คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DAY 5 DONT know
DAY 5 …DON’T know
“โห เป้ไหนบอกไม่ว่างที่แท้ก็แอบมา เรางอนนะเนี่ย” พรีมเดินเข้ามาตีแขนเป้ทีนึง
“เราขอโทษ ตอนแรกคิดว่าพจจะชวนไปกินข้าวด้วยแต่มันเลิกตั้งนานแล้วเลยลืมบอกพรีม ขอโทษนะ” เป้พูดแล้วก็ง้อใหญ่
พรีมผู้หญิงขาว ตาโต ดัดผม รวมๆแล้ว…
ผมว่าน่ารักกว่าในรูปอีก
“รู้แล้วๆ อ้าว นี่ใครอะ เพื่อนเป้หรอ” พรีมพูดจบแล้วหันมาหาผม
“อ๋อ นี่ นัท เพื่อนเก่าเราเอง” เป้พูดแล้วแนะนำผมใหญ่
“ชื่อนัทหรอ น่ารักจัง สวัดดี เราชื่อพรีมนะ^^” พรีมหันมายิ้มให้ผมอีกรอบ
ผมว่าเป้เลือกคนไม่ผิดนะ น่ารักซะ ดูเป็นคุณหนูดีอ่ะ ดูใสๆ แบบไร้เดียงสา
“อ่า อือๆ สวัดดีพรีม”
“จ๊ะ แล้วนี่จะไปไหนกันหรอ” พรีมมองผมกับเป้สลับกันไปมา
“อ๋อ ว่าจะชวนนัทไปกินไอติม”
“หรอ” พรีมพูดแล้วทำหน้างอนๆ
แต่บอกตามตรงนะ ถึงพรีมจะน่ารักขั้นสวย แต่ไม่เข้าสเป็กผมซักนิด
ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบที่ต้องคอยเอาใจ แต่ถ้าน่ารักแบบโดนก็เป็นอีกเรื่อง
“แล้วพรีมจะกลับบ้านกี่โมง” เป้หันไปถามพรีม ขอบอกเหอะสายตาแบบหวานเว่อ พรีมงี้เขินหน้าแดงเลย แล้วมึงมาเป็นห่วงเป็นใยอะไรกันตอนนี้
“อ๋อ เดี๋ยวก็กลับแล้วแหละ ทำไม? ถามแบบนี้จะไปส่งหรอ”
“ก็…”
“ไม่เป็นไรหรอก มึงไปส่งเค้าเหอะ ไว้วันหลังก็ได้” ผบรีบพูดขัดไอ้เป้ไว้ก่อน
มันคงไม่เอาผมไปด้วยทั้งที่มันจะไปสวีทกันหรอกใช่ไหม?
“เฮ้ย ไม่เอาหรอก ไปด้วยกันทั้งสามคนนี่แหละ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร มึงไปเหอะ” ผมรีบปฏิเสทใหญ่ มึงบ้าป่าวเนี่ย ให้กูไปเป็นเอบีซีมึงเนี่ยนะ ไอ้เวนนี่ กูก็อึดอัดตายดิ
“ไม่เอา” มันมองหน้าผมแล้วส่าหน้ายึกๆ “พรีมเราถือกระเป๋าให้นะ”
“ขอบใจนะเป้” พรีมยิ้มหวานให้ไอ้เป้แล้วก็เดินนำไป เป้เดินตามพรีม และต้องใช่แน่
ผมถูกทิ้งเป็นหมาหัวเน่าอยู่ข้างหลัง!
“เป้ พรีมอยากกินวิปครีมอ่า แต่กลัวอ้วน” พรีมพูดก่อนจะเอียงคอมองไอ้เป้
“กินไปเหอะ จะได้ไม่มีคนมาปิ๊ง อ้วนเป็นหมูเลยยิ่งดี^^” มันพูดแล้วยิ้มกวนตีน
“บ้า ใครเค้าจะอยากอ้วน หวงล่ะสิ”
“รู้แล้วถามทำไม”
เวนกรรม! เค้าเรียกกันว่าเวนกรรมขนานแท้ ตอนนี้เรามานั่งอยู่ในร้านสเวนเซ่นกัน ผมนั่งข้างเป้ พรีมนั่งตรงข้ามกับเป้ พวกผมสั่งไอติมกันหมดแล้ว ปกติผมจะสั่งอันที่ถูกๆ แต่วันนี้มีเสี่ยเลี้ยงเลยเลือกอันที่แพงที่สุดเลย
หมั่นไส้มัน!
แต่พอสั่งกับเสร็จสุดที่รักของไอ้เป้ก็บ่นใหญ่ ผมเพิ่งเข้าใจที่ไอ้อ้นชอบบ่นก็วันนี้แหละ
‘กูโคดเซ็งเลย เวลาเจอผู้หญิงขี้บ่นอ่ะ น่ารำคานชิบ’
นั่นดิ พรีมบ่นไม่เลยอะ เป้มันทนได้ไงว่ะ แต่ก็งี้แหละคนมีความรัก
แล้วมันกับพรีมก็คุยกันไปเรื่อยๆแต่ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร ไม่อยากฟัง
เคยไหมเวลารู้สึกอยากหายไปเลย ใช่ ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างนั้น
อยากหายไปเลย มันอึดอัด ไม่เข้าใจว่าจะชวนมาด้วยทำเพื่อ? เพราะตั้งแต่มานั่งมันก็ไม่ชวนผมคุยด้วยสักคำ คุยกันอยู่แค่สองคน สองคน แค่สองคน!
ชวนมาทำไมไอ้เชี่ยเป้!
ผมเริ่มอารมณ์เสียแล้ว…
ผมนั่งนิ่งๆไปเรื่อยๆ พรีมก็วกเค้ามาพูดเรื่องวิปครีมอีกแล้ว ถ้าปล่อยให้พูดอีกสักชั่วโมงคงพูดไปถึงคนที่คิดวิปครีมเป็นคนแรกของโลก!
ขนาดแค่วิปครีมนะเนี่ย!
นั่งไปสักพักของผมก็มาเสริฟ ก็ผมสั่งคนแรกนี่ครับ พอพี่เค้าวางถ้วยปุ๊บ ผมก็รีบตับเข้าปากปั๊บ ต้องรีบกินๆ จะไปชิ่งกลับบ้าน ที่อยู่เนี่ยรอกินหรอก ไม่ใช่เพราะมันชวน!
อร่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ของฟรีก็งี้
“ค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวติดคอ” อยู่ๆไอ้เป้ก็พูดขึ้น ตอนแรกไม่ได้สนใจอะรหรอก คิดว่าพูดกับพรีม แต่จากที่สมองน้อยๆของผมประมวนดูแล้ว มีผมแค่คนเดียวที่กินนี่หว่า??
พูดกับกูเรอะ!
ผมไม่ตอบอะไรแล้วยักคิ้วแกล้งๆ แล้วก็รีบโซ้ยยยต่อ
“เป้ดูนัทเค้ากินดิ” อยู่ๆ พรีมก็พูดขำๆ
ประมาณว่าจะว่ากูว่ามูมมามรึเปล่า???
“งี้แหละ ไม่ค่อยดูแลตัวเองเล้ยยย” เป้หันมามองผมแล้วยิ้ม “อ่ะ เอาไว้เช็ด” มันหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงให้ผม
ลายเคโรโระ = =
“ขอบคุนเดี๋ยววันหลังซักไปให้” ผมรับน้ำใจจากมันไว้ แล้วเอามาเช็ดปาก
นั่งไปๆมาๆไอติมก็มาครบผมนั่งกินบบไม่สนใจใคร สักพักโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
ไอ้กราฟอะ?
“ว่าไง” ผมรับโทรศัพท์แทบจะทันที ไหนบอกไปกับพ่อไง
“เอ่อ ตอนนี้นัทยังว่างอยู่ป่ะ เราว่างแล้วนะ” กราฟพูดด้วยเสียงหอบๆนิดๆ ไปทำไรมาว่ะ
“อ้าวหรอ ไม่ได้ไปกับพ่อแล้วหรอ”
“อืม ป่าวแล้ว พอดีพ่อเข้าเซย์โนไปอ่ะ เลยรีบโทรหานัทเลย” หืมมมมมม ใช้ภาษาไฮจังเหอะ ฮ่าๆๆ
“หรอ ว่างๆแล้วกราฟอยู่ไหนล่ะ”
“เราอยู่หน้าร้านเกมส์ ชื่อร้านเอ็มเอ็ม ร้านใหญ่ๆ ที่อยู่ข้างร้านขายเสื้ออะ” เสียงทางด้านของกราฟดังมาก ผมไม่ค่อยได้ยินแต่พอจะได้ยินชื่อร้าน
ร้านพี่แมน ที่กบดานของพวกกูเอง = =
“โอเค กราฟรอแปปนะเดี๋ยวเราไปหา”
“ได้ไม่ต้องรีบก็ได้นะนัท กราฟรอนัทได้” กราฟพูดแบบเสียงนุ่มๆแบบคุณชายนิดๆ
“ครับ!” ผมตอบรับเสร็จก็รีบวางโทรศัพท์
“อ้าว ไปไหนอะ” พอผมทำท่าเก็บของจะลุกไอ้เป้ก็หันมาถามทันใด
กูนึกว่าจะไม่ถามซะและ
“ไปหาเพื่อน ขอบคุณเรื่องไอติมนะ บายนะครับพรีม บายเป้ กูไปล่ะ”
อย่าทำหน้าเอ๋ออย่างงั้นดิไอ้เป้ ไม่เหมือนมึงเลย!
แดกกันให้พอใจเหอะมึงงงงงงง
“กราฟรอนานไหม รีบมาสุดแล้ว” ผมถามกราฟทันทีที่เห็นมัน
“อ้าว ไม่เห็นต้องรีบเลย หอบใหญ่แล้วนั้น เหนื่อยไหน นั่งพักก่อนป่าว” พอกราฟหันมาเห็นผม ก็รีบถามใหญ่เลย
เสียงมึงทำไมนุ่มจัง ถ้าเป็นนักร้องคงจะรุ่งนะเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วแต่งตัวแบบนี้ไปงานหรอ” ผมมองไอ้กราฟแล้วถามแบบงงๆ
ก็ตอนนี้ไอ้กราฟมันใส่เสื้อคอกลมสีขาว กางเกงเดฟย่นสีดำ แล้วก็รองเท้าแตะ นี่คือสภาพของคนที่ไปงานสังคมมาหรอ
แต่รวมๆก็หล่ออยู่ดี เหอะๆ
“อ๋อตอนแรกไม่ใช่ชุดนี้หรอก ใครจะคีบแตะไปงาน” มันหยุดพูดแล้วขำนิดๆ “พอรู้ว่ายกเลิกก็เลยรีบเปลี่ยนชุดแล้วมาหานัทเลย^^”
“อ๋อ กินไรเลือกเลย วันนี้เราเลี้ยงเอง” ผมพูดแล้วหยิบเคโรโระของไอ้เป้มาซับเหงื่อ
ชิ! หมั่นไส้มันชิบ ป่านนี้ป้อนวิปครีมกันอยู่ล่ะมั้ง
“เดินเล่นก่อนป่ะ อยากเดินซื้อของ”
“อือ แล้วแต่เหอะ ของซื้อเองนะครับ ^^” ผมรีบพูด เดี๋ยวงบเดือนนี้หมดพอดี
“ครับๆ”
ผมกับกราฟเดินไปเรื่อยๆ เดินไปหลายร้านมาก ส่วนใหญ่จะเป็นผมมากกว่าที่แวะ กราฟก็ใจดีซะ จะซื้อเสื้อให้อยู่นั่นแหละ แต่ความดีในตัวผมก็ยังคงมี เลยบอกว่าเกรงใจไป
“นัทๆ”ระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่เพลินๆ ไอ้กราฟก็เรียกผม “แปปนึงนะ” กราฟพูดยิ้มๆ แล้วก็ฝุบเข้าไปในร้านนึง
มันเป็นร้านเล็กๆ สีฟ้าอ่อน เป็นร้านขายของเล็กๆน้อยๆ แบบน่ารัก
รู้สึกเค้าจะเรียกว่า กิฟชอป
ผมยืนรอมันหน้าร้านประมาณหนุ่งนาทีเริ่มเมื่อย เลยนั่งๆยองๆอยู่ข้างๆร้านแทน นั่งไปนั่งมาโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
‘Pae old friendz’ เมมชื่อมันซะหรู
“ฮัลโล” ผมกดรับมัน จริงๆไม่อยาก แต่กำลังเบื่อๆ
“อยู่ไหนครับ” เสียงทางด้านโน้นเงียบ มันอยู่ไหนหว่า
“ยุ่งไรกูล่ะครับ”
“เอ้า ถามไม่ได้เลย อยู่ดีๆก็หนีกันมา มีงี้ด้วยวุ้ย” มันพูดออกแนวบ่น นี่กูผิดหรอว่ะ?
“กูผิดหรอ”
“ป่าว เมื่อไหร่จะกลับ”
“เป็นแม่กูรึไง เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” ผมพูดเสียขุ่นๆ อะไรเนี่ยโทรมาเรื่องแค่เนี่ย
“คนเค้าอุตส่าซื้อเค้กมาให้” มันพูดแบบตัดพ้อเล็กๆ
“เค้กหรอ! รีบกลับบ้านไปแช่ตู้เลยมึง เดี๋ยวกูไปกิน”
“เห็นแก่กินที่สุดเลยอ่ะ”
ผมกำลังจะด่ามันตอบแต่เห็นไอ้กราฟเดินออกมาพอดี “แค่นนี้ก่อนนะ” ไม่ฟังฝั่งโน้นรีบตัดสายทันที
“ยุ่งอยู่รึป่าว” มันถามผมออกแนวรู้สึกผิดเล็กๆ
“ป่าวๆๆๆ”
“ซื้อของมาให้” มันพูดแล้วยิ้มโชว์ฟันเหล็กก่อนจะยื่นถุงๆนึงมาให้
“อะไรอ่ะ”
“แกะดูๆ”
ผมรับถุงจากมันมาแกะดู มันเป็นแผ่นสติ๊กเกอร์แข็งสองแผ่น เป็นตัวอักษร N แผ่น G แผ่น
“เอาไปทำอะไร” ผมถามมัน เอามาให้ทำเพื่อ?
“เอาไปแปะไว้ตรงกระเป๋า จะได้ไม่ไปเป๋อหยิบของคนอื่นเค้ามาอีก” ถึงมันจะว่านิดนึง แต่ก็รู้สึกดี
=] รู้ไรไหม ผมยิ้มอยู่
“แล้วจีล่ะของใคร”
“ของผมจะเอาไปติดด้วยจะได้เหมือนกัน ^^”
“ขอบคุนนะ”
มึงน่ารักว่ะ กราฟ…
--------------------------
โอเคแล้วน้า
^^ จะแว๊ปปป ไปอัพตอนที่ 6 และ
รู้สึกว่าตอนนี้ จะ บทพูดเยอะมาก - -
ความคิดเห็น