ภารกิจจับนายต๋องมาเป็นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #2 : หยุดนะ!

��� ผมนั่งเซ็งอยู่หน้าทีวี� ดูนั่งปัญญาอ่อนเป็นชั่วโมง[เฮ้อ!~ใครหนอช่างคิดหนังเรื่องนี้]
'หาว~'
"ง่วงแล้วโว้ยยย"
ผมมองไปที่นาฬิกา เข็มสั้นมันยังอยู่ที่เลข8อยู่เลย
'เฮ้ย...ไอต้องกูไปนอนแล้วนะ'� ผมตะโกนเข้าไปในครัวซึ่งไอต้องกำลังต้มม่ามาอยู่
"เออ"
'นอนไวจริงๆนะมึง'� ไอปิ๊กตะโกนออกมาจากห้องส้วมที่ยังเปิดประตูอ้าอยู่� คนอะไรอายุ21แล้วยังกลัวผีอยู่ได้
"พรุ่งนี้กูต้องรีบเอาบอร์ดคณะไปส่งแต่เช้าว่ะ"
"ไอพี่ก้องเขาให้มึงทำเหรอ"
"เออ"
"สงสัยเขาคงแค้นมึงที่พี่ติ้วแฟนเขามาชอบมึงว่ะ"
"ดูก็รู้แล้ว� เขาเล่นให้ไอพลูมันทำบอร์ดคนเดียวอย่างนี้'� ไอปิ๊กตะโกนออกมาจากห้องส้วม
"เออ...กูไปนอนและ"� ผมรีบเดินดุ่มๆเข้าห้อง
ช่วยไม่ได้จริงที่พี่ติ้วมาชอบผมก็หน้าของผมออกจะหวานเหมือนผู้หญิงแถมทรงผมก็ยังฟูแบบมีเอกลักษณ์อีกต่างหาก
[เกิดมาหน้าตาดีลำบากใจจริงๆ]

"โอย...นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"� ผมคลำหาไฟฉายแล้วส่องไปที่นาฬิกา
"ตีสองเอง� ไม่น่านอนแต่หัวค่ำเลยเรา"� ผมค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"อ้าว! ทำไมไห้องน้ำเปิดอยู่ล่ะ"
"ไอปิ๊กนะไอปิ๊ก� ขี้แล้วไม่ยอมปิดไฟ"
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปปิดไฟ� อยู่ๆก้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา
"กิลล์นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย"
"ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ"
"แต่ดูจากข้าวของแล้วน่าจะเป็นโลกอีกโลกหนึ่งนะขอรับ"
"แล้วเราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย! "
ผมชักไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นคนหรือผีกันแน่�� เอาวะเป็นไงเป็นกัน
ผมหยิบไม้เบสบอลขึ้นมากำไว้แน่น
"หยุดนะ!"� ผมกระโดดยืนขวางหน้าประตูห้องน้ำไว้
สิ่งที่ผมเห็ทำให้ผมตะลึง� ภาพผู้หญิงผมยาวสีฟ้า ชุดราตรีเกาะอกสีขาว ดวงตาสีเทาของเธอจองมองผมด้วยความตระหนก
เเละยังมีผู้ชายที่อยู่ข้างเธอเขาเเต่งชุดเกราะราวกับอัศวินในนิทาน�
ชายคนนันตรงเข้ามาประชิดตัวผม�
"กร๊อบ!"��มือของเขาหักไม้เบสบอลผมเหมือนกับเป็นเพียงเศษไม้เเห้งกิ่งหนึ่ง!!��เเล้วการกระทำของเขาทำให้ผมต้องตะโกนคำว่า
�~ช่วยด้วย ช่วยด้วย~!!
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ"� ไอต้องกับไอปิ๊กวิ่งมาดูเหตุการณ์�
"ผีหลอกกู ผีหลอกกกู"� ปากคอผมสั่นไปหมด
"ไหนผีอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลยไอพลูมึงฝันเเล้วเเหละ"
"เเล้วนี้น้ำอะไรว่ะเนี้ย"� ไอปิ๊กยกขาขึ้น
"ฉี่นิหว่า!!
"มึงฉี่เเตกหรอว่ะไอพลู!!" [55+]
ไอปิ๊กกะไอต้องหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ถ้าพวกมึงเจออย่างกูเเล้วพวกมึงจะรู้สึก!


เกือบไม่ทันเเล้วจริงๆ ถ้ากิลล์ไม่รีบพาฉันขึ้นมาบนดาดฟ้าป่านนี้ความลับคงรั่วแล้วเเหละ!� อยู่ดีๆหมอนั้นก็เข้ามาขวางประตู
เเถมยังมองฉันราวกับตัวประหลาด� คงตะลึงในความงามของฉันหละซิ���
''กิลล์ข้ายังไม่ได้เอาเรื่องเจ้าที่เจ้าจูบข้าเลยนะ''
''ข้าขออภัยขอรับ� แต่มันมีความจำเป็นจริงจริง''
''จำเป็นอะไร''
''ถ้าเราให้พวกมูติสเห็นยานั้น� มันก็จะรู้ว่าเรามาที่ใด"
ถ้ามันรู้ว่าเรามาที่ไหนก็ดีสิ� ฉันก็จาได้รู้ด้วยว่าฉันอยู่ที่ไหน
''ทำไมเจ้าถึงหน้าเเดงฮะกิลล์ อากาศบนโลกนี้ก็ไม่ได้ร้อนสักหน่อย''
"เออ......เออะ คือ ข้าปวดท้องหน้าข้าเลยเเดงขอรับ"
"จริงหรือ ข้าก็เพิ่งรู้ว่าการปวดท้องทำให้หน้าเจ้าแดงได้ด้วย"
"ข้าว่าเรามาตามหาผู้กอบกู้กันดีกว่านะขอรับ"
"ใช่! ข้าก็เกือบลืม"
"แล้วเราจะเริ่มตามหาที่ไหนล่ะ"
ฉันมองออกไปข้างนอกด้วยความท้อใจ� พาหนะรูปร่างแปลกๆวิ่งด้วยความเร็วสวนกันไปมาเหมือนกับว่าไม่กลัวที่จะเกิดการปะทะ� ตึกสูงนับร้อยมีไฟประดับประดาอย่างแปลกตา� แล้วผู้กอบกู้อยู่ส่วนไหนบนโลกใบนี้ล่ะ
"ผู้กอบกู้..ท่านอยู่ที่ไหน.."� ฉันลุกขึ้นตะโกนอย่างสุดเสียงก็ได้แต่หวังว่าผู้กอบกู้จะได้ยิน


�

������������������������������������������������������������� ♫☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺♫