เมื่อผมจากไป.................

ลำดับตอนที่ #1 : ----++ 1 ++----

                        “ เฮ้มิค นายเห็นรองเท้าฉันไหมเนี่ย..”  “\(-“-)/”  เสียงของซันดังแผดไปทั่วบ้าน

                        “  นายรู้จักหาอะไรเองเป็นบ้างรึเปล่าซัน ตอนนี้ฉันยุ่งๆอยู่นะ ”  ผมตอบขณะกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าให้น้องชายและพ่อ

                        วันนี้เป็นการเริ่มต้นชีวิตไฮสคูลวันแรกของซัน ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าวันนี้เป็นวันแรก ที่ผมได้ขึ้นเรียนไฮสคูลเสียเอง ผิดกับน้องชายตัวแสบที่ผมปลุกถึงสามรอบแล้วยังนอนคุดคู้อยู่บนเตียง

                        บ้านเรามีกัน 3 คนพ่อลูก แม่ของจากเราจากเราไปตั้งแต่ซันอายุ 7 ขวบ ตอนนั้นผมอายุ 9 ขวบเท่านั้น พ่อบอกว่าแม่เป็นมะเร็ง เราไม่มีเงินรักษา เลยไม่สามารถช่วยแม่ได้ ก่อนแม่จะหมดลมหายใจ แม่ได้พูดกับผม ฝากให้ผมดูแลน้อง ผมเป็นพี่ชายคนโตต้องมีความรับผิดชอบ ผมรับปากแม่ว่าผมจะดูแลน้องชายคนนี้ให้ดีที่สุด เท่าที่พี่ชายคนหนึ่งจะทำได้ และแม่ก็จากพวกเราไปอย่างสงบ

                        หลังจากที่แม่ตาย พ่อก็เสียใจมาก จากที่เคยเป็นพ่อที่อบอุ่นและแสนดีของพวกเรา ตอนนี้พ่อก็แค่ ตาลุงขี้เมา ธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่วันๆเอาแต่กินเหล้าและนอน ภาระทุกอย่างในครอบครัวจึงเป็นของผมคนเดียว

                        ติ๊ด........ดดดดด..... ฮ้าเสียงไมโครเวฟดังแล้ว อาหารที่เหลือจากเมื่อคืน ถูกนำมาอุ่นให้หอมน่ากินอีกครั้ง

                        “ พ่อ  ซัน มากินข้าวได้แล้วนะ อาหารเช้าเส็ดแล้ว”

                        ตุ๊บๆๆๆๆๆๆ......ๆๆๆๆ  เสียงวิ่งลงบันไดของเจ้าน้องชายตัวแสบ

                        “ซักวันนายจะตกบันไดตายนะซัน ถ้านายยังขืนวิ่งลงบันไดแบบนี้อีก”

                        “โถ่.. มิค ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า.. ว่าแต่มีไรกินบ้างอ่ะเช้านี้ ” ซันถามด้วยสีหน้า มีความหวังว่าจะได้กินอะไรนอกจาก พาสต้าแหยะๆ ที่ได้จากร้านที่ผมทำงานพิเศษ

                        “นายก็น่าจะรู้นี่ ซัน!!  รีบๆกินจะได้ไปโรงเรียนแต่เช้า ว่าแต่รองเท้านายหาเจอยังล่ะ”

                        “เจอแล้วพี่  มันกระเด็นไปอยุ่ใต้เตียงอ่ะ ฝุ่นจับเพียบเล้ย ... ยี๊ๆ..”  มันพูดด้วยท่าทางกวนประสาทผมสุดขีด เหมือนจะประชดอยากได้รองเท้าใหม่

                        “เออนายกินข้าวไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปขัดให้เอง ..เออ ไปลากพ่อมากินด้วยซิ” ผมต้องเป็นเบ๊มันอีกแล้วววว - -“ ให้ตายสิ้

                        หลังจากที่ผมขัดรองเท้าหั้ยคุณชายซันเรียบร้อยแล้ว  ก็ถึงเวลาอาหารของผมเสียที… เมื่อผมไปถึงโต๊ะ O_o โอ้ไม่นะ หมูซันมันเขมือบอาหารที่มันคิดว่าเป็นพาสต้าแหยะๆ ไปจนหมด.....

                        “ อืม....7โมงครึ่งแล้วนะ เราควรไปโรงเรียนกันแล้ว”

                        “แต่ ... พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยน้า” ซันทำหน้าเอ๋อ...

                        “ฉันคงจะได้กินอยู่หรอก ถ้าไม่มีหมูจอมตะกละมากินของฉันจนหมด”

                        “พอ~~~เถ้อ...~~~ ลูก....~~~ ไปโรงเรียนนนน ด้ายยยแล้ววววว” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ค่อยถนัดคลุกเคล้าไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลร์ ก่อนที่จะไปอาบน้ำนอน

                        “คร๊าบบบ พ่อ” ซันตอบเสียงใสก่อนจะวิ่งไปรอที่หน้าบ้าน

                        “พ่อ ข้าวเที่ยงในตู้เย็นนะครับ อุ่นกินได้เลย  ”  ผมบอกพ่อที่กำลังเดินไปห้องน้ำ  

                        “ จะดีม๊ากกก.. ถ้าแกเปลี่ยนข้าวเที่ยงเป็ยเงินแทน” พ่อตะโกนมาด้วยความหวัง

                        “โถ่..พ่อผมต้องไปจ่ายร้านอาแปะ ที่พ่อไปเซ็นค่าเหล้าทุกๆวันไงครับ”

                        พ่อไม่ได้ตอบอะไรแต่รีบเดินเป๋ๆ ไปที่ห้องน้ำแล้วปิดประตูปึ๊งปั้ง เหมือนพ่อจะหากลอนห้องน้ำไม่เจออีกแล้ว ผมเข้าใจว่าพ่อคงไม่พอใจที่ผมไม่ให้เงินพ่อ ผมไม่อยากให้พ่อกินเหล้า....

                        “มิค เร็วๆซิ นายทำไรอยู่.. ฉันชักจะไม่อยากไปโรงเรียนแล้วนะ” ซันพูดขณะยืนอยู่ข้างๆ ไอ้แก่ของเรา มันเป็นมอเตอร์ไซมรดก.. หึหึ ซันมันว่างั้น เพราะมันเก่ามากพอดู

                        เมื่อผมได้ยินคำว่าไม่อยากไปโรงเรียนก็ตาลีตาเหลือกวิ่งออกมาจากในครัวเพราะถ้ามันพูดจริงขึ้นมา ผมคงต้องไปยื่นใบลาออกให้มันแน่

                        “ ไปแล้วคร๊าบบบๆๆ ....” นอกจากจะเป็นเบ๊แล้วยังต้องเป็นสารถีขับรถให้มันอีกด้วย...T-T