คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จานที่1 : หิว.. อัพล้าว
จานที่1 : หิว
ผมเดินเข้ามาในร้านข้าวมันไก่..ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นร้านของพ่อนั่นเองผมเดินเข้าไปยังหลังบ้านได้เพราะตรงนั้นมีบันไดเพื่อขึ้นไปชั้นสองหรือห้องนอนของผมเองนี่แหละครับผมเข้าไปวางกระเป๋าแล้วเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดลำลองแล้วไปช่วยป๊าขายข้าวมันไก่
‘นี่แทฮยองออกไปซื้อข้าววสารจาหร้านเจ๊ข้าวมะสองกระสอบดิ๊’ พ่อของผมพูดใช้ผม
‘ได้คร้าบบบบบบบค่าจ้างไปกลับทั้งหมด..’
‘จะไปซื้อไหม?’ พ่อละมือจากมือที่สับไก่แล้วขึ้นมามองโอ้โหภาพชัคกี้ก็ซ้อนทับขึ้นมา
‘อ่าไปเดี๋ยวนี้แหละครับ’ ผมรีบวิ่งไปหยิบกุยแจมอไซค์แล้วรีบขี่ออกไปร้านเจ๊ข้าว..อืมผมก็สงสัยนะว้าเจ๊ข้าวไม่ขายขาวแกจะขายอะไร #เดี๋ยวๆ
ในระหว่างที่ผมขับมอไซค์ก็ดัน… รถดับ ผมมองไปที่ถังน้ำมันเป็นอันดับแรก โถ่แทแทเอ้ย..วันนี้แกก็เพิ่งเอาลูกรักไปขี่ไปกลับจากโรงเรียนแล้วลืมเติมน้ำมันโอ้โหต้องลากมอไซค์กะข้าวสองกระสอบ.. โอยยชีวิต
แต่ผมดันนึกไอเดียแจ่มๆออก… ยืมมอไซค์ร้านเจ๊ข้าวก่อนดีกว่า อึคึอึคึ คิดได้อย่างงั้นผมก็ลากลูกรักของผมไปจนถึงร้านเจ๊ข้าว
‘เจ๊ข้าว!แทขอข้าวเสาไฟสองกระสอบคร้าบบบ’ ผมตะโกนบอกเจ๊ข้าวแบบที่ทำเป็นประจำ…
‘วันนี้เจ๊ข้าวไม่อยู่ฉันอยู่แทน..’ เสียงผู้ชายตัวขาวๆร่างเล็กเดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับยิ้มอ่อนให้ผมก็จะอะไรอยู่อีกครับพี่ยุนกิเค้าชอบผมอ่ะดิ
‘อะ..เอ่ออันยองครับวันนี้ผมขอข้าวเสาไห้สองกระสอบครับแล้วก็ขอยืมมอไซค์ฮยองด้วยนะครับมอไซค์ผมน้ำมันหมด’ ผมพูดเหมือนจดสคริปต์มา..
‘อืมได้’ ยุนกิพูด
‘อ่าขอบคุณครับไว้เดี๋ยวผมมาช่วยนะ’
‘อืมๆ’ ยุนกิฮยองพูดเอ่อปกติฮยองเค้าจะยิ้มเหมือนทีแรกนะแต่ตะไมฮยองเค้เย็นชา..แทกลัวไปดีกว่า
พอผมได้สิ่งที่ผมต้องการผมก็กลับมาที่ร้านข้าวมันไก่คิม อะเกนแต่แปลกตรงที่ตรงข้ามร้านผม..มีคนมาติดป้ายจัดเก้าอี้จัดโต๊ะ โอ้วววววมีใคร
จะมาขายข้าวมันไก่แข่งกะร้านข้าวมันไก่คิมครับต้องให้มันรู้สะบ้างใครใหญ่ๆ ผมเลยรีบไปวางกระสอบข้าวไว้หลังร้านแล้วรีบแฝงตัวมา
เป็นโคนันผมวิ่งไปหลบหลังรถตู้ที่ส่งโต๊ะแล้วค่อยย่อๆพร้อมกับทำมือเป็นรูปปืน ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อดูสิ่งรอบข้างย่าห์ทางสะดวกผมเลยค่อยเขยิบๆเข้าไปใกล้ๆหน้าร้านแล้วก็ไปพบกับป้ายร้านผมค่อยๆอ่านแบบ..กลัวสุดขีดว่าจะมีใครมาขายคู่กะร้านข้าวมันไก่คิที่เปิดมานานถึง25ปีที่นี้ได้.. “ร้าน..ข้าว..” โอ้โหแทเอ้ยร้านมึงมีคู่แข่งร้อยเปอร์แต่ขายไรวะผมค่อยๆเอาหน้าชะโงกปอ่านต่อ.. “ขาหมูจอน”
จึ๊กๆ
‘เชี่ย!’
ผมสบถออกมาด้วยความตกใจที่รู้สึกเหมือนมีใครมาสกิดที่ข้างหลังโอ้โหอุตส่าห์เป็นโคนันเลยนะเว้ยทำไมโคนันไม่โดนบ้างวะหลบใต้เก้าอี้ไม่มีใครเห็น นี่หลบหลังรถตู้นาจา ทำไมโดนสงสัยต้องหลบใต๊เก้าอี้บ้าง
‘เอ่อ..ฮยองมาทำอะไรหรอฮะ?’ เด็กผู้ชายคนที่สกิดผมพูดขึ้นโอ้โห..สตั้นไปสิบวิ คนไรวโคตรน่ารักสัสๆเลยจีบบๆๆๆๆๆๆๆ
‘อ้อฮยองมาดูว่าเค้าทำอะไรกันน่ะ’ ผมตอบไปตามความจริง
‘อ้อป๊าผมจะมาเปิดร้านข้าวขาหมูน่ะฮะ’ นั่นไง…ไม่อยากจะขัดใจตัวเอง~~~~ ฮือออออออมาขายตะไมครับนี่ป๊ายังไม่รู้แน่ๆเลยแต่ผมจะจีบเด็กนี่ด้วยอะอาไงดีวะ
‘อ่องั้นเดี๋ยวฮยองมาหาพรุ่งนี้ใหม่นะวันนี้ฮยองมีการบ้านน่ะไปละ’ ผมเลยทำเป็นวิ่งไปหยิบจักรยานแล้วปั่นๆจนเด็กนั่นเข้าบ้าน.. แล้วค่อยมาคืนเจ้าของแล้วเข้าบ้านตัวเอง ผมรีบวิ่งขึ้นบนห้องนอนพร้อมกับสมองที่กำลังประมวลผลว่าควรบอกป๊าให้ป๊าเตรียมรับมือกะร้านข้าวขาหมูไหม.. แต่สักวันป๊าต้องรู้น่ะจริงแต่ป๊าจะมาบอกว่าแทแกรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมอะไรทำนองนี้ฮือเอาไงดีเนี่ย!
-------------------------------------------------------------------------------------------
อัพละนะก๊ะ>< เป็นไงค่าฮาพอไหมเอ่ย55555555555รอติดตามตอนหน้าโด้วยนะด้วยรักจากไรท์พิม
ความคิดเห็น