ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มนต์บทที่ 1
ิเฟล--พ่อมฝึหัวัย 17 ปี
โลเวทย์มน์
หึๆ แ่บอื่อสถานที่็รู้แล้วนะรับว่าผม้อเป็นพ่อม ใ่แล้วรับผมเป็นพ่อมแ่เป็นพ่อมฝึหันะเออ อนนี้ผมเริ่มเรียับารบ้านที่อาารย์สุเพี้ยนให้ผมมา นั้น็ือารเสหิสาวสันหนึ่ให้มาเป็นู่ในาร้อมวิาารีบหิอผม ึ่มันเป็นวิาที่ผมไม่เ้าใว่ามันถูบรรุในารศึษาโลเวทย์มน์ไ้อย่าไร ผมมอำราเรียนรหน้าอย่าหนัใ ไอ้ารเสหินะมันไม่ยาหรอำราเรียนมีาถาพร้อมวิธีารเสอย่าเสร็สับ มันิที่ผมีบหิไม่เป็นนะสิ! ผมมอำราอย่าหน้าเรียเพราะไม่รู้ะเริ่มารไหน เอาวะ เป็นไเป็นัน
เสผู้หิมา่อนแล้ว่อยิอีที ิไ้ันั้นผม็เปิำราเรียนอย่าับไว ไปยัหน้าที่บอาถาารเส
อืมม...
อที่้อเรียม หัวไเท้า 2 หัว ไ่มัร 2 ใบ ลีบอุหลาบ 2 อ เลืออผู้เส 2 หย
อืมไม่ยาแหะ อที่้อเรียมหา่ายมา ในปราสาทอผมมีรบทุอย่า ผมึรีบไปนำอที่ว่ามาใส่ลในน้ำที่้มเือในหม้อนาลา ผมท่อเวทย์มน์ามำราเวทย์
โอมมม...้วยอำนาอ้า หัวไเท้า
ไ่มัร ลีบุหลาบ และเลืออ้า..
ลบันาลให้เิหิสาวผู้ามบัเี๋ยวนี้!
ู้มมมมม...
เสียระเบิัึ้น แล้วท้อห้อ็เ็มไป้วยวันสีมพู เอ่อ..้อบอว่าสีม่วถึะถู แ่ในำราบอว่าวันมัน้อเป็นสีมพู แล้วทำไมอผมถึไ้ลายเป็นสีม่วละ! เวทย์มน์ผิพลาั้นเหรอ เป็นไปไม่ไ้นา ผมท่อามำราทุอย่าเลย
ทันในั้น ผม็เห็นเาราๆ ผมถอนหายใอย่าโล่อ แ่พอวันสีม่วาลนั้นแหละผมถึับ็อ...
ายหนุ่มรูปามที่มีผิวาว สวย ใบหน้านั้นสวยราวับผู้หิทำเอาผมแอบอิานิๆ(แล้วผมะอิามันเพื่อ?)ริมฝีปาที่สวยราวับลีบุหลาบ(แถมมันยัเปลือยทั้ัวอี่าหา) ำลัมอมาทาผมพร้อมลับลี่ยิ้มให้ผม่อนะพูว่า
“สวัสีรับเ้านาย”
ผม็อับายหนุ่มหน้าสวยเบื้อหน้า นี่ม๊านอาร๊าย๊านเนี้ยยยยยยย(วิบัิเพื่อเสีย)
ผมรีบไปว้าำรามาเปิูมันบอว่าเมื่อร่ายาถาเสร็ะมีเสียระเบิแล้วะมีวันเป็นสีมพู
ะ..แ่อผมเป็นสีม่ว บรรลัยแล้วู ันเสผู้ายออมาะไ้
“เ้านายเป็นอะไรเหรอรับ” เสียระิบวนนลุัึ้นที่้าหูผม ผมใเผลอเอาำราเล่มหนาเอะฟาไปที่้นเสียอย่าลืมัว
แ่หนุ่มหน้าสวยนั้นลับันไว้ไ้้วยมือ้าเียว
“แหมเ้านายอย่าแรนัิรับ” ไอ้หน้าสวยพูพลายื่นหน้าเ้ามาใล้ผม อนนี้หน้าผมับหน้ามันะิันแล้ววว
เอาหน้ามึออไปนะเว้ยยย ูนลุ..
ผมส่สายา่มู่มัน แู่มันไม่สำนึเลย มันยัยิ้มอยู่อย่าเิม แถมยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ะ้วย
“เอาหน้าออไป” ผมสั่
ไอ้หน้าสวยเอาหน้าออไปแล้วหันมามอผม วามริ้อบอว่ามัน้อผมมาว่า
ะ้อไปถึไหนวะ
“เ้านายะไม่ทัทายผมหน่อยเหรอรับ”
“เอ่อ หวัีันื่อิเฟล” ผมทัทายมัน
“สวัสีรับผมื่อ..เอ่อ ผมื่ออะไรเหรอ”
รรม...! นอาะเสผิาหิลายเป็นายแล้วมันยัเป็นนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอี
เป็นธรรมาเวลาเสไม่ว่าะเป็นนหรือสัว์มันะมีื่อที่ิัวมาอยู่แล้ว แ่ไอ้บ้านี่มันไม่มี
“ั้นนายื่อบรูมแล้วัน”ผมหันไปเห็นสิ่ๆหนึ่เ้า เลยิว่าื่อนี้แหละ ฮ่าๆไอ้ไม้วา
“บรูม..ลรับ ผมื่อบรูม ั้นเพื่อให้พันธะสัาสมบูร์ทุประาร ผม้ออให้เ้านายทำอะไรบาอย่า” บรูมพูพลา้าวเ้ามาหาผม
“อะ...อะไร” ผมเริ่มหายใไม่ทั่วท้อเมื่อไอ้บ้าบรูม้าวเ้ามาเรื่อยๆ แถมอนนี้หน้ามันอยู่ห่าผมแ่ืบเียว
“ูบรับ”
พูเสร็ไอ้บ้าบรูมไม่รอให้ผมเถีย มันับหน้าผมมาูบทันที ผมพยายามะหันหน้าหนี แ่มันแม่ ันเอามือมาล็อหน้าผมไว้ ผมเม้มริมฝีปาเ็มที่แ่มัน็บริมฝีปาผม นผมยอมเปิปาให้มันเอาลิ้นอมันไปหยอล้อับลิ้นอผม เล่นเอาผมถึับเลิ้ม นยอมโอนอ่อน ไม่นานไอ้บ้าไม้วา็ถอนริมฝีปาอมันออาผม่อนะพูว่า
“พันธะสัาสมบูร์”
อ้า ูบแรอผมมมม
the.
kitta
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น