เจ้าสาวของภาคิน

ลำดับตอนที่ #5 : เจ้าสาวตัวปลอม

"โอ๊ยย!!~พอได้แล้ว ข้าเจ็บแทบแย่---" เสียงชายหนุ่มที่นั่งมองตัวเองที่หน้ากระจกดังขึ้น เมื่อถูกหญิงสูงวัยพยายามจัดทรงผมอันยาวเป็นลอนให้ติดกับหนังศรีษะของคนที่นั่งอยู่ ที่ตอนนี้อยู่ในลูกไม้ชุดสีขาวแขนยาว กระโปรงประดับประดาไปด้วยเพชรสีขาวใสบริสุทธิ์   ใบหน้าของร่างนั้นถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ทำให้ใบหน้าที่งดงามอยู่แล้วยิ่งงดงามมากยิ่งขึ้น

"ก็เจ้าชายเล่นดิ้นไปดิ้นมา อย่างนี้สิเพคะ อิฉันก็เลยลำบาก" แม่นมหันไปสบตากับดวงตาที่ฉายแววอยู่หน้ากระจก

"มันคันนี่นา แม่นมลองมาใส่ดูสิ แล้วอีกอย่างข้าไม่คุ้นเคยกับชุดของผู้หญิงนี่นา แถมยังเป็นชุดเจ้าสาวซะอีก รำคาญจะแย่!! "เสียงของชายหนุ่มบ่น ทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ขบขันท่าทีของเจ้าชายเรืองริท

"หัวเราะอะไร ปฏิภาน!! เจ้าไม่ลองมาเป็นข้าดูล่ะ แล้วเจ้าจะรู้สึก!!" เจ้าชายหันไปต่อว่า

"เปล่า พะยะค่ะ ข้าน้อยขอโทษ--- แต่ความจริงเจ้าชาย ดูๆไปก็สวยกว่าผู้หญิงอีกนะ พะยะค่ะ" องครักษ์เอกแห่งแคว้นวารีธารหันไปสบตาล้อเลียน

"ฮึ!! มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ก็ข้าได้ความงามมาจากท่านแม่นะสิ เอ้อ...ว่าแต่แต่ท่านแม่ไปไหนเสียล่ะ แม่นม"

"อ๋อ...เจ้านางอยู่ที่งานเพคะ กำลังยืนต้อนรับแขกอยู่กับพระราชากับพระราชินีแห่งแคว้นอัคคีคยา" พูดพลางกับจัดทรงผมของเจ้าชายให้เข้าที่เข้าทาง เจ้าชายพยักหน้ารับ 

"วันนี้ต้องมีแขกทั่วทุกแคว้นแน่เลยเพคะ ก็แคว้นอัคคีคยาเขาทรงอำนาจที่สุด แถมเป็นงานอภิเษกสมรมโอรสคนโตด้วย  แหม~ ข้าล่ะอยากเห็นเจ้าชายภาคินเสียจริงเชียว ว่าจะหล่อสักแค่ไหน ---" แม่นมพูดแววตาเป็นประกาย

"เห็นเขาว่า ทรงหล่อเหลาเอาการอยู่นะเพคะ อิฉันล่ะอิจฉาเจ้าชายเสียจิง แถมตอนเข้าห้องหอ---"ยังไม่ทันขาดคำพูดของแม่นม ก็ทำให้องครักษ์เอกแห่งแคว้นวารีธารปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น ผิดกับใบหน้าของเจ้าชายที่ตอนนี้แสนจะบูดบึ้ง

"แม่นม!! ท่านคิดอะไรของท่านอยู่น่ะ ข้าเป็นผู้ชายนะ จะไปทำอะไรกับผู้ชายแบบนั้นได้อย่างไรเล่า ข้าว่าเขาจะจับผิดได้ตั้งแต่คืนแรกนะสิ ไม่ว่า"  พูดพลางถอนหายใจ ทำไมต้องเป็นข้าด้วยนะ แล้วถ้าเขาเกิดจับได้ขึ้นมาว่า ข้าปลอมตัวมาเป็นเจ้าสาว แถมยังเป็นผู้ชายอีก เฮ้อ~ อะไรจะเกิดก็ช่างมัน ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็แล้วกัน เรืองริท

"เสร็จแล้วเพคะ แหม งดงามยิ่งกว่าหญิงสาวเสียอีก ว่ามั้ย ปฏิภาณ?" แม่นมพูดอย่างภูมิใจในฝีมือของตัวเอง

"ขอรับแม่นม งดงามจริง" ปฏิภาณกล่าวตอบรับกลั้วเสียงหัวเราะ ทำให้เจ้าชายเรืองริทหันหน้าไปมองอย่างขุ่นเคือง

ก๊อก ก๊อก ---- จากนั้นก็มีร่างของนางกำนัลเดินเข้ามา 

"เจ้าหญิงปิยะนุชเพคะ พิธีอภิเษกจะเริ่มในไม่ช้า ถ้าเสร็จแล้วกรุณาลงไปยังห้องโถงของพระราชวังเลยเพคะ"

เจ้าชายเรืองริท สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกล่าวตอบนางกำนัลโดยไม่หันหน้าไปมองว่า

"ข้าคือเจ้าหญิงปิยะนุช พร้อมแล้วสำหรับงานอภิเษกสมรส" แท้ที่จริงเหมือนเจ้าชายเรืองริทเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า

----------------------------------------------------------------------------------------

ภายในห้องโถงใหญ่ของปราสาทซึ่งถูกจัดให้เป็นสถานที่พิธิอภิเษกสมรส เต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งกายอย่างงดงามวิจิตรตระการตา บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ในมุมหนึ่งของทางเดินเข้าห้องโถง ร่างบางอันงดงามของหญิงสาวนางหนึ่ง แต่งกายด้วยเครื่องอัญมณีที่งดงาม ประกอบกับใบหน้างดงามชวนหลงใหล ทำให้ผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมองต้องหันกลับมามองอีกครั้ง

"นั่น เจ้าหญิงนวกชมณแห่งแคว้นปฐพีคชา พระคู่หมั้นของเจ้าชายวาโยแห่งแคว้นวาโยธกานี่ ช่างงดงามสมคำร่ำลือเสียจริง" --- เสียงซุบซิบเบาๆดังขึ้นใกล้องครักษ์เอกแห่งแคว้นอัคคีคยา เมื่อร่างบางของคนที่ถูกกล่าวถึงเดินผ่านมา ทำให้นภัทรหันไปมองตามเสียง แววตาของนภัทรฉายแววตะลึงอยู่ชั่วครู่แต่เพียงแวบเดียวก็ทำสีหน้าเข้มดังเดิม

"เอ่อ ขอโทษนะ ท่านเป็นคนของแคว้นอัคคีคยาหรือไม่" เจ้าหญิงนวกชมณเดินเข้ามาถามองครักษ์หนุ่มที่ตอนนี้สีหน้ากลับมาเรียบเฉยดังเดิมแล้ว โดยไม่ทันตั้งตัว

"ใช่พะยะค่ะ แต่ข้าขอตัวก่อน" พูดพลางพร้อมก้าวเท้าเดินไป

"เอ๊ะ!! อะไรของท่านนี่ กลับมาก่อนนะ ข้ามีเรื่องอยากจะถาม" เจ้าหญิงรีบเดินตามองครักษ์หนุ่มไป ด้วยความรีบทำให้นางสะดุดชายกระโปรงล้มลง "โอ๊ยยย~ เจ็บ "เจ้าหญิงร้องขึ้น

ทำให้ชายหนุ่มต้องหันกลับมาพร้อมเดินเข้าไปถึงตัวของเจ้าหญิง

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าพะยะค่ะ เจ้าหญิง" นภัทรถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เจ็บมั้ง!!" น้ำเสียงประชดประชัน "เอ๊ะ!! เจ้ารู้ได้ไง ว่าข้าเป็นเจ้าหญิง ช่วยพยุงข้าหน่อยได้ไหม ข้าลุกไม่ไหว" พร้อมยื่นมือไปข้างหน้าหวังให้องครักษ์หนุ่มช่วยพยุง

"ขอโทษพะยะค่ะ ข้ามิบังอาจถูกตัวท่าน เดี๋ยวข้าจะไปตามนางกำนัลมาช่วย" ว่าแล้วพร้อมเดินจากไปทันที ปล่อยให้เจ้าหญิงนั่งทรุดอยู่ทางเดินเพียงลำพัง

"อะไรของเขานะ เย็นชาเสียจริง อย่าให้เจออีกครั้งนะ โอ๊ยย~~ เจ็บจัง"