คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อยากกินหมาป่า
เอี้ย เสียรถแลมโบวิ่มาอที่หน้าบ้าน ผมอุ้มร่าน้อายลับเ้าบ้านทันที้วยวามเร็วอแวมไพร์
ผมวาร่าแฮยอนลในห้อนอนอผม และเปิเสื้อที่แฮยอนใส่ ็เห็นรอยเี้ยวอแวมไพร์ทั้สอ้าที่ออแฮยอน เลือยัไหลออมาไม่หยุ ฮิมานหาผ้ามา่วยับเลือแฮยอนให้ผม ยอแที่รู้เรื่อ็เอาเลือมนุษย์ที่เาไ้มาส่ให้ผม ผมป้อนน้อาย้วยวามเป็นห่ว เพราะผมสสัยว่าทำไมน้อายผมยัไม่ลับ ผมสัหร์ลัวว่า้อเิอะไรึ้น หลัาารแ่รถแม์นั้นบล ผมรู้ีว่านิสัยึโฮเวลาแพ้ ือมารีๆนั่นล่ะ ผมเลยวนฮิมานลับมาทาเิม ็เห็นรถูเปอร์าร์อ้าทา ผมรู้เลยว่า้อเิเรื่อับน้อายอผมแน่นอน
“ถ้า้าว่านี้ แฮยอนไม่รอ”ผมบอับทุนที่ยืน้าเีย
“เ้านายน้อย”ออบร้อ้วยวามเป็นห่ว
“้อพัหลายวันเลยว่าะมีแร”แล้วเสียโทรศัพท์อฮิมาน็ัึ้น เาอัวไปรับสายนั้น
“อนนี้เาปลอภัยแล้ว แ่พัเท่านั้น สามรุมหนึ่ เปลี่ยนเป้าหมาย่อนใรเพื่อน เพราะเห็นว่ามีแ่ัวเียว”ผมพูในะที่ฮิมานออไป้านนอ
“ยอแถึะอยู่ับแฮยอน แ่เา้อไปมาระหว่าโลอเราอยู่เสมอ แฮยอนเลย้ออยู่ลำพั วามผิอันเอทั้หม”ผมพู่อ เลโล่เินมาหาผม ส่วนออบยัทำหน้าสสัย
“ยุ แย่แล้ว อยอน่อวนถนนทาหลวหลัาเสร็าเราไปเ็บพ่อ้ายาันเถอะ นายให่เรียัว่วน ำับมาว่าให้เร่ปิีนี้เร็วที่สุ”ฮิมานบอับผม แ่ใผมไม่อยาไปเลย น้อายผมำลัเ็บหนั แ่ทำไม้อมีเรื่อไอ้บ้านี่เ้ามา้วย ไม่เ้าใ
“แ่”ผมมอน้อาย้วยวามเป็นห่ว
“เ้านาย เ้านายไปเถอะฮ่ะ เี่ยวเลโล่ับออบูแลเ้านายน้อยเอ ไม่เป็นไรฮ่ะ”เลโล่อบผม
“็ีเหมือนัน ฝา้วยไ้ไหม”ฮิมานถามแทน
“สบายมาเลยฮ่ะ”เลโล่ยิ้ม ผมับฮิมานพยัหน้า แ่ในะที่ำลัะออไปนอบ้าน เพื่อให้ฮิมานออไปเอารถที่ผมอทิ้ไว้ไปทำาน่อ
หมับ เลโล่อผมา้านหลั ้วยรูปร่าที่สูว่าผม เาเอาหน้ามาเยไหล่อผม
“เ้านายฮ่ะ ไม่ว่าะเิอะไรึ้นับเ้านาย เลโล่สัาว่าะไม่ทิ้เ้านายและสหายเ้านายทุนไว้แน่นอน เลโล่เื่อใเ้านายนะฮ่ะ ว่าเ้านายสามารถัารทุอย่าไ้ทั้หม”เาอผมแน่นึ้น
“อบุเลโล่ ฝาแฮยอน้วยนะ ถ้าันไม่ิานทานั้น ันะไม่ทิ้น้อไปแบบนี้แน่นอน นายเ้าใันใ่ไหม”ผมับมืออเา แ่เอ๊ะ นี่มันารระทำแบบนที่เารัันนี่ ทำไมเลโล่ถึทำผมราวับนรัแล้วล่ะ
ฟอ เลโล่หอมแ้มผมทิ้ท้าย แ่ผมลับนิ่สนิทเลย แทนที่ะปิเสธ *(**&^&%$#
“ผมเ้าใเ้านายเสมอฮ่ะ เ้านายเป็นนายอเลโล่ เลโล่้อเื่อฟัำสั่เ้านายใ่ไหมฮ่ะ”
“ั้นันไป่อนนะเลโล่”ผมอบ แล้วทำไมหน้ามันร้อนผ่าวแบบนี้ล่ะ ส่วนฮิมานมอยุแบบอมยิ้ม เพราะรู้ีว่ายุเินที่เลโล่ทำแบบนั้น ผมาไม่ฟา่อนที่ผมะเินึ้นรถผมเห็นยอแูบฮิมานแถวๆรถ้วยนะรับ
เมื่อรถอยุที่ฮิมานเป็นนับออไปแล้ว ออบึอาสาอเป็นผูู้แลแฮยอนทันที
“ให้้าูแลเ้านายน้อยเถิ ท่านเลโล่”
“เ้าปรารถนา ้า็ไม่ั ั้น้าัเป็นผู้นำอาหารเ่น วา มาให้เ้าและเ้านายน้อยเอ็แล้วัน ระวั้วย เราไม่อาประมาทไ้แม่แ่นาทีเียว โลอเราวุ่นวายยิ่นั เพลานี้เ้าับ้าเอยัไม่อาทำสิ่อื่นไ้นอาูแลพวเา”
“รับ ท่านเลโล่”ออบอบ่อนเินเ้าห้อนอนอยุที่ถูเปลี่ยนให้เป็นที่พัอแฮยอนไปแทน
ออบเินเ้าในห้อนอนอยุ เามอร่าเ้าายน้อยแห่โลแวมไพร์้วยวามเป็นห่ว ออบนึโทษัวเอเหมือนันที่ไม่ามแฮยอนแ่แร ลับปล่อยให้แฮยอน้อเออะไรเาเพียลำพัทั้ที่เาสัาับัวเา่อนมา ไม่ว่ายัไพวเา้อ่วยแวมไพร์ทั้หมให้ลับมาเป็นั่เิม มีัยนะและทำให้สามเผ่าพันธุ์ลับมาเป็นแบบเิมให้ไ้
ออบเินลมานั่้าร่าอแฮยอนที่ำลัมีสีหน้าีเียว ป๊อป เสียเปลี่ยนร่าเป็นหมาป่า ัึ้นอย่าแผ่วเบา เานอนล้าแฮยอนโยเอาหน้ามาพาลบนัอแฮยอนและหลับลไปในืนนั้น้วยัน โยในบารั้ ออบะื่นมานั่สัเาร์ที่้าหน้า่าอยู่เสมอเพื่ออยระวัเหล่าแวมไพร์และหมาป่า้วยันทำร้ายใน่วที่บาเ็บสาหัสอยู่แบบนี้
อย่าเ้าืนวันถัมา แฮยอนื่นี้นมา็เห็นหมาป่าัวหนึ่ ำลันอนอยู่้าๆเา โยมันำลัเอาหน้าหนุนหมอนที่อยู่้าแฮยอนอยู่
แฮยอนลูบนออบ
“น่ารััเลย หมาป่าัวนี้”แฮยอนที่ำลัมีสีหน้าีเียวอยู่ลูบนออบไป้วย หมาป่าเหยียายยื่นออราวับบิี้เีย แล้ว็นอนหนุนหมอนใบนั้น่อ
“อยาินผมล่ะสิ”ออบอบทั้ที่ยันอนหลับอยู่แบบนั้น
“ออบ อีแล้วนะ”
“เ้านายยัหน้าีอยู่เลย นอน่อเถอะรับ ะไ้มีแร”ออบยหัวึ้นมามอหน้าแฮยอน้วยวามเป็นห่ว หมับ แฮยอนอหมาป่านแสนนุ่ม ใบหน้าอแฮยอนิหูยาวๆที่ั้ึ้นอเา
ป๊อป าหมาป่าที่แฮยอนอลายเป็นร่าายหนุ่มวาเ็ี่ แฮยอนนอนทับร่าออบทันที โยที่ออบนอนหน้าหนุนเียเหมือนเาอออบา้านหลัอยู่แบบนั้น
“ทำไมลายร่าเป็นนไ้ล่ะ”แฮยอนถามแ่ยัไม่ปล่อยาารนอนอออบอยู่แบบนั้น
“เ้านายน้อย ผมว่าเ้านายน้อยน่าะรู้เรื่อพื้นานารทำให้หมาป่าลายร่าเป็นมนุษย์นะรับ”
“ไม่รู้หรอ รู้แ่ว่านายัวหอมะมัเลย”แฮยอนแล้หยอล้อ ออบ เรื่อพื้นานารพิสูน์ัวนแ่ละเผ่าพันธุ์ถึแม้ะอยู่ในโลแวมไพร์ แ่เรื่อราว่าพันธุ์ เารู้เรื่อพื้นานอเผ่าพันธุ์นั้นๆทั้หม เาแ่อยาะแล้ออบโยอาศัยเล่ห์เหลี่ยมบาอย่าเพื่อให้ออบอ่านวามิเาไม่ทันเพียเท่านั้น ารทำให้หมาป่าลายร่าไ้นอาอ่านื่อาสร้อยเินประำัวแล้ว ารอ ็สามารถทำให้หมาป่าลายร่าเป็นมนุษย์ไ้เ่นัน
แฮยอนสูลิ่นเส้นผม และหอมแ้มออบอยู่แบบนั้น เาเินอายหน้าแทบมุลเียแ่ไม่สามารถิ้นไปไหนไ้
“น่าินะมัเลย”แฮยอนพูและิในใแ่เพียว่าอยาินเา เพื่อไม่ให้ออบรู้ว่าเารู้ทุอย่า
“เ้านายน้อยแ่เ้านายน้อยยัไม่หายีนะรับ”
“ไม่สน ออแบบนี้หน่อยไ้ไหม อนายที่มีวามเย็นเหมือนัน ันอุ่นเหมือนไ้อยู่ในอไฟเลยนะ หมาป่าแสนน่ารั”แฮยอนบอแล้วลุึ้นมาให้ออบเปลี่ยนท่านอน โยเอามืออี้าอเอวออบไป้วย หน้าทัู้่อยู่ิัน แ่แฮยอนที่ยัไม่หายเพลียึเผลอหลับไป ออบมอร่าอแฮยอนที่หลับล้วยวามรัและภัีับเา
ทา้านยุับฮิมาน เมื่อออาบ้านแล้วมาไ้พัให่
“ื่นเ้นนานั้นเลยเหรอที่โนเลโล่อ”ฮิมานถามผม ในะที่เาำลัมุ่หน้าไปสถานที่เิเหุ
“ยุ่”ผมอบและมอวิว้าน้ารถไป้วย
“หน้าี้แเลย เ็นั่นรู้วามหมายหรือเปล่าที่ทำแบบนั้น”
วามเียบือำอบที่ผมให้เา
“รู้หรือไม่รู้ นายไม่อบ็ไม่เป็นไร ยุ แ่บาอย่าที่มนุษย์ทำให้ันมัมีวามหมายในัวอมันเสมอ ในโลมนุษย์เราทำแบบนั้น ือ นรััน นายเป็นเ้านายเาสอนอะไรให้เาทันโลมนุษย์หน่อย็แล้วัน เลโล่เป็นเ็น่ารั อ่อ หมาป่าับแวมไพร์รัันมันไม่เสียหายนะรับ ท่านเ้าาย”ปึ๊ ผมเาเป็นำอบ ฮิมานหลบทัน ่อนเหยียบวามเร็วมุ่ไปสะพาน้ามแม่น้ำโลที่ำลัถูสั่ปิ่วใล้ฟ้าสาโยำรว ึ่เิาพวอยอนที่นึึปิแ่รถันที่สะพาน้ามแม่น้ำโล ทำให้รถันหนึ่ลไปในแม่น้ำ
อยามห้ฮิมมีวามหมายับเรา ้วยารแสวามรัแบบนั้นบ้า มารับรอเท้า้วย้า อใร่ะ สวัสี้าทุน สบายีันไหม ฝนไหม่ะ รัษาสุภาพ้วยน้า เี่ยวไม่สบาย แฮยอนเราหื่นเบาๆ อยาินหมาป่าอยู่นั่นล่ะ ล่ห์ท่าน่าเยอะนันะ ออบเรา็ามเาไม่ทันเลย อน่อไปไม่มีัวอย่าแ่บอนิสนึว่า ทัู้่ไปับพ่อ้ายานน้า แล้วลับมาเอันพรุ่นี้น้า บายบาย รารีสวัสิ์ ฝันหวานนะ่ะ
ปล.เมนท์ันเถอะทุท่านที่เารพ เบบี้ทั้หลาย ^_____^ แว่วๆมาบีเอพีำลัเรียมอัลบั้มใหม่ อยาฟัแล้วน้า บายบาย้า
น้ำมุ/ปอยปอย
ความคิดเห็น