คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ★ Forgive : 07 Loading
ฟอร์กีฟ มี พลีส
ชีวิตกูเหี้ยชัวร์ โป๊ะเชะ!
บัตท์ทอล์ค
“นายเป็นใคร บัตท์แล้วลูกไปอุ้มเขาทำไม”
“ =0= บัตท์ ผอ.เป็นพ่อมึง”
“เออสิ เพิ่งรู้?”
“เออสิ กูเพิ่งรู้” ผมปล่อยวิวลงแล้วโอบเอววิว ให้ยืนชิดผม ก่อนยิ้มหน้าบาน ให้พ่ออย่างภาคภูมิใจ 55555
“เห้ย ปล่อย”
“อยู่นิ่งๆน่า ^^” ผมกัดฟันพูดให้มัน เพราะมันพยายามจะแกะมือผมออก
“ทำหน้าที่เป็นเมียที่ดีซะ ^^”
“ฮะ!!!”
“^^ ทำ!”
“ฮะ!!!”
“หนึ่งล้าน ^^”
“โอ๊ะๆ ผอ.ครับ ไม่สิ คุณพ่อ ผมกับบัตท์นี่รักกันม๊ากมาก จริงๆนะครับ ดูหน้าดิ ระรื่นเชียว ยิ้มม ^^”
“เนียนเกินไปละมึง ^^”
วิว ทอล์ค
“เออน่า ดีๆ ^^”
“มึงว่างั้น กูก็ไม่ห่วง อย่าทำเสียล่ะมึง ^^”
“ซุบซิบไรกัน!!!”
“ป่าวครับ!” กูชิงตอบอย่างรวดเร็ว ชิพหาย ใจไปอยู่ใต้ตีน
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด หือ เสียงไรวะ ....อ๋อ โทรศัพท์ พ่อว่าที่สามี(จำใจ - -)
“ฮัลโหล มีอะไรหรรอลูก”
“อ่า จะมาบ้านอาหรอ”
“ถึงแล้ว!! เข้ามาเลยๆ อามีอะไรจะให้ช่วยพอดี” คุณพ่อว่าที่สามี(จำใจ- -) กดวางสาย แล้วยิ้มหน้าระรื่นแบบไม่น่าไว้วางใจ เจ้าเล่ห์ทั้งพ่อทั้งลูก - -
“บัตท์ พ่อมึงเป็นไรวะ”
“ไม่รู้แม่ง”
“เอ๊า!” กูจะบ้าตาย!!! ตระกูลนี้มันอะไรก๊านนนนนนน
“บัตท์ น้องมาน่ะลูก”
“น้องไหนวะพ่อ”
“หญิงแย้มไง J” หญิงแย้ม มันเป็นใครวะ? ชื่อบ้านนอกชิพหาย หลังเขาว่ะ - -
บร๊ะจ๊อด!! ลีมูซีน!!! ระ..ระ...รถลีมูซีน!!! เคยเห็นครั้งแรก!! (มึงหลังเขากว่าเขาอีกควาย - -)
ลีมูซีนคันหรู ขับมาจอดตรงหน้าพวกผม พร้อมกับเรียวขาเนียนขาวของผู้หญิง ผู้หญิง! ให้ตาย นิยายเรื่องนี้ผู้หญิงออกแล้วเว้ย!
“บัตท์ ไปรับน้องสิ”
“ฮะ!! ผม”
“อื้ม ไปสิลูก” ไอ้บัตท์หันมามองหน้าผม ผมก็นะ...พยักหน้าหงึกๆ ปล่อยมันไป
“พี่บัตท์ค้า อุ๊ยตาย! มารับแย้มด้วย” กระแดะสัสอะครับ - - ไอ้บัตท์เปิดประตูรถ แล้วผายมือให้คุณเธอเสด็จ เชี่ย!! สวยโคตรรรร ฟ้าประทาน สวย สวยมากกกกก อลังการ !!! อยากจะไปกระชากไอ้บัตท์ออก แล้วอุ้มหญิงแย้มเข้าห้อง ฮึ่ยยย น่าฟัดครับพี่ท่าน!!!
“คุณอา”
“ ^ ^ ” พอเธอเห็นพ่อว่าที่สามี(จำใจ - -) ก็กระโดดเกาะแขนทันที เอ่อ...รู้สึกว่าเขาจะเข้าขากันจังเนอะ!
“คุณอาคะ นายหัวแดงนี่ใคร” หัวแดง?? อ้อ กูสินะ - -
“เพื่อน ของบัตท์เขาน่ะลูก ^^”
“ไม่ใช่นะคร....”
“เพื่อนจ้ะแย้ม เพื่อน^^” ไอ้บัตท์พยายามจะค้าน แต่พ่อมันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน ก็ถูกของมันนะ ไม่ใช่เพื่อนซักหน่อย.... เป็นแค่คนรู้จักกันโว่ยยยย รู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์ด้วยโว่ยยยย แล้วชีวิตกูก็ซวยชิพหายเลยโว่ยยยยย มึงน่าจะบอกเขาไปงี้นะ - -
“แหะๆ” ผมยิ้มแห้ง แล้วมองหน้าเธอ คุณเธอก็ตอบกลับด้วยการ
.....เชิดใส่ แล้วมองไปทางอื่น กรอดดดด กล้าดีไงเมินกูวะ
“เห้ยมึง ใครวะ?”
“เด็กที่พ่อหามา”
“ก็สวยนี่หว่า ทำไมมึงไม่เอา”
“ไม่ชอบ ไม่โดน ชอบมึงมากกว่าJ”
“พอเลย พอ - - แต่กูก็ไม่เห็นว่าเขาจะไม่ดีตรงไหน ถึงจะดูไม่เป็นมิตรบ้างบางครั้งก็เหอะ”
“คำเดียวนะ แรด จบ!”
“โอเค จบ” จบจริงๆ - - แรด ง่ายๆ ความหมายลึกซึ้ง TT น้ำตาไหลพรากๆ
“ว่าแต่ หนูมาทำไมเนี่ยลูก”
“มาหาพี่บัตท์น่ะคะ ว่าจะชวนไปทานข้าว” ละคุณเธอก็หันมายิ้มหวานให้ไอ้บัตท์ ละก็ใช้สายตาเหยียดมองผม ผมก็ยิ้มแห้งๆ ไปให้เธอตอบ
หึหึหึ หญิงแย้มๆ ทนๆ กูต้องทน!!
“เอ่อ....ไม่ต้องหรอกมะ....”
“ยินดีเลยลูก แต่ว่านะ แย้มมาทานข้าวกับพ่อดีกว่า^^” เอ่อ...รู้สึกว่า จะเปลี่ยนสรรพนามจากอาไปเป็นพ่อ - -
“เฮ้อ” ไอ้บัตท์ ถอนหายใจแล้วลูบหัวผมป้อยๆ พลางก้มลงหอมที่ผมข้างหู
”กูขอโทษนะ...”
Loading...
จบตอนแล้วล่ะครับ แต่ก็นะ แต่งสด รอจัดคำพูดให้สวยหรู ก่อนละกัน - -
ความคิดเห็น