คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★ Forgive : 02
ฟอร์กีฟ มี พลีส
โดนทิ้ง
มันพาผมมารพ.แถวสะพานควาย ใกล้ๆ ม.นั่นล่ะ แต่ได้ยินมาว่าที่นี่แพงโคตร
“มึงพากูมาที่นี่ไมวะ มันแพง”
“เรียกพี่ดิ กูเป็นพี่มึงนะไอ้น้อง”
“หน็อย~ หนังหน้านะมึง”
“เอ้า! เข้าไป” มันจับผมยืนที่หน้าประตูห้องตรวจ แล้วจัดการยันโครมผมเข้าไป
“แอ๊ก....มึงทำอะไรเนี่ย” หน้าผมลงไปแนบกับพื้น ได้แผลเพิ่มชัวร์ป้าบ
“แล้วไง....กูใหญ่ซะอย่าง หึ” มันจิกหัวผมให้เงยหน้าขึ้น
“วิว!!!!”
“อะ...อาชัจ”
“หือ???”
“อากูเอง”
“ฮะ..”
“อะไร”
“ชื่อมึง”
“วิว....” เท่านั้นแหละมันก็ล้มลงไปนอนขำที่พื้น
“กร๊ากกกก ผู้ชายเหี้ยไรวะ ชื่อวิว กร๊ากกกก” หมดแล้วชีวิตกู ผมเอามือกุมขมับแล้วดันตัวเองขึ้นยืน แต่ก่อนจะไปทำแผลขอทำไรอย่าง
ป้าบ! ป้าบ!
ผมรวบรวมแรงที่เหลือแล้วเตะมันเต็มแรงไป 2 ที
“หึ...อย่าหือกับกูอีกล่ะ”
“ไอ้วิว จำไว้นะมึง!!! อุ่ก”
“เอ่อ...ช่วยสำรวมนิดนึงนะวิว” (มันยังมีตัวตนอีกวะเห้ย) ลืมไปผมอยู่ห้องตรวจนี่หว่า
“ครับๆ โทษที” ผมประคองร่างตัวเองแล้วตรงไปหาอาชัจ
“เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าอยู่รพ. นี้”
“ก็เพิ่งย้ายมาเนี่ยแหละ ว่าแต่ไปโดนไรมาถึงเยินขนาดนี้”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ”
“แล้วคนข้างหลังนั่นใคร”
“ฮะ?? คนข้างหลัง” ใครวะ ผมค่อยๆ หันหลังกลับไปมอง
“มึงยังไม่ออกไปอีกเร้อออ~อ” ไอ้บ้านั่นนั่งกระดิกตีน เอามือพาดโซฟาสบายใจเฉิบ เค้าให้แค่คนป่วยเข้าเว่ย ไอ้ฟาย
“เรื่องของกู กูจะนั่ง มีไร.....” กร่าง กร่างโคตร เหี้ยเกินไปแล้ว
“เอ่อ...อา อย่าไปสนเลย ช่างหัวมันเหอะ”
“เอางั้นหรอ ไม่เป็นไรนะ”
“ครับๆ ตรวจเหอะ”
ผ่านไป 20 นาที~
ผลปรากฏว่า คางถลอก คิ้วแตก จมูกหัก ครบสูตรเลยหน้ากู หน้าผมตอนนี้เลยเต็มไปด้วยพลาสเตอร์ หมดกันหน้าหล่อๆ ของกู ให้ตายสิ
“เพราะมึง”
“เอ๊า โทษกูอีก” มันพยุงสังขารผม แล้วไปยืนรอรับยา+จ่ายเงิน ฮะ!! จ่ายเงิน
จ่ายเงิน....!!!!!
“เอ่อ...ค่ารักษา”
“ไหนอะตัง เงินมึงอ่ะ”
“แหะๆ” มันแบมือขอผม ผมเลยยื่นมือไปจับมันแทน 555
“กูจะเอาตัง ไม่ได้จะเอามึง มือน่ะไม่ต้อง”
“ไอ้เหี้ย!!! พูดไรมึงเนี่ย” ผมรีบชักมืออก แล้วจ้องหน้ามันคาดโทษ
“กูล้อเล่นหรอก เห็นหน้างี้ กูจิตใจงามนะ ออกให้ไปแล้ว”
“เฮ้อ~ ไม่น่าเชื่อ”
“หึ อย่าลืมใช้คืนล่ะ”
“อะ...อะไรนะ”
“มึงติดหนี้กูอยู่......เจ็ดพัน”
“ฮะ!!! เจ็ดพันพ่องดิ แพงแสรด”
“ก็รวมค่ารถมึง รถกู ค่าทำแผลมึง และก็ค่าเสียเวลา......ของกู”
“มึงนี่มัน....” ผมง้างหมัดขึ้นเตรียมตัวเสย แต่..
“โครก~ เห้ยกูหิว” โครกคราก เสียงท้องร้องดังเป็นจังหวะสามช่าพังค์ ผมมองหน้ามันด้วยแววตาขอร้อง มึงเข้าใจหน่อยว่ากูหิว แต่กูไม่มีตัง -__-
“ฮะ? แค่นี้มึงยังเป็นภาระกูไม่พอไงวะ” ตอนนี้อยากจะกระโดดถีบใจแทบขาด แต่ผมก็ยัง(ตอแหล)ทำหน้าแอ๊บแบ๊วต่อไป
“ ** 0 ** ”
“หน้ามึงนี่ เห็นแล้วสยองว่ะ เอ้า แดกก็แดก”
“เหวอ~อ ไอ้เชี่ย” มันกระชากมือผม ไม่สนว่าผมจะเจ็บ แล้วพอถึงรถ แม่งก็โยนผมขึ้นรถแบบไม่ใยดี
“โอ๊ย! รุนแรงนะมึง”
“เออ กู S มีไร”
“แต่กูไม่ใช่ M !!!”
“หึ”
บรื้นนน ~นน มันออกรถทั้งๆ ที่ผมยังไม่คาดเข็มขัด แถมแม่งเหยียบมิดเลยมั้งน่ะ
“ว่อยยย ย เร็วป๊ายย กูไม่แว๊น”
“แต่เป็นสก๊อย”
“เออ เห้ย! ไอ้เหี้ย”
เอี้ยด!!
“โอ๊ย! ไรมึงเนี่ย”
“ก็มึงบอกว่าเร็วไป”
“กูหมายถึงหยุดรถหาแม่มึงหรอ” อูยย เจ็บไปหมดแล้วหัว ดันไปกระแทกกับหน้ารถ โน โนแล้วหัวกรู๊~
“ก็ถึงแล้วไง อะนี่” มันยื่นตังให้ผมสามร้อย แล้วพยักเพยิดให้ผมลงไป
“ไหนวะ ร้านแม่ง” ผมลงไปกวาดสายตามองรอบๆ ถ้าเป็นหนังคงถ่ายรอบตัวกู 360 องศาเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยว แต่ทว่า...
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะ น้องวิว อิ๊บอิ้ว” ไอ้บ้านั่นลดกระจกลง ยิ้มกว้าง แล้วโบกไม้โบกมือลาผม ก่อนขับรถหนีไป
“อ...ไอ้...ไอ้...ไอ้เหี้ยยยย ย !!!!!!” เอาละไง...ชีวิตกู ช่างโหดร้าย ผมนั่งลงที่ริมฟุตบาท หวังว่าจะมีคนเก็บผมไปเลี้ยงนะ สภาพตอนนี้ไม่ต่างกับหมา
“ไอ้พี่เหี้ย ไม่น่านับถือเล้ยย นี่กูต้องเรียนมหาลัยเดียวกับไอ้บ้านี่จริงๆหรอวะ”
เฮ้อ~
ผมถอนหายใจกับตัวเอง แล้วเอาเศษไม้เขี่ยตีนตัวเองไปมา ....ถนนเส้นนี้แม่งไม่มีรถเลยไงวะ
“แหะๆ แหะๆ” สักพัก ไอ้ด่างก็เดินน้ำลายห้อยมาหาผม แล้วมันก็
“ขี้~” เจริญหูเจริญมากนั่งดูหมาขี้ -_-^^^
“ไหนมึงบอกผู้ใหญ่ใจดีไงวะ ผู้ใหญ่แม่งเหี้ยชัดๆ” ผมยืนขึ้นแล้วเตะหมาเต็มแรง
“ไอ้เหี้ยยยย ยยย ย!!!!”
เปรี้ยง!
“เอ๋ง เอ๋งๆๆ” หมาตัวสั่นหงึกๆ แล้ววิ่งหนีไป ชิพหายละกูทำหมาร้องไห้ ผมนั่งชันเข่าแล้วเอามือปิดหน้าตัวเองละอายต่อบาป
“เห้ย น้อง น้อง” ผมเงยหน้าขึ้น รู้สึกเหมือนมีคนเรียกแต่ไม่ใช่หรอกมั้ง ผมเลยฟุ่บหน้าลงเหมือนเดิม
“เห้ย น้องนั่นแหละ พี่จะไปส่ง”
“หา...กู กูหรอ” ผมพูดแล้วเอามือชี้หน้าตัวเอง
“เออ ไอ้หัวแดง มึงนั่นแหละ” รถแคมรี่สีขาวถูกจอดอยู่หน้าผม พร้อมกับบุคคลประหลาดที่ยื่นมือมาให้ผมจับ
“อะ...เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมยื่นมือไปจับพี่เขา มันก็ดึงมือผมขึ้น แถมเปิดประตูให้อีก โคตรต่างกับไอ้บ้านั่น
“พี่ชื่อวอดก้านะ เรียกก้าก็ได้ เห็นแต่งตัวมหาลัยเดียวกัน อยู่ปีไรล่ะ”
“ปี 1 ครับ ผมชื่อวิวนะ”
“ชื่อน่ารักดี”
“อ่า...ฮะๆ” เป็นคนแรกที่ชม กูตื้นตันTT_TT
“แล้วหน้าน่ะ ไปโดนไรมา”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ” นึกถึงไอ้บ้านั่นแล้วจิตตก อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย
“เอ่อ...พี่ก้าอยู่ปีไรหรอครับ”
“3 น่ะ ทำไมหรอ”
“ก็เอ่อ....ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“อืม ก็แล้วไป”
“มีอะไรหรอครับ”
“นึกว่าจะชอบพี่ซะอีก”
“หา...ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ ผมชอบผู้หญิง” เหงื่อตกเลยกรู - -
ตู๊ด~ ตู๊ด~
เสียงโทรศัพท์พี่ก้าดังขึ้น พี่แกก็ทำการกดสปีกเกอร์โฟนดังเท่าโทรโข่ง กะให้ได้ยินกันทั้งโคตร
“ฮัลโหล~”
“ฮัลโหลเหี้ยไรล่ะ ไอ้วอดสะก้า มึงอยู่ไหนเนี่ย” เอ่อ...ปลายสายตอบกลับมาซะพี่ก้าหน้าเกือบหงาย แต่เสียงแม่งคุ้นๆว่ะ
“รับเด็กอยู่ โทรมามีไร”
“โด่ววว มีเด็กไม่แบ่งเพื่อน ดูกูดิ วันนี้แม่งซวยชิพหาย”
“ทำไมวะ”
“เจอเด็กเหี้ย!!!”
ความคิดเห็น