลไว้เยอะว่ามันดวงซวยนู้นนี่นั่น โดนเองเลยแม่งงง
ตึกๆๆ
ทันทีที่จงอินลุกขึ้นมาตั้งตัวได้คนที่ทำร้ายเขาก็วิ่งหนีไปซะงั้น
"เฮ้ย จะไปไหนว่ะ"
เร็วกว่าความคิดจงอินรีบวิ่งตามไปทันที
หมับ!
"คิดว่าหนีพ้นหรอ ตัวก็เตี้ยขาก็สั้น"
"ปล่อน...นะ"
"ปล่อยแน่แต่ไม่คิดจะหันมาขอโทษกันหน่อยหรอห้ะ!"
"ระ..เราไม่ได้ทำอะไรผิด"เสียงสั่นๆของคนตรงหน้าทำให้จงอินรู้เลยว่าเขากำลังร้องไห้
จงอินเดินไปอ้อมเผชินกับคู่กรณี
"เฮ้ยย นายอีกแล้วหรอ!"
"..."
"ทำไมนายไม่กลับบ้าน แล้วนายเที่ยวมาทำร้ายร่างกายคนอื่นเเบบนี้เนี่ยนะ!"
"...."
"กลับไปหาพ่อแม่นายเถอะที่นี่มันอัตราย"
"ฮึก..."
"ไรว่ะ แม่งเอ๊ยยย ไม่รู้ด้วยแล้วเว้ยยย"
อะไรว้าาาา ผมทำไรให้เขาอะถามจริง
จงอินเดินจากไปโดยทิ้งให้คนข้างหลังยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น....
TALK
ตอนที่2เสร็จแล้วนะ เย้ สั้นไปมั้ย5555 สั้นไปหรือแต่งแปลกก็เตือนได้เน้อออ
จงอินเจอคยองซูปุ๊บก็ทิ้งปั๊บเลยนะครัชแหม่ เอาใจช่วยทั้งคู่ อย่างลืมเอาใจช่วยไรท์(ให้ชนะความขี้เกลียด555)ด้วยนะ
1เม้น1กำลังใจ ให้ไรท์อยากเขียนต่อ
ความคิดเห็น