ไอ้หมอนี่...เป็นเนื้อร้าย เฮ้ย!!เนื้อคู่ผม

ลำดับตอนที่ #14 : หวังดีหรือหวังร้าย

เวลา 10.00น.

กันต์เผลอหลับไปอีกรอบด้วยความเพลีย พอตื่นขึ้นมาก็ไม่พบว่าตุลย์อยู่ในห้องแล้ว มีเพียงเจ้าแมวน้อยสีขาวกำลังนั่งหลับอยู่บนโซฟา เขาจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พอนึกถึงเหตุการ์ณเมื่อคืนทีไร ทำให้เขาไม่อยากเจอหน้าตุลย์อีก มันทั้งรู้อาย ขายขี้หน้า ต่อไปนี้เขาคงเลิกดื่มเหล้าถาวร

กันต์เดินมาเรื่อยๆ ทอดมองถนนเบื้องหน้าในเช้าที่ไม่ค่อยสดใสซะเท่าไร เพราะยังไม่หายแฮงค์จากเมื่อคืน ในขณะนั้นเอง สายตาได้เหลือบมองไปเห็นบาสกำลังยืนคุยอยู่กับใครคนหนึ่งอยู่หน้าร้านป้าแดง ซึ่งเขารู้สึกคุ้นๆ หน้า เลยไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปร่วมพูดคุย

“ทำไมต้องหนีกูด้วยวะ ไอ้กวิน” บาสรีบเดินมาดักหน้ากวินไว้ เขาพยายามเค้นถามเพราะเหตุใดเวลากวินเจอเขาจะชอบเดินหนีและแสดงสีหน้าเหมือนคนไม่รู้จักกันทุกที

“หลบไป กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง”

กวินพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนผลักไหล่บาสให้หลีกทางไป จนร่างเขาเกือบไปชนกับเสาร้าน เมื่อกวินเห็นเช่นนั้น ทำท่าทีจะเดินเข้าไปช่วย แต่เขาดันกลับยืนนิ่งก้มหน้ามองบนพื้น สองมือกำหมัดแน่น

“ช่วงไม่ได้มึงอยากจะมายุ่งกับดูเอง”

บาสเงยหน้ามองกวิน ดูเหมือนว่าตอนนี้ แววตาของเขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้บาสไม่กล้าถามอะไรต่อเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจไปมากกว่านี้ เขาปล่อยให้กวินเดินผ่านไป

กันต์ที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี จึงรีบเดินเข้ามาหาบาส

“เป็นไรไหมมึง”

“อ้าว...ไอ้กันต์ มึงมาตั้งแต่เมื่อไร” บาสรู้สึกตกใจเมื่อเห็นกันต์มายืนอยู่ตรงหน้า

“มาเมื่อกี้ ว่าแต่นั้นไอ้กวินไม่ใช่หรอ มึงไปสนิทกับมันตอนไหนวะ”

“ไม่ได้สนิท กูแค่ทักทายตามประสาเพื่อนที่เคยเรียนคณะเดียวกันเท่านั้นแหละ”

“หรอวะ แต่เมื่อกี้ท่าทางมันไม่อยากเป็นเพื่อนมึงเท่าไรนะ”

“ช่างกูเถอะวะ อย่ามาสนใจเรื่องของกูเลย มาสนใจเรื่องมึงดีกว่า เมื่อคืนมึงกับไอ้ตุลย์....ไปถึงไหนกันละ” บาสพูดตัดบทเรื่องตัวเองเพราะไม่อยากให้กันต์รู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย ก่อนหันมาตั้งคำถาม ถามกันต์ต่อด้วยความอยากรู้

“ถึงไหนอะไรวะ ไม่มีอะไรสักหน่อย กูไปเรียนดีกว่า ฝากซื้อน้ำให้ด้วย” กันต์รีบเดินหนีออกมาจากบาส เพราะไม่อยากตอบเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง ถ้าเกิดรู้ว่าเมื่อคืนเขาเผลอจูบกับตุลย์ละก็มีหวังบาสได้หัวเราะเยาะเย้ยเขาเป็นแน่

คณะวิศวกรรม

กันต์ยืนหลบอยู่หลังกำแพง หน้าหอประชุม ในมือของเขามีข้าวกล่องกับน้ำเปล่าอยู่ในมือที่เขาพึ่งไปซื้อมา ตอนแรกเขาไม่อยากคิดจะมาด้วยซ้ำ แต่พอลองมาคิดดูอีกที ถึงแม้เขาจะหนีหน้าตุลย์ยังไง สุดท้ายแล้วต้องไปเจอกันที่ห้องอยู่ดี เขาจึงเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริง รีบๆ หาวิธีทำให้ตุลย์มาหลงรักเขา

คำสาปเหลือเพียงอีก 13วัน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตุลย์ยังคงไม่คืบหน้า ท่าทางแสดงออกของอีกฝ่ายทำให้เขาไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายว่าคิดอะไรอยู่

แต่พอเขาเดินมาถึงหน้าหอประชุมคณะวิศวะเท่านั้น ความกล้าที่มีทั้งหมดมันก็ได้หายไปชั่วพริบตา เขากลับไม่กล้าเดินเข้าไปข้างใน เอาแต่ยืนพิงผนัง รอใครสักคนที่สามารถช่วยเหลือเขาได้ เวลาผ่านไปชั่วครู่ เขามองไปเห็น ปาล์มกำลังเดินเข้ามาพอดี เขาจึงนึกอะไรออกมาได้บางอย่าง

“ไอ้ปาล์ม” ปาล์มซึ่งกำลังเดินเข้าไปในหอประชุม หยุดเดินลงก่อนหันหน้ามาหากันต์

“มีอะไรวะ”

“เอ่อ....กูขอฝากข้าวไปให้ไอ้ตุลย์หน่อยดิ”

“แล้วทำไมมึงไม่ไปเอาให้เองล่ะ”

“พอดีกู มีเรียนต่อวะ”

“อืม..ได้สิ” ปาล์มรับข้าวจากมือกันต์มา

“เอ่อ ไอ้ปาล์มมึงรู้ไหมว่าไอ้ตุลย์มันชอบกินอะไร”

ปาล์มยืนนึกชั่วครู่

“ไอ้ตุลย์หรอ มันชอบกินต้มยำกุ้ง รสเผ็ดๆ อ่ะ”

“อ่อ ขอบใจนะมึง งั้นกูไปแหละ”

พอกันต์หันหลังเดินออกมาจากคณะวิศวะ ช่วงเวลานั้นรอยยิ้มของปาล์มได้ปราฏกขึ้น ก่อนเดินเข้าไปในหอประชุม เขามองไปยังตุลย์ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่เงียบๆ เพียงคนเดียว ส่วนเพื่อนๆ ในคณะต่างนั่งร่วมวงกันกินข้าวกล่องอยู่

ตุลย์นั่งกดโทรศัพท์ไปพลางๆ เพื่อรอให้กันต์เอาข้าวมาให้

“เอานี่ข้าว แฟนมึงฝากมาให้” ปาล์มวางกล่องข้าวลงตรงหน้าตุลย์ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ

“แล้วทำไมมันไม่เอามาให้กูเองวะ”

“มันบอกว่ามีเรียนต่อ เลยรีบไป”

“งั้นหรอวะ” ตุลย์มองกล่องข้าวที่กันต์ซื้อมาให้ เขารู้อยู่แล้วละว่า กันต์คงไม่กล้าเอาข้าวมาให้เขา เพราะเหตุการณ์เมื่อคืน

ก่อนมามหาลัย เมื่อเช้าเขาได้ไปเคาะประตูหน้าห้องกันต์ เพื่ออยากจะคุยเรื่องเมื่อคืนให้มันจบๆ ไปโดยไม่มีเรื่องค้างคากัน แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมเปิดประตู เขาเลยไม่มีโอกาสได้ปรับความเข้าใจ เลยต้องมานั่งคอตกกินข้าวอยู่ลำพัง

คอนโด

กันต์ถือของเข้าห้องมาอย่างทุลักทุเล สองมือเต็มไปด้วยถุงกุ้งสด พร้อมกับผักเครื่องเทศต่างๆ ที่เขาพึ่งนั่งรถรับจ้างไปซื้อมาจากตลาดสดใกล้ๆ เพื่อเตรียมทำต้มยำกุ้ง ของโปรดตุลย์ ตั้งแต่จำความได้เขาพึ่งเคยเข้าครัวเป็นครั้งแรก จึงมีอาการรู้สึกประหม่าเล็กน้อย โดยสูตรส่วนใหญ่มาจากในยูทูปนั้นเอง

กันต์ตั้งใจทำต้มยำกุ้งถ้วยนี้อย่างขะมักเขม้น เพื่อหวังให้ตุลย์ชอบและยอมไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน รวมไปถึงทำให้ตุลย์หลงใหลในฝีมือปลายจวักของเขา จนในที่สุดเขาได้ทำมันสำเร็จ ทั้งสูตรและหน้าตาอาหารตรงเป๊ะเหมือนกับต้นฉบับ กลิ่นหอมลอยตลบอบอวลไปทั่วห้อง

“เราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ค่อยดูเถอะ เมื่อไอ้ชานมมันได้ชิมฝีมือเราแล้ว มันคงติดใจและหลงรักเราในที่สุด หึ!!!”

กันต์นั่งรอเวลาเพื่อให้ตุลย์กลับมาห้อง เขารออย่างใจจดใจจ่อจนเผลอหลับไป

เสียงประตูหน้าห้องเปิดขึ้น ตุลย์เดินเข้ามาภายในห้องพบว่ากันต์กำลังนั่งฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ตรงหน้ามีต้มยำกุ้งจานหนึ่งวางไว้ ภายในห้องครัวตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยเศษผักที่ถูกหั่นทิ้งไว้พร้อมซากกุ้ง อยู่ในซิงค์ล้างจาน

“มึงกลับมาแล้วหรอวะ” กันต์ที่ตื่นขึ้นมาพอดีลุกขึ้นเดินขยี้ตาเดินมาหาตุลย์ที่กำลังยืนอึ้งเมื่อเห็นสภาพห้องครัวเลอะเทอะขนาดนี้

“นี้มึงทำอะไรเนี่ย ทำไมห้องครัวถึงเละแบบนี้”

“คือกูทำต้มยำกุ้งของโปรดมึงให้กินไง” กันต์ ยกถ้วยต้มยำกุ้งที่พึ่งปรุงเสร็จร้อนๆ ขึ้นมาให้ตุลย์ดู

“ของโปรดกู” ตุลย์ทำสีหน้ามึนเมา ได้แต่คิดว่าเขาไปชอบกินตอนไหน แต่เขากลับไม่พูดมันออกมากลัวทำให้กันต์ไม่สบายใจ

“ใช่ไงของโปรดมึง รีบมากินเถอะเดี๋ยวมันจะเย็นหมดนะโว้ย” กันต์วางต้มยำกุ้งลง ก่อนเดินไปตักข้าวที่พึ่งหุ่งสุกใหม่ๆ ขึ้นมา 1 จาน เขาวางจานลงตรงหน้าตุลย์ นั่งกะพริบตาปริบๆ เพื่อลุ้นว่าอีกฝ่ายจะชอบอาหารที่เขาทำไหม

ตุลย์นั่งมองต้มยำกุ้ง ที่จัดเต็มไปด้วยเครื่องแกง พร้อมพริกแห้งลอยอยู่ในน้ำเกือบเต็มถ้วย เขากลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าเริ่มหนักใจ เมื่อรู้ว่าต้องกินต้มยำกุ้งถ้วยนี้จริงๆ

“กินสิวะ” ตุลย์พยักหน้ารับอย่างจำยอม เขายกช้อนขึ้นมาเอื้อมมือไปตักน้ำต้มยำกุ้งขึ้นมาซด 1 ครั้ง เมื่อเขาได้ชิมรสชาติต้มยำกุ้งถ้วยนี้ ตาเบิกโพลงโต ปลายลิ้นเริ่มชา ใบหน้าเริ่มมีเม็ดเหงื่อออก “เป็นไงอร่อยไหมวะ” กันต์ถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ก็ดีอ่ะ” ปากบอกไปแบบนั้นก็จริง ขณะเดียวกันนั้นเองร่างกายของเขาเริ่มต่อต้านขึ้น ท้องเริ่มปวดแสบปวดร้อน พยายามฝืนทนร่างกายกินมันต่อไป

“จริงดิวะ งั้นมึงลองชิมกุ้งนะ” กันต์เอื้อมมือไปตักกุ้งตัวโตใส่ไว้ในจานข้าวตุลย์

“เออ....เออขอบใจ” ตุลย์ก้มหน้ามองกุ้งที่กำลังจะตักเข้าปาก มือของเขาค่อยๆ สั่นก่อนกลั้นใจกินกุ้งตัวนั้น เขารีบเคี้ยวก่อนกลืนมันลงหอไปในที่สุด

“มึงกินให้หมดเลยนะ กูอุตส่าห์ตั้งใจทำ” กันต์ เลื่อนต้มยำกุ้งไปไว้ใกล้ๆ ตุลย์ เขานั่งยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นตุลย์ชอบในรสมือการทำอาหารของเขา

เวลาเพียงไม่นาน ตุลย์เริ่มมีอาการผิดปกติ ร่างกายของเขาเหงื่ออกเต็มตัว ใบหน้าแดงก่ำ หายใจเริ่มติดขัด ท้องใส้ปั่นป่วน เขาพยายามฝืนทนไม่บอกความจริงจนวินาทีสุดท้าย เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากินเผ็ดไม่ได้แถมยังแพ้กุ้ง จนร่างกายเขาเริ่มตอบสนองว่าไม่ไหว

“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

ตุลย์รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที กันต์มองตามดูด้วยความสงสัยว่าตุลย์เป็นอะไรไปทำไมเขาถึงมีอาการแปลกไป หรือเป็นเพราะอาหารที่เขาทำมันไม่อร่อยกันแน่

เวลา ผ่านไป 1 ชั่วโมง ตุลย์ยังคงไม่ออกมาจากห้องน้ำ กันต์เริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ ด้วยความเป็นห่วง

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง”

แค๊ก!! ประตูห้องน้ำเปิดออก กันต์มองร่างตุลย์ที่แทบไม่เรี่ยวแรงเดิน พร้อมใบหน้าปูดบวมแดง แขนทั้งสองข้างเริ่มมีผื่นขึ้น

“เฮ้ย!! มึงไหวไหม” กันต์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปประคองตุลย์ไม่ให้ล้มไปนอนกลับพื้น ก่อนพยุงร่างตุลย์มานั่งที่เก้าอี้ อาการของเขาตอนนี้ค่อนข้างน่าเป็นห่วง

“อย่าบอกนะมึงแพ้กุ้งอ่ะ” ตุลย์พยักหน้ายอมรับความจริง

“เออ กูแพ้ แล้วกูกินเผ็ดไม่ได้ด้วย”

“ฮะ!! แล้วไหนไอ้ปาล์มมันบอกว่ามึง...” กันต์ เงียบลงไม่พูดอะไรต่อ เขาพยายามนั่งนึกว่าทำไมปาล์มถึงต้องมาหลอกเขาด้วย

“ไอ้ปาล์มมันทำไมหรอวะ”

“เปล่าหรอกไม่มีไร” ตอนนี้เขายังไม่ทราบสาเหตุจูงใจ เขาจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ก่อน “ทำไมมึงไม่บอกกูวะ ว่ากินไม่ได้” กันต์หันมาสนใจตุลย์ต่อ

“กูไม่อยากทำให้มึงเสียใจอ่ะ” กันต์นั่งเงียบเมื่ออีกฝ่ายพูดเช่นนี้

“ทีหลังมีอะไรก็บอกกูตรงๆ สิวะ ดูสภาพมึงตอนนี้สิ จะตายอยู่แล้วเนี่ย”

“กูขอโทษ” ตุลย์พูดเบา แสดงสีหน้าสำนึกผิด กันต์ที่ทนเห็นสภาพไม่ไหวจึงเดินไปหยิบยาแก้แพ้มาให้ตุลย์กิน เพื่อบรรเทาอาการให้ลดลง

“เอานี่ กินซะแล้วไปนอนพัก”

“เออขอบใจ”

หลังจากตุลย์กินยาเสร็จ กันต์จึงช่วยประคองร่างตุลย์อีกแรง พยุงพาเดินเข้าไปในห้องนอน ตุลย์ค่อยๆ นอนลงมือยกขึ้นมาจับตรงหน้าท้องเอาไว้ กันต์ยืนมองตุลย์ที่นอนหมดแรง ที่สภาพตุลย์เป็นแบบนี้ เป็นเหตุมาจากเข้าส่วนหนึ่ง แต่ถ้าปาล์มไม่พูดโกหกเขามาก่อน เรื่องทั้งหมดมันคงไม่เกิดขึ้น

กันต์รู้ขึ้นมาได้ทันทีเลยว่าปาล์มไม่ใช่คนดีอยากที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก

“ไอ้ปลาทอง กูขออะไรมึงหน่อยสิ”

“ขออะไรวะ”

“ช่วยทาคาลาไมน์ให้กูหน่อยได้ไหม พอดีกูคันมากเลย”

“เออๆ ได้ เดี๋ยวกูไปเอายาที่ห้องกูก่อน”

กันต์ยอมทำตามที่ตุลย์สั่งโดยไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง เขากลับต้องหยุดเดินลงเมื่อได้ยินเสียงอ๊อดดังขึ้นอยู่หน้าประตู

เขาเดินไปประตูนั้น พอประตูเปิดออกทำให้เขารู้สึกคิดผิดที่เปิดมัน สายตามองคนมาเยือนตรงหน้าประตู

“ไอ้ปาล์ม”

“พอดีกูจะเอาเลคเซอร์มาให้ไอ้ตุลย์มันอ่ะ มันอยู่ไหนหรอ” ในมือของเขาถือเลคเชอร์อยู่ 1 เล่ม พร้อมสะพายกระเป๋าใบใหญ่อยู่ด้านหลัง

“อยู่ในห้องอ่ะ พอดีมันไม่สบาย”

“อ้าว...จริงหรอวะ กูขอเข้าไปดูมันหน่อยนะ”

“อืม...ได้ดิ”

กันต์ปิดประตูลง ยืมมองปาล์มเดินเข้าห้องนอนตุลย์ไป การมาของปาล์มครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร แต่ก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก เขาเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อหาคาลาไมน์มาทาให้ตุลย์ต่อ

เวลาผ่านไปชั่วครู่ กันต์ที่พึ่งเจอคาลาไมน์ เดินออกมาจากในห้องก็พบว่าประตูห้องตุลย์ได้ถูกเปิดออกทิ้งไว้ เขาเลยนึกว่าปาล์มได้กลับไปแล้ว จึงไม่ใส่ใจเท่าไรนัก ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องตุลย์ เขากลับต้องหยุดชะงักยืนอยู่หน้าประตู กันต์มองเข้าไปในด้านใน ภาพตรงหน้าเห็นปาล์มกำลังนั่งทายาให้ตุลย์ที่กำลังนอนอยู่บนที่นอนเสร็จก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา

พฤติกรรมของอีกฝ่าย ดูมีความสุขที่ได้ทำแบบนั้นอย่างสิ้นเชิง แววตาของปาล์มเวลามองตุลย์ค่อนข้างดูห่วงใยพิเศษมากกว่าคนอื่นๆ กันต์เริ่มจับสังเกตอะไรได้บางอย่าง เขาจึงเลือกไม่เดินเข้าไป ปล่อยให้ทั้งสองอยู่ในห้องด้วยกัน ก่อนหันหลังกลับเข้ามานอนในห้องตัวเอง

กันต์นอนมองเพดานสีขาว พลิกตัวไปมาก่อนลุกขึ้นนั่ง ภาพในหัวของตุลย์กับปาล์มมันวกเข้ามาในหัวของเขาทำให้นอนหลับไม่ลง จึงตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องอีกครั้ง เพื่อดูว่าปาล์มออกไปหรือยัง

พอเข้าเปิดประตูออกมา ก็พบว่าปาล์มกำลังเดินออกมาจากห้องตุลย์พอดี

“จะกลับแล้วหรอวะ”

“อืมใช่ เอ่อ...กูต้องขอโทษมึงด้วยนะที่ถือวิสาสะ ถ้ายาให้ตุลย์มัน พอดีกูมีคาลาไมน์มาพอดี มึงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่หรอก กูจะว่ามึงทำไมละ”

“งั้นกูกลับก่อนนะ”

“เออโชคดีมึง”

ประตูปิดลง จากสีหน้ายิ้มแย้ม กลับหุบยิ้มลงอัตโนมัติ กันต์เดินมาดูตุลย์อีกครั้ง พบว่าตุลย์นอนหลับไปแล้ว

“ดีใจมากเลยสิท่า ที่มีเพื่อนรักมาทายาให้ถึงที่นอน” กันต์ชักสีหน้าไม่พอใจ ปิดประตูห้องตุลย์เสียงดังก่อนเดินเข้ามาในห้องนอนตัวเอง

เวลา 8.00น.

กันต์ที่นอนไม่หลับเมื่อคืน เขาตื่นขึ้นมาชงกาแฟดื่ม นั่งจิบกาแฟไปเรื่อยๆ ความรู้สึกของเขาตอนนี้กำลังเริ่มรู้สึกสับสน เพราะเหตุผลอะไรเขาถึงไม่ชอบใจที่เห็นปาล์มทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขามากจนเกินไป อย่างเช่นเมื่อคืนนี้

ประตูห้องตุลย์เปิดออก

กันต์เหลือบมองตุลย์ก่อนหันมาสนใจกาแฟตรงหน้าต่อ

ตุลย์ เริ่มรู้สึกตัวดีขึ้น ผื่นรอยแดงของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายกลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง เพราะเนื่องจากเมื่อคืนกินรสเผ็ดและเผลอกินกุ้งเข้าไป 1ตัว เลยทำให้เขามีอาการท้องเสีย จนเมื่อวานแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน ถ้าเกิดเมื่อวานเขาไม่ได้กินยาแก้แพ้ที่กันต์ให้ มีหวังเขาคงไม่หายดี

“ขอบใจนะ ที่เมื่อวานมึงทายาให้กู”

กันต์วางแก้วกาแฟลง ชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากตุลย์

“หึ!! ไปขอบใจไอ้ปาล์มเพื่อนมึงนู้น มันเป็นคนทายาให้มึง” กันต์พูดประชดกลับไป ก่อนจะลุกเดินล้างถ้วยกาแฟ

ตุลย์นึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะเขาดันเผลอหลับไปตอนที่กันต์เดินออกจากห้องไปเลยทำให้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนมาทายาให้

“อ่อ แล้ววันนี้กูคงไม่ได้ซื้อข้าวไปให้มึงกินนะ พอดีกูมีธุระสำคัญต้องไปทำ” กันต์พูดเสร็จจึงเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพ่าย ก่อนเดินออกจากห้องไป

ตุลย์ยืนมึนงงสงสัยว่าเขาทำอะไรผิดไป กันต์ถึงแสดงสีหน้าไม่พอใจเขา จนเท้าของเขาเดินไปแตะชนเข้ากลับขอบโต๊ะ

“โอ๊ย!!”

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บ ถึงแม้จะเจ็บเพียงไหนใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มขึ้น เมื่อความรู้สึกบางอย่าง เริ่มชัดเจนขึ้นจนเขาสามารถรับรู้ถึงมันได้

“ไอ้ปลาทอง เอ๊ย!!”

(ไม่ผิดหรอกที่เชื่อใจคนง่าย แต่มันจะผิด ที่ดันไปเชื่อใจคนที่ไม่หวังดีกับเรา)