เจ้าสาวของภาคิน

ลำดับตอนที่ #7 : แรกพบ...เจ้าสาวของภาคิน

"เจ้าหญิงเป็นอะไรมากหรือเปล่าเพคะ" นางกำนัลรีบก้าวเดินเข้ามาช่วยพยุงร่างบางของเจ้าหญิงนวกชมณ หลังจากที่องครักษ์นภัทร ท่าทางร้อนรนมาบอกให้ไปช่วยเจ้าหญิงนวกชมณที่ล้มลงตรงทางเดินเข้าห้องโถง

"เจ้าช่วยพยุงข้าหน่อย ข้าลุกไม่ไหว โอ๊ย~" เจ้าหญิงร้องขึ้น 

"ขอบใจเจ้ามากนะ ที่มาช่วยข้า ไม่หมือนคนแล้งน้ำใจแถวๆนี้ คนอะไรเย็นชาชะมัด!!" เจ้าหญิงกล่าวอย่างขุ่นเคือง

"หือ? เจ้าหญิงว่าใครหรือเพคะ?" นางกำนัล ถามอย่างสงสัย ขณะพาเจ้าหญิงเดินออกไป

"อ๋อ ช่างมันเถอะ คนใจดำอย่างนั้น ข้าคงจะไม่เจอเขาแล้วล่ะ ฮึ! "เจ้าหญิงกล่าว

"งั้นเดี๋ยวข้าน้อย พาไปทายาให้นะเพคะ สักพักก็คงจะหาย" 

"อืม ขอบใจเจ้ามาก --"จากนั้นนางกำนัลก็พยุงร่างของเจ้าหญิงออกไป โดยมีสายตาคู่หนึงที่แอบมองอย่างห่วงใย อยู่ที่ตรงมุมอีกฝั่งหนึ่ง ไม่มีทางบรรจบกันได้ องครักษ์เอกแห่งแคว้นอัคคีคยา รำพึงในใจ 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

"ยิ้มหน่อยสิวะ ภาคิน งานแต่งของตัวเองแท้ๆ เดี๋ยวข้าก็หล่อกว่าร้อก" ชายหนุ่มร่างสูง พอๆกับเจ้าชายภาคินที่ตอนนี้อยู่ในชุดสีขาวช่วยเสริมใบหน้าที่หล่อเหลาให้เด่นขึ้น พูดจาหยอกเย้า ซึ่งตอนนี้ทั้งสองยืนอยู่ตรงทางเดินบันไดที่ยื่นเข้าสู่ห้องโถง เพื่อรอรับเจ้าสาวนั่นเอง

"วาโย งั้นเจ้ามาเป็นเจ้าบ่าวแทนข้าก็ได้ ข้ายกให้" เจ้าชายภาคินพูดเสียงเครียด

"เจ้าพูดจริงหรือเปล่า? ฮะๆ ข้าทำจริงนะเว้ย ข้าว่าเจ้าสาวของเจ้าต้องสวยแน่แท้เลยว่ะ เจ้าดูสิ ขนาดองครักษ์เอกของแคว้นวารีธารยังสวยเลยวะ" พูดพลางหันไปมองส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้คนที่กำลังพูดถึง ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเจ้านางเกศรา และเจ้านางปณิศราที่ฝั่งตรงกันข้าม แต่ห่างกันไม่มากนัก

"หือ? อะไรของเจ้า วาโย นั่นมันผู้ชายนะ เจ้าชู้ไม่เลือกเสียจริง คู้หมั้นเจ้าก็มีแล้ว--" เจ้าชายภาคินพูดจาเสียงเครียด 

"แล้วอีกอย่างต่อให้สวยเพียงใด ก็ไม่มีวันที่ข้าจะมอบใจให้ ไม่มีวันที่ข้าจะรัก" เจ้าชายภาคินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนอีกฝ่ายต้องหันมามองหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นกันว่า 

"ภาคิน เจ้าน่าจะลืมพรรณรท น้องข้าไปได้แล้วนะ ถ้าเจ้าจมอยู่แต่กับอดีต เจ้านั่นแหละที่จะเจ็บปวดเสียเอง" เจ้าชายวาโยแห่งแคว้นวาโยธกาพูดเตือนสติเจ้าชายภาคิน ความจริงแล้วเจ้าชายวาโยเป็นพี่ชายแท้ๆของเจ้าหญิงพรรณรทที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ซึ่งแค้วนอัคคีคยาและแคว้นวาโยธกาถือว่าเป็นแคว้นพี่แคว้นน้องที่มีความสัมพันธ์ที่ดีมาช้านาน ทำให้คนของทั้งสองแคว้นมีความสนิทสนมกันเป็นพิเศษ แล้วเจ้าชายภาคินกับเจ้าชายวาโยก็สนิทสนมกันตั้งแต่ยังเยาว์วัย

"ไม่มีทางหรอกวาโย ที่ข้าจะลืมน้องเจ้าได้ ไม่มีทาง!" เจ้าชายภาคินรำพึงออกมา

"บัดนี้ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว---"    ขุนนางคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงกึกก้อง   ทำให้คนทั้งงานต่างหยุดพูดคุยหันมาสนใจเสียงดังกล่าว เพราะต่างก็ทราบดีว่าถึงเวลาอันสำคัญของพิธีอภิเษกสมรมแล้ว 

"...ขอเชิญ เจ้าสาว เจ้าหญิงปิยะนุชแห่งแคว้นวารีธาร..."
จากนั้นร่างบางที่อยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ สวมสร้อยคอและต่างหูเพชรส่องสองวับวาว ยิ่งทำให้ดูมีสง่ามากขึ้น เดินออกมาพร้อมควงแขนพระราชาแห่งแคว้นอัคคีคยา ทันใดนั้นสายตาทุกคู่ก็ต่างตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น จากนั้นเสียงกระซิบแสดงความชื่นชมก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย ทุกขณะที่เจ้าสาวเดินลงบันไดแต่ละขั้น

'ช่างงดงามอะไรเยี่ยงนี่...'
'ดั่งกับนางฟ้าแน่ะ...'
'สมแล้วที่เป็นว่าที่พระราชินีแห่งแคว้นอัคคีคยา...'

เมื่อเจ้าสาวเดินมาตรงหน้าของเจ้าชายภาคินก็ยังไม่หายตื่นตะลึงในความงามของเจ้าสาวของตน จนวาโยต้องกระทุ้งที่สีข้างของเจ้าชายภาคิน ถึงจะรู้สึกตัว จากนั้นพลางพูดกระซิบว่า 

"ข้าว่าเจ้าหลงรักนางตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ ภาคิน" เจ้าชายวาโยพูดน้ำเสียงหัวเราะชอบใจ จนทำให้เจ้าชายภาคินหน้าบึ้งขึ้นมาทันที

"...ลำดับต่อไป จะเป็นการแลกแหวนของคุ่บ่าวสาว เพื่อเป็นหลักฐานว่าทั้งสองคนได้เป็นคนๆเดียวกันแล้ว " ขุนนางคนเดิมกล่าวต่อ เจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างรับแหวนจากจากนางกำนัลเพื่อจะมาสวมให้กันและ เมื่อเจ้าชายภาคินยื่นมืออกมาเพื่อที่จะสวมแหวนให้เจ้าหญิงปิยะนุชหรือแท้ที่จริงแล้วคือเจ้าชายเรืองริท ก็เกิดอาการลังเล ไม่ยื่นมือออกไปรับ จนเจ้าชายภาคินต้องโน้มตัวไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเจ้าสาวของตนว่า 

"อยากได้ข้าจนตัวสั่น เลยทำอะไรไม่ถูกเลยรึ หึหึ" เมื่อเจ้าชายภาคินพูดจบก็ทำให้เจ้าชายเรืองริท ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกับคำพูดคำแรกของเจ้าบ่าวของตน จากนั้นเจ้าชายภาคินก็ฉวยมือ น่าจะเรียกว่ากระชากมากกว่า ของเจ้าสาว เพื่อมาสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ จากนั้นก็ยื่นมือขวาไปให้เจ้าสาวของตนสวมแหวนให้ เจ้าชายเรืองริทสวมแหวนให้เจ้าบ่าวของตนอย่างสั่นเทา เมื่อทั้งสองสวมแหวนให้กันและกันเสร็จ ก็มีเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวมองตากันด้วยความโกรธเกือบจะลุกเป็นไฟ

"....ฮ่ะแฮ่ม---ต่อไปเป็นการเปิดฟลอร์เต้นรำของคู่บ่าวสาว" ขุนนางคนเดิมกล่าวต่อ จากนั้นเจ้าชายภาคินก็โค้งคำนับเพื่อขอเจ้าสาวตนเต้นรำ แล้วยื่นมืออกไป เจ้าชายเรืองริทที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ก็โค้งคำนับตอบ ทำให้เจ้าชายภาคิน และแขกเหรื่อที่อยู่ในงานต่างมองกันอย่างฉงน จนเจ้านางเกศราที่ตอนนี้อยู่ข้างหลังเจ้าชายเรืองริท ก้มไปกระซิบที่หูของเจ้าชายว่า 

"เจ้าหญิงปิยะนุช เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้าต้องย่อเข่าถอนสายบัวสิ" จากนั้นก็หันไปยิ้มกับแขกในงาน พลางพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะว่า
 
"สงสัย เจ้าหญิงคงจะตื่นเต้นกระมัง ฮ่ะๆ" ทำให้แขกในงานพลอยหัวเราะตามไปด้วย เจ้าชายเรืองริทจึงย่อเข่าถอนสายบัวให้เจ้าชายภาคิน แล้วก็ยื่นมือไปจับมือเจ้าชายที่ส่งมาให้แล้วก็เดินออกไปเต้นรำกลางฟลอร์

"เป็นไงเจ้าหญิง ดีใจจนตัวสั่นล่ะสิที่ได้ข้าเป็นสามี" เจ้าชายภาคินพูดขึ้นเมื่อเริ่มเต้นรำ คำพูดของเขาทำให้เจ้าชายเรืองริทเงยหน้าขึ้นมามองตอบอย่างงงวย

"หือ?ทำเป็นไม่เข้าใจ ความจริงเจ้าก็สวยดีนะ แต่คงจะไม่มีสมอง !!ไม่เช่นนั้นเจ้าก็คงจะคิดได้ว่า ไม่สมควรแต่งงานกับคนที่ยังไงก็ไม่มีทางรักเจ้า" เจ้าชายภาคินพูดอย่างเคียดแค้น ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหนึ่งเงียบงันไม่ตอบโต้ก็ยิ่งได้ใจ 

เย็นไว้ๆเรืองริท ต้องคิดถึงบ้านเมืองเอาไว้ เจ้าชายเรืองริทรำพึงในใจ พลางเสตาหันหน้าไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ

"เจ้าคงหวังว่าสักวันหนึ่งข้าคงจะรักเจ้าสินะ หึหึ เจ้าคิดผิดแล้วล่ะ แม้อยู่ใกล้กันแค่นี้ข้ายังรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอาเจียน
แล้วหวังให้ข้ารักเจ้านะรึ ไม่มีทาง!!" เจ้าชายภาคินยังไม่หยุดพูด 

ใจเย็นๆ อย่าไปฟังเขา เจ้าชายเรืองริทคิดในใจพลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระบาย 

"ข้าก็อยากจะรู้ว่าเจ้าจะทนได้สักกี่น้ำ สงสัยข้าว่าคงไม่ถึงสามวันกระมัง ก็เพราะคนเขาชอบลือกันนัก ว่าคนของแคว้นวารีธารเป็นพวกขี้แพ้!! และคนอย่าง---" ยังไม่ทันที่เจ้าชายภาคินพูดจบ ก็รู้สึกถึงความเจ็บที่ข้างแก้มซ้ายพร้อมด้วยความตกตะลึง จากนั้นก็เห็นร่างของเจ้าสาวเดินออกไปจากฟลอร์ด้วยความโกรธ โดยไม่หันหลังกลับมามองสายตาของแขกเหรื่อในงานที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

กล้านักนะ เจ้าหญิง แล้วข้าจะดูว่าจะเก่งได้สักกี่น้ำ!! เจ้าชายภาคินสบถออกมาพร้อมลูบแก้มที่เจ็บอย่างเคียดแค้น

-------------------------------------------------------------------------

วันนี้ไม่รู้ว่าไรเตอร์จะอัพได้สองตอนหรือเปล่า พอดีวันนี้ตอนเย็นพี่บัณฑิตพาไปเลี้ยง ยังไงถ้าวางเดี๋ยวจะรีบมาอัพนะคะ

ขอบคุณทุกเมนท์ค่ะ^^~