เจ้าสาวของภาคิน

ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงที่หนีไป

"เจ้านาง เจ้านาง!! เจ้านางเกศรา เพคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!!" เสียงร้องของหญิงสูงอายุร่างท้วม ดังลั่นปราสาทแห่งแควนวารีธาร พร้อมกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เข้าไปหาร่างระหงของหญิงมีอายุอีกคน ทำให้ร่างงามนั้นหยุดชะงักเท้าที่จะเดินต่อ แม้จะดูสูงวัย แต่ก็ดูมีสง่า รูปโฉมงดงาม ยิ่งแต่งกายด้วยอาภรณ์และเครื่องประดับที่สวยงามและมีค่า ยิ่งทำให้ร่างนั้นทั้งสวยและน่าเกรงขามไปด้วย

"มีอะไรรึ แม่นม เกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงได้วิ่งกระโตกกระตากเข้ามา เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้ง ขึ้นมากันพอดี" เจ้านางเกศราพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ แต่ไม่ได้ทำให้แม่นม ดูอารมณ์เย็นขึ้นมาได้ กลับรีบพูดต่อด้วยท่าทางร้อนรน

"โธ่!! เจ้านาง ยังจะมาล้ออิฉันเล่นอีก" แม่นมพูดด้วยท่าทางตัดพ้อ

"โอ๋ แม่นมอย่าเพิ่งน้อยใจไป ว่าแต่เจ้ามีเรื่องสำคัญใดนัก ถึงได้เอ็ดตะโรซะเสียงดังไปทั้งปราสาท" 

แม่นม เหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนมีเรื่องสำคัญจะมาบอก แต่พอเจ้านางเกศรา ถามจริงจังขึ้น ก็อึกๆอักๆที่จะตอบ

"เอ่อ เอ่อ เอ่อ คือ ว่า เอ่อ ... " 

"อ้าว พอถึงคราวที่จะเล่า แล้วทำไม ถึงไม่เล่าล่ะ ถ้าพร้อมจะเล่าเมื่อไหร่ก็ตามข้ามาล่ะ ข้าจะไปหาเจ้าชายเรืองริท" พูดพร้อมผละเดินต่อไปข้างหน้า "ไม่รู้ว่าจะตื่นหรือยังเนี่ย เจ้าลูกไม่รู้จักโต" เจ้านางเกศรารำพึงออกมาด้วยแววตาอาทร

"เจ้าหญิงปิยะนุชหนีไปแล้วเพคะ!! เจ้าหญิงปิยะนุชหนีออกจากปราสาทไปแล้ว!!!" แม่นมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่น้ำเสียงชัดเจน จนทำให้เจ้าหญิงเกศรา ต้องหยุดเท้า เพร้อมหันมาหาแม่นม

"เจ้าว่าอะไรนะ แม่นม พูดใหม่สิ เจ้าพูดว่าอะไร!!" เจ้านางถามเสียงเครียด

"เจ้าหญิงปิยะนุช หนีการแต่งงาน ไปแล้วค่ะ หนีการแต่งงานของเจ้าชายภาคินไปแล้ว" 

พอแม่นมพูดจบ ร่างของเจ้านางเกศราก็เป็นลมล้มพับลงไปทันที
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ร่างบางที่หลับสนิท บนเตียงขนนกนุ่มสีขาว ใบหน้าของหนุ่มน้อยเนียนใส ไร้ริ้วรอยที่มาทำให้ใบหน้านั้นงดงามน้อยลง ริมฝีปากสีแดงเรื่อ เข้ารูปพอดี ดวงตางดงามคู่นั้นกำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข โดยไม่สามารถรู้ล่วงหน้าเลยว่า พอตื่นขึ้นมาตนจะต้องเผชิญหน้ากับฝันร้าย ที่เรียกร้องจะตื่นอย่างไร ก็ไม่มีทาง .... แล้วเจ้าชายเรืองริท จะรับมือกับฝันร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างไร!!!!