คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I | the beginning
I
the beginning
การเริ่มต้นจากจุดจบ
❆
ท่ามกลางความมืด มีดวงไฟสวยส่องแสงสว่างมากมายนับล้านๆ ดวงล่องลอยอยู่ แสงไฟเหล่านั้นทำเพียงลอยอยู่นิ่งๆ ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ
ทันใดนั้น ในจุดที่ไกลออกไปจนเกือบลับสายตา ดวงไฟดวงหนึ่งกำลังขยับ จากขยับเพียงเล็กน้อยเกิดเป็นการสั่นไหว ก่อนจะหยุดนิ่งแล้วค่อยๆ เปล่งแสงออกมา มากขึ้น มากขึ้น
จนในที่สุดก็สว่างจ้าจนทุกสิ่งขาวโพลน
ปรากฏร่างหนึ่งขึ้น หญิงสาวผิวสองสีหลับตานิ่ง ผมสีดำสนิทยาวสลวยถึงเอว สยายกว้างกลางแผ่นหลัง รูปร่างยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นต้นๆ
เปลือกตาที่ปิดอยู่ค่อยๆ ขยับ ดวงตาสีดำเทาฉายแววงุนงงพลางหันไปมองรอบๆ ตัวเห็นเพียงดวงไฟสว่างไสวนับล้านๆ ดวง
ที่นี่คือที่ไหน?
เกิดอะไรขึ้นกับเรา?
...แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
พลันรู้สึกปวดหัว ภาพเหตุการณ์ต่างๆ วิ่งผ่านไปมาเหมือนฉายหนังฟิล์ม เธอยืนนิ่งอยู่นาน รอให้ตัวเองประมวลผลให้เสร็จสิ้นจึงเรียบเรียงเรื่องราวจากความทรงจำในหัว
เธอจำได้ว่าเธอชื่อสายฝน มีพ่อมีแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีพี่สาวชื่อสายฟ้าและน้องสาวชื่อสายไหม ใช้ชีวิตแบบเด็กปกติทั่วไปจนกระทั่งอายุ 16 ปีตอนเดินไปซื้อของสดที่ห้าง เธอโดนคนแปลกหน้าใช้มีดยาวประมาณสามสิบเซนติเมตรแทงมิดด้าม... และตาย
คิดแล้วคิดอีกว่าเคยเจอผู้ชายคนนั้นที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก แต่ถ้าไม่มีความแค้นต่อกันก็ไม่ควรจะมาแทงคนไม่รู้จักรึเปล่าวะ สายฝนขยี้ผมตัวเองจนมันยุ่งเหยิง
เธอตกอยู่ในภวังค์ความคิด ยิ่งอยู่ในที่เงียบๆ ที่ไม่รู้จักยิ่งคิดมาก ยิ่งคิดมากเธอก็ยิ่งกังวล ดวงตาเหลือบมองดวงไฟสีขาวรอบๆ มือขวาเอื้อมไปหมายจะสัมผัสแสงไฟที่อยู่รอบตัวตามสัญชาตญาณอยากรู้อยากเห็น
"เจ้าควรจะหยุดนะ"
สายฝนชะงัก ก่อนดึงมือกลับมาไว้แนบลำตัวตามเดิมพร้อมกับหันไปมองตามทิศทางเสียงที่เดาไม่ออกเลยว่าเป็นเพศอะไร เสียงทุ้มแบบผู้ชายแต่ก็แฝงความหวานแบบผู้หญิง
แต่สิ่งที่พบในครรลองสายตาคือลูกไฟสีฟ้าสวย แวบแรกที่เห็นสิ่งที่เธอคิดถึงคือไฟจากอัตลักษณ์ของดาบิ ตัวละครในมายฮีโร่ที่เธอกำลังติด แต่พอมองดูดีๆ ก็พบว่ามันไม่ใช่ นี่ดูส่องประกายมากกว่าแบบแปลกๆ
มันคงจะไม่แปลกนักเพราะที่นี่มีแสงไฟอยู่เต็มไปหมด เพียงแต่แสงไฟมากมายเหล่านี้เป็นสีขาว แต่แสงไฟตรงหน้ากลับเป็นสีฟ้า ที่สำคัญกว่านั้นคือ.. พูดได้?
ดวงไฟสีฟ้าค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาหาอย่างช้าๆ สายฝนคิดว่าเธอควรหวาดระแวง แต่น่าแปลกที่ไม่มีความกลัวต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เลย เธออ้าปากเตรียมพูดแต่ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ
"เจ้าต้องการชีวิตใหม่หรือไม่?"
..ห๊ะ
"เจ้าจะได้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ.. เพียงแค่ตอบรับข้าและยอมรับเขา" ลูกไฟสีฟ้าดูไม่ใส่ใจกับปฏิกิริยางุนงงของหญิงสาวสักเท่าไหร่ พูดจบก็เงียบไปเหมือนกำลังรอคำตอบ หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเช่นกัน
"...ไม่มีอะไรสงสัยเลยหรือ? "
เธอจ้องเขม็งไปที่แสงแปลกประหลาด พยายามส่งสายตาและทำท่าทางบอกว่าเธอไม่ได้ไม่อยากพูดแต่ไม่มีเสียงต่างหาก อีกฝ่ายเหมือนจะเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามสื่อเลยพูดเปิดประเด็นอีกครั้ง
"วิญญาณของเจ้าคงจะยังปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ไม่ได้ แต่วิญญาณเป็นสิ่งพิเศษที่ปรับตัวไว รออีกสักหน่อยก็น่าจะออกเสียงได้แล้ว" สายฝนมองไม่เห็นหน้าตาแต่เหมือนจะรู้สึกได้ว่าเจ้าแสงไฟนี่กำลังหันไปมาดูรอบบริเวณ
"ที่นี่คือ 'สวนวิญญาณ' เป็นสถานที่ที่รวมดวงวิญญาณที่ยังมีชีวิตอยู่ไว้ด้วยกัน ชีวิตมนุษย์ช่างเปราะบาง เพราะแบบนั้น เมื่อใดก็ตามที่มันถูกสัมผัสดวงวิญญาณดวงนั้นจะดับสูญ"
สายฝนแอบสะดุ้งเล็กน้อย นี่เท่ากับว่าถ้าเธอแตะดวงไฟพวกนี้ขึ้นมาจริงๆ พวกเขาก็ตายได้เลยไม่ใช่เรอะ!?
"อย่างไรก็ตาม ดวงวิญญาณของเจ้าแตกต่างไปนิดหน่อย ข้ามีสิ่งที่ต้องการให้เจ้าทำ"
คีเวิร์ดทุกอย่างประกอบเข้าด้วยกัน ก่อนอื่นคือเธอตายไปแล้ว แต่มีเรื่องอยากให้ทำ ตอนเจอกันถามว่าต้องการชีวิตใหม่มั้ย ก็แปลว่า..
"จะให้เกิดใหม่?"
...
อ่าวเห้ย อยู่ดีๆ ก็พูดได้เฉย
"หัวไวไม่เบา มีเทพองค์หนึ่งในการดูแลของข้าได้ไปจุติในร่างมนุษย์แต่ที่นั่นอันตรายไปสำหรับเขา'ในตอนนี้' เขาจำเป็นต้องมีใครบางคนคอยช่วยอยู่ข้างๆ"
เธอรู้สึกเหมือนเหงื่อกำลังไหลซิกๆ ทั้งที่วิญญาณไม่น่ามีเหงื่อ ประสบการณ์ใช้ชีวิตมากว่า 16 ปีสัมผัสได้ถึงเรื่องยุ่งยากขึ้นมาทันที
"ซึ่งนั่นก็คือ... หนูเหรอ?"
"ใช่แล้ว"
"เอาจริงดิ? คุณกำลังจะบอกให้หนูไปรับใช้ใครก็ไม่รู้อ่ะนะ?"
"เมื่อเขาเติบโตมากพอแล้ว เจ้าจะอยู่ต่อหรือใช้ชีวิตของเจ้าเองก็ได้ นั่นขึ้นอยู่กับเจ้าจะตัดสินใจ"
"...หนูจะได้กลับไปเจอครอบครัวหนูมั้ยคะ"
"..."
ความเงียบคือคำตอบที่ชัดเจน สายฝนแทบปรอทแตก "นี่หมายความว่า คุณจะส่งหนูไปเกิดที่ไหนก็ไม่รู้ ไปช่วยใครก็ไม่รู้ เป็นโลกใบเดิมของหนูรึเปล่ายังไม่รู้เลยน่ะเหรอคะ!? มันฟังขึ้นรึไง! คุณคิดว่าหนูจะตอบตกลงแต่โดยดีจริงๆ เหรอคะ!?"
"..."
"...จะทำสงครามประสาทเหรอคะ แบบนี้ไม่มีทางจบแน่ คุณบอกมาให้ชัดเจนสิคะว่าจะทำอะไร ต้องการอะไรจากหนู ถ้าจะส่งไปเกิดหนูต้องไปที่ไหน พูดคลุมเครือขนาดนี้ไม่มีใครเขาอยากตกลงหรอกนะคะ เซลล์แมนขายตรงยังอธิบายดีกว่าคุณอีก"
"..."
"..." สายฝนกอดอก จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ใจจริงก็เริ่มรู้สึกผิดนิดหน่อย
เธอเป็นพวกควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เวลาโกรธ แต่พอความโกรธลดระดับลงแล้วมานึกย้อนหลังเธอก็จะรู้สึกผิดตลอด ถึงแบบนั้นเธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ
"..ข้าต้องการให้เจ้าไปเกิดใหม่เพื่อช่วยเหลือเทพจุติคนหนึ่ง ที่ข้าเลือกเจ้าก็เพราะเจ้าพอจะมีความร้เกี่ยวกับที่นั่นอยู่บ้าง แน่นอนว่ามันไม่ใช่โลกใบเดิมของเจ้า เป็นโลกที่ค่อนข้างอิสระ" และโหดร้าย...
เธอเลิกคิ้ว ถ้าไม่ใช่โลกใบเดิมของเธอแล้วเธอจะไปรู้เรื่องที่นั่นได้ยังไง ...แต่สถานการณ์แอบคุ้นๆ นะ เหมื่อนเคยเห็นในนิยายมังงะมังฮวาแนวอิเซไค
"อย่าบอกนะว่าที่นั่นเป็นโลกนิยายอะไรแบบนี้"
"ไม่เชิง ที่นั่นคือโลกหอคอย ที่ยอดหอคอยมีทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ อืม.. เจ้าคงรู้จักในชื่อ'หอคอยเทพเจ้า'"
สายฝนติดสตั้น เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับ สมองที่ไม่มีอยู่ในร่างวิญญาณพยายามเรียบเรียงเรื่องน่าเหลือเชื่อทุกอย่างอีกครั้ง
สรุปก็คือ เธอตายไปแล้ว ตามสเต็ปอิเซไค มีพระเจ้ามาหาแล้วบอกว่าเลือกเธอไปเกิดใหม่ในโลกของ 'หอคอยเทพเจ้า' ที่เป็นมังฮวาในเว็บตูนที่เธอชอบมากถึงขั้นเคยเก็บไปเพ้อในความฝันเป็นเดือนๆ ติดกันเพือช่วยซัพพอร์ตคนๆ นึงที่เป็นเทพเจ้าจุติใหม่
"...เมื่อกี้คุณบอกว่าหนูสามารถใช้ชีวิตได้ตามใจชอบหลังจากที่เขาสามารถยืนหยัดด้วยตัวเองได้แล้วใช่มั้ยคะ?"
"ใช่แล้ว"
"เอ่อ.. ถ้าหนูตอบไม่ล่ะคะ"
"เจ้าก็ต้องรับการตัดสินโทษสำหรับบาปกรรมทั้งหมดที่เจ้าได้กระทำในชีวิตของเจ้า"
สายฝนขมวดคิ้วอีกครั้ง ถ้าเธอไม่ตกลงเธอก็จะถูกพิพากษาบาปกรรม แต่ถ้าตกลงเธอจะต้องเกิดใหม่ในมังฮวาที่มีแต่เรื่องเสี่ยงตาย ก็คือต้องมามีจุดจบที่เดียวกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ
"ถ้าหนูตกลงหนูก็จำเรื่องที่คุยกับคุณไม่ได้นะคะ หนูก็ไม่สามารถทำตามข้อตกลงได้อยู่ดี อีกอย่างคนๆ นั้นคือใครหนูยังไม่รู้เลย จะไปตามหาเจอได้ยังไงคะ"
"หื้ม? เจ้าจะจำข้อตกลงของเราได้แน่อยู่แล้ว เพราะเจ้าคงไม่มีทางลืมเรื่องที่เราคุยกันหรอกใช่ไหม"
เด็กสาวนวดคิ้วหวังบรรเทาอาการปวดหัวจี๊ดตั้งแต่เมื่อครู่แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรในร่างวิญญาณแบบนี้ "คือถ้าเกิดใหม่ก็ต้องโดนลบความทรงจำไม่ใช่เหรอคะ ไม่อย่างนั้นก็น่าจะผิดกฏธรรมชาตินี่คะ"
"นี่เจ้ายังคิดว่าเรื่องภายในโลกใบนั้นมีแต่เรื่องที่เป็นไปตามกฏธรรมชาติอยู่เรอะ"
"...คะ??"
"เจ้าดูเหมือนมีไหวพริบดีอยู่หรอกแต่ก็เขลาในบางเรื่องสินะ"
"งั้นหนูจะจำอดีตชาติของหนูได้เหรอคะ!?" นัยน์ตาสีดำอมเทาเปล่งประกาย
สายฝนเป็นสายชิลก็จริงแต่เธอก็ยึดติดในชีวิตตัวเองพอสมควร เธอเชื่อว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนบนโลกไม่กลัวความตาย ต่อให้เตรียมใจมามากแค่ไหน ลึกๆ ในจิตใจก็คงอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอยู่ดี
เพราะแบบนั้น แม้จะไม่มีวันได้โคจรมาเจอกันอีก เธอก็อยากจดจำคนดีๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของ'สายฝน'เอาไว้
"ใช่"
"งั้นหนูขอแบบ-- เอ่อ พลังเทพๆ หน่อยจะได้มั้ยคะ ถ้าให้หนูไปอยู่ที่หอคอยแบบตัวเปล่าหนูคงได้ตายก่อนพอดีT[]T"
"เอาไว้คุยเรื่องนั้นกันทีหลัง ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว รีบตัดสินใจมาเสีย"
"เอ่อ..." เธอหลับตาลงเพื่อเพ่งสมาธิครุ่นคิด
สำหรับคนสายชิลแต่กำเนิดแบบเธอ การจะให้เอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวายมันทำให้ปวดสมองสุดๆ และแน่นอนด้วยว่าเธอก็ไม่ชอบสุดๆ ยิ่งเธอเป็นพวกรักอิสระ การจะให้ไปผูกมัดกับใครก็ไม่รู้มันก็ยิ่งน่าหงุดหงิด แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลยเมื่อเทียบกับเรื่องที่ว่าเธอจะมีโอกาสใช้ชีวิตอีกครั้ง
จริงอยู่ที่สายฝนไม่อยากตาย แต่เธอก็ไม่ได้ชอบชีวิตอมตะ เธอมองว่ามันเป็นอะไรที่ทรมาน เธออยากตายในตอนที่เธออยากจะตายจากใจจริงที่ไม่ได้มาจากการถูกกดดันจากสถานการณ์ใดๆ แต่ที่หอคอย เธออาจจะไม่มีสิทธิ์เลือกกระทั่งความตายของตนเองด้วยซ้ำ
'ปลาใหญ่กินปลาเล็ก' คือสัจธรรมในหอคอย ดังนั้น ถ้าเธอตกลง เธอก็ต้องมีหลักประกันที่จะมั่นใจได้ว่าเธอจะรอดชีวิตและแข็งแกร่งพอที่จะเลือกที่ตายของตัวเองได้
ถ้าเธอปฏิเสธ ชีวิตของเธอจะจบลงโดยที่ตัวเธอเองก็ยังมีความรู้สึกค้างคาอยู่เต็มไปหมด ในทางกลับกัน ต่อให้ในหอคอยจะเสี่ยงตายแต่ก็ยังมีโอกาสได้เลือกความตายของตัวเองอยู่
มีโอกาสที่จะเลือกที่ตายด้วยตัวเองแค่น้อยนิดก็จริง แต่ก็ดีกว่าจบลงตรงนี้
"ตกลงค่ะ แต่มีข้อแม้นะคะ"
"ดี เอาไว้เจอกันคราวหน้าเจ้าค่อยบอกเงื่อนไขก็แล้วกัน"
"คะ?---"
สติเริ่มเลือนราง ภาพสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดำมืดคือใบหน้าของใครบางคนที่แยกเพศไม่ได้กำลังส่งยิ้มราวกับพึงพอใจเป็นอย่างมาก
❆⌝♛⌞❆⌝♛⌞❆⌝♛⌞❆⌝♛⌞❆⌝♛⌞
ความคิดเห็น