เจ้าสาวของภาคิน

ลำดับตอนที่ #8 : จุมพิตแรก

"ฮึ! คนเลว! เลว! เลวที่สุด! ในชีวิตข้าไม่เคยเจอคนที่ไหนเลวร้ายเท่านี้มาก่อน!!--" เจ้าชายเรืองริทพูดออกมาด้วยความโกรธเคือง พลางก้าวเท้าเดินออกมาจากห้องโถง 

"โธ่เว้ย!! ไอ้ชุดบ้านี่ มันรุ่มร่ามเสียจริง" เสียงบ่นออกมาเมื่อชุดเจ้าสาวที่สวมใส่ขัดขวางฝีเท้าที่ก้าวเดิน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" เสียงเข้มดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เจ้าชายเรืองริท ต้องหยุดหันไปมอง ก็เห็นเจ้าชายภาคินก้าวเท้าเดินมาหาอย่างรวดเร็ว หยุดก็โง่นะสิ เจ้าชายเรื่องริทบ่นในใจ พร้อมสาวเท้าเร็วขึ้นแต่ชุดเจ้าสาวก็ทำให้การก้าวย่างลำบาก

"ข้าบอกให้หยุดไง! ไม่ได้ยินรึ หยุดเดี๊ยวนี้!! ตบข้าแล้วหนีอย่างนั้นรึ รู้จักข้าน้อยไปเสียแล้วเจ้าหญิง---" พร้อมก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว จนถึงตัวเจ้าชายเรืองริท พร้อมกระชากมืออีกฝ่ายเอาไว้ได้ ทำให้ร่างบางของเจ้าชายเรืองริทเซเข้าสู่อ้อมอกของคนกระชากเพราะแรงเหวี่ยง 

"ข้าบอกให้เจ้าหยุดไง! คนอย่างภาคินไม่เคยมีใครไม่ทำตามที่สั่ง!" เจ้าชายภาคินพูดอย่างโกรธแค้นพร้อมบีบไหล่ของอีกฝ่ายอย่างแรง จนเจ้าชายเรืองริทสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ 

"โอ๊ย~ ปล่อยนะ ข้าเจ็บ" คนที่ถูกบีบกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแสดงความเจ็บปวด

"เจ็บรึ? แค่นี้เจ้าเจ็บรึ? แล้วที่เจ้าตบหน้าข้าต่อหน้าผู้คนมากมายล่ะ ข้าไม่เจ็บมากกว่าเจ้ารึไง?" เจ้าชายภาคินพูดพลางเขย่าตัวอีกฝ่าย

"ฮึ! ข้าว่าที่ข้าทำไปเมื่อครู่ มันน้อยไปต่างหาก กับวาจาชั่วร้ายของเจ้าที่ดูถูกข้าและแคว้นของข้า!!" เจ้าชายเรืองริทตะคอกเสียงออกมาอย่างสุดทน พยายามเบี่ยงตัวเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

"หึหึ จี้ใจดำล่ะสิ ไม่ว่า อ๋อ... ที่ตบข้าคงอยากให้ข้าเกิดความสนใจในตัวเจ้าล่ะสิ แผนสุงเสียจริงนะ เจ้าหญิง--" เจ้าชายภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ซึ่งทำให้อีกฝ่ายงงงันในคำพูดเพราะคาดคิดไม่ถึง ว่าเจ้าชายภาคินจะสามารถคิดได้เยี่ยงนี้

"ไม่ต้องทำเป็นงง ถ้าเจ้าเสนอมาตั้งแต่ยังไม่เข้าหอ ข้าก็จะสนองให้!!---" จากนั้นเจ้าชายภาคินก็ดึงใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ และประกบริมฝีปากบางนั้นอย่างรุนแรง คนที่ถูกจูบพยายามปัดป้องใช้กำปั้นทุบตีอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากจูบนั้นได้แต่ยิ้งทวีความรุนแรงของจูบมากยิ่งขึ้น จากน้นเจ้าชายภาคินก็ถอนริมฝีปากออกมา ด้วยใบหน้าสะใจ

"อย่าทำเป็นเล่นตัวไปเลย ข้ารู้ดีว่าเจ้าคงชอบมาก ไม่อย่างนั้--- "  เผี๊ยะ!!! ฝ่ามืออีกของอีกฝ่ายฟาดลงมาอย่างสุดแรง

"ต่ำ! อย่าคิดว่าคนอื่นจะต่ำเหมือนท่านทุกคน" เจ้าชายเรืองริทตะคอกด้วยน้ำเสียงเผ็ดร้อน 

"วันแรกเจ้าก็ตบหน้าข้าเป็นหนที่สองแล้วนะ ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครทำกับข้าเยี่ยงนี้---" เจ้าชายภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบพร้อมก้าวเดินเท้าเดินเข้ามาใกล้อีกฝ่าย จนทำให้อีกฝ่ายตื่นตระหนกกับท่าทางนั่น เจ้าชายภาคินเอื้อมมือเป็นจับไหล่พร้อมเข่ยาตัวอีกฝ่ายด้วยความโกรธ 

"อยากตายนักรึ ห๊า! เจ้าจะได้ตาสมใจเจ้าแน่" พลางผลักร่างของอีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น

"ทำอะไรกันนะ!?" เสียงของพระราชาภควินทร์ดังขึ้น พร้อมก้าวเท้าเดินมากับองครักษ์เอกของทั้งสองแคว้น จนทำให้เจ้าชายภาคินหยุดชะงัก

"เปล่า ท่านพ่อ แค่เจ้าสาวของข้าเขาสะดุดชายกระโปรงล้มลง ข้าเลยจะยื่นมือเข้าไปช่วย ใช่มั้ยเจ้าหญิง?" พลางส่งสายตาดุดันไปให้อีกฝ่าย 

"ใชมั้ย เจ้าหญิง!!" เจ้าชายภาคินย้ำถามเจ้าสาวของตนอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงทำท่างงงันกับกับพูดของตน

"เอ่อ ...ใช่พะยะ-- เพคะฝ่าบาท ข้าสะดุดชายกระโปรงล้มลงเอง เจ้าชายภาคินเลยเข้ามาช่วย" เจ้าชายเรืองริทตอบอย่างเสียไม่ได้ พร้อมลุกขึ้นยืนโดยมีปฏิภาณช่วยพยุงขึ้นมา  ยังไงเขาก็เป็นพ่อลูกกัน ถึงพูดความจริงไป เขาคงไม่เชื่อเราหรอก 

"งั้นก็ดีแล้ว แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นรึ เจ้าหญิง ทำไมถึงกระทำเยี่ยงนั้น โอรสของข้าทำอะไร ให้เจ้าไม่พอใจรึ?" พระราชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนคนฟังรู้สึกได้

"เอ่อ ข้าน้อยขออภัยเพคะ พอดีเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ข้าน้อยขออภัยอีกครั้ง ที่ทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้น"เจ้าชายเรืองริทพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

"อืม ไม่เป็นไรหรอกเจ้าหญิง ดีเสียอีก จะได้เป็นงานอภิเษกสมรสที่แปลกที่สุดไง แค่วันแรกเจ้าสาวก็ตบหน้าเจ้าบ่าวเสียแล้ว ฮ่ะๆ มันต้องเยี่ยงนี้สิ ว่าที่พระราชินีของแคว้นอัคคีคยาในอนาคต---" พระราชาพูดอย่างอารมณ์ดี ทำให้เจ้าชายเรืองริท เกิดความโล่งใจ ผิดกับเจ้าชายภาคินที่ตอนนี้หน้าตาบูดบึ้ง

"ท่านไม่เป็นอะไรนะเจ้าหญิง" องครักษ์แห่งแคว้นวารีธารกระซิบถามด้วยความเป็นห่วง "อืม..." เจ้าชายเรืองริทตอบเพียงสั้นๆ องครักษ์หนุ่มพยักหน้ารับ

"เกิดอะไรกันขึ้นรึ!?" พร้อมปรากฎร่างของเจ้านางปณิศราพร้อมเจ้านางเกศรา ที่สาวเท้าก้าวเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"ไม่มีอะไรแล้วล่ะ น้องนาง" พระราชากล่าวอย่างอารมณ์ดี 

"แค่เรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย เอ้อ แล้วทางแขกเหรือ่ล่ะ ว่าไง เรียบร้อยดีรึ?" พระราชาหันไปถามพระราชินีของตนที่ตอนนี้ยืนอยุ่ใกล้โอรสของตน ส่วนเจ้านางเกศราก็เดินเข้ายืนข้างธิดาของตน ด้วยสายตาเป็นห่วง

"เรียบร้อยดีเพคะ ข้าได้เกลี้ยกล่อมแขกในงาน ว่าเกิดปัญหาขึ้นมาเล็กน้อย ตอนนี้แขกเหรื่อก็แยกย้ายกันกลับแล้วเพคะ" เจ้านางปณิศราตอบ

"อืม ดีมาก เช่นนั้นก็ถึงฤกษ์เข้าห้องหอแล้วนะสิ" พระราชาพูดขึ้นมาอย่างขบขัน แต่ทำให้ทุกคนของแคว้นวารีธารต่างพากันสะดุ้งตกใจ

จะเข้าห้องหอแล้วรึ เจ้าตายแน่เรืองริท ตายอย่างทรมานเสียด้วย เจ้าชายเรืองริทรำพึงออกมาในใจ

-------------------------------------------------------------------

ในที่สุดวันนี้ไรเตอร์ก็อัพได้สองตอนค่ะ แหะๆ ดีใจ^^~

ขอบคุณทุกเมนท์นะคะ เมนท์ของทุกคนทำให้มีกำลังใจเขียนต่อค่ะ 

คนไม่เคยเมนท์ ก็แว๊บๆมาเมนท์กันได้นะคะ

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^~