รักแทบตาย ยัยตัวแสบ!

ลำดับตอนที่ #1 : คืนแรกของเรา

                วันนี้วันเสาร์เป็นวันที่ฉันต้องย้ายเข้าบ้านที่ทางรัฐจัดให้  ก็ดีเหมือนกัน  วันนี้ฉันจะได้ขนของเข้ามาก่อน  แล้วค่อยจัดของพรุ่งนี้

                .........ความจริงมันเป็นแค่คอนโดห้องนึงน่ะ

                บ้าที่สุด!  ภาพที่ฉันเห็นเมื่อไขกุญแจเข้าไปคือห้องรับแขก  มีโซฟาตั้งอยู่ด้านซ้าย  ด้านขวามีทีวีตัวนึงกับทางเดินไปห้องครัว

                พอเดินผ่านห้องรับแขกไปก็เป็นห้องว่าง ๆ มีแค่ชั้นวางของกับโต๊ะ เก้าอี้ชุดนึง  คงจะเป็นห้องนั่งเล่น ด้านขวามีประตูสองบาน  คือ ประตูห้องน้ำ กับอีกห้องคงจะเป็นห้องนอน  สุดปลายทางเป็นประตูกระจกที่กั้นระหว่างห้องนั่งเล่นกับระเบียงที่กว้างพอสมควร

ต่อมาเป็นห้องนอน  ซึ่งทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ  ในห้องนอนมีเตียงคิงไซส์อยู่เตียงหนึ่ง  โต๊ะอ่านหนังสือสองตัว  ชั้นวางของอีกสองสามชั้น และตู้เสื้อผ้า

มีเตียงเดียว!  หมายความว่า....

ฉัน! ต้อง! นอน! เตียง! เดียว! กับ! หมอนั่น!

พระเจ้าช่วย!  นี่พระเจ้าจะกลั่นแกล้งอะไรฉันอีก  

หลังจากอึ้งอยู่ซักพัก  ฉันก็กระโดดขึ้นเตียง  เพราะเหนื่อยจากการขนของ

เอาล่ะ....มันคงจะมีทางที่ฉันไม่ต้องนอนกับเจ้าบ้านั่นซักทางแหละ

แต่ว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยจังเลยน๊า

วันนี้ผมต้องย้ายเข้าไปในบ้านที่ทางรัฐจัดให้

ผมมาถึงตอนประมาณบ่ายโมง  ไม่รู้ยัยนั่นจะมาถึงรึยัง

ผมไขกุญแจและเดินเข้าไปในห้อง  เดินดูไปเรื่อย ๆ จนผมเดินมาถึงห้องนอน

มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่   ‘ฟ้า’นั่นเอง.....

ผมวางกระเป๋าใบใหญ่ แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปที่เตียง

ใบหน้าตอนหลับของเธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย  เมื่อสมัยเรียนเธอมักจะหลับในห้องเรียนเสมอ  แต่น่าแปลกที่เธอกลับเรียนเก่งเป็นอันดับต้น ๆ

แรก ๆ ที่ผมมองเวลาเธอหลับ  ผมแค่สงสัยว่าเธอหลับจริง ๆ รึเปล่า

แต่หลัง ๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจแล้วว่าทำไมผมถึงชอบมองเธอนัก

ผมของเธอยังคงเป็นสีน้ำตาลแดงเหมือนเดิม  แต่ยาวขึ้น  ขนตาเธอยาวเหมือนเดิม  ปากสีแดงสดอวบอิ่ม  ทั้งหมดตัดกับผิวขาว ๆ ของเธอเป็นอย่างดี

นี่ผมทำอะไรอยู่ ?

ตั้งแต่ที่เราเรียนจบและแยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตัวเอง  มันก็เกือบจะสิบปีแล้ว

ทำไมผมยังเป็นเหมือนเดิม

ผมได้แต่โกรธตัวเองอยู่ในใจ ที่ตัวเองไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

.......น่าขำชะมัด

ผมรีบเดินออกจากห้องและจัดข้าวของของตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดอะไรฟุ้งซ่าน

ผมจะอยู่กับเธอได้จริง ๆ เหรอเนี่ย

ตายล่ะ!   นี่ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

ฉันจำได้ว่าฉันล้มตัวลงบนเตียง  ตั้งใจว่าจะพักซักแป๊ป ให้หายเหนื่อย

แต่นี่มันสองทุ่มแล้ววว!!  ฉันหลับไปตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเลยนะ

ให้ตายสิฟ้า  ทำไมแกหลับลึกขนาดนี้

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับท้องที่ร้องโครกคราก  ออกไปหาอะไรกินซักหน่อยดีกว่า

“ตื่นแล้วเหรอ”

“เย้ยยยยยยย!!”  ทันทีที่ฉันเดินออกมา  เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น  ว่าที่สามีของฉันเอง ‘บอล’

“ตกใจอะไรขนาดนั้น  รู้มั๊ยว่าแกหลับไปนานแค่ไหน  แล้วนั่นแกจะไปไหน”

“ก็ฉันหิวอ่ะ  ฉันจะไปหาอะไรกิน  ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ”

“ฉันซื้อมาเผื่อแกแล้ว  อยู่ในห้องครัวน่ะ  ไปเอามากินสิ”

“จริงเหรอ  แกนี่น่ารักจริง ๆ เลย  ขอบใจนะ”   ฉันเดินเข้าไปดึงแก้มบอลเล่น  ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เจ้าบ้านี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

“เออ ๆ”  บอลว่าพลางใช้เท้ายันฉันเอาไว้ก่อนจะถีบฉันลงไปกองบนพื้น

“แกยังหยาบคายกับผู้หญิงเหมือนเดิมเลยนะ  ไม่อยากจะเชื่อว่าแกทำแบบนี้กับผู้หญิงอย่างฉัน”  ฉันบ่นพลางเดินเข้าไปในครัว  ก่อนจะพบถุงก๋วยเตี๋ยวตั้งอยู่  ฉันจึงจับมันเทใส่ถ้วยทันที  สงสัยจะเป็นถ้วยที่บอลเอามาด้วย  ตานั่นรอบคอบจังแฮะ

“เพราะเป็นผู้หญิงแบบแกนั่นแหละ ฉันถึงหยาบคายด้วย”  เสียงบอลตะโกนมาจากห้องรับแขก   เจ้าบ้านั่น!

ฉันถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินเข้ามาในห้องรับแขก  แล้วหย่อนตูดลงข้าง ๆ บอลก่อนจะเริ่มกินก๋วยเตี๋ยว

“กินให้มันเบา ๆ หน่อยสิ  ผู้หญิงอะไรสูดเส้นเสียงดังเชียว  ยังกะดูดส้วม”   ไอ้บอลเริ่มบ่น  ฉันค้อนขวับ

“ฉันนึกว่าแกชินแล้วซะอีก”

“ใครจะไปชินวะ”

“เอ๊อ!  แกเห็นห้องนอนรึยัง”

“ฉันเห็นแล้วล่ะ  ตอนฉันเดินเข้าไปมีศพเน่า ๆ นอนอยู่บนเตียงด้วย”  ไอ้บอลไม่พลาดโอกาสที่จะด่าฉัน   ฉันจึงยกเท้าขึ้นมาถีบมันทีนึง  (มือฉันถือชามก๋วยเตี๋ยวอยู่น่ะ)

“ไอ้บ้า!”

“แกนอนโซฟาก็แล้วกันนะ”

“แก!  ไอ้คนหยาบคาย  คนที่ต้องนอนโซฟาคือแกต่างหาก  ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

“ฉันไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลย  เอางี้  เรามาตัดสินกัน”

“ยังไง?”

“เป่ายิ้งชุบ”

“ถรุยยยย!!”

“นี่ยุติธรรมที่สุดแล้วน่า  มาตัดสินกันในรอบเดียวเลย”

“ย่อมได้”

“ยิ้งงงงงง  ชุบ!”

ฉันออกหิน

บอลออกหิน

เสมอ !

“เอาใหม่ ๆ ”

“ไม่  ไม่ต้อง”

“ห๊ะ!  อะไรนะ”

“ไม่ต้องไง  ในเมื่อผลคือเสมอ  แกกับฉันก็นอนด้วยกันสิ”

“แกจะบ้ารึไงห๊า!!”  ฉันตะโกนให้หน้าไอ้บ้าบอล  เจ้าบ้านั่นรีบเข้ามาอุดปากฉันอย่างรวดเร็ว

“อย่าเสียงดังสิ  เดี๋ยวห้องข้าง ๆ ก็มาด่าหรอก”

“แกจะให้ฉันนอนกับแกเนี่ยนะ!”

“ไม่งั้นแกก็นอนโซฟา”   สายตาของบอลไม่ได้บอกว่ากำลังล้อเล่น  เมื่อพูดจบบอลก็เดินเข้าห้องนอนไป  ฉันรีบวิ่งตามไปทันที

“แกนอนบนเตียงได้นะ  แต่ฉันก็จะนอนบนเตียงเหมือนกัน  ถ้าแกไม่อยากนอนกับฉัน  ก็ขอเชิญแกไปนอนโซฟา”

บอลพูดด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ  ส่วนฉันยืนตัวสั่นอยู่ตรงประตู  นี่ต้องเป็นแผนของบอลแน่  แกคิดว่าฉันไม่กล้านอนกับแกใช่มั๊ย!  แกคิดว่าฉันจะยอมไปนอนโซฟาแค่เพราะไม่อยากนอนกับแกงั้นเหรอ!  แกคิดผิดแล้วบอล!!

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่งที่ใส่พวกเสื้อผ้า  ผ้าเช็ดตัวและอุปกรณ์อาบน้ำไว้  ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนและโยนกระเป๋าลงบนเตียง

“ฉันก็จะนอนบนเตียงด้วย!!”

โบราณเค้าว่า  โกรธคือโง่  โมโหคือบ้า

ฉันน่ะมันทั้งโง่ทั้งบ้าเลย  ให้ตายสิ!

ฉันนอนตีอกชกหัวตัวเองอยู่บนเตียง  ตอนนั้นฉันดันบ้าตามไอ้บอลไปซะได้  สุดท้ายฉันก็ต้องมานอนเตียงเดียวกับบอล

ยังดีที่เตียงนี้ค่อนข้างใหญ่ สำหรับสองคน  อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนเบียดกันน่ะนะ

อ๊ะ!  บอลอาบน้ำเสร็จแล้ว  ฉันรีบหลับตาและปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ

ไฟในห้องมืดลง   ซักพักผ้าห่มก็ถูกดึงไปนิดหน่อย  เจ้านั่นจะนอนแล้วเหรอ

“นอนมาทั้งวันแล้ว  แกยังนอนต่อได้อีกนะ  เชื่อเค้าเลย”  เสียงบอลบ่นพึมพำ  หน่อยแน่ะ!  โชคดีที่ฉันทำเป็นหลับนะ  ไม่งั้นแกตายแน่

เฮ้อออ...

ไอ้คนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ต้องนอนด้วยกันน่ะ คือเธอไม่ใช่รึไง

แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วยนะ

ผมมองฟ้าที่เขยิบเข้ามาหาผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  เธอดึงแขนผมไปหนุน เอาหัวซุกกับหน้าอกของผม  แถมยังเอาแขนกับขามาพาดผมราวกับผมเป็นหมอนข้าง   แล้วยังหลับได้ราวกับว่านี่คือท่าที่สบายที่สุด

ใกล้ไปแล้วยัยบ้า !

ผมลอบถอนหายใจเบา ๆ เป็นแบบนี้แล้วใครมันจะหลับลงกันล่ะ

ถ้าคู่ที่ทางรัฐจับให้ไม่ใช่ผม  แต่เป็นผู้ชายคนอื่น  เธอจะทำแบบนี้กับผู้ชายคนนั้นมั๊ยนะ

                ผมไม่อยากจะยอมรับหรอกนะแต่ว่า  ผมดีใจจริง ๆ ตอนที่รู้ว่าคู่ของผมคือฟ้า  ผมคิดว่าโลกมันกลมจริง ๆ นะ  หรือนี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้ 

คนในประเทศนี้มีตั้งเยอะแยะ  แต่กลับเป็นผม เป็นเธอ  แถมยังถูกจับมาคู่กันอีก  นี่น่ะมันพรหมลิขิตชัด ๆ

ยังไงคืนนี้ผมคงหลับไม่ลงหรอกถ้าเธอยังนอนใกล้ผมขนาดนี้  เฮ้อออ