ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ▽Forgive Me PLEASE! ที่รักครับ ยกโทษให้ผมเถอะ[YAOI]

    ลำดับตอนที่ #1 : ★ Forgive : 01

    • อัปเดตล่าสุด 1 ส.ค. 54


    Cry .Q


      


    ฟอร์กีฟ มี พลีส
    รถชน


    “วิว ตื่นได้แล้วลูก”

     

     

     

    “อะ อื้อ คร้าบ~” หาว~ว ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง บิดขี้เกียจ 2-3 รอบ แล้วก็นอนต่อ (อ่าวเห้ย) ก็คนมันง่วงนี่หว่า

     

     

     

    “วิว วิ่ว วิ้ว วิ๊ว ตื่นได้แล้ว ไอ้พี่ชาย” มาเป็นพนักงานโอปาเรเตอร์เลยนะมึง ไอ้น้องเวลล์

     

     

     

    “เออๆ รู้แล้วน่า” เวลล์ มันเวลล์จริงๆ เวลล์จริงๆครับ น้องผมชื่อเวลล์ กร๊ากกกก โสนะหน้า แต่ชื่อแม่งแมนกว่าตูเฉย ดูเดะ พี่ชื่อวิว น้องชื่อเวลล์ ว๊ากกก ชื่อกูแต๋วมาก

     

     

     

    “เปิดเรียกวันแรกไม่ใช่งั้ย ไอ้พี่เตี้ย” ว่าจบมันก็กระโดมาทับตัวผม แค้นใจจริงๆ เป็นน้องแต่มันสูงกว่าผม - -

     

     

     

    “อุ่ก มึงทำบ้าอะไรวะเนี่ย”

     

     

     

    “ไปๆ ไปอาบน้ำ แล้วทีหลังพูดเพราะๆ กับผมด้วย”

     

     

     

    “คร้าบบบๆ ไอ้น้องเวร”

     

     

     

    “เวลล์เฟร่ย” ละมันก็ลุกออกจากตัวผม เฮ้อ หายใจถนัดขึ้นมาหน่อย ..เห้ย  ตะกี๊แว่วๆ เปิดซัมเมอร์วันแรกนี่หว่า

     

     

     

    “เวลล์ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

     

     

     

    “8 โมง ทำไมหรอ”

     

     

     

    “ชิพหายละ” ผมดึงผ้าห่มออกแล้ววิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว ภายในเวลา 10 นาที -_-

     

     

     

     

    ตึก ตึก ตึก

    ผมจ้ำเท้าลงบันได ไม่สนสายตาใครทั้งสิ้น ความแกร่งกูช่างน่าชื่นชม

     

     

     

    “วิว ไม่กินข้าวหรอลูก”

     

     

     

    “ผมไปนะครับแม่ หวัดดีครับ”

     

     

     

    “วิว วิวลูก”

     

     

     

    “ช่างเขาเหอะแม่ หึหึ”

     

     

     

    “ขำอะไรน่ะ เวลล์”

     

     

     

    “เดี๋ยวได้ฮากันทั้งวันแน่ แม่ครับ”

     

     

     

     

    บรืน~

     

     

     

    ผมขี่มอเตอร์ไซด์ด้วยความเร็วเต็มสูบ ว่อย เรียนวันแรกก็จะสายซะและตู ลางดีจริงจริ๊ง ว่าไปก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย สอบติดมหาลัยดังๆ เห็นนิสัยงี้สมองดีนะครับ (หลับหูหลับตาเชื่อซะ) ในที่สุดก็ขี่มาถึงหน้าม.

     

    เอี้ยด~

     

     

     

    “โครม!!!!เวรเอ๊ย!!! รถอีกคันที่ขับมาชิลๆ ขับมาจ่อประตูหน้าม. ตัดหน้าผม

     

     

     

    “เห้ย! ขับรถภาษาอะไรวะ” เอ่อ...รู้สึกว่ามึงจะผิดนะ

     

     

     

    “ถามแล้วไม่ตอบ เห้ย!” มึงรู้มั้ยว่ากูนอนเจ็บพะงาบๆ อยู่ที่พื้น

     

     

     

    “เห้ย! เงียบหาแม่มึงหรอ” แม่กูอยู่บ้านไอ้สาด

     

     

     

    “ช่วยกูทีเด๊~” ควิกๆ ควิกๆ ผมกวักมือเรียกมันทั้งๆที่หน้าฟุ่บอยู่ที่พื้น

     

     

     

    “อะไรว้า~” มันพูดเซงๆ แล้วลงจากรถ มาหาผม แต่แปลก...ยามแม่งไม่มีสักตัวหายหัวไปไหนหมดวะ มึงรู้มั้ยว่ากูเจ็บ~

     

     

     

    “เห้ย เห้ย! มึงอะ” ว่อย~ย ไอ้เชี่ยนี่แม่งเอาบาทาอันศักดิ์สิทธิ์มาเขี่ยผมเบาๆ อยากจะตะโกนด่ามัน แต่ไม่มีแรงด่าแล้วเจ็บทั้งตัว....

     

     

     

    “ช่วยกูที~” ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแล้วมองมัน ......!!! ออร่าเปล่งประกายวิ้งๆ หล่อสราดอ่ะหล่อสราด ติดอยู่ตรงสีผมเนี่ย...จะเหลืองไปไหนครับพี่ท่าน ! แต่สู้ผมไม่ได้กร๊ากกก แดงทั้งกบาล มันยืนเอามือล้วงกระเป๋าตัง แล้วหยิบแบงค์ออกมาเป็นปึกๆ

     

     

     

    “หนึ่งพัน สองพัน สามพัน”

     

     

     

     “ * 0 * ” ผมตาโตเท่าไข่ห่านไอ้เชี่ยนี่รวยเหมือนกันนี่หว่า

     

     

     

    “เอ้า สามร้อย พอมั้ย” แย้กกก~ แล้วมึงจะนับหาพ่องมึงหรอวะ ตอนแรก ใจจริงนี่ไม่อยากได้เงินหรอกครับ แค่ขอโทษสักคำก็ยังดี คนไทยเหมือนกัน แต่ไอ้นี่แม่งด่าผม เอาเงินฟาดหัวผม แถมยังเอาตีนเขี่ยผมอี๊ก~

     

     

     

    “นายนี่แม่ง เหี้ยได้โล่ ยูเนสโกยังกราบตีน”

     

     

     

    “ไอ้หัวแดง มึงว่าอะไรนะ”

     

     

     

    “หึ !” ผมค่อยๆ ดันตัวเองอย่างทุลักทุเล โดยที่ไอ้เวรนี่ยืนกอดอกมองผมหน้าตาย

     

     

     

    “มึงนี่เหี้ยได้ใจจริงว่ะ กูยอมเลย” ผมยืนขึ้นจับแขนตัวเอง ที่แผลถลอกจนเลือดซิบ

     

     

     

    “มึงด่ากูหรอ....กระโปรงหน้ารถกูเยิน กูยังไม่คิดตังมึงเลยนะ หรือสามร้อยมันน้อยไป”

     

     

     

    “โอ้โห......เหี้ยเกินลิมิต วู้ๆ” ผมแสยะยิ้มแล้วเดินไปหามัน

     

     

     

    “สุดยอด.....” ผมใช้มือแตะบ่าไอ้นี่ไป 2 ที ก่อนเดินไปดูสภาพมอไซด์รักที่ตอนนี้ นอนน้ำลายไหลอยู่ที่พื้น

     

     

     

    “ไอ้แก่ลูกพ่อ!!!!” ผมทรุดตัวลงนั่งที่พื้นแล้วพยุงซากมอไซด์ขึ้น

     

     

     

    แบระ!

     

     

     

    เพล้ง!

     

     

     

    เคร้ง!

     

     

     

    โครม!

     

     

     

     

    “ชิพหายละ” ลืมไปมือผมไม่มีแรง พอยกมันขึ้น มือก็อ่อนระทวย ไอ้แก่ผมเลยไปกองที่พื้นในสภาพแตกเป็นเสี่ยงๆ

     

     

     

    “เฮ้อ~ ลาก่อน” ผมตัดใจแล้วทิ้งซากมอไซด์ไว้หน้าม. (เลวโคตร) ผมเดินกะเผลกๆ ประคองตัวเองจะไปที่ห้องพยาบาล แต่...

     

     

     

    ”เห้ย!!!

     

     

    เอี้ยด!

    รถของไอ้บ้านั่นมาหยุดตรงหน้าผมพอดีเป๊ะ

     

     

     

    “ขึ้นรถ”

     

     

     

    “อะไรมึงล่ะ”

     

     

     

    “กูบอกให้ขึ้นรถ”

     

     

     

    “ไม่”

     

     

     

    “ขึ้นรถสิวะ”

     

     

     

    “ม่ายยยยย กูบอกให้ไสหัวไป”

     

     

     

    “ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ขึ้น”

     

     

     

    “ใครกันแน่ที่เหี้ย”

     

     

     

    “มึงไงเหี้ย”

     

     

     

    “ด่ากูหาพ่องมึงหรอ”

     

     

     

    “มึงล่ะด่ากูหาแม่มึงหรอ”

     

     

     

    “ชิ!” ผมพูดแค่นั้นแล้วประคองตัวเอง เดินไปเรื่อยๆ หึ จะมาอะไรกับกูอีกล่ะ จะเอาเงินมาฟาดหัวกูอีกรึไง บอกไว้ก่อนจากสามร้อย กูอัพเป็นสามหมื่นแล้วนะเห้ย

     

     

     

    “บรืน~ ขึ้นดิวะ”

     

     

     

    “ตามมาทำไมเล่า กูบอกให้ไสหัวไปไง”

     

     

     

    “ก็กู....”

     

     

     

    “อะไร พูดสิวะ”

     

     

     

    “กูขอ.... ไม่มีไร มึงน่ะขึ้นรถซะ”

     

     

     

    “ไม่” ผมรีบจ้ำเท้าเดินถึงจะฝืนเจ็บก็เหอะ แต่แม่งก็ยังไม่วายตามผมอีก เห้ย กูชักรำคาญแล้วนะ

     

     

     

    “กูบอกให้ขึ้นรถไง”

     

     

     

    “ว่อยยย~ย เอ้า ขึ้นก็ขึ้น” ปัง! ผมขึ้นมานั่งแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     

     

     

    “ไปสิ เอ้า เห้ยไรมึงเนี่ย” ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้อึ้งสุดๆ

     

     

     

    “ก็บอกให้ขึ้น ก็ขึ้นแล้วไง เดี๋ยวลงแม่ง” ผมทำท่าจะเปิดประตู แต่ตัวรถก็เคลื่อนซะก่อน

     

     

     

    “ไปไหนเนี่ย”

     

     

     

    “เจ็บปางตาย ก็ต้องไปรพ. สิวะไอ้ควาย” เออว่ะ โง่ว่ะกู ถามไรสิ้นคิดชะมัด

     

     

     

    Mama Fucker!

     

     

     

    “หึ!


     
               

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×