[YAOI>--TVXQ] - MY TOY -

ลำดับตอนที่ #7 : MY TOY [7] my eyes

P7

“พี่ก็รัก…..ร่างกายของนายแจจุง” ริมฝีปากหนากดจูบลงบนหัวไหล่มลเบาๆ แขนหนาโอบเรือนร่างเปลือยเปล่าเข้ามาประชิดตัวแนบชิด ริมเรียวกดไล่ลงไปตามแผ่นอกบางที่มีรอยแดงเป็นทางยาว

 .
.
.
.
.
.
.
(ctrl+A)

“อื้อ….”เสียงครางหวานหูลอยรับเข้าโสดประสาท แจจุงลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบกับใบหน้าหล่อในระยะประชิด จนอดที่จะหน้าแดงไม่ได้ จึงเอียงใบหน้าหลบ ด้วยการกระทำน่ารักๆ จึงได้รอยจูบเพิ่มขึ้นไปอีกรอย

“จ๊วฟ…”เสียงกดจูบบนหน้าอกขาวเนียนที่แอ่นรับสัมผัสอย่างไม่ประสีประสา

“โอ๊ย…”ยุนโฮจับขาขาวแยกออกอีกครั้ง พลางยกบั้นท้ายงอนงามให้สูงขึ้น ปรากฏให้เห็นช่องทางสีสวยที่ฉีกขาดพร้อมร่องรอยเลือดแห้งที่เกาะกายให้เห็นอยู่ประปราย 

“พี่ยุนโฮจะทำ…อีกหรอ”แจจุงเอ่ยถามออกมาอย่างตรงๆ จนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะมอบรสสูบยามเช้าให้เป็นของว่างยามเช้า ก่อนอาหารที่จะยามมาทีหลัง

“อยากให้ทำรึไง…”ศีรษะกลมๆส่ายหัวเบาๆ

“ไม่เอาอ่ะ แจจุงเจ็บไปหมดแล้ว”แจจุงเอ่ยเสียงหวานแกมออดอ้อน

“อืม…จะทายาให้”หลอดยาสีขาวถูกหยิบขึ้นมาจากโต๊ะข้างเตียง ยุนโฮบีบยาสีใสลงนิ้วเรียงยาว ก่อนที่จะค่อยๆป้ายไปตรงปากทางของช่องสีสด แจจุงสะดุ้งนิดๆ ก่อนที่จะส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ เมื่อร่างสูงบรรจงสอดนิ้วที่เต็มไปด้วยเจลอ่อนๆเข้ามาภายใน เจลยาเย็นชืดสีใส เมื่อกระทบกับผนังของช่องทางก็ทำให้ร่างบางนั้นรู้สึกแปลกๆ จึงส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่ปิดบังเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างสูงคนนี้…ชอง ยุนโฮ

“อ๊ะ อ๊า…อือ”เจลยานั้นได้หมดลงแล้ว แต่นิ้วยาวนั้นก็ยังไม่หยุดที่จะซอกซอนความหอมหวานจากคนๆนี้ แถมยังเพิ่มไอเทมความสามารถที่จะขยายช่องทางบอบช้ำนั้นอีก เป็น 3 และ 4 นิ้ว

“อ่า…”แจจุงครางเสียงต่ำเมื่อการทายานั้นได้จบลง ยุนโฮได้สั่งให้อย่าพึ่งเอาขาลง แจจุงก็ทำตามอย่างว่าง่าย ขาขาวยังคงอ้ากว้างรับลมยามเช้า ก็ในเมื่อคราบเลือดแห้งเกรอะนั้นยังไม่หมดไป 

ยุนโฮเดินหายเข้าไปในห้องน้ำผ่านไปไม่กี่นาที ร่างสูงก็กลับมาพร้อมกลับกะละมังใส่น้ำอุ่น และ ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตา 1 

ผืน

“พี่ยุนโฮฮะ แจจุงเช็ดเองก็ได้ พี่ไปอาบน้ำเถอะฮะ”ยุนโฮพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่พูดอะไรเพราะนี้มันก็สายมากแล้ว แถมเขายัง

ต้องไปทำงานอีก จึงวางกะละมัง พร้อมผ้า ลงบนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำที่ตนเองพึ่งเดินจากมา

แจจุงก้มลงมองแผลด้านล่างอย่างชั่งใจ แขนขาวหยิบผ้าขนหูที่เปียกน้ำหมาดๆ ขึ้นมาซับเบาๆที่ระหว่างขา การกระทำนั้นผ่านไป

อย่างเชื่องช้า แต่สะอาดและละเอียด เมื่อทำความสะอาดเสร็จ แจจุงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่นำมาออกจากตู้ กางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ต

นอนตัวยาวถูกหยิบยกขึ้นมาใส่

“พี่ยุนโฮฮะ แจจุงลงไปข้างล่างนะ”ร่างบางตะโกนบอกคนในห้องน้ำ ก่อนที่จะเดินลงมาข้างล่างท้ามกลางสายตาของเหล่าสาใช้

อย่างระวังที่สุด เพราะเมื่อก้าวขาแต่ละก้าว อาการเจ็บระบมก็จะแล่นเข้าสู่ช่วงท้ายของตนเองอยู่เรื่อยๆ จนไม่ไหว แจจุงจึงล้มพับ

ลงไปบนพื้นบันได แต่ก็มีมือหนึ่งเข้ามารับไว้ทัน

“ระวังหน่อยสิ ดีนะที่ฉันชั่งใจออกมาดูว่าเธอจะเป็นอะไร..และมันก็จริงอย่างที่ฉันคิด”ร่างสูงในสภาพเสท้อคลุมอาบน้ำตัวเดียว

กำลังโอบกระชับร่างบางไม่ให้ลงไปกองอยู่บนพื้นเบื้องล่าง

“ขะ ขอบคุณฮะ”เสียงหวานเอ่ยเบาหวิว พร้อมด้วยอาการหน้าแดงจัด ที่รู้สึกว่าเดียวนี้จะเป็นบ่อยซะเหลือเกิน

ยุนโฮสั่งให้คนรับใช้ของตนเข้ามาพยุงร่างบางลงไปนั่งรอข้างล่าง

.

.

.

“เออ โทดนะฮะ ห้องครัวไปทางไหนหรอฮะ”ร่างเล็กเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังจัดประดับประดาโต๊ะทานอาหารที่จัดทำทุกอย่าง 

อย่างบรรจง

“ทางซ้ายค่ะ คุณหนูเดินตรงไปเลยก็จะเจอเองค่ะ..อ่อ แทยอนเธอช่วยพาคุณหนูไปห้องครัวทีสิ”หญิงสาวเอ่ยเรียกใช้ สาวใช้อีก

คนที่กำลังเดินเข้ามา

“เออ แล้วคุณหนูจะไปที่นั้นทำไมละค่ะ ที่นั้นไม่เหมาะกับคุณหนูนะ”แทยอยเอ่นถามแจจุงระหว่างทาง

“ทำอาหารฮะ…แจจุงชอบทำให้คุณพ่อทานบ่อยๆ แจจุงอยากทำให้พี่ยุนโฮทานบ้าง”ร่างบางยิ้มหวาน หลงลืมความเจ็บปวดทาง

กายไปหมดจด แทนทีด้วยความสุขทางใจที่มากล้นกว่าสิ่งใดๆ

“ค่ะ”หญิงสาวได้แต่ยิ้มตอบรับ แทยอนรอบมองใบหน้าหวานนั้นอย่างหลงใหล ในความสวย น่ารักและใสซื่อ น่าทะนุถนอม

ของคุณหนูคนใหม่ของบ้าน

.

.

.

.

“ขอบคุณฮะ พี่แทยอน”ร่างบางเอ่ยบอกสาวใช้หน้าหวานอย่างนึกขอบคุณ

“เออ ทุกๆคนฮะ ออกไปทำงานอย่างอื่นเถอะฮะ เดี๋ยวทางนี้แจจุงจัดการเองฮะ”ร่างบางเอ่ยบอกอย่างเก้ๆกังๆ กลัวว่าจะถูกเหล่าสาวใช้คนงานดุเอา แต่ผิดคาด เหล่าสาวใช้กลับยิ้มรับ และค่อยๆนอบน้อมออกไป

“เฮ้อ…นึกว่าจะยากซะอีกกลับการอยู่บ้านหลังนี้ เอาละ…เดี๋ยวแจจุงจะโชว์ฝีมือการทำอาหารเอง!!!”

.
.
.
.
.
.

“แทยอน แจจุงไปไหน”ร่างสูงที่ลงมาเมื่อไม่เจอแจจุงที่ห้องรับประทานอาหาร ก็เลยถามเมทสาวที่กำลังเดินกลับมาจาก ทางไป

ห้องครัว

“อ๋อ คุณหนูอยู่ห้องครัวค่ะ”แทยอนเอ่ยบอกผู้เป็นเจ้านาย

“ไปทำไม…ห้องครัว”ร่างสูงเลิกคิ้วสูง แต่ก่อนที่จะได้รับฟังคำพูดของแทยอน ร่างสูงก็เดินดุ่มๆ เข้าไปทางห้องครัว

.

.

.

.

.

“ซุปกิมจิ…อืม ขาดอะไรอีกนะ อ้อ เกลือ”ร่างบางหันเข้าหาตู้เครื่องครัวกระจกใสขนาดใหญ่ พลางเอื้มมือหยิบ แต่เอื้อมทั่วไหนก็

เอื้อมไม่ถึงซักที

“เกิดมาอาพับจังนะ…”อยู่ๆก็มีร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาเอื้อมมือหยิบตัดหน้าเขาไป โดยค้อมตัวเขาไว้จึงทำให้ตอนนี้เขาเหมือนกับอยู่

ภายใต้อ้อมกอดของร่างสูงยังไงอย่างนั้น

“อะไรเล๊า…ก็แจจุงแค่ตัวเล็กอะ ไม่ได้เตี้ยซะหน่อยนะ”ร่างบางหันหน้าเข้าหาร่างสูง มือเล็กทุบอกแกร่งดังปรั๊ก

 
ctrl+a

“โอ๊ย..มือหนัก”ร่างสูงรวบมือร่างบางเข้ามา พลางดันตัวคนสวยขึ้นนั่งบนเค้าเตอร์ใกล้ๆ ใบหน้าหล่อซุกหน้าลงใต้เรือนผมหอมกลุ่น

“ไม่เอา…อะ พี่ยุน”มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกของร่างสูงออก แต่ถึงจะแกะจะแงะยังไง มันก็ไม่ยอมหลุด จึงต้องปล่อยเลยตามเลย (รู้นะว่าที่จริงก็ต้องการอ่า แจจู๊ง หึๆ)

“ไม่คิดที่จะเอามือฉันออกอีกแล้วรึไง”ริมฝีปากหนากดจูบลึกตรงช่วงคอที่เคยขาวผ่อง ที่ตอนนี้มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ โดยที่ผู้สร้างนั้น ก็พยายามสร้างเพิ่มให้มันแดงจัด เป็นรอยช้ำขึ้นไปอีก

“ก็ยังไง พี่ยุนโฮก็ไม่ปล่อยแจจุงไปอยู่แล้วหนิ”ร่างบางช้อนมองร่างสูง นัยน์ตากลมเอียงอายหลบสายตา แต่ก็ยังมิวายถูกมือหนาช้อนคางให้กลับมาจดจ้องกันอีกครั้ง

“ถ้างั้น…แสดงว่าสมยอม”ริมฝีปากหนาประกบจูบทันที รสจูบหวานที่แสนเร้าร้อนเมื่อคืน ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากหนาของตน จึงอยากที่จะลิ้มรสมันอีกครั้งให้หน่ำใจ

“หอมหวาน…เหมือนเดิมนะ”แจจุงแทบละลายไปกับรสจูบ นัยน์ตาหวานเยิ้มหรี่ลงอย่างเหนื่อยอ่อนกับรสจูบนานนับ 2 นาที

ใบหน้าหวานซบลงกับอกหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชาย มือเล็กลูบไล้มันด้วยความหลงใหล

“แจจุงรักพี่ยุนโฮจังเลยฮะ…”

“อืม”ยุนโฮไม่เอ่ยตอบ ได้แต่ อืมให้ลำคอ มือหยาบล้วงลึกเข้าไปในสาบเสื้อตัวบาง ลูบไล้เอวค้อดกิ่ว นิ้วมือหยาบลูบไล้ไปตามช่วงสันเอว มือหนาดันเสื้อเชิ้ตสีนวลตาขึ้นสูง จนเห็นยอดอกที่ชูชันขึ้นสวยงาม

“อ๊า..”ยุนโฮกดลิ้นร้อนที่แลบออกมากดตรง กลางปุ่มสีชมพูอ่อนที่เปลี่ยนสีขึ้นเป็นชมพูเข้ม อวัยวะอ่อนตัวทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม จนเรือนร่างที่จะถูกครอบครองนั้นบิดเร้าด้วยความเสียวซ้านในสิ่งที่ได้รับ

“พี่ยุนโฮ…หยุด ถะ เถอะ ฮะ อื้อ เดี๋ย  ว มี ใคร มาเห็น เข้า นะ”แจจุงพยายามที่จะผลักศีรษะ ของร่างสูงออก เพราะถ้าไม่หยุดซะตอนนี้ คงจะทำไม่ได้อีกในเวลาต่อไป เป็นแน่

“ทำไมละ หือ เธอก็ชอบมันหนิ”ยุนโฮละริมฝีปากออกจากเม็ดอกสีหวาน มือหยาบยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเนียนสวยที่มองเขาอย่างอ้อนๆ

“นะฮะ เดี๋ยวมีคนเขามาเห็น…นะฮะ”นิ้วเล็กๆ กรีดกลายไปตามความลึกของเสื้อสูท นัยน์ตาหวานเยิ้มจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา

“หึ..ก็ได้”อัพเกรดเเล้วรึไง หรือว่า นี้หน่ะคือธาตุแของเธอ หึๆ หัดยั่วฉันนะ

….อย่าหวังว่าเธอจะรอด ต่อไปนะ คิมแจจุง….  

 




คืนนี้เจอกันนะที่รัก

.

.

.

.

.

“ทานละนะฮะ..”แจจุงเอ่ยเบาๆ ทั้งสองคนทานอาหารกันไปด้วยความเงียบเสียจนแจจุงรู้สึกอึดอัด

“เอ่อ พี่ยุนโฮ ทำงานบริษัทเกี่ยวกับอะไรหรอฮะ”ร่างบางเลือกที่จะถามเรื่องหน้าที่การงานของร่างสูง แทนที่จะไปยุ่งเกียวกะเรื่อง
ส่วนตัว

“เครื่องหนังหน่ะ ส่งออกทั้งในและนอก”ยุนโฮตอบเรียบๆ

“โอ้โห หรอฮะ พี่ยุนโฮคงรวยมากๆ แน่ๆเลยเนอะ”มือเล็กประกบกัน นัยน์ตาหวานระยิบระยับ เหมือนได้เจอเครื่องประดับเพชร

ระยิบระยับ (- -) สุดโปรด

“หึๆ ก็คงงั้น”ยุนโฮรับคำอย่างไม่คิดอะไรมาก (ไอหลงตัวเอง) เพราะยังไง เรื่องที่คนสวยบอกมันก็จริง

ฉันมีทุกอย่างแล้วที่ต้องการ

แต่ฉันก็ยังต้องการ ของเล่น

ที่จะไม่มีวันทำให้ฉันเบื่อ

มันจะใช่เธอไหมนะ คิมแจจุง

.

.

.

First toy ของฉัน…    

.

.

.

.

“อ๊า…อิ่มมักๆ พี่ยุนโฮจะทานขนมหวานไหมฮะ เดี่ยวแจใส่ทับเปอร์แวไปให้”ร่างบางเอ่ยเสียงใส เตรียมตัวที่จะลุกขึ้น เอาขนม

หวานที่ตนเองได้ทำให้ให้คนที่ตนนั้นรัก

“ไม่ละ ฉันไม่ชอบ”ยุนโฮเอ่ยเรียบๆ ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเดินออกไปเลย โดยไม่เอ่ยคำลากับร่างบางตรงหน้าเลยซักนิด

“ฮะ..”แจจุงรับคำเบาๆ ใบหน้าหวานซีดเซียวก้มต่ำมองพื้น

……………แค่พี่ยุนโฮชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เขายังไม่รู้เลย เฮ้อ คิมแจจุงเอ๋ย………………

“เอ่อ คุณยุนโฮชอบทานอาหารญีปุ่นนะค่ะ คุณแจจุงจะรองทำไหม”แทยอนเห็นว่าร่างบางนั้นหน้าตาไม่สู้ดี เมื่อเจ้านายตัวดีของ

เธอนั้นได้เอ่ยคำทำร้าย จิตใจคุณหนูคนใหม่ จึงเอ่ยชวนร่างบางทำสิ่งที่เจ้านายของตนนั้นโปรดปรานที่สุดในบันดาของว่างสุดหรู

“ว๊าว…จริงหรอฮะพี่แทยอน”

“จริงค่ะ คุณแจจุงจะรองไหมค่ะ”แทยอนเอ่ยถามอีกรอบ แจจุงรีบผะหงกหัวอย่างรวดเร็ว มือบางกำแนบอก

คิๆ แจจุงรู้แล้ว ว่าพี่ยุนโฮชอบอะไร…แจจุงจะพยายามทำฮะ เชื่อมือแจจุงเต๊อะ !!!!!

.....

.

.

.

.

.

.

.

“สวัสดีค่ะ ประธานชอง”เลขาสาวเอ่ยทักทายเจ้านาย

“สวัสดีมินอา วันนี้มีประชุมอะไรรึป่าว”ชายหนุ่มเอ่ยถาม พลางรับแฟ้มงานขนาดใหญ่จากมือของหญิงสาวผู้เป็น

เลขาเข้ามาดู

“ไม่มีค่ะ”มินอาเอ่ยสั้นๆ ร่างสูงเอ่ยอืม ภายในลำคอก่อนที่จะเดินเข้าห้องทำงานไปอย่างทุกๆวัน

.

.

.

.

.

.

ยุนโฮทำงานไปเรื่อยๆ นัยน์ตาเรียวแสนคมกริบถูกบดบังด้วยกรอบแว่นสีดำสนิท มือเรียวจับปากกาหมึกซึมด้าม

หรูเคาะลงกับโต๊ะทำงานไม้อย่างใช้ความคิด

“เฮ้อ มินอาคุณช่วยชงกาแฟให้ผมแก้วนึงซิ”แผ่นหลังหนาเอนตัวพิงหนังนุ่มของเก้ากี้ทำงานตัวใหญ่ อย่างเหนื่อย

อ่อน

“มาแล้วค่ะ ประธานชอง”หญิงสาวก้มตัวอย่างนอบน้อม พลางเดินออกไปด้วยความเงียบ ยุนโฮยกแก้วขึ้นมาจิบ

เบาๆ รสขมฟาดของเม็ดกาแฟที่ถูกสกัด ลื่นไหลลงคออย่างทุกวัน

เก้าอี้ตัวงามถูกหมุนให้หันหลังรับกับแสงของอาทิตย์ในยามเช้าเกือบสายของวัน กระจกบานใหญ่ที่กันระหว่าง

ความเป็นจริง กระท้อนภาพชายหนุ่มรางๆ แต่ในกระจกนั้น ยุนโฮกลับเห็นเป็นใบหน้าหวานของใครบางคนที่

กำลังยิ้มให้เขาอย่างสดใส

…พี่ยุนโอ ฮะ…

“แจจุง”ยุนโฮไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกจากหัวไป แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของร่างสูง อย่างไม่ยอม

ออกไป เก้าอี้ทรงสวยหมุนกลับมาพร้อมเจ้าของ มือหนาวางปากกา ก่อนที่จะลุกขึ้น เพื่อหวังที่จะไปทำธุระใน

ห้องน้ำ

…เพราะ อาจจะทำให้เขาลืมใบหน้านั้นได้แค่เวลานี้ก็คงจะดี เพราะมันคงไม่ตลอดไป…

.

.

.

“ว๊าว คุณหนูแจจุง ทำได้น่ารักมากเลยค่ะ เรียนรู้เร็ว สมกับเป็นลูกชายคุณคิมเลยนะค่ะเนี่ย”สาวใช้เอ่ยชมในความ

หัวไวของร่างบางในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูที่ตนเองได้นำมาจากบ้าน

“ขอบคุณฮะ ก็มีพี่แทยอนสอนไง แจถึงได้เป็นเร็วขนาดนี้”ใบหน้าหวานยิ้มแย้มแจ่มใส พลางเอ่ยแซวแม่บ้าน

อย่างเป็นกันเอง

“แหม คุณหนูก็พูดเกินไปนะค่ะ”ทั้ง 2 คนเอ่ยพูดคุยกันอย่างน่ารัก เสียงหัวเราะแจ่มใสของร่างบาง เหล่าคนรับใช้

ต่างๆที่แอบดูร่างบางก็อดที่จะเผยรอยยิ้มออกมาไม่ได้ คุณหนุแจจุงทำให้ภายในบ้านตระกูลชองมีสีสันขึ้นมา

หลังจากที่อึมครึมหดหู่มานานนับ 10 ปี…

“เอาละค่ะ ที่นี้เรามาเริ่มทำพิซซ่าญี่ปุ่นกันนะค่ะ”หญิงสาวเอ่ย พลางหยิบเครื่องปรุงนานาชนิดขึ้นมาจากตู้สีขาว

ข้างบนหัว

“แง่มๆ หน้าหย่อย”ลิ้นเล็กแลบเลียมุมปาก พลางช่วยสาวใช้หยิบเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ ในการทำอาหารครั้งนี้

“อิๆ ค่ะ”หญิงสาวหัวเราะนิดๆกับท่าทางร่าเริงมากๆของคุณหนูคนสวย

“เอาละ งั้นเรามาเริ้มกันเลย โย่เย้~”

.

.

.

.

.

“พี่ยุนโอฮะ!!”ร่างบางรีบวิ่งเข้ามาในห้องทำงานของร่างสูงพลางเอ่ยเรียกชื่อคนที่ตนรักเสียงดัง แต่สิ่งที่ได้กับมา

ก็คือ ความเงียบ แต่ที่แน่ๆ ไร้ร่างสูงใบหน้าหล่อเหล่าอย่างเคย

“อ่าว พี่ยุนโฮไปไหนอ่ะ”ร่างบางพูดกับตนเองเบาๆ ก่อนที่ตนเองจะเลือกที่จะนั่งรอร่างสูงอย่างเงียบๆ

ร่างบางนั่งนิ่งๆบนโซฟาตัวเดิมที่ตนเคยมานั่งเมื่อวาน นัยน์ตากลมโตหันมองรอบๆห้องอย่างสนใจ ทั้งแจกัน รูป

วาด โทนสี แม้แต่พื้นพรม ร่างสูงก็ยังคงรสนิยมดีเริศเสมอ

เมื่อเวลายิ่งผ่านไปนานร่างบางกอดกล่องข้าว 3 ชั้น ที่ตนเองอุส่านำมาแน่น พลางค่อยๆล้มตัวลงนอนเพราะความ

เหมื่อยล้าทางกาย

.

.

.

.

.

.

ประตูบานสวยถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่กลับมาพร้อมเอกสารการค้าต่างๆเต็มมือ แต่เมื่อมองเข้าไปใน

ห้องก็เห็นกลุ่มก้อนบางอย่างของสิ่งมีชีวิตนอนขดอยู่ตรงโซฟา เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ ก็ต้องยิ้มออก เมื่อคนสวยของ

เขานอนกอดกล่องเข้าใบเล็กอย่างน่ารักน่าเอ็นดูชม

“นี้ คิม แจจุง”ยุนโฮใช้มือสะกิดปลุกเบาๆ แต่เมื่อร่างบางนั้นไม่ตื่น แถมยังปัดมือเขาอีก เขาก็คงต้องใช้ไม้ตาย

“อื้อ”คนหน้าหวานลืมตาโผล่ขึ้นมา เมื่อมีคนลุกล้ำริมฝีปาก แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับเจ้าของในตาแสนเย็นชาที่

คุ้นเคย แจจุงจึงตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเอียงอาย 

“คุ้นเคยแล้วสินะ”ยุนโฮเอ่ยออกมาเมื่อตนเองไดผลักออกจากขนมหวาน แจจุงไม่ตอบอะไรแค่ก้มหน้านิ่ง จนยุน

โฮต้องบีบบังคับด้วยการช้อนใบหน้าสวยหวานขึ้นมาเชยชม

“พูดสิ”ใบหน้าหล่อย่างกายเข้าไปใกล้ เป่าลมร้อนรดต้นคอหอมหวาน ที่เห็นแบบนี้ชักอยากลิ้มรองเข้าอีกรอบ

“อ๊า”ลิ้นร้อนไล่เลียลิ้มรสความหวานของต้นคอขาว จนร่างบางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงครางอย่างชอบใจ ในรส

คารมของร่างสูง ที่อยากเลี่ยงเท่าไหร่ ก็อดไม่ได้ที่จะคล้อยตามทุกที     

“วันนี้มาหาฉัน มีอะไรรึป่าว”ยุนโฮถามขณะที่ริมฝีปากของตนเองก็ยังคงทำงานอย่างเต็มที่กับซอกคอหอมของ

ร่างบาง

“ก็ ก็…อื้อ แจ มีซูชิ อ๊า มาฝากพี่ ยุน โฮ”เสียงหวานเอ่ยอย่างยากลำบาก ก็ในเมื่อร่างสูงทั้งขบกัดพรมจูบต้นคอเขา

ซะขนาดนี้ อ๊า…

“นี้ใช่ไหม”ร่างงสูงหยิบกล่องเจ้าปัญหาที่ทำให้เขาจูบอกขาวได้อย่างยากลำบากออกไป ร่างบางพยักหน้ารับเบาๆ

“ถ้งงั้น…ช่างมันก่อน”ยุนโฮเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ มือหยาบเชยคางมลเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะริมฝีปากบางจะถูกลุกล้ำ

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อื้อ..พี่ยุนโฮ ไม่หิวหรอ ฮะ อืม”ร่างบางเอ่ยทั้งๆที่ยุนโฮพยายามที่จะลุกล้ำโพลงปากหวานไม่หยุดหย่อน

“หิวสิ ก็กำลังทานแจจุงอยู่นี้ไงละ”ยุนโฮเอ่ยมือหยาบเริ่มปลดกระดุมเม็ดเล็กของเสื้อตัวสวยจากคนสวยที่ดูวันนี้

มันจะดูง่ายต่อการปลดซะเหลือเกิน

“อยะ อย่า เถอะฮะ พี่ยุนโฮ แจจุงเจ็บอยู่นะ”ร่างบางเอ่ยใบนัยน์ตาสวยเผยอาการหม่นหมอง

“เอาเถอะ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นเด็กมีปัญหา”ยุนโฮเอ่ยบอกพลางลุกขึ้นออกจากตัวร่างบางพลางจัดเสื้อผ้าของตน

ให้เรียบร้อยร่างบางก็เช่นกัน

“อื้อ ขอบคุณนะฮะ จุ๊ฟ”ริมฝีปากแดงแกมช้ำ กดจูบเบาๆลงบนสันแก้มสาก ยุนโฮยกมือลูบมันเบาๆ

“อิๆ ทานกันนะฮะ แจจุงอุส่าฝึกมันเพื่อพี่”ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบกล่องที่ตนนั้นได้ใส่อาหารมาวางตรงหน้าตัก

“หือ ทำให้ฉันหรอ”ยุนโฮเอ่ยถาม พลางช้อนมองเหล่าอาหารทางประเทศเพื่อนบ้านที่ถูกประดับประดาเป็นสีสัน

ต่างๆ ซูชิปลาไหลหน้าตาน่ารับประทานชิ้นหนึ่งถูกร่างบางคีบขึ้นมาพลางนำมันไปจ่อที่ปากของร่างสูง ใบหน้า

หวานคะยั้นคะยอ

ซูชิคำโตถูกร่างบางป้อนเข้าไป ยุนโฮใช้เวลาพินิชพิจราณาอาหารอยู่เป็นเวลานาน จนคนทำรู้สึกใจแป้ว หง่อยลง

อย่างเห็นได้ชัด

“ฮึก เอ่อ ถ้าพี่ยุนโฮไม่ชอบ เดี๋ยว จะ แจจุงเอาไปทิ้งก็ได้นะฮะ”คนหน้าหวานเอ่ยเสียงสั่น หยาดน้ำตาบริสุทธิ์หลั่ง

ออกมาน้อยๆ ย้ำกับตนเองที่ไม่เคยทำอะไรให้ร่างสูงชอบได้ซักที

“เดี๋ยว”มือหยาบจับเรียวแขนเล็กที่กำลังลุกออกไปพร้อมเหล่าอาหารที่ตนเองอุส่านำมา จนใบหน้าหวานต้องหัน

มาด้วยความสงสัยทั้งๆที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่

“ซูชิที่ทำมาหน่ะ อร่อยมากนะ”ใบหน้าหล่อหันใบหน้าหนี ไม่ยอมจ้องมองคนสวย ที่เริ่มยิ้มออก

“อ๊า แจจุงรักกี่ยุนโฮจัง ฮือ”ร่างบางกระโดดกอดร่างสูงจนทั้ง 2 ล้มลงนอนบนโซฟา คนตัวเล็กซบลงบนอกหนา

ของคนหล่อ ยุนโฮยกมือลูบศีรษะร่างบางเบาๆ ความอบอุ่นของสองมือ เขารู้สึกได้ พี่ยุนโฮไม่ได้เย็นชาซัก

หน่อยนึง…

“ร้องทำไม หืม”ยุนโฮช้อคางสวยพลางจูบซับน้ำตา แจจุงหลับตาพริ้มรับสัมผัสอบอุ่นที่ตนเอง ฝันหามันมานาน

กับคนๆนี้

“แจจุงดีใจ ที่ทำให้พี่ยุนโฮชอบในสิ่งที่แจจุงได้ง่ะ”ใบหน้าหวานซุกอกนิ่งเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ร่างสูงลอบยิ้ม

โดยไม่ให้ร่างบางได้เห็น

“อืม”ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบงันได้ยินเพียงลมหายใจของกันและกัน

“วันนี้ พี่ยุนโฮใจดีจัง”ร่างบางเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่นิ้วเรียวก็ยังคงเล่นกับแผ่นอกหนา

“ก็วันนี้เธองอแง”ร่างสูงเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ดูนุ่มกว่าปกติ

“งั้น…..แจจุงจะงอแงอย่างนี้ทกวันเลย”แจจุงเงยใบหน้าหวานขึ้นเปลี่ยนท่าทาง ทำให้ตอนนี้ร่างบางกำลังนอน

คว้ำอยู่บนตัวของร่างสูงซึ่งใบหน้าของแจจุงนั้นถูกจัดวางอยู่กลางอก

นันย์ตา 2 แบบจดจ้องกันอย่างไม่ปิดบัง มือใหญ่ลูบไล้แก้มขาวเนียน แจจุงหลับตารับสัมผัสเหมือนทุกครั้ง แต่

ครั้งนี้ ร่างสูงคงไม่อยากให้คนสวยนั้นหลับตา จึงใช้นิ้วมือเกลี่ยบริเวณหางตา จนร่างบางนั้นจำใจต้องลืมตาขึ้นมา

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับในตาคมดุจเหยี่ยว ที่ตนนั้นแลดูแล้วมันต่างจากดวงตาแบบเดิม

ต่างกัน….จริงๆ

.

.

.

.

.

มาอัพแล้วคร๊าครบ บ บบ บ บ บ

อิๆ เหนื่อยมากมายเลย พุ่งนี้สอบแล้ว แอบมานั่งเล่นดึกๆ ^ ^ เลวงับๆ

55 สัมหรับคนที่อ่านเรื่องนี้แต่ไม่ได้ไปอ่านเรื่องนู๊ น น มีกระซิบว่า NC-23 เตรียมซับหมากกันได้ๆ

555 หื่นฮับ ปิดเทอมทั้งทีขออัพให้มันยิ่งใหญ่หน่อย อิๆ

ส่วนเรื่องน้องใหม่ของพีโอ ก็ฝากไว้เป็นอ้อมอกอ้อมจัยกันด้วนะครับ

Baby___”Love

ฝากด้วยน๊า รักอย่างแรงเกิดเลยท่าไปเม้นหั้ย ยย

แอบชอบ ตอนนี้มากกกกก คิมแจอ้อนสุดๆ ชองยุนเผยความหวั่นไหว อั๊ยๆๆๆ

เม้น+โหวดจร๊า

อัพแล้วคร๊า 50 เปอร์

มันนี้มีเรื่องมาโฮกกันค่ะ

พีโอไปอ่านเจอพวกแอนตี๊มาอ่ะ

โคตรๆๆๆๆๆเลยค่ะ ไม่อยากบรรยาย ความน่ารักเกลียดของพวกมันเล๊ยย 

เอาแบบย่อๆนะคร๊า

มันด่าพวกที่คิดว่ายุนแจหน่ะ is real  

และอ่านๆดูนะค่ะ เหมือนว่าพวกมันจะชอบดงบัง แต่ไม่ชอบ ยุนโฮ และ แจจุง
แถมมันยังจะพูดเย๊อะเย๊ยเราอีกว่า

ในคอนเอสเอมหน่ะ มันสะใจค่ะ ที่ไม่มีโมเม้นยุนแจ

แถมยังด่าอีกว่า พวกเราบร๊า คิดกันไปเองว่าเค้านอยกัน แถมยังบอกอีกว่า

ยุนโฮนะ ไม่สนใจแจจุงเลยตอนอยุบนเครื่องแจจุงก็ไม่สนใจ แจไปคุยกะเซียแถมยังนั่งห่างกะยุนเปนวา

วยยุนโฮไปนั่งอี๋อ๋อ กะ สาวในค่ายเดียวกัน แต่มันไม่เอ่ยนะค่ะว่าใคร

อยากบอกมันค่ะ ว่าแน่จริงเมิงบอกกรูมาสิว่าแม่/งเปนใครอ่ะ

แม่งตอแหลสาด เมิงจาไปรู้ได้ไงว่าบนเครื่องเค้าทำอะไรกัน หือ อิห่าเอ๊ยย

ถ้าไม่ชอบก๊อยุเฉยๆ อย่ามาเห่ามั่วๆแบบนี้ ระวังปากหมาๆ ของเมิงจะแหกโดยไม่รุ๊ตัวนะจ๊ะ

หึๆ

อยากตะโกนบอกว่า

ไม่รุ๊อารัย_ ตายตายไปซะนิ๊


.....
หยาบหน่อยนะค่ะ แต่สะจัยที่ได้ด่าอิพวกสมองสลิ่ม แบบนั้น

ดิต ซักนิด แถมมันยังจะไปเปนเมมเบอร์ของเวบยุนแจเวบนึงด้วย พุดง่ายๆ มันไปแฝงตัวค่ะ

ดูม๊าน น นน น น น น 


///

รักคนเม้นนะค่ะ รักสาวกยุนแจ เเละรักยุนแจมากๆๆๆๆด้วย

ถึงแม้ว่าความตริงจะเป็นอย่างไร พีโอก็ขอจะรักแบบนี้คลอดไป

//// 


เม้น+โหวด