คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 6(ต่อ)
ันทิราภร์ทำานเวลาล่วเลยไปเือบเที่ยืน อาารปวร้าวระบมเริ่มแสฤทธิ์มีอาารัวร้อนรุ่มเหมือนะเป็นไ้
“ันทำไม่ยัไม่ลับ นี้มันึมาแล้วนะ” เอวุิเอ่ยถามน้อสาววันัวเาทำานอยู่ับันมาลอทั้วัน
“วันนี้ันะพัที่นี่ะ พี่วุิ” ันทิราภร์อบเสียเนือยๆ
เอวุิมออาารอ่อนเพลียอรุ่นน้อภายในใ็แอบนึเป็นห่ว ถ้าะให้พู่อนหน้านี้ันทิราภร์็นอนพัที่ทำานเป็นปิ มันเิึ้นบ่อยๆ
“แล้วโทรบอสามีเราหรือยั” เอวุิพูเือนรุ่นน้อ
“ไม่เป็นไร วันนี้วินเา็ทำานถึเ้าเหมือนัน ันไม่อยาโทรไปรบวนเวลาทำานอเา”
“ามในะถ้าเราโอเ พี่ลับบ้าน่อนแล้วัน นอนพัเถอะ”
เอวุิเินเ้าไปับศีรษะรุ่นน้อโยไปมา านั้นัวเอ็เินไปเ็บอเรียมัวเพื่อะลับบ้าน
ันทิราภร์เอื้อมไปหยิบระปุยาแ้ไ้ึ้นมาทาน แล้ว็เินลับไปนอนพัรโฟาัวโปรเวลาทำานเหนื่อยๆ ัวเธอมัะนอนพัรนี้อยู่เป็นประำ
ส่วนทาาราหนุ่ม วินเินทาลับมาถึหัอพัไ้วาสายามอหาเ้าอห้อนี้ลับพบแ่วามเียบสนิท ิ้วเริ่มมวเ้าหาัน
“ทำไมยัไม่ลับ” าราหนุ่ม้มมอนาฬิา้อมือที่บ่บอเวลาว่าอนนนี้อีฝ่ายวระ้อลับห้อแล้วสิ แ่็ไม่ไ้ิะสนใอะไร เินรเ้าไปยัห้ออายน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้เาเหนื่อยมาทั้วันหลัาที่หยุานละรไปหลายวัน ร่าายมันล้า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียมัวะเ้านอน
าราหนุ่มหลับาลสัพั สมอ็เริ่มิ หันลับไปมอยัหมอนหนุนร้าน้าที่ไร้ร่านที่นอน้วยันเพียไม่นาน พยายาม่มาให้หลับยัไสมอมัน็อยแ่ิไปถึเ้าอห้อ
“นี่มัน็ึมา ทำไมยัไม่ลับ”สายา็เลยแ่ำเลือมอนาฬิา้าหัวเีย “หรือะโทรไปถาม” สมอที่ำลัมีวามิที่สับสน แอบห่วใยอยู่ลึๆ
เวลาผ่านไปไม่ถึสิบนาที าราหนุ่ม็ับรถสปอร์ส่วนัวมุ่รไปยที่ทำานอนที่ทำให้เาไม่สามารถ่มาให้นอนหลับไ้ล
เมื่อรถสปอร์แล่นไปอยัั้นส่วนัวที่เาเยมาส่เ้าอที่ทำาน ร่าสูให่้าวลารถรไปยัห้อทำานออีฝ่าย
ลอทาเินมีแสไฟสว่า โีที่อีฝ่ายให้ีย์าร์เาึสามารถเ้ามายัภายในัวอาาร าราหนุ่มเินไปนไปหยุรประูหน้าห้อทำานนที่ทำให้เา้อับรถมาถึที่นี่ เมื่อประูห้อเปิออ เามอรไปเห็นร่าที่นอนระสับระส่ายใบหน้าี หัวใอวินถึับระุวูบึ้นมาในทันที
“ให้ายเถอะ ัน!” วินสบถับัวเอ พยายามเรียื่อนที่นอนไม่ไ้สิ สายาไล่สำรวมอเห็นรอย้ำแร้อเท้าน่าะอัเสบ
“ัน!” วินใเรียอีฝ่าย ูท่าทาะไม่ไ้สินานแล้ว าราหนุ่มรีบ้อนัวอุ้ม วิ่รไปยัลานอรถทันที
เมื่อนำร่าอันทิราภร์นั่พิเบาะ วินไ้ปรับเยาะให้อีฝ่ายสามารถนอนไ้สบาย ่อนรีบวิ่ไปยัฝั่นับ ึ่ใ้เวลาไม่นาน ็ถึโรพยาบาลเอนที่อยู่บริเวใล้ๆ
เมื่อรถอสนิทบุรุษพยาบาล็รีบเ้ามาสอบถาม ้วยวามเป็นห่ววินไม่ไ้สนใเปลที่บุรุษพยาบาลนำมาเพื่อรับนป่วย านนี้สร้าวามใให้นที่พบเห็น าราหนุ่มอุ้มร่าอหิสาวไม่ไ้สิรไปยัห้อุเิน้วยท่าทาร้อนใ
ุหมอประำห้อุเินรีบเินเ้ามาสอบถามอาารเบื้อ้น อนไ้ น้ำเสียที่ร้อนร่นอาราหนุ่มพูเสียั
“ภรรยาผมไม่สบาย...ัวร้อน”
“ถ้าอย่านั้นุวิน เิออไปรอ้านนอ่อนนะรับ เี๋ยวผมออนุารวอาารอภรรยาอุ่อน” ุหมอพูเิาราหนุ่มให้ออไปอย่าสุภาพ
“เอ่อ...รับ” วินพยัหน้า แ่สายา็อยมอร่าออีฝ่ายไม่วาา
เวลาผ่านไปไม่นานุหมอ็เินออมา าห้อุเิน วินรียลุึ้น เินเ้าไปสอบถาม้วยใบหน้าื่นใ
“อนนี้ภรรยาอุปลอภัยแล้วนะรับ อาารป่วยเินาารบอบ้ำรบริเว้อเท้า อาะเิาที่ภรรยาอุไม่ไ้พัผ่อน ึทำให้ร่าายอ่อนเพลียนมีไ้สู หมอไ้ให้พยาบาลียา แ้ไ้ ร่วมับยานอนหลับ ภรรยาอุะไ้นอนหลับพัผ่อนเ็มที่ ุวินมีอะไระสอบถามอาารเพิ่มอีหรือเปล่ารับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ุรอสัรู่ เี๋ยวพยาบาละพาภรรยาอุึ้นไปส่ยัห้อพั้านบน หมออให้นไ้นอนพัูอาารประมาวันหรือสอวันนะรับ ถ้าไม่มีอะไร็สามารถลับบ้านไ้”
“อบุมาๆ รับ” วิน้มหน้าเป็นารอบุ่อนะเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์อัวเอ
าราหนุ่มเินามนไ้ึ้นไปยัห้อพัอผู้ป่วย เมื่อพยาบาลย้ายร่าอันทิราภร์ึ้นไปไว้บนเียนอน
“เรียบร้อยแล้วนะะ ถ้านไ้มีอาารไ้สูละเมอ ็สามารถเรียพยาบาลไ้ลอเวลานะะ” พยาบาลหันไปพูับสามีนไ้ ที่เป็นถึาราหนุ่มสุฮอ พึ่ะมี่าวแ่านไปไ้ไม่นาน
“อบุนะรับ เี๋ยวผมะูแลภรรยาอผม่อเอรับ” วินพูอย่าสุภาพ ่อนะเินรไปยัเียนป่วยที่นอนหลับสนิท เพราะฤทธิ์อยา
ความคิดเห็น