คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : MY TOY [8] crying 120%แถมๆ
.
.
.
.
.
“เอ๋…”ร่างบางหลบสายตาร่างสูงทันที คนน่ารักรีบลุกขึ้นนั่งตัวเกร็งอย่างเรียบร้อยมือบางวางทับอยู่บนตักแขนทั้ง 2 ข้างตั้งตึง ใบ
หน้าหวานแดงซ้าน ริมฝีปากแดงปิดเงียบ
“หึๆ เป็นอะไรเข้าอีกละ หืม”ยุนโฮลุกขึ้นยืน พลางก้มลงต่ำทำให้ใบหน้าหวานอยู่ระดับเดียวกับร่างสูง มือหยาบลูบไล้พวงแก้ม
อิ่มซีกขวาอย่างอ่อนโยน
“ป่าวฮะ พี่ยุนโฮวันนี้แจจุงกลับก่อนนะฮะ เดี๋ยวต้องไปเรียนทำอาหารกับพี่แทยอนเพิ่ม”ร่างบางเอ่ยลา แต่ถูกร่างสูงดึงเข้ามา
โอบกอด
“รีบไปไหนเล่า อยู่กับฉันก่อนสิ”
“…”
“คนใช้มัน สำคัญกว่าฉันรึไง”ยุนโฮเอ่ยเสียงแข็งดูถูกหญิงสาวที่ร่างบางนั้นนับถือเป็นผู้พี่อย่างจงใจ หรือ อาจเพราะความโกรธ
เคืองก็ไม่อาจรู้ความคิดของร่างสูงได้เลย
“ป่าวฮะ แจจุงอยู่กับพี่ยุนโฮก็ได้”ร่างบางเอ่ยเสียงอ่อน น้ำเสียงหวานเบาหวิว
ยุนโฮเดินนำไปยังโต๊ะทำงานของเขา ร่างสูงหย่อนกายใหญ่นั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวเดิม พลางช้อนตามองร่างบางที่ยังนิ่งอยู่ที่เดิม
“มานี้สิ”ยุนโฮเอ่ยเรียก แจจุงลุกขึ้นอย่างง่ายดาย ร่างบางหยุดอยู่ครงหน้าร่างสูงใหญ่
“นั่งลงสิ”ร่างสูงตบตักเบาๆ เป็นเชิงว่ารู้ๆกันอยู่ (^ ^)
“เอ๋…ตะ แต่ แต่”ใบหน้าหวานซับสีเลือดอย่างไม่ปิดบัง คนตัวเล็กเง๊อะๆง่ะๆ จนร่างสูงจำเป็นต้องใช้กำลังฉุดร่างบางเข้ามานั่งบนตักใหญ่ของเขา ใบหน้าหล่อเหล่าเท้าค้างตรงช่วงไหล่มล แขนข้างหนึ่งหนาใช้โอบกระชับร่างบางส่วนอีกข้างหนึ่งจับปากกาหมึกซึมด้ามโตเอาไว้แน่น
ร่างบางนั่งเกร็งอยู่นาน แต่เมื่อเวลาผ่านไปตัวเขาก็เริ่มล้า ศีรษะกลมๆพิงอกร่างสูงเป็นที่พักพิง นัยน์ตากลมโตจ้องมองไปยังเอกสารหลากหลายบริษัทที่วางกองอยู่จนเป็นเนินขนาดย่อมๆก็ว่าได้
“พี่ยุนโฮฮะ…”ร่างบางเอ่ยเรียก
“หือ”ร่างสูงครางรับ ในขณะที่มือใหญ่ก็ยังจับปากกาเซ็นลายมือขะยุกขะยิกอยู่เรื่อยๆ
\
“ไม่เหนื่อยบ้างหรอฮะ”แจจุงเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อยิ้มรับแค่เพียงเซี่ยววินาที ก่อนที่จะทำงานต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจคำถามที่
กำลังรอคำตอบอยู่
“…”
.
.
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้วฮะ!!”ร่างบางเอ่ยเสียงใส ทักทายเหล่าเมทสาวทุกคนในบ้าน ที่ยิ้มรับตอบเจ้านายตัวน้อยอย่างพองาม ร่างบางรีบตรง\
เข้าไปในห้องครัวในทันที ร่างสูงที่พึ่งตามเขามาเมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นไปทำหน้าที่นักเรียนที่ดีเรียบร้อยแล้ว จึงปลีกตัวขึ้นมาข้าง
บนเพื่อชำระร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวัน
ซ่า…
เสียงสายน้ำกระทบร่างกายเปลือยเปล่าสมชายดังขึ้นเป็นละลอกๆ
ครีมอาบน้ำราคาแพงถูกชโลมทั่วร่างกายสีแทนสวย
“พี่ยุนโฮฮะ วันนี้แจจุงขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะฮะ…อ่าว อาบน้ำอยู่หรอ งั้นค่อยคุยกันข้างล่างนะฮะ”
“เดี๋ยว!!!”เสียงใหญ่ตะโกนออกมาจากข้างในห้องน้ำ จนร่างบางต้งหยุดกึ้กอยู่หน้าห้องน้ำ
“ฮะ”
“ห้องน้ำเป็นอะไรหรอ”
“เสียฮะ น้ำอุ่นมันไม่เดินอ่า แจจุงอาบน้ำเย็นไม่ได้เดี๋ยวเป็นไข้ เลยมาขออาบน้ำที่ห้องพี่ยุน”ร่างบางกอดผ้าขนหนูพร้อมชุดนอน
ที่ขนมาแน่น
“งั้นหรอ…”
.
.
.
.
.
.
“อาบด้วยกันเลยสิ”
พรึบ………………………………..!!!!
“อ๊ะ…..”
ปัง………………………………………………………..!!!
.
.
.
.
ร่างบางยืนก้มหน้านิ่งอยากจะเงยจะตายอยู่แล้วเพราะเหมื่อยคอ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะร่างสูงตรงหน้านั้นเปลื่อยเปล่าไม่มีอะไรติดตัวเลยแม้แต่ผ้าซักผื่น คิมแจ อยากร้องไห้
“งื๊อ พี่ยุนโฮลากแจเข้ามาทำไมฮะ”ร่างบางกอดผ้าผืนหนาไว้แน่น ใบหน้าหวานซุกลงแนบผ้าสีนวล
“หึ ก็อาบน้ำด้วยกันไง เห็นกันมาเยอะแล้วหนิ จะกลัวอะไร”ร่างสูงเอ่ย ลมหายใจลู่แนบกันเรือนผมสวย สัมผัสแนบชิดแบบนี้ ซึ่งทำให้ร่างบางได้รู้ว่า ร่างสูงนั้นอยู่ใกล้ขนาดไหน
“พี่ถอดให้นะ”แจจุงหลับตาปี่ ใบหน้าหวานพยักเบาๆ แต่นัยน์ตาพร้อมใบหน้านั้นก็ยังไม่หลุดจากการซุกผ้าขนหนู
มือหนาดึงผ้าขนหนูที่ร่างบางนั้นเกาะกุมอยู่ออกไปให้พ้นทาง ร่างบางเงยใบหน้าขึ้น นัยน์ตาหวานลืมขึ้น สิ่งที่พบเจอเลยั้นก็คือ…ใบหน้าที่ทำให้เขาหลงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ใบหน้าที่แสนสมบูรณ์แบบ นัยน์ตารีเล็กแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย และ เสน่ห์ ที่มีมากมาย ที่ทุกคนที่เขาเจอนั้นไม่มี
“ว่าไง”
“อื้อ”ร่างบางเอ่ยครางในลำคอมือใหญ่เริ่มจากการปลดส่วนล่างของร่างบางนั้นกองลงไปอยู่กับพื้นเนียนลื้น พลางช้อนตัวร่างบางขึ้นแนบอก เดินลงไปในอ่าวน้ำวนที่รอทั้งคู่อยู่ก่อนแล้ว
ร่างสูงโอบอุ้มเรือนร่างยั่วยวนขึ้นนั่งแนบอก เสื้อเชิ้ตสีอ่อนตัวบาง เมื่อโดนน้ำก็ได้เรื่อง เสื้อตัวบางขาวผ่องลู่แนบเนื้อเนียน ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ทวีคูณมากกว่าการให้ร่างบางนี้เปลือยทั้งตัว…แบบนี้หน่ะ ได้อารมณ์กว่าเยอะ
“เปียกหมดแล้วอ่ะพี่ยุนโฮ”ร่างบางเอ่ยเบาๆ ก่อนที่จะรอบมองตนเองน้อยๆ ใบหน้าหวานแดงซับสีเลือดขึ้นอย่างรู้สาเหตุ เรียวขาสวยยกขึ้นนั่งท่ากอดเข่า
ร่างสูงที่รอบมองอยู่ก็อดที่จะขำกับการกระทำเพื่อปกป้องตนเองนั้นไม่ได้ มือหยาบทาบวางบนไหล่เล็กเลือนลงต่ำ ร่างสูงไล่สะกิดกระดุมเล็กน้อย มันก็หลุดได้อย่างง่ายดาย….
ใบห้าหวานก้มลงต่ำ พลางค่อยๆ แหงนมองใบหน้าคมที่ซุกอยู่ตรงซอกคอเขา…
“พี่ยุนโฮ…………”ร่างบางเรียกเสียงเบา
.
.
.
.
.
.
.
“อาบน้ำกันนะครับ”ร่างสูงกระซิบข้างกกหูบาง มือหยาบจับเสื้อเชิ้ตตัวสวยโยนไปไกลๆตัว ก่อนที่จะโอบร่างบางเข้ามาประชิด เพราะรู้สึกว่าเรือนร่างสวยในตอนนี้ชัก ห่างไกลกับเขาเหลือเกิน
“ฮะ”ร่างบางเอ่ยเบาๆ ภายในใจนึกคิดเรื่องราวต่างๆที่เข้าผ่านมาในชีวิตของตน เมื่อได้มาอยู่ในบ้านหลังนี้
สายน้ำพร้อมฟองสบู่อ่อนๆ ไหลวนไปรอบอ่าง มือหยาบค่อยๆลูบไล้ทำความสะอาดผิวขาวที่ยังคงมีร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเขาอย่างปะปลาย นั้นอย่างอ่อนโยน
“แจจุง….”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดเขานั้นนิ่งไป
“ฮะ..”
“ทำไมเงียบไปละ หืม”ยุนโฮกดจูบหนักบนเรือนผมหอมพร้อมกับสูดดมกลิ่นอ่อนๆไปพร้อมๆกัน
“แจจุงนั่งคิดอะเรื่อยเปื่อยหน่ะฮะ…ไม่มีอะไรหรอก”
แจจุงหันหน้าเข้ามาทางยุนโฮพลางจัดท่าทางให้ตนเองนั่งหันหน้าเข้าหา ร่างสูงจึงต้องหยุดมือของตนและเฝ้ามองร่างบางคนสวยนี้ว่าจะทำอะไรต่อไป
“เอ่อ พี่ยุนโฮถูตัวให้แจจุงแล้ว เดี๋ยวแจจุงช่วยนะฮะ”ร่างสูงยิ้มน้อยๆในคำพูดที่แสนน่ารักแล้วจึงนั่งนิ่งๆให้ร่างบางทำตามใจชอบ
มือบางจับฟองน้ำสีครีมแน่น ก่อนที่จะค่อยๆกดก้อนกลมๆนุ่มนิ่มนั้นลงไปบนอกแกร่งของร่างสูงเบาๆถูวนไปวนมา ไล่ไปเรื่อยๆตามแต่ตนเองนั้นจะนึกคิดว่าจะไล่ก้อนนุ่มนิ้มนั้นไปตามส่วนไหนของร่างกายร่างสูงบ้าง
“พี่ยุนโฮหันหลังสิฮะ…เดี๋ยวแจจุงจะช่วยถูหลัง”ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย
ก้อนนุ่มนิ่มกลมๆของฟองน้ำสีครีมยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม จนร่างสูงรู้สึกสบายมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นัยน์ตาคมกริบหลับพริ้มลง
ยุนโฮนั้นต้องยอมรับเลยว่า ตนเองนั้นไม่เคยใช้ให้ใครมาคอย ปรนนิบัติขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นคู่นอนคนไหนก็ตามของเขา และ แจจุงงั้นก็เป็นคนแรกที่ได้ลงอ่างพร้อมเขาอีกด้วย เพราะเขาชอบใช้เวลาเงียบๆส่วนตัวคนเดียว เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องน้ำ
“เสร็จและฮะ”แจจุงเอ่ยยิ้มหวาน
“อื้ม”
“งั้นเราก็ควรที่จะ…อ๊ะ”เมื่อร่างบางทำท่าที่จะลุกขึ้นนั้น ร่างสูงก็ฉุดร่างบอบบางนั้นในนั่งลงอีกครั้ง แถมด้วยการกดจูบ แต่นี้ไม่ใช่จูบแบบต้องการที่จะครอบครองเรือนร่าง มันอ่อนโยน นุ่มนวล กว่ามาก แจจุงตอบรักสัมผัสนั้นอย่างยกยิ้มดีใจอยู่ภายใน
“แฮกๆ…”แจจุงยกมือเช็ดน้ำใสๆที่ไหลเยิ้มออกมาทางมุมปากน้อยๆ
“หึๆ…แทนคำขอบคุณ”ร่างสูงกระซิบข้างหู แกล้งให้คนสวยหน้าแดงเล่น
“เอ่อ ฮะ”แจจุงยิ้มอ่อน ใบหน้าหวานก็ยังคงซับสีเลือดอยู่
“ลุกกันเถอะ”ร่างสูงเอ่ยทำท่าที่จะลุกขึ้น ซึ่งร่างบางก็เห็นด้วยแต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้นยืนซักทีจนร่างสูงนึกแปลกใจที่ทำไมคนสวยถึงยังนั่งแช่อยู่ ณ ที่เดิม ไม่ยอมลุกซักที
“ทำไมไม่ลุกหล่ะ หืม”ร่างสูงเอ่ยถาม
“กะ ก็..พี่ยุนโฮ ก็ส่งผ้าขนหนูมาให้แจสิฮะ”ร่างบางบ่นอุ๊บอิ๊บ แก้มใสพองลมขึ้นอย่างน่ารัก
“หึ….”
“อ๊า……………..”ร่างบางรีบคล้องคอยุนโฮอย่างรวดเร็ว เพราะตนเองยังไม่อยากลงไปนอนแน่นิ่งหัวฟาดพื้น อึ๋ย ศพไม่สวยๆ…
“อุ้มดีๆสิ พี่ยุนโฮ…หว่า อย่าทำแจตกนะ เง๊ยๆ พี่ยุนระวังลื่นๆ”
“เงียบหน่า…!!!”ร่างสูงเอ่ยกดเสียงดุ ซึ่งซุ้มเสียงนั้นก็ทำน่าที่ได้อย่างดีเยี่ยม ไอตัวเล็กในอ้อมอก หุบปากเงียบกริ๊บทันทีทันใด
.
.
.
.
.
“อะ”ร่างสูงโยนชุดนอนของร่างบางใส่คลุมหัวร่างบางไปเต็มๆ คนตัวโตที่ยืนหันหลังอยู่จึงไม่เห็นร่างบางคนสวยยืนทำหน้าล้อเลียนอยู่ข้างหลัง และ พอหันมาก็เห็นแต่เพียงคนสวยที่ยืนยิ้มหวาน นำผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ
“วันนี้เธอจะนอนที่ไหน”ยุนโฮถาม พลางเดินเข้ามานั่งบนเตียงที่มีแจจุง ยืนอยู่ใกล้ๆ พลางกวักมือคนตัวเล็กให้มานั่งใกล้เขานิ่งๆ พลางแย่งผ้าขนหนูในมือคนสวยมาไว้ที่ตนแทน
“ก็ นอนห้องแจจุงสิ”ร่างบางเอ่ยตาแป๋ว ในขณะที่ยุนโฮนั้นเช็ดกลุ่มผมสีทอง (ทรงผมคาเรคเตอร์ด้านหน้าบนความค่ะ) นั้นอย่างบรรจง ตั้งแต่โคนจรสปลาย
“อืม”
“…”ร่างบางนั่งแกว่งเท้าไปเรื่อยๆอย่างไม่มีอะไรทำ
“แล้วพรุ่งนี้ไปโรงเรียนกี่โมง”ร่างสูงถาม ซึ่งแจจุงก็ลืมนึกไปเลยว่าตนเองนั้นต้องไปโรงเรียนพรุ่งนี้
“อ๋อ ถึงโรงเรียน 9 โมงฮะ”
“อืม งั้นก็ไปกับฉันละกันนะพรุ่งนี้”ร่างบางพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ ใบหน้าสวยนั้นระบายยิ้ม
….เริ่มต้นของอาทิตย์เขาก็ได้ไปโงเรียนพร้อมคนที่รักแล้ว….
….คงจะเริ่มต้นวันแรกของสัปดาห์ได้ดีนะ….
“ยิ้มอะไรหน่ะ”ยุนโฮเอ่ยถาม สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาก็คือการกระทำน่ารักๆของไอ้ตัวเล็ก
หมับ..
“ก็ได้ไปโรงเรียนพร้อมๆกับพี่ยุนโฮไงฮะ”ร่างบางกอดร่างสูงหลวมๆ โดยมีผ้าขนหนูวางแหมะอยู่บนศีรษะกลมๆ
“…………………….งั้นหรอ”
.
.
.
.
.
“พี่ยุนโฮ๊…”ร่างบางเกาะแหมบอยู่บนไหล่ร่างสูง ที่นั่งทำงานอยู่ในห้องนอน คางสวยตั้งอยู่บนไหล่แข็งแรงของร่างสูง แขนขาวยกขึ้นกอดคอร่างสูง
ยุนโฮหันมามองเล็กน้อย และก็ได้เห็นใบหน้าสวยยิ้มหวานอยู่แค่คืบ
“ไง…”
“พี่ยุนโฮทำอะไรอยู่หรอฮะ………………..งานอีกแล้วหรอ”
ร่างบางชายตามองงานต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นในหน้าจอหรือเหล่ากระดาษสีขาวที่มีตัวอักษรพร้อมตัวเลขเต๋มไปหมด จนร่างบางเห็นแล้วมึนแทนกับตัวเลขมากมายหลายสิบหลัก ที่สงสัยร่างสูงจะคงคำนวณรายรับรายจ่ายของบริษัทเป็นแน่
“อืม งานที่ฉันต้องรวบรวมมันมาทั้งปี เพื่อที่จะประชุมพรุ่งนี้หน่ะ”ร่างสูงร่ายยาว พลางหันไปพิมพ์ต๊อกแต๊กๆต่อ
“งั้นเดี๋ยวแจจุงมานะ”ร่างบางปล่อยตัวจากเขาออก พลางรีบวิ่งแจ๊นลงไปข้างล้าง
.
.
.
.
แก๊ก…
เสียงแก้วนมอ่นๆ ถูกวางลงตรงหน้าร่างสูง มือบางจับกุมไว้ด้านหลัง ลำคอสวยเอียงเล็กน้อย ใบหน้าหวานยิ้มหลับตาพริ้ม ท่าทางน่ารักแบบนั้นแทบทำให้ร่างสูงอย่างคว้าทั้งร่างเข้ามาจับกุมซะให้อยู่หมัด
“แจจุงอุส่าไปอุ่นมาให้พี่ยุนโฮเลยนะฮะ”ร่างบางยิ้มหวาน พลางเลื่อนแก้วทรงอ้วนให้ใกล้ร่างสูงเข้าไปอีก เผื่อร่างสูงจะได้กลิ่นใจของเขาที่ใส่ไปมั่ง (แจจุงเสียวฮะ^ ^)
“อืม”ร่างสูงตบเบาๆ พลางยกขึ้นมาดื่มทันที แต่ตาก็ยังคงจ้องจอบางโดยไม่ทันสังเกตว่านมในถ้วยนั้นร้อนขนาดไหน
“ถุย…แคกๆ”ร่างสูงสำรักออกมาอย่างแรง จนงานในแผ่นกระดาษบางต่างๆ เลอะเปรอะเปื้อนไปหมด
“อ๊ะ พี่ยุนโฮ”ร่างบางรีบเข้าไปจับแก้วจากมือของร่างสูงออก แล้วช่วยตบหลังร่างสูงเบาๆ ให้หายสำลัก
“คิมแจจุง!!!!!!!!!!!!!!”ร่างสูงตะคอกอย่างแรง จนร่างบางที่กำลังช่วยร่างสูงตกใจสุดขีด โดยนำมือมาประกบปิดบนริมฝีปากบางที่ปิดเงียบทันที
ร่างบางยืนตัวสั่นเพราะความกลัวและไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมนะ เขาพึ่งมีความสุขอยู่เพียงครู่นี้แท้ๆ แต่ทำไมนะ พระเจ้าช่างใจร้ายกับแจจุงเหลือเกิน…
“เธอทำอะไรของเธอหน่ะ นมร้อนขนาดนี้เอามาให้ฉันได้ยังไง มีความคิดซะบ้างสิ ห๊า รู้เรื่องซะมั้ง ดูสิงานที่ฉันอุส่าทำมันทั้งปี ที่ต้องนำไปที่ประชุมพรุ่งนี้ ไม่ต้องนอนกันแล้ว แมร่ง…”ยุนโฮปัดงานที่เปือกเลอะทั้งหมด โดนตัวร่างบางอย่างแรง ใบงานที่เลอะไปด้วยนมร้อนโดนตัวแจจุงเต็มไปหมดเพราะการกระทำของยุนโฮ แผ่นกระดาษบางเฉียบกรีดเข้าเนื้อบางอย่างไม่ได้ตั้งใจ…
“โอ๊ย…”ร่างบางเอ่ยเบาๆ ไม่อยากให้ร่างสูงรู้ว่าเขาอ่อนแอขนาดไหน
อ่อนแอ…คำนี้สินะ ต้องติดตัวแจจุงไปจนตาย
แต่ร่างสูงก็ยังคงไม่รู้ว่า ผิวเนื้อขาวใสช่วงแขนเรียว(แจจ๋าใส่เสท้อไม่มีแขนอ่า)ถูกบาดเป็นบางยาว โลหิตสีแดงไหลซิบๆ…
“ ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ เธอทำให้คนอื่นเขาหนักใจนะ ว่าแล้ว…หึ ทำไมพ่อเธอถึงทิ้งมาให้เธออยู่กับฉัน”ร่างสูงเอ่ย อย่างเจ็บแสบ
ด้วยเสียงตะคอก แต่เมื่อจะเอ่ยจบกับเค้นเสียงต่ำเสียจนน่าตกใจ
หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ น้อยใจ ไม่เข้าใจ เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย
ทำไมนะ เขาก็แค่อยากให้พี่ยุนโฮทานนมอุ่นๆเร็วๆ ก็เลยอุ่นนานเกินไปหน่อย แต่ทำไมพี่ยุนโฮถึงต้องว่าแจจุงแรงขนาดนี้ด้วย พ่อแจจุงไม่ต้องการแจจุงงั้นหรอ ฮึก…
“ขอโทษฮะ”ร่างบางเอ่ยทั้งน้ำตา ใบห้าหวานเงยขึ้นสบตาคม ร่างสูงตกใจเล็กน้อย ย้ำ ว่าเล็กน้อยเท่านั้น ความโกรธนั้นมันมีมากกว่าความสงสารเป็นเท่าตัว
“ออกไป….ออกไป๊!!!!”ร่างสูงตะโกนไล่ร่างบางเสียงดัง
ไม่อยากเห็นน้ำตาที่น่าสมเพศ…
ร้องอยู่ได้…
ความอ่อนแอที่เธอมีมันทำให้ฉัน…
รู้สึกอยากพลักไสความอ่อนแอออกจากตัวนายไปให้หมด….
เลิกอ่อนแอซักที…..คิม แจจุง
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงประตูถูกปิดลงเบาหวิวราวเสียงกระซิบ …
ร่างทั้งร่างไหลฟุบลงไปตามความสูงของประตูทรงสวย แจจุงนั่งชันเข่า ใบหน้าหวาที่เปราะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตามากมายที่ตน
เองนั้นไม่ยอมเช็ดออกปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างนั้น เผื่อว่าความอ่อนแอนั้นจะไหลออกมาเหมือนน้ำตาของเขา…
ใบหน้าหวานเอียงซบกับประตูบานสวยที่ฝั่งตรงข้ามก็คือห้องนอนของคนที่เขารัก…
“พี่ยุนโฮใจร้าย”
“ใจร้ายที่สุดเลย ฮึก”
ร่างบางสะอื้นหนัก มือบางยกขึ้นกอดตัวเองน้อยๆ นัยน์ตาโตหลับฝัน นึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นของยุนโฮที่กำลังโอบรัดร่างกายเขา…
.
.
.
.
.
“พี่ยุนโฮ…แจจุงรัก พี่ยุนโฮ ฮือ…”
ในกลางดึกร่างสูงที่กำลังเคร่งเครียดกับการปั้นงานทั้งหมดใหม่ ที่กำลังจะเสร็จในไม่ช้าก็เร็ว มือหยาบยกขึ้นถอดแว่นกรอบดำทรง
สวยของตนเองออก มือหนายกขึ้นนวดเบาๆตรงขมับ
นัยน์ตาคมหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะ…
3.45……
ดึกมากขนาดนี้เลยหรือ…ยุนโฮเอ่ยคิด
‘แจจุง’
1 ความคิดไล่เวียนวนเข้ามาในสมอง……
“ไปดูหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกนะ”ยุนโฮพูดกับตนเอง
ไวเท่าความคิดขายาวก็พาตัวเองไปถึงหน้าประตูห้องที่ติดถึงกัน…..
มือหยาบจับลูกปิดพลางหมุนมันเบาๆ เมื่อเปิดออกเขาก็พบก้อนกลมๆอยู่แทบเท้าเขา…
“คิม แจจุง”ร่างสูงเอ่ยเบาๆ จับร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่ริมประตู ดีนะที่ประตูใบนี้ต้องดึงออก ไม่ใช่ผลักเข้าไม่งั้นร่างบางได้หัวฝาด
กับพื้นเป็นแน่
“อื้อ..ฮึก”เสียงหวานดังเข้ากระทบโสดประสาท
“แจจุง”เสียงสะอื้นเบาๆ ทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า ร่างบางนั้นร้องไห้จนอ่อนแรง ถึงงหลับไป….
มือหยาบจับช้อนร่างบางอย่างเบามือที่สุด ขึ้นแนบอก ร่างบางที่ชินกับสัมผัสอบอุ่นจึงแอนหันเข้าหาอกแกร่งน้อยๆ
ยุนโฮจับร่างบางวางลงอย่างเบามือที่สุด พลางจัดผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนลุกขึ้นยืนดูผลงานซักพักก่อนที่จะเดินออกไป แต่เมื่อ
ถึงหน้าประตู ใบหน้าคมก็หันหลับมามอง ร่างบางนิ่ง
….ตื่นมาฉันต้องได้อาหารเช้าจากเธอ ยัยอ่อนแอ….
ร่างสูงสอดแทรกตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับร่างบาง ก่อนที่จะรวบร่างบางทั้งร่างเข้ามาในอ้อมกอดอุ่น
“พี่ยุน..โฮ”แจจุงเพ้อออกมา ใบหน้าเนียนชิดเข้าหาใบหน้าคมของร่างสูงอย่างไม่รู้อิโนอิเหน่ ริมฝีปากหนากดจูบลงบนหน้าฝาก
ใส
“ตื่นมาอย่าลืมอาหารเช้าละ คิมแจจุง ฉันอุส่าห่วงเธอ นอนกอดเธอทั้งคืน รู้ไหม”
.
.
.
.
.
แถมจร๊า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นดีๆนะคร๊า
พีโอร๊ากกกกกกกกกกกกกกกทุกคนเลยอิๆ
ไปก่อนนะคร๊า
แล้วค่อยเจอกันใหม่น๊า
เม้น+โหวด จุ๊บบๆ
ps อย่าพึ่งมองยุนแบบนั้นน่า อิตาหมีมันยังมีแง้ดีจ๊า อิๆ ติดตามตอนต่อไปได้คร่ะ ^ ^
ความคิดเห็น