สมุดกลอน

ลำดับตอนที่ #4 : กรวด... ก้าว... แก้ว..

กรวด

ก้อนกรวดนั้นว่ากันว่าไร้ซึ่งค่า          ไร้ราคาติดมาน่าแขยง

เอาไม้งัดเขี่ยออกใช้แต่แรง                  ไม่เปลี่ยนแปลงคงไร้ค่าเช่นตัวเรา

ก้าว...

เหนื่อยเสมอเมื่อต้องการจะก้าวต่อ     ก้าวแล้วท้อจำก้าวต่อหาจุดหมาย 

มันอ้างว้างโดดเดียวทางเปลี่ยวไกล           ก้าวพลาดไปขอได้ไหมอย่าซ้ำเติม

แก้ว

กำลังใจเหมือนแก้วน้ำที่รั่วก้น               เติมน้ำจนหมดเหยือกไปไร้จุดหมาย

แก้วของฉันเป็นเช่นนั้นน้ำมลาย                 ไร้ทั้งกำลังใจไร้คนเติม

      
ภาพจาก wallcoo.com