เจ้าสาวของภาคิน

ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าชายภาคินกับความหลังที่ฝังจำ

"ท่านพี่ ดูดอกไม้นั่นสิ สวยจังเลย" เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เหมือนตุ๊กตา ผมของเธอหยิกยาวเป็นลอนสวยงาม ผิวขาวเนียนใส แววตาของเธอกำลังจ้องมองไปยังเหล่าดอกไม้นานาพรรณที่แข่งกันชูช่ออวดความงามของพวกมัน ร่างน้อยของเธอนั่งอยู่บนพื้นหญ้าในสวนใหญ่ที่มีแต่พรรณไม้ที่สวยงามหลากสีสรร

"อยากได้หรือเปล่าล่ะ ถ้าเจ้าอยากได้ เดี๋ยวพี่จะไปเด็ดมาให้" เสียงของเด็กผู้ชายอีกคนที่ตัวโตกว่า สายตาที่มองไปยังเด็กสาว มีแต่ความรักใคร่ เอ็นดู

"ฮื้อ ๆ..." เด็กสาวส่งเสียงพร้อมกับส่ายศีรษะ "ข้าอยากให้มันอยู่บนต้นของมันดีกว่า มันจะได้สวยได้นานๆ เดี๋ยวท่านพี่เด็ดมา สักพักมันก็เหี่ยว แล้วอีกอย่างข้ากลัวมันเจ็บด้วย สงสารมัน" คนที่ฟังได้ยินก็อดขยี้หัวของเด็กสาวด้วยความเอ็นดูไม่ได้

"เอ้า!! นี่ ข้ามอบให้เจ้า" เด็กผู้ชายพูดพลางพร้อมส่งแหวนดอกไม้ที่เขาทำขึ้นให้กับเด็กสาว 

"โอ้โห้!!~ สวยจังเลยค่ะ ท่านพี่ เหมือนในพิธีแต่งงานเลย ที่เจ้าบ่าวจะมอบแหวนให้กับเจ้าสาว" เสียงเด็กสาวพูดพร้อมหัวเราะอย่างเอียงอาย

"แล้วเจ้าอยากจะเป็นเจ้าสาวของข้าหรือเปล่าล่ะ พรรณวรท" เสียงเด็กชายดูจริงจัง

"อื้ม อยากสิ โตขึ้นข้าจะเป็นเจ้าสาวของท่านพี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ท่านพี่ภาคิน" 

       ทันใดนั้น ก็มีหมอกหนามารายล้อมรอบตัวของเด็กสาว จนมองไม่เห็นร่างน้อยนั่น เด็กชายพยายามที่จะเอื้อมมือไปคว้าร่างน้อยเท่าไหร่ ก็ไม่เป็นผล หน้าตาสวยงามของเด็กชายตกตระหนกอย่างชัดเจน สักพักหมอกหนาก็หายไป พร้อมๆกับร่างของเด็กสาว ทิ้งให้เด็กผู้ชายยืนอยู่เพียงลำพัง

"ม่ายยยยยยยยยยยย!!! อย่าเอาเธอไป กลับมานะ กลับมา!!"

เจ้าชายภาคินสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก อาภรณ์อาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาเอามือลูบใบหน้าอันหล่อเหลานั่น พลางสะบัดศีรษะเหมือนจะสะบัดฝันร้ายออกไปจากความคิด ฝันร้ายเหมือนเดิมอีกแล้วเหรอนี่ เมื่อไหร่นะ เมือ่ไหร่กันที่ข้าจะเลิกคิดถึงเจ้า... พรรณวรท ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

"เจ้าชาย พรุ่งนี้ก็ถึงพิธีอภิเษกของลูกแล้วยนะ ทำไม ถึงทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ" เจ้านางปณิศราที่นั่งอยู่ตรงข้าม เอ่ยถามโอรสของตนบนโต๊ะกระยาหารเช้า 

"นั่นนะสิ ทำเหมือนยังกับไม่ได้นอน ทำไมรึ ฝันถึงเจ้าหญิงพรรณวรทอีกแล้วรึ... เฮ้อ~เมื่อไหร่ เจ้าจะเลิกงมงายสักที เจ้าก็รุ้ดีว่านางได้จากเราไปนานแล้ว" ผู้ชายวัยสูงอายุ หน้าตาทรงอำนาจที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะพูดขึ้น เขาคือ พระราชาภควินทร์แห่งแคว้นอัคคีคยา ซึ่งเจ้านางปณิศราก็คือราชินีของแคว้นนี่นั่นเอง

"เรื่องของข้า!! ท่านพ่อท่านแม่อย่าเข้ามายุ่ง แม้นางจะจากไปแล้ว แต่นางจะยังอยู่ในใจของข้าเสมอและตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยน" เจ้าชายภาคินพูดด้วยน้ำเสียงห้วน

"อวดดีนัก!! เจ้ากำลังจะแต่งงานแล้ว นางผู้นั้นจะกลายมันเป็นราชินีของแคว้นเรา" พระราชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห้วนไม่แพ้กัน

"ท่านพ่อก็รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ ข้าไม่ได้สมัครใจ แม้กระทั่งหน้าตาของนางคนนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ ฮึ! ถึงแม้ข้าจะเห็นหน้าตาของนาง แล้วนางจะงดงามมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจให้ข้าไปรักนางได้!!"
 เจ้านางปณิศรา เห็นท่าทางไม่ดี จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง โดยหันไปหาชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าชายภาคินแล้วเอ่ยว่า

"นภัทร!! เดี๋ยววันนี้เจ้าช่วยไปจัดการ ส่งคนไปยังแคว้นวารีธาร เพื่อรับตัวเจ้าสาวมานะ "

"พะยะค่ะ เจ้านาง" องครักษ์เอกแห่งแคว้นอัคคีคยาตอบรับ หน้าตาคมเข้ม แววตาที่มั่นคง รูปร่างสูงใหญ่และกำยำที่แสดงให้เห็นถึงความแข่งแกร่งดุจชายชาติทหาร

"เอ้อ แล้วพิธีต่างๆล่ะ เตรียมพร้อมกันหรือยัง อย่าให้ขาดตกบกพร่องล่ะ เพราะพรุ่งนี้ทุกแคว้นจะมารวมตัวกันที่นี่" เจ้านางสั่งอีก

"พร้อมทุกอย่างแล้ว พะยะค่ะ" ชายหนุ่มตอบรับ

"ดีมากจ๊ะ" เจ้านางส่งยิ้มให้องครักษ์หนุ่ม พลางเห็นกลับมาพูดกับโอรส

"พรุ่งนี้เจ้าชายของแม่ ก็จะกลายเป็นเจ้าชายของคนอื่นไปเสียแล้ว" เจ้านางพูดพร้อมหัวเราะอย่างพอใจ

"ข้าอิ่มแล้ว ไปกันเถอะนภัทร" เจ้าชายภาคินพูดพลางพร้อมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง โดยมีองครักษ์เอกประจำแคว้นอัคคีคยาเดินตามไปข้างหลัง

"ข้าจะคอยดูว่าเจ้าลูกคนนี้มันจะอวดดีได้สักกี่น้ำ หึหึ" พระราชากล่าว

"แต่ข้าอดเป็นห่วงไม่ได้เลยท่านพี่ ตั้งแต่ที่เจ้าหญิงพรรณรทจากไป เจ้าชายของเราก็กลายเป็นคนเย็นชา แข็งกระด้าง เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ จะมีคนที่ทำให้เจ้าชายที่แสนดีคนเดิมกลับมา" เจ้านางปณิศรากล่าวอย่างอ่อนแรง

"ข้าว่าเร็วๆนี้แหละ เจ้านาง" พระราชาพูดอย่างอารมณ์ขัน พลางเสวยต่อ ทำให้เจ้านางหันไปมองหน้าของคนพูดอย่างงุนงง ว่าใครกันที่จะมาทำให้เจ้าชายหัวดื้อคนนี้เปลี่ยนไป แล้วเขาทำได้อย่างไร