คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3
Falling Madly
Chapter 3
อิทาจิไม่เคยนิยามตัวเองว่าเห็นแก่ตัว เขาไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เขาเชื่ออย่างนั้น ...จนกระทั่งเขาอายุเก้าขวบ
ซึนาเดะเคยพูดว่าเขาไม่เหมือนอุจิวะคนอื่น อิทาจิแตกต่าง อ่อนโยน เสียสละและไม่เก็บตัวอย่างอุจิวะทั่วไป
เขาไม่ยอมรับกับซึนาเดะตรงๆว่าเธอพูดผิด ...ผิดครึ่งหนึ่ง อันที่จริงอิทาจิเคยเป็นแบบนั้น อ่อนโยน เสียสละและไม่เห็นแก่ตัว
เขาอาสามาช่วยงานซึนาเดะเพื่อนำความฉลาดของเขาใช้ให้เกิดประโยชน์กับผู้คน อิทาจิมักเห็นใจคนอื่น เขาเป็นแบบนั้นมาเนิ่นนาน
กระทั่งวันที่เขาพบกับเด็กน้อยผมสีทองสว่าง เด็กในวัยเดียวกับเขาแต่กลับผ่านเรื่องราวมามากกว่าผู้ใหญ่บางคน เด็กน้อยที่ต้องเผชิญกับความโสมมของโลกใบนี้ ตะเกียกตะกาย ทุรนทุราย กระนั้นเด็กคนนั้นก็ยังดูสวยงาม
อิทาจิเต็มใจที่จะดูแลนารูโตะโดยที่ซึนาเดะไม่ต้องร้องขอ นอกจากงานในห้องแลปกับซึนาเดะแล้ว อิทาจิไม่มีงานอดิเรกอื่น หากนับว่าการนั่งมองนารูโตะนั่งมองออกไปบนท้องฟ้านอกหน้าต่างนั่นเป็นงานอดิเรก นั่นคงเป็นงานอดิเรกแรกของเขา
"ฉันจะให้นารูโตะเข้าโรงเรียน" ซึนาเดะพูดขึ้นในวันหนึ่งหลังจากอิทาจิเลิกเรียนแล้วตรงดิ่งมายังห้องทำงานของซึนาเดะอย่างเคย
"ว่าอะไรนะครับ?"
"วันนี้ฉันเพิ่งไปพบกับ ผอ.ฮิรุเซ็น มา ฉันอยากให้นารูโตะได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กปกติ ไปเรียนหนังสือ เล่นกีฬา" ซึนาเดะหันเก้าอี้มาสบตากับอิทาจิที่เพิ่งวางสัมภาระลงที่โต๊ะ "แน่นอน โดยที่มีเธอคอยมองอยู่ห่างๆ"
"แต่ ซึนาเดะซัง เจ้านั่นเพิ่งยอมปริปากพูดเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองนะครับ" อิทาจิกำลังพูดถึง คำๆแรกที่นารูโตะยอมพูดออกมาหลังจากสี่ปีที่ดูราวกับตลอดกาล คำ 'ขอบคุณ' ที่ทำให้อิทาจินอนไม่หลับในคืนนั้น หัวใจเขาเต้นแรงราวกับว่าได้เห็นลูกนกโผบินออกไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ครั้งแรก "ไม่คิดว่ามันเร็วไปหรือที่..."
"ฉันอยากให้ยิ่งเร็วยิ่งดี" ซึนาเดะคลี่ยิ้ม "อีกอย่างคงไม่ต้องห่วงเรื่องการอ่านเขียนของเจ้านั่นเท่าไหร่ ก็เธอสอนมาดีออกนี่นะ"
อิทาจิเสมองออกไปทางอื่น แก้มเขาเริ่มแดงขึ้น "ผมไม่คิดว่าเขาจะปรับตัวเข้ากับเด็กคนอื่นๆได้เร็วหรอกนะครับ ตามหลักจิตวิทยาคนที่เจอเรื่องแบบนั้นมา การกลับไปเข้าสังคมมันคงไม่ง่าย"
"ฉันถึงให้เขาเข้าโรงเรียนเดียวกับเธอไง ฝากนารูโตะด้วยนะอิทาจิ"
หลักจิตวิทยาบ้าบอคงใช้ไม่ได้กับนารูโตะ
สามวันแรกเจ้าตัวยังคงดูเงียบและตื่นตระหนกอย่างที่อิทาจิคาดว่าจะเป็น แต่จนกระทั่งอาทิตย์นั้นผ่านไป นารูโตะถูกเรียกเข้าห้องปกครองถึงสามครั้งในเจ็ดวัน แรกเริ่มเขาทะเลาะต่อยตีกับอินุซึกะ คิบะ ครั้งที่สอง รวมหัวกับอินุซึกะ คิบะเอาแปรงเคาะกระดานแขวนไว้ที่ประตูจนตกมาใส่หัวอ.คาคาชิ และครั้งที่สามรวมกลุ่มกับอินุซึกะ นาระและอาคามิจิ ทะเลาะต่อยตีกับนักเรียนโรงเรียนข้างๆเพราะแย่งสนามฟุตบอล
อิทาจิต้องปวดหัวกับความแสบสันของนารูโตะคนนั้นและนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาตั้งกฎห้ามอยู่ห่างจากสายตาอิทาจิเกินหนึ่งชั่วโมง หรือห้ามไปทานข้าวเที่ยงกับคนพวกนั้น หรือต้องกลับบ้านพร้อมเขาทุกวัน แรกๆเจ้าตัวโวยวายเป็นการใหญ่แต่ก็ยอมสงบลงแต่โดยดี
การดูแลควบคุมนารูโตะนั้นง่ายขึ้นเมื่อพวกเขาได้ร่วมห้องกันตอนมัธยมต้นโดยความช่วยเหลือของซึนาเดะ
บางทีกฎเหล่านั้นก็ไม่ได้ตั้งมาห้ามไม่ให้นารูโตะไปก่อเรื่อง อิทาจิคิด แค่อาจเป็นเพราะเขาเริ่มจะรู้สึก เขาเริ่มรู้สึกว่านารูโตะกำลังจะโบยบินจากไป อิทาจิจะไม่ใช่คนเดียวที่อยู่เคียงข้างนารูโตะ มีอีกหลายคนที่พร้อมจะยืนตรงนั้น เป็นช่วงเวลาที่อิทาจิรู้ว่า เขาช่างแสนเห็นแก่ตัวจนถึงก้นบึ้ง เป็นช่วงเวลาที่รู้ว่า เขาต้องการเก็บนารูโตะไว้เพียงคนเดียว
oOo
อิทาจิลากนารูโตะที่ทั้งเปียกและตัวสั่นงันงกทั้งด้วยอากาศหนาว สะอึกสะอื้นและความเครียดขึ้นไปที่ห้องของเขา อิทาจิปิดประตูลงก่อนจะกึ่งเหวี่ยงกึ่งโยนเด็กหนุ่มผมทองไปที่เตียง
"น้องชายของฉันแทบจะบีบคอฉันให้ตาย" อิทาจิพูด นารูโตะไม่ตอบ เขายังก้มหน้าและสะอื้นน้อยๆ "เขาไม่เคยเป็นแบบนั้น"
เสียงของอิทาจินั้นเย็นยิ่งกว่าอากาศขมุกขมัวข้างนอก
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตกอยู่ในความเงียบ อิทาจิเดินไปล็อคประตูก่อนจะค่อยๆก้าวไปยืนข้างเตียงแล้วย่อตัวลง "น่าแปลกใจจริงนะ ว่าไหม?"
นิ้วขาวซีดของเด็กหนุ่มผมดำค่อยๆเอื้อมไปจับคางของนารูโตะให้หันมาสบตากับเขา ดวงตาสีฟ้าแดงก่ำ
"ฉันไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ยังไม่มีใครรู้เรื่องของนาย หยุดร้องได้แล้ว" เขารู้ว่านารูโตะอยากรู้อะไร
นารูโตะเริ่มสะอื้นหนักอีกครั้ง เขาโอบแขนรอบลำคอของอิทาจิก่อนจะโผกอดคนตรงหน้า ฝังจมูกลงกับเส้นผมสีดำสนิท
"อิทาจิ.." นารูโตะกระซิบ เขาเรียกชื่ออิทาจิราวกับขอร้อง
"ขอบคุณฉันหรือยัง นารูโตะ"
นารูโตะค่อยๆคลายกอดก่อนจะจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของเพื่อนสนิท "ฉัน... นายอยากให้ฉันทำอะไร"
อิทาจิจ้องไปที่ดวงตาที่เริ่มบวมแดง
"บอกฉันสิ" นารูโตะฝืนยิ้ม
"อะไรที่นายทำกับคาคาชิล่ะหืม?" นารูโตะสะอึก เขานิ่งไปชั่วอึดใจ เด็กหนุ่มดูลังเลและครุ่นคิดก่อนจะโน้มตัวลงไปขบเม้มที่ซอกคอของอิทาจิ ก่อนจะพรมจูบที่ใบหน้า ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม อิทาจิพูดไม่ออก เขาทั้งรู้สึกดีในขณะเดียวกันก็โกรธเป็นฟืนไฟ
เขาเพิ่งถามว่านารูโตะทำกับคาคาชิยังไงและนี่คือคำตอบที่เขาได้รับ นารูโตะถอนริมฝีปาก เจ้าตัวก้มหน้าลง โน้มตัวผ่านหน้าท้องของอิทาจิ ลงต่ำจนหน้าแทบจะติดกับพื้นเตียง เสียงเข็มขัดที่กำลังถูกปลดทำให้อิทาจิตื่นจากภวังค์ ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้าง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยรู้และนี่มันมากเกินไป
ก่อนที่นารูโตะจะทันได้กะพริบตา เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าดังสนั่นภายในห้องสีน้ำเงินเข้ม
"ทุเรศที่สุด!"
อิทาจิกัดกรามแน่น เขาสบถด่าทอออกมารอดไรฟัน
นารูโตะก้มหน้าลงกับเตียงแล้วไม่เงยขึ้นมาอีก อิทาจิโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไร มือที่กำผ้าปูเตียงนั้นสั่น เขาลุกขึ้นไปอาบน้ำ นารูโตะได้ยินเสียงอิทาจิปาอะไรสักอย่างแตกลงที่พื้น นารูโตะนอนก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจนอิทาจิกลับจากห้องน้ำ จนเขาล้มตัวลงนอน จนรุ่งเช้า นารูโตะก็ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
oOo
"อิทาจิ! อิทาจิ!!" เสียงเคาะประตูดังสนั่นที่ห้องนอนของอิทาจิ แข่งกับเสียงตะโกนเรียกของซาสึเกะ
"เปิดเดี๋ยวนี้!"
อิทาจินอนลืมตามองเพดานอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น "นายไปเปิดสิ"
นารูโตะค่อยๆลุกขึ้นและทำตามอย่างว่าง่าย
บานไม้มะฮอกกะนีค่อยๆถูกปลดล็อคและเปิดออก
นารูโตะคลี่ยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ ซาสึเกะ"
ซาสึเกะผงะ เขาเบิกตากว้าง
"นารูโตะซัง..."
นารูโตะยิ้มให้กว้างขึ้น
"ทะ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ครับ"
นารูโตะย่อตัวลง เขาเอามือลูบผมของซาสึเกะ
"ขอโทษนะ เมื่อวานตกใจคงตกใจแย่ ช่วงนี้ฉันกับอิทาจิก็ทะเลาะบ่อยเสียด้วยสิ ทำให้ไม่สบายใจหรือเปล่า" นารูโตะเอียงคอถาม ซาสึเกะจ้องดวงฟ้าที่ฟ้าที่ทั้งบวมและแดงราวกับผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน "ขอบใจที่เป็นห่วงนะซาสึเกะ"
"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว" เด็กน้อยโผเข้ากอดก่อนที่นารูโตะเอามือลูบหลังเบาๆ
"วันนี้ผมมีแข่งกีฬาที่โรงเรียน นารูโตะซังไปดูนะครับ" ซาสึเกะผละจากเขาก่อนจะร้องขอ นารูโตะรู้ว่าเขาไม่อาจปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้
"ได้สิ ถ้าอิทาจิอนุญาตนะ" รอยยิ้มของซาสึเกะหายไปทันที สายตาเย็นเยียบของเด็กน้อยมองผ่านนารูโตะไปยังร่างบนเตียงที่นอนหันหลังให้เขา
"คงอนุญาติอยู่แล้วล่ะครับ ที่จริงนารูโตะจะไปหรือไม่ไปก็ไม่เห็นต้องถามความเห็นพี่ก็ได้นี่ครับ ไม่ได้มีใครเอาโซ่มาล่ามไว้เสียหน่อย ผมอนุญาตเองครับ"
นารูโตะหัวเราะเบาๆ เขาหยิกแก้มซาสึเกะ "ฉันจะไปดูซาสึเกะ ฉันจะไปตอนบ่าย แล้วเอาไว้ฉันจะโทรหานะ"
ซาสึเกะพยักหน้าก่อนจะโบกมือลาไปอาบน้ำเตรียมตัว
นารูโตะปิดประตูลง
"ล่ามโซ่เอาไว้ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวสำหรับคนอย่างนาย" อิทาจิพูดขึ้น นารูโตะไม่เห็นว่าอิทาจิเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแบบไหนเพราะเขาหันหลังให้นารูโตะ "ซึนาเดะซังรู้เข้าจะทำหน้ายังไงกับเด็กที่เธออุตส่าห์เก็บมาเลี้ยงอย่างทะนุถนอมกลับเที่ยวทำตัวไม่ต่างกับโสเภณี"
นารูโตะสะอึก
"ฉันไม่ได้..."
"มันอยู่ในยาหลอดนั้นหรือไงนารูโตะ ที่พ่อกับแม่นายฉีดเข้าไป ที่ซึนาเดะยังล้างมันออกไปจากร่างกายนายไม่ได้ถึงทำให้นายสำส่อนไปทั่วแบบนี้"
"ระวังปากด้วยอิทาจิ" นารูโตะพูดเสียงเข้ม เขารับไม่ได้กับการที่ถูกว่าด้วยคำศัพท์แบบนั้น "ฉันรักคาคาชิ"
อิทาจิลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง จ้องนารุโตะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบก่อนเด็กหนุ่มจะถลาไปบีบคางนารูโตะจนปวด เจ้าของผมสีทองสว่างมองจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำราวกับค่อยๆเห็นมันเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานด้วยความโกรธ
"กล้าดียังไงถึงพูดแบบนั้นออกมา" อิทาจิกัดฟันกรอด "ต่อหน้าฉัน"
นารูโตะจ้องกลับ "ฉันพูดความจริง นายรับมันไม่ได้เอง"
"นั่นคาคาชินะนารูโตะ" นารูโตะไม่ตอบ เขายังจ้องอิทาจิเขม็ง "เอาสิ งั้นก็ลองดู รักมันเข้าไป ลองคิดดูว่าคนที่โรงเรียนรู้เข้าจะเป็นยังไง นั่นอาจารย์ของนาย หนำซ้ำลูกศิษย์ของพ่อนาย ไม่ต้องรอให้ความลับแตก ฉันจะบอกเอง ทั้งเรื่องนี้กับอดีตอันเละเทะที่นายพยายามจะฝังมันลงดิน อยากเป็นมากนักใช่ไหม อุซึมากิ นารูโตะคนใหม่ที่เป็นที่รักของทุกคน" อิทาจิผลักนารูโตะออก
"นายจะเอาอะไรกับฉันนักหนาอิทาจิ!! เมื่อไหร่จะเลิกเอาเรื่องนั้นมาเป็นข้อต่อรอง อยากจูบมากนักฉันก็ทำให้แล้ว อยากจะทำอย่างที่ฉันทำกับคาคาชิฉันก็จะทำแล้ว นายตบหน้าฉันเองนะเมื่อคืน แล้วนายจะเอาอะไรอีก ฉันไม่ไหวแล้วอิทาจิ มันเหมือนกับเราไม่ใช่เพื่อนกัน นายคนที่เคยดีกับฉันหายไปไหน ฉันไม่ใช่เพื่อนนายแล้วหรือไงตอบสิ?!"
นารูโตะซุกหน้าลงกับฝ่ามือ
อิทาจิยืนมองอย่างเหยียดหยาม
"อยากได้เพื่อนนักก็ไปบอกคาคาชิโน่น ฉันอยากให้นายสำนึกให้มากๆ ว่าใครเป็นคนฉุดนายขึ้นมาจากโคลนตม ใครที่ให้ชีวิตใหม่กับนาย ใครที่ยอมรับนายแต่แรก ไม่ใช่ฉันหรอ คาคาชิโผล่หัวมาตอนไหนฉันอยากจะรู้ ตอนที่นายจะตายอยู่รอมร่อ ไม่ใช่ฉันกับซึนาเดะซังหรอกหรอ"
"ถ้าคาคาชิรู้เรื่องของฉันแต่แรก..."
"แล้วยังไง นายคิดว่าเขาคงจะแจ้นมาช่วยนายสินะ อย่าฝันให้มันมากนักเลยอุซึมากิ ไม่มีใครรับความอัปยศของนายได้เท่าฉันอีกแล้ว ฉันรู้จักนายดีทั้งหมด เรื่องที่นายผ่านอะไรมาบ้าง ฉันอ่านทุกแฟ้มประวัติการรักษาของนาย เชื่อสิ แม้แต่คาคาชิก็ไม่มีทางรับได้"
นารูโตะยืนนิ่ง
"นายควรจะสำนึกได้ตั้งนานแล้วว่าใครที่นายควรจะรักและรักนายที่สุด" อิทาจิเดินผ่านนารูโตะเข้าไปในห้องน้ำ "ถ้าไม่ได้พวกฉัน นายน่ะเป็นบ้าตายไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้รู้จักคาคาชินั่นด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ฉลาดนักก็น่าจะรู้ว่าควรทำตัวยังไงต่อไปนะ นารูโตะ"
เสียงเปิดผักบัวดังขึ้นในห้องเงียบๆ เงียบจนนารูโตะเริ่มคิดว่า ก็แล้วทำไมไม่ปล่อยให้เขาตายไปเสียตั้งแต่ตอนนั้น..
TO BE CONTINUED.
มาต่อแบบไม่ยาวเท่าไหร่ รู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ด้วย ฮ่าๆ
เพิ่งรู้สึกตัวว่าลืมเขียนว่ามีคาคานารุมาแจม จริงๆก็เป็นพ้อยท์ใหญ่ในเรื่องนะ แต่ไม่ได้โฟกัสไปขนาดนั้นเลยลืมค่ะ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น