คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(ฉบับแก้ไข)
บทนำ
ุเริ่ม้นอปริศนา
หอมใเล่า...ะเท่าลิ่นบุปผา
หอมใหนา...ะรารึเท่าโสุม
่ำืนอันเียบสั สีอรัิาลปลุมไปทั่วทั้เมือ ยามนี้เป็นยามที่ทุลำลัเ้าสู่ห้วนิทรารมย์
ภายในฤหาสน์หลัหนึ่ ที่ั้เ่นเป็นส่าอยู่ท่ามลาสวนอันเียบสบ แสสว่าาโมไฟระย้าภายในห้อนอนนาให่ำลัส่อแสเรือรอ หิสาวผมยาวสลวยที่อยู่ในุนอนสีแสำลัสาผมอยู่หน้าระบานให่ที่สลัลวลายอ่อน้อยอย่าประี เธอฮัมเพลในลำออย่านที่ำลัอารม์ีเพราะืนนี้เป็นืนที่เธอนัับายหนุ่มนรัอเธอเอาไว้ ส่วนสถานที่นัหมาย็ือสวนอไม้้าฤหาสน์หลัให่นี้เอ
เมื่อหิสาวัารแ่ัวเรียบร้อยแล้ว เธอเหลือบมอไปยันาฬิาเรือนให่้าฝาผนัที่ีบอเวลาสามทุ่มร ึ่เป็นเวลาที่ายหนุ่มนรันัเธอไว้พอี หิสาวัแเสื้อลุมสีแให้เ้าที่่อนะแ้มประูบานให่อย่าแผ่วเบา แล้ว้าวลบันไออาฤหาสน์มุ่รไปยัสวนอไม้ทันที
อนนี้หิสาวอยู่ภายในสวนอไม้เรียบร้อยแล้ว ุนอนสีแสอเธอเ่นเป็นส่าท่ามลาสวนอลิลลี่สีาว สายลมอ่อนๆพัพาเอาลิ่นอไม้อบอวลไปทั่ว ร่าบาห่อัว้วยวามหนาวแ่เธอ็ไม่ละวามพยายามในารมอหาใรนหนึ่
เธอมอไปรอบาย้วยใบหน้าบึ้ึเล็น้อยเนื่อามันเลยเวลานัมามาโแล้ว แ่ายหนุ่ม็ยัไม่มา หิสาวอออย่าหุหิ าวามหุหิเริ่มเปลี่ยนเป็นวามัวลเพราะเรว่าใรนนั้นำลัไ้รับอันรายอยู่หรือเปล่า หรือว่าเาะไม่มาแล้ว หิสาวรีบปัวามิฟุ้่านออไปเพราะไม่มีทาที่เานนั้นะผิสัาับเธอแน่
แู่่ๆเสียแหวพุ่มไม้็ัึ้น เรียให้หิสาวหันลับมามอ้วยวามีใ แ่เมื่อเห็นใบหน้าอนที่เ้ามาใล้แล้ว ใบหน้ายิ้มแย้มลับีาวล เธอ้าวถอยหลัแล้วเรียมะวิ่หนี แ่ร่าอบุลแปลหน้าไม่ยอมให้เป็นเ่นนั้น มันับแนหิสาวเหวี่ยลับพื้น
“อย่า!” หิสาวพยายามร้ออีวิ น้ำานอหน้า้วยวามหวาลัว
แ่มันลับส่รอยยิ้มเย็นยะเยือลับมาแทนพร้อมับเื้อมือที่มีมีเล่มให่ส่อประายอย่าน่าหวาลัว รอยยิ้มั่วร้ายปราึ้นที่มุมปา หิสาวพยามระเถิบหนีอย่าลนลาน
บุลแปลหน้า้าวท้าวรไปที่ร่าอหิสาวอย่าเื่อ้าเป็นเิหยอล้อเหยื่ออน เมื่อมัน้าวเ้าถึัวเธอ หิสาว็ร้อไห้ออมาอย่าสิ้นหวั เมื่อมมีำลัเ้าใล้หัวใอเธอ
“่วย้วย!” หิสาวพยายามรีร้ออวาม่วยเหลือานในฤหาสน์ แ่เหมือนารระทำนั้นะยิ่เพิ่มวามน่าสมเพให้ับัวเธอเอ เพราะเสียที่ออไป่าแผ่วเบานเธอเอ็แทบะไม่ไ้ยิน
“ร้อสิร้อออมาให้ัว่านี้!” มันเอ่ยออมาราวับะท้าทายวามล้าอหิสาว เมื่อเห็นว่าเหยื่ออนนิ่ไปอย่าหมหวั มันึเริ่มเื้อมือึ้นอีรั้ หิสาวหลับาล้วยวามรู้สึว่าเปล่า ผิหวั และเสียใ
มมีะปัลลาออย่าไม่ปราี หิสาวรู้สึเ็บปวในอนแร ่อนที่วามเ็บปวนั้นะหายไปพร้อมับลมหายใอเธอ
ารเลือเย็นยิ้มอย่าพอใเมื่อเห็นว่าเหยื่ออนสิ้นลมหายใลแล้ว มันึมีออมาาออหิสาวอย่าไม่ปราี่อนที่ะเ็บมีเ้าปลอไว้อย่าเิม
“หึ! เธอเลือเอนะ” มันพูทิ้ท้ายไว้แ่นั้น่อนะเินาไปโยไม่หันลับมามอแม้แ่น้อย ทิ้ร่าอันไร้ลมหายใอหิสาวในุสีแไว้ท่ามลาสวนอลิลลี่สีาวที่เปรอะเปื้อนรอยเลืออหิสาวไว้อย่าน่าเศร้า...
อลิลลี่
ความคิดเห็น