คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : DAY 3 KUN PAE =]
DAY 3 KUN PAE =]
“ไอ้นัทอาบน้ำให้แรมโบ้ด้วย” ไอ้ภัทไอ้พี่ชายผมจิกหัวใช้ผมใหญ่ตั้งแต่กลับบ้านมาแล้ว
“กูอาบรอบนี้รอบหน้าตามึง!” ผมพูดแล้วสะบัดตูดแล้ว เดินไปเอาแรมโบ้ออกจากกรง
แรมโบ้ หมาชิสุ สุดสวาทขาดใจของไอ้ภัท
ไอ้ภัทพี่ชายแท้ๆของผม มันอยู่ปีหนึ่งสถาปัตจุฬา พอพ่อแม่รู้ว่ามันเอ็นท์ติดก็ได้ใจใหญ่แถมขู่ผมถ้าอีกปีเอ็นท์ไม่ติดไล่ออกจากบ้าน
ก็ผมมันไม่เก่งเหมือไอ้คุณพี่ภัทนี่ครับบบ!!
ไอ้ภัทพี่ชายสายเลือดเดียวกัน กับผมแต่มีสองอย่างที่ผมอิจฉามันคือ สมองมันกับความสูงงงง
ไอ้เชี่ยภัทแมร่งสูงเกือบร้อยแปดสิบซึ่งผมแค่ร้อยเจ็ดสิบกว่าเอง
แถมเรื่องที่หน้าอิจฉาอีกเรื่องคือ แฟนแมร่งสวยโคด!!!!
แฟนมันชื่อ เพียว ตั้งแต่เริ่มคือ มันเข้าปีหนึ่งจุฬา ในงานรับน้องแมร่งดันไปปิ๊งพี่เพียวพี่ปีสองตอนแรกพี่เค้าก็นึกว่าไอ้ภัทมันเล่นเลยเล่นตอบ ไปๆมาๆ ไอ้ภัทมันดันหลงหัวปักหัวปำตามตื้อมาเกือบปีเพิ่งจะได้เป็นแฟนกันแต่ไม่กี่เดือน แต่แมร่งก็หวงซะยังกะเมียยยย!!!
ที่ผมบอกว่าพี่เค้าสวยคือ พี่เพียวตัดผมสั้นเหมือนผู้ชายซึ่งทำให้ดูเปรี้ยวมาก แถมสูงเจ็ดสิบห้า ขาว หุ่นดี มีอยู่วันนึงมันเอาพี่เพียวมาบ้านพอแม่เห็นก็ดีใจใหญ่บอกว่าไอ้ภัทหาแฟนดี แถมขู่ผมอีกว่าถ้าแฟนไม่สวยเท่าไอ้ภัทไล่ออกจากบ้าน!
อะไรก็จะไล่กูออกจากบ๊านนนนนนนนนนนน
พี่เพียวเค้าสวยจริงๆครับ มีอยู่วันนึงพี่เค้าชวนผมไปเดินสยามไปซื้อของให้ไอ้ภัท แล้ววันนี้เจ๊แกเค้าดันใส่ส้นสูง เวลาเดินงี้ผมเตี้ยไปเลยทั้งที่ผมก็สูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า เดินวนไปวนมาก็เจอกะไอ้อ้น ไอ้อ้นงี้มองตาค้าง เจ๊แกเค้าก็ยังไปยิ้นให้มันอีก ช่วงนั้นไอ้อ้นก็เพ้อใหญ่ พอไอ้ภัทรู้ก็จะมาเอาเรื่องไอ้อ้นถึงโรงเรียนเรื่องรอบนั้นจบได้เพราะผม ผมโทรไปเรียกกิ๊กไอ้อ้นให้มาจัดการ กว่าจะสงบเหมือนเดิมก็แทบแย่ ตั้งแต่นั้นมาไอ้อ้นก็พยายามจีบสาวที่อายุเยอะกว่าแต่ก็โดนเค้ามองกลับมาว่าพวกปีนเกลียวซะงั้น
แต่ไอ้ภัทมันเปลี่ยนสเป็กตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก่อนแฟนมันแต่ล่ะคนเห็นเอาแต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบ๊วๆ อะไรประมาณงี้ แต่ไม่นานก็เลิกกัน ซึ่งตรงข้ามกับพี่เพียวลิบเลย เจ๊แกโคดจะดุแต่ ไม่เคยจะแบ๊ว สำหรับผมอาเจ๊เข้าเหมืนพี่สาวแท้ๆของผมเลย ใจดีกับผมตลอด
ไปอาบน้ำให้ไอ้หมาเน่าดีกว่า
“อี๋ ไปเล่นไรมาเนี่ยไอ้โบ้ เหม็นชิบเลยยยย”
ครึ่งชั่วโมผ่านไปผมปลุกปล้ำอาบน้ำไอ้คุณโบ้จนเสร็จ
“เฮ้ย! โบ้อย่าสะบัดดิ๊! ยังไม่เสร็จเลย!!” อยู่ๆไอ้โบ้คลั่งไรของมันก็ไม่รู้ ก็สะบัดตัวใหญ่จนผมเสไปข้างหลังเลย จังหวะนั้นเอง มันรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน
ตายห่า! ถ้าหมาไอ้ภัทหาย มันฆ่าผมแน่!
นั่งอยู่ไม่ได้อะไรดีขึ้น ผมตัดสินใจวิ่งไปปิดน้ำแล้วับวิ่งไปตามไอโบ้นอกบ้าน
“เฮ้ย! โบ้ กลับมาก่อน! อย่าไปหลังซอย!!!” แต่ยิ่งผมตะโกนมันยิ่งวิ่งไปอีก เวร!
ซักพักสายตาอันไวปานลิงของผมก็ไปเห็นไอ้โบ้เข้าไปในบ้านท้ายซอย
ตายห่า! เลือกบ้านดีนี่!
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ท้ายซอย ได้ข่าวลือมาบ่อยว่าบ้านหลังนี้เป็นพวกมาเฟียคุมบ่อน
จากสภาพก็ดูน่าจะใช่ ประตูรั้วเป็นเหล็กปนทอง กำแพงก็หรูซะ อะไรกันว่ะ! ถ้ามีตังค์เยอะขนาดสร้างบ้านได้ขนาดนี้ ไปบริจาคให้เด็กตามสถานสงเคราะห์ไม่ดีกว่ารึไง! หมั่นไส้รู้มะ!!
เอาหละ มาอย่ามาตัวเป็นคนดีแถวนี้เลยสถานที่ไม่เหมาะ มาเฟียคุมบ่อย! อีโถ่! มาเฟียสมัยนี้แล้ว มีที่ไหนหว่า ใครเป็นคนบ่อยข่าวลือว่ะ น่าไปซัดกะโหลกซักปาบ!!!
ปากดีไปงั้น จริงๆก็แอบกลัวในใจ คิดๆไปดีๆก็ได้ข้อสรุปตั้งสามข้อ หนึ่งถ้าไปบ้านไปมือเปล่าแล้วทำหน้าซื่อๆเดินไปบอกมันว่า ‘เฮ้ย ภัทกูขอโทษว่ะ กูทำไอ้โบ้หายเดี๋วกูไปซื้อตัวใหม่ให้ก็ได้เน้อ เหอะๆ’ บัดซบมาก ขีนพูดแบบนี้โดนฆ่าศพไม่สวยชัวร์ อีกวิธีกดกิ่ง กิ้ง กิ้ง~ แล้วบอกว่า ‘ขอโทษนะครับพอดีหมาผมมันวิ่งเข้ามาในบ้านนี้ ขอผมเข้าไปเอาได้ไหมเอ๋ย’ ‘เฮ้ย มันเป็นสายให้ตำรวจ เอามันไปเก็บ!!!’ แบบนี้ก็ไม่ค่อยเจ๋ง เหอะๆเอาไงดีหว่า
และระหว่างที่ผมคิดวิธีหาทางเข้าบ้านมาเฟียคุมบ่อยอยู่ดีๆผมก็ตองซะดุ้งดังเสียงที่เกิดขึ้นข้างหลัง
“มีธุระอะไรรึป่าวคับ”
“เฮ้ย!!! เอ่อ คือ” เหมือนน้ำลายท่วมปากพูดไม่ออกเลยนะเออ
“มีธุระกับพ่อหรอคับ?” พ่อ หรองั้นไอ้นี่ก็เป็นลูกชายมาเฟีย! หรอเหอะๆ
“อ๋อ พอดีอาบน้ำหมาอยู่ดีๆ มันก็วิ่งนี้มาในบ้านนี้อะแต่ไม่กล้าเข้าไป”
มองดีๆ เหมือนผมรู้จักกับไอ้นี่มาก่อนเลย ขาว สูงกว่าผม ผมยาวกว่ารองทรงมาเล็กน้อย ในมือกำลังถือถุงในนั้นคล้ายก๋วยเตี๋ยว หน้าตาคุ้นๆว่ะ เป็นดาราก็ไม่น่าใช่ เพื่อนเก่า? เออ อันนี้เข้าท่าสุด
“อ๋อ งั้นก็เข้าไปเอาดิ ไม่มีใครอยู่หรอกไม่ต้องกลัว” เออ ง่ายดีเนอะ ถ้ากูเกิดเป็นโจรขึ้นมา กูไม่ขโมยได้สบายๆเลยหรอ
หลังจากที่ผมพยักหน้า มันก็เดินนำหน้าผมไปมันยกมือขึ้นผลักประตูบ้านและนั้นทำให้ผมนึกออกมาผมเคยรู้จักกับมันรึเปล่า
“ไอ้เป้!” อยู่ดีๆ ผมก็อุทานขึ้นมาแบบนั้น มันตกใจนิดนึงก่อนจะหันมามองผม
“เราเคยรู้จักกันจริงๆด้วย ผมว่าแล้ว ใช่นัทรึป่าว”
“เออ กูเอง! ไอ้เป้กูโคดคึงถึงมึงเลยอะ! มึงย้ายไปอยู่ไหนว่ะ แล้วมาอยู่บ้านนี้นานยังกูไม่เคยเห็นมึงเลย” ผมพูดเสียงดังก่อนที่จะถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าบ้านตามมัน
“อ๋อ ก็มาเรียนที่กรุงเทพนี่แหละ ส่วนบ้านนี้เพิ่งย้ายมาอยู่ไม่กี่เดือนเอง ย้ายมาอยู่กับพ่อ แล้วทำไมอยู่ๆจำผมได้ล่ะ นั้งบนโซฟาก็ได้” มันคงเห็นผมเก้ๆ กังๆ เลยให้ผมนั้ง
“จำแผลเป็นที่แขนมึงได้” จริงๆ แผลมันก็ไม่ใหญ่นักหรอกถ้าผมไม่เห็นก็คงจำมันไม่ได้
“อืม นี่ใช่หมาของนัทรึป่าว” อยู่ไอ้เจ้าแรมโบ้มาจากไหนก็ไม่รู้มายืนกระดิกหางอยู่ที่เท้าผม
“อ๋อ! เออ ใช่แมร่งโคดแสบเลย แล้วคนในบ้านไปไหนหมดล่ะ”
“ออกไปห้างกันมั้ง กินก๋วยเตี๋ยวไหม” มันชวนผมกินมีสองถุง ซื้อมามัยเยอะนักว่ะ
“ร้านเจ๊ใหม่ใช่ไหมล่ะตรงหน้าปากซอยกูกินจนเบื่อแล้ว เออ มึงเลิกพูดเพราะๆกับกูได้แล้ว กูลืมไปแล้วแหละ”
“ไม่ได้หรอก ผมเป็นคนรักษาสัญญานะคับ^^”
“ไม่ต้องมายิ้นกวนตีนเลยสัด ตอนนี้มึงสูงกว่ากูแล้วเมื่อก่อนกูสูงกว่ามึงไม่ใช่หรอ” ผมพูดแล้วตบหัวมันเล่น
“ไม่กินนมเอง เตี้ยไปเหอะ” โห สัดเล่นแรง
“มาทำพูดดีกูสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบ เตี้ยตรงไหน โถ่!” ผมพูดแล้วเปิดทีวีดู โห! เปิดเอ็มวีโคดโดน
“ถึงหรอว่ะ? ฮ่าๆ รู้ไหมนัทดังมาถึงโรงเรียนผมเลย แต่ผมไม่นึว่าเราจะเป็นเพื่อนเก่ากัน”
“ดัง? ก็คนมันหล่อ เป็นเรื่องธรรมดา” ดีใจว่ะ! น่าปลื้ม ผมจำได้ว่าเคยไปเล่นที่โรงเรียนไอ้เป้ด้วย สาวงี้กรี๊ดตรึม
“ในหมู่ผู้ชายนะ ดีใจหรอคับ” มันพูดเหมือนกลั้นหัวเราะ
“สัด! มึงคงไม่มองกูเป็นเกย์ใช่ไหม” ผมเรื่องจริงจังแล้วจ้องหน้ามัน
“เหมือนอยู่ เฮ้ย อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ เราไม่เป็น แคร์อะไร” มันพูดแล้วตบไหล่ผม
“ป่าว ไม่แคร์หรอก มันเซ็งเฉยๆ” ผมไม่ซีเรียสไรมากหรอก บางทีสายตาพวกผู้หญิงมองผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงชายชายมันก็ไม่ได้เป็นที่ถูกยอมรับในหมู่กว้างอยู่ดี
“เฮ้ย อย่าซีเรียสเลยก็นัทน่ารักไง” มันพูดแล้วกอดคอผม ผมสะดุดกับคำว่า น่ารัก นิดหน่อย เหมือนมันจะรู้มันตกใจนิดหน่อยก่อนจะรีบยิ้มแล้วพูดใหม่ “อ๋อ ป่าวหน้าตาดีไง ผมหมายถึงอย่างนั้น”
“แล้วนี่มึงเป็นไรของมึง เขินรึไง” ผมถามมัน ก็จริงนี่อยู่ดีๆมันก็หน้าแดงนิดๆเหมือนเขิน แล้วมันเขินผมหรอ?
“บ้าป่าว แล้ว…ไม่อาบน้ำหมาแล้วหรอ” มันเปลี่ยนเรื่อง แล้วรีบลุกไปเล่นกับไอ้โบ้ที่พื้น
เฮ้ย! แบบนี้เค้าเรียกว่าเขินนี่หว่า มันเขินอะไรของมัน ถึงผมจะคิดแบบนั้นแต่อยู่ๆผมก็ยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผล
ผมกับเป้ เป็นเพื่อนกันตอนอนุบาล ผมอยู่ห้องบี มันอยู่ห้องซี แล้วมีอยู่วันนึง มันมาเรียกผมว่า “ไอ้ตุ๊ด” แล้วผมก็โมโหจนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต ครูเข้าเลยบอกไอ้เป้ว่าต่อไปนี้ให้พูดเพราะๆกับผมตั้งแต่นั้นมันก็พูด ผม ครับ กับผมตลอด แต่ตอนเด็กผมก็ไม่ใส่ใจอะไร แล้วพอขึ้นประถมก็แยกย้ายกันออกไป
น่าแปลกผมกับมันมาสนิทกันอีกครั้งอย่างเร็ว เค้าเรียกว่า สนิทใจ รึป่าวนะ
“จะมองผมอีกนานไหมนัท” อยู่ๆไอ้เป้ก็หันมามองผมทำเอาผมเปลี่ยนทิศทางของสายตาแทบไม่ทัน
“ใครมองมึง บ้าป่าว!” ผมรับบอกปัด
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมหมายถึงจะเลิกมองแล้วมาช่วยกันอาบน้ำไหม ฮ่าๆ นัทร้อนตัวว่ะ” ทำไมไอ้เป้ชอบยิ้มโชว์ลักยิ้มอันกวนตีนของมันจัง
“อ้าว ใจดีขนาดนั้น ก็จะขอรับน้ำใจนั้นไว้นะ^^”
แล้วผมกับไอ้เป้ก็อาบน้ำให้หมาคุณหนูกลับชาติมาเกิดตัวนึงตรงหลังบ้านมันมีสระว่ายน้ำซะด้วยแถมตรงหน้าบ้านก็มีบ่อปลาบ่อเบ้อเริ่ม รวยไปไหนคับ!
“เฮ้ย! นัทอย่าเล่นดิ!!” ฮ่าๆ หมั้นไส้หน้าหล่อๆของมัน ผมคันไม้คันมือเลยฉีดน้ำใส่หน้าแกล้งมัน มันได้ผลไอ้เป้ตกใจใหญ่หงายหลังไปเลย
“เล่นไรกูป่าว กูฉีดน้ำ ป่าวเล่นเข้าใจอะไรผิดรึป่าวคับคุณชายยยยยยยยย”
“อ๋อเล่นงี้หรอ” อยู่ๆมันก็ทำหน้าซาดิสก่อนจะถอดเสื้อออก โห! ไม่ต้องทำโชว์กูรู้ว่ามึงขาว “มองไรอิจฉาล่ะสิ ผมหุ่นดี วันนี้ไม่ตายดีแน่!”
แล้วไอ้เชี่ยเป้ก็เอาจริงมันไปหยิบสายยางรดน้ำต้นไม้มาฉีดใส่ผมใหญ่แล้วคิดว่าผมจะยอมหรอ ผมรีบวิ่งหนีมันไปตั้งหลักก่อน เราเล่นวิงไปวิ่งมากันจนสวนหลังบ้านชุ่มไปด้วยน้ำ ส่วนไอ้โบ้ที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ไปนั้งกระดิกหางดูพวกผมอยู่ไว้ม้านั้ง
และเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอยู่ๆไอ้เชี่ยเป้ก็สะดุดล้มหงายหลังไปนอนกับพื้นพอได้โอกาสนั้นผมก็รีบกระโดดหนีมันแต่ไอ้เป้ไวกว่ามันจับขาผมไว้ทำให้ผมล้มไปกองบนตัวมัน
เราต่างคนต่างไม่พูดอะไรเพราะกำลังตกใจพอกัน สถานการณ์ตอนนี้ล่อแหลมมาก เป็นผมที่เป็นฝ่ายคร่อมมันอยู่ แต่ตัวผมกับขยับไม่ออก เราสบตากันนิ่ง มันทำให้ผมรู้บางอย่าง ตาของไอ้เป้ไม่ใช่สีดำเหมือนผม แต่กลับเป็นสีนิลย์สวยดูเป็นธรรมชาติ มันทำให้ใจผมเต้นแรงมาก เหมือนตาดวงนั้นจะจ้องจนรู้ทุกอย่างที่ผมคิดได้
ผมกลัว…กลัวมันจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้น
พอคิดได้อย่างนั้นผมก็รีบดีดตัวออกจากมัน แล้วหันไปมองอีกทาง เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด
“เอ่อ ตัวเปียกหมดแล้ว…อาบน้ำบ้านผมก่อนก็ได้นะ” ไอ้เป้พูดทำลายความเงียบ ผมได้แต่พยักหน้าเบาๆ มันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบเสื้อคอกลมสีเทาที่มันถอดไว้เมื่อกี้เข้าบ้านไปด้วย
ผมมองตามไอ้เป้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามมันไป…
เมื่อกี้ใจผมเต้นแรงขนาดไหนกันนะ?
“เฮ้ย…เป้กูขอเล่นเอ็มมั้งงงงงงงงงง” ผมพูดกอกหูไอ้เป้ ก็เหงแหละแมร่งยึดคอมคุยกับสาวอยู่นั้นแหละ
“ม่ายยยย เห็นไหมกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ไปดูทีวีก่อนสิคับ”
ตอนนี้ผมอบู่บนห้องนอนของไอ้เป้แล้ว อาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วยืมชุดไอ้เป้ใส่ แต่ล่ะตัวก็มีแต่ของยี่ห้อ แมร่งวันหลังจะย่องมาจิ๊ก!
“สัดเป้! ขอให้มึงจีบเค้าไม่ติด!!!!!” แมร่งคิดว่าหล่อเลือกได้รึไงว่ะ เห็นหนึ่งนาทีแมร่งพลัดตั้งหลายคน พิมพ์งี้มือยิกๆ เลย เซ็ง เซ็ง เซ็ง!!
“ผมมีตัวจริงอยู่แล้ว ไม่ซีเรียส” มันพูดแล้วยักไหล่ แบบไม่ใส่ใจ
“ตัวจริง?” ผมเผลออุทานแบบไม่รู้ตัว
“อื้อ รอมาปีกว่าแล้ว เค้าบอกว่ายังไม่พร้อมขอเวลาหน่อย ผมก็เลยรอ” มันพูดแล้วก็ไปพิมพ์ต่อ
“รอ…ปีกว่า มึงรอเค้า ผู้หญิงหรอ ใครอะ?” ผมเริ่มอยากรู้ขึนมาแบบกะทันหัน
“คนนี้ไง” มันชี้ไปที่รูปดิสเพลย์ของอีกฝ่าย
เป็นรูปผู้หญิงคนนึง ขาว ผมยาวดัดผม ผมเป็นสีน้ำตาล ตาโต ดูรวมๆแล้วถือว่าน่ารักเลย ตาถึงว่ะไอ้เป้
“ชื่อพรีม น่ารักไหม?” มันหันมาถามผม
“กะ…ก็ เออ น่ารักดี” แปลกผมรู้สึกไม่ค่อยดี แปลกๆยังไงไม่รู้
ผมไม่พูดอะไรต่อก่อนจะไปนั้งดูทีวี รอ มันรอผู้หญิงคนนึงมาตั้งปีกว่า มันรอได้ไง เหมือนไอ้ภัทเลย มันเล่าให้ผมฟังว่า กว่ามันจะจีบพี่เพียวติดก็เกือบปี พอผมถามมันว่าเหนื่อยไหม มันก็แล้วแล้วยิ้มออกมาเบาๆ ‘เวลาเรารักใคร เราจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะเอาชนะใจเค้า มึงจำไว้เหอะ ไอ้เด็กอ่อน’ ถึงมันจะว่าผม แต่ผมกลับเงียบ
ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย การรอคอยมันเป็นยังไงนะ…
“เออ นัทเย็นพรุ่งนี้ว่างปะ” อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้น ทำเอาผมตกใจไม่น้อย
“ไม่ว่างวะ” ใช่ พรุ่งนี้ผมมีนัทกับไอ้เจ้าของบ๊อกที่ผมเพิ่งซักไปให้
ไอ้กราฟฟันเหล็ก!
“หรอ ว่าจะชวนไปกินไอติมสักหน่อย…แล้วไปกับใครหรอ” เสียงมันดูผิดหวังชอบกล
คิดไปเอง?
“เพื่อน” ผมพูดแล้วกดไปดูช่องเพลง โหชอบๆ เพลงของลิปตา
“เพื่อนหรอ? งั้นไปด้วยดิ” มันพูดแล้วหมุนเก้าอี้คอมมามองผม
“เฮ้ย…ไม่ได้ๆ ไปหาสาวคอนแวนต์เถอะ ไว้วันหลังล่ะกัน” ผมรีบโบกมือใหญ่ จะไปได้ไงเล่า จะไปเลี้ยงเค้าตอบแทน เดี๋ยวไอ้เป้ไปเกะกะป่าวๆ
“โหหหหหห ไปกับแฟนอะดิ แล้วบอกเพื่อน โกหกไม่ดีนะคับนัท” มันพูดแล้วเบะปาก เฮ้ย! เลียนแบบไอ้ปาล์ม ต้องฟ้องๆ ฮ่าๆๆๆๆ!!!
ใช่เวลาขำไหมเนี่ย
“เพื่อนๆ มึงก็อีกคน เฮ้ย! มึงมีโทรศัพท์สองเครื่องเลยหรอว่ะ!!” อยู่ดีๆสายตาผมก็เหลือบไปเห็นของบนโต๊ะคอม
“โหไอโฟนเครื่อง ออมเนี่ยเครื่อง รวยไปไหมว่ะ!!!” ผมรีบหยิบมาเล่นทันที แต่พอหยิบขึ้นมาก็แทบวางไม่ทัน
และก็โชดดีมากที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมรีบยกมันขึ้นดูทันทีและชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอผมคือ ‘P’Patt’
“ไอ้เชี่ยนัท!! มึงอยู่ไหน! ไอ้โบ้วิ่งกลับมาฟ้องกูว่ามึงมัวแต่ไปหลีหญิง!!! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยสัดดดด!!!!!”
“เออ กูกลับแล้ว” ผมพูดแล้วตักสายมันทันที
“อ้าวจะกลับแล้วหรอ” ไอ้เป้รีบหันมาหาผมทันที
“อือ บาย กูไปนะ” ผมพูดรีบเดินออกจากบ้านมัน
รู้ไหมทำไมผมถึงรีบออกมา?
หน้าจอโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องเป็นรูปของคู่รักคู่นึง
อยากรู้ไหมว่าใคร
…เป้ กับ พรีม
--------------------------
โอเค!
เอากลับมาให้และ
เม้นให้หน่อยนะค่ะ ><
ความคิดเห็น