เรื่องร๊ากของเราๆ

ลำดับตอนที่ #2 : ความรักก้าวต่อ

มาต่อกานดีก่าม่ายได้อัพมานานเลย
เรื่องเกิดขึ้นมากมาย
ความรักเราเหมือนว่าจะถึงทางตัน
ทุกสิ่งดูแย่ลง
เมื่ออีกคนยังคงเรียกร้องอีกคนเริ่มเฉยชา
น่าเศร้าที่สุด
ที่มันเจ็บมากจนทนไม่ไหว
ทุกอย่างถูกเลือกให้ปฏิเสธการกระทำที่ไม่เอาใจใส่

การไม่สนใจกันเลยมันทำให้ความอดทนนั้นหมดลง

การบอกเลิกดำเนินมาถึง

เราเป็นอะไรกัน การกระทำมันไม่ใช่คนรักกันเลย

อยากเลิกไหม
คำถามที่ไม่เคยอยากได้ยินคำตอบเลย
ออกมาจากปากเรา
เมื่อความรู้สึกที่มีมันน้อยลง
คำพูดที่ออกมาจากอีกฝากก้อคือว่า เลิก
ตอนนั้นพยายามกลั้น
แต่สุดท้ายก้อทนไม่ได้ รู้แค่ว่าเราอาจจะ
พยายามเปลี่ยนเค้ามากเกิดไป
รู้ว่าเราเปลี่ยนเพื่อนเค้าทั้งที่เค้านั้น
ไม่เคยแม้แต่จะปลี่ยนหรือทำอะไรเพื่อเราเลย

แต่เมื่อสุดท้ายมาลองถามตัวเอง

คำตอบที่ได้ก้อคือไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป

เพราะถ้าเราเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติด

รักมากไหม รักมาก
กลัวทุกอย่าง
สุดท้ายก้อเลือกที่จะกลับไปขอคืนดีเหมือนเดิม
ดีใจไหม
ดีใจนะที่เค้าบอกว่าได้
แต่ความรู้สึกจะเปลี่ยนไหม
ไม่รู้ สำหรับเราเหมือนว่าเป็นแค่ความรู้สึก
ที่ไม่ดีมาครอบงำมั้ง
รักมากจนทำใจไม่ได้เลย เหมือนว่าเราบังคับ
เราบีบมากเกินไป
จนทำให้น่าเบื่อ
ไม่รู้นะ ก้อรู้แค่ว่ารักว่ะคนนี้
ไงก้อยางม่ะมีคราย
รักกันไหมไม่รู้แต่คบต่อได้ไหม
อย่างน้อยรู้ว่ายางอยู่ก้อดีกว่าหายไป
เพราะคงเสียใจไม่เลิกแน่ๆ
แต่ตอนนั้นคงยางสับสนอยู่
เพราะว่าไม่เหมือนเดิมทุกอย่างดูแปลกไป
ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม
ไม่สนใจกันเลย
ความรักคืออะไรกันแน่
อยากรู้ว่ารักไหมอยากรู้ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน
คำตอบก้อคือคบกันอยู่
แต่เหมือนทุกอย่างดูฝืนมาก
ไม่รู้เพราะว่าเรามากเกิน หรือเค้าไม่อยากทนแล้ว
เรารู้สึก
การย้ำครั้งที่สองว่าทนอยู่หรอ ฝืนใช่ไหม
ยังรักกันไหม  ไม่รู้ว่าเซ้าซี้มากเกินไป
หรือมันเป้นความรู้สึกของเค้าจริงๆ
เบอกว่าไม่รัก ไม่อยากรักแล้ว
เลิกกัน
ครั้งที่สองแล้ว
ตอนนั้นรู้แค่ว่าเจ็บที่สุด
รู้แค่ว่าต่อไปจะไม่มีแล้วคนนี้
เค้าจะไปแล้วจริงๆเหรอ
และสิ่งที่ได้เลือกทำคือถ้าคบกันต่อจะเป็นยังไง
เพื่อนอีกคนที่คอยให้คำปรึกษา
ถามว่าเค้าสนับสนุนไหม
ไม่เชิงซะทีเดียว
เค้าพยายามให้เราเลือกตามใจที่ตัวเองต้องการจะให้เป็น
สิ่งที่คิดตอนนั้น
ยังเชื่อว่าความรักของเรามันยังมีอยู่
เรายังรักกัน
เรายังรักเค้า
ทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิม
เราจะพยายามทำให้ดีขึ้น
จากคำพูดที่ว่าเราชอบทำตัวแบบนี้ พูดไม่ค่อยฟัง
ไม่ค่อยรู้เรื่อง
ก้อเลยเลือกที่จะกลับไปขอคืนดีอีกครั้ง
เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่ารักไง
เชื่อว่าเรารักกัน
เชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้นถ้าเราเลือกแล้วเราก้อต้องเชื่อมั่น
คำนี้ทำให้รู้สึกว่าเรายังไม่ได้ทำอะไรเลย
เราเรียกร้องสิ่งที่อยากได้อยากให้เป็นจากเค้ามากเกินไป
เค้าเป็นคนแบบนี้ ทำไมเราไม่เข้าใจเค้าให้มากกว่านี้ล่ะ
เราเลือกที่จะเดินทางใหม่โดยการทำไปแบบไม่คาดหวังอะไร
แค่ให้ได้ทำอยู่ได้รักอยู่
ได้รักเค้า ได้เป็นคู่รักเค้าทุกอย่างมันก้อโอเคแล้วนี่

แต่เรากับเค้าห่างกันมาก

มากเสียจนที่ว่าเราใช่แฟนกันเหรอ

เราต้องเจอกันบ้างนะ

เพื่อนที่แสนดีคนนี้ คนที่ทำให้ทุอย่างมานดีขึ้น

รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ

เพราะว่าเราได้เจอกัน ก้อเพราะว่าเพื่อนคนนี้พยายามช่วย

เราตอนนั้นรู้สึกแย่มาก

เมื่อสิ่งที่เราพยายามจะทำ

หวังเพียงว่าเจอกันบ้างได้คุยกัน

แต่สิ่งที่เจอถามว่าแย่ไหมรู้สึกแย่มาก

เราไปเหมือนเป็นใครก้อไม่รู้

เพื่อนที่ดีก้อยางคอยดูเราห่าง

แต่เค้ากลับทำให้เรารู้สึกแ

เมื่อบอกว่าทุกอย่างเหมือนเดิม

แต่เค้าไม่พูดไม่คุยเลย

ไม่แม้แต่จะทักกัน

แทบอยากจะร้องไห้

แต่ทุกอย่างต้องทนฝืนตัวเองไว้

ตอนนั้นคิดเพียงว่า เราต้องได้คุยกันสิ

ถ้ามันจะเปลี่ยนไป ถ้าต้องเลิกกันครั้งนี้

ก้อคงต้องยอมรับ

เจ็บซะให้พอเลย

วันแรกที่เราอยู่ด้วยเค้าพยายามหนีเราตลอด

สำหรับเราเหงามาก

ดีว่ายังมีเพื่อนคนเดิมอยู่คุยด้วยบ้าง

คืนนั้นเราก้อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว

ร้องไห้ไหมร้อง

รู้ว่าเจ็บ

จะจาได้ไม่เจ็บอีก จะได้จำ

ร้องจนกว่าจะพอ

เช้ามาก้อต้องรอกลับมารับ

ยังดีที่ว่าเที่ยงกลับมารับไปกินข้าว

แต่ก้อไปร้านเกม

โดยที่ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

อืมสิ่งที่ทำได้ตอนนั้นคือยอมรับความเป็นจริงว่ามันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว

แต่ลึกๆ ก้อยังคงหวังอยู่

ถึงแม้ว่าเวลาจะเหลือน้อยลงทุกทีทุกที

พรุ่งนี้ก้อจะกลับแล้ว

จะไม่ได้คุยกันเลยเหรอเนี่ย

ที่ร้านเกม

ถึงเราจะอยู่ด้วยกัน

ในตอนนั้นก้อคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอรึเปล่านะ

เราอยู่ด้วยกันก้อยังดี ยังได้เจอกัน

แต่แล้วสิ่งที่รอมาตลอด เค้าบอกว่าปวดหัว

และก้อชวนกลับห้อง

ตอนนั้นประมาณ4-5ทุ่มได้มั้ง

เรากลับไปที่ห้องแต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม

เรายังไม่ได้คุยกัน

เค้าเลือกที่จะลงไปนอนข้างล้าง

มันยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

เมื่อเรากับเพื่อนอีกคนนอนบนเตียง

ทั้งที่มี2เตียง

และนอน3คนก้อได้

เค้านอนแล้วเหลือเราที่ยังไม่นอน

ตอนนั้นคิดว่าเราคงรู้ใจมันนะ

ว่ามันรอให้เราเอ่ยปากอยู่

สิ่งที่รู้ก้อคือว่ากลัวว่ามานจะว่าเอา

แต่สุดท้ายก้อเลือกเพราะเชื่อว่าเค้าก้อรักเราอยู่จริงๆ
ทุกสิ่งเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
แทบร้องไห้เหมือนว่า
เรากำลังถูกแกล้งจากคนที่รักมาก
คำแรกที่ตอบกลับมาเข้าใจเลยว่าความรู้สึกที่รอมานานแล้วมานดีขึ้น
แทบกลั้นน้ำตาไม่ได้เลย
เราได้คุยกัน
ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ

เค้าเรียกเราเหมือนที่เคยเรียก

ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมาก

เค้าก้อบอกว่ารักเรา

เพียงแค่เรางี่เง่ามากเกินไปและไม่ยอมเชื่อ

สิ่งที่บอกกัน

ต่อไปจะเชื่อใจและเชื่อทุกอย่างที่บอกกัน

เพราะเรารู้ว่าลึกๆแล้วเค้ารักเรา

เราก้อรักเค้ามาก

เราก้อรักกัน

เพยีงแค่มันอาจจะต่างไปจากที่คุ่คนอื่นเค้าปฏิบัติกัน

ก้อเท่านั้นเอง

ps. ไอ้เพื่อนคนนี้คือเพื่อนฟลุ๊คจะว่าไปก้อซี้กะไอ้เอกนะ
      เค้า ณ ที่นี้คือ เอก (สุดที่รัก วันนี้วานเกิดมานด้วย)
      ยางมีเรื่องน่าคิดอีกเยอะ เพราะว่าเอกคุยกะฟุกว่า
ครั้งแรกที่เอกพูดว่าเลิก มันก้อไม่ได้อยากพูด แต่ตอนนั้น กำลังยุ่งกะเกมอยู่
อีกอย่างที่พอเราขอกลับไปคืนดี เค้าก้อโอ เพราะว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

แต่น่าคิดนะเพราะว่า มานบอกกับฟลุ๊คว่า ไม่น่าจีบเราเลย อ้าวไหงงั้นอ่ะเนี่ย
ฟลุ๊คบอกเอานะ
เชื่อเถอะมานพูดมานก้อต้องรัก
 อยู่ที่ใจของเรา รักมันเลือกมันแล้วก้อรักมันให้ดีที่สุดแว้วกาน

COMMINGSOON


รอต่อปายจ้า