คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3:คำถาม ที่ไร้คำตอบ
ตอน 3
โฮซุกิ talk:
"ไม่ต้องขอรับ ข้าขนไปเองได้" ข้าพูดพร้อมกับหลบสายตาและพยายามหยิบถุงที่ใส่ลูกท้ออีกถุงขึ้นมา
"ท่านเอาเวลาที่จะไปส่งข้า..ไปให้สตรีนางนั้นดีกว่า"
ทั้งที่ข้าพูดออกไป.....แต่ไม่รู้ทำไมข้าถึงเจ็บที่อกซ้ายเยี่ยงนี้นะ
ข้าคิดเช่นนั้นก่อนหยิบถุงลูกท้ออีกถุงขึ้นมาได้ก่อนจะเดินออกไปจากประตูห้อง
ฮาคุทาคุ talk:
"ท่านเอาเวลาที่จะไปส่งข้า ไปสตรีนางนั้นดีกว่า" โฮซุกิชั้นคิดไปเองรึปล่าวว่าในแววตาเจ้าเมื่อกี้มันแสดง
ความเจ็บปวดรวดร้าวออกมา
ตึกๆๆๆ
ร่างเล็กเดินออกไปแล้ว...
ทำไมกันนะ
แต่ชั้นอยากจะรั้งไว้ ไม่ทันคิดอะไรให้มากเรื่องร่างชั้นก็ขยับออกไปเสียแล้ว
หมั่บ
เสียงฝ่ามือหนาจับที่ต้นแขนเล็กเพื่อรั้งไว้
"อะไรอีกล่ะ..ไม่ไปหานางรึไง ฮึ"
ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงเสมือนกำลังงอนร่างหนาตรงหน้าที่มารั้งตนไว้
(หึงเลยมากกว่า กร๊ากก แอ่ฟ//โดนกระบองฟาด:ไรเตอร์)
"...แต่วันนี้ข้าอยากอยู่กับเจ้ามากกว่านี่" อะ..นี่ข้าพูดอะไรออกป๊ายยย
เอ๊ะ?โฮซุกิ...ทำไมนายหน้าแดงน่ะ
โฮซุกิ talk:
อ่ะ เจ้าบ้านั่น มันพูดอะไรออกมา?!! หะ ให้ตายสิ ทำไมในอกมันรู้สึกพองโตแปลก
ทั้งที่เป็นเป็นคำเลี่ยนหูที่เขาไม่เคยชอบแต่พอออกมาจากปากเจ้านั่นมันกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออก
ไป ทำไมกันนะ?
ฮาคุทาคุ talk:
หลังจากที่เห็นเขาคนตรงหน้านิ่งเงียบไปก็ถือวิสาสะหยิบถุงลูกท้ออีกถุงขึ้นมาเองพร้อมกับจูงมืออีกข้างของ
อีกคนและดึงมือออกไป
"เถาทาโร่คุง!!! ชั้นฝากปรุงยาด้วยน้าาา~"
"...0-0 คะ.. ครับ" ลูกน้องในสังกัดขานรับด้วยปฏิกิริยาที่เชื่องช้าเนื่องจากกำลังอึ้ง ทึ่ง เสียว(?!!)
(ถุ้ยยย:ไรเตอร์)
ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมจูงมืออีกคนไว้แน่นและดึงออกไปด้วยแรงของตนทั้งที่อีกฝ่ายกำลังนิ่งค้างเหมือน
กำลังงงในคำพูดที่ตนพูดออกไปเมื่อกี้
เจ้าจะงงก็ไม่แปลกหรอก เพราะข้าเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจึงพูดออกไปเช่นนั้นแค่พอเห็นแววตาตัดพ้อ
สีหน้าเศร้าศร้อยของร่างเพรียว
ปากมันก็ดันพูดออกไปเช่นนั้น
ตอนนี้ข้ายังหาคำตอบให้ตัวข้าเองไม่ได้ หากแต่ในอนาคตที่แสนใกล้นี้ ข้าอาจจะ......
ค้นหาคำตอบให้ข้า..และเจ้าได้ก็ได้...
โมโมทาโร่ talk:
วันนี้ท่านโฮซุกิมาเอาลูกท้อที่ท่านเอ็นมะสั่งเอาไว้และท่าทางอีกฝ่ายยังไม่รู้ถึงจำนวนลูกที่สั่งเอาไว้ทำให้
ตอนที่รู้ถึงจำนวยท่านโฮซุกิมีหน้าตาที่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก
เอ่อ...ข้านึกถึงตอนที่ข้าเจอท่านโฮซุกิครั้งแรกเลยแฮะ - -;;
ถึงการเจอกันมันจะไม่ค่อยสวยก็เถอะแต่ว่าท่านโฮซุกิก็เป็นผู้มีพระคุณต่อข้าอย่างมาก
เมื่อเห็นอีกคนที่มาเยี่ยมเยียนพยายามเอาลูกท้อกลับไปให้หมดทั้งๆที่มันคงเป็นไปไม่ได้
เพราะถึงอีกคนจะมีกำลังกายมาก แต่สรีระที่จะรองรับลูกท้อทั้งหมดนี่มัน..
ข้าว่าลูกท้อได้ตกกลางทางนะ = =;;
ดังนั้นข้าจึงเสนอตัวที่จะไปช่วย ก็บอกแล้วไงว่าท่านโฮซุกิเป็นผู้มีพระคุณมาก
ข้าเลยอยากจะช่วยในเวลาที่ลำบาก..แต่ว่านะ
ทำไมท่านฮาคุทาคุจึงส่งรังสีอาฆาตใส่ข้าล่ะขอรับ?!!
โฮซุกิ talk:
อยู่ดีดีเจ้านั่นก็ดันลากข้าออกมา..อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ยขอรับมันจะทำให้ข้าเข้าใจผิด
ว่าเจ้าอาจจะมีใจให้ข้า...สักเล็กน้อยก็ได้
'ปึก'
"นี่เจ้า!! อยู่ดีดีก็ลากคนออกมาแล้วก็หยุด คราวหลังจะทำอะไรก็หัดบอกข้าบ้างได้มั้ยขอรับ"
ข้าพูดพลางลูบหัวที่ไปกระแทกหลัง(ด้าน)หนาของคนที่จูง(กระชาก)แขนตนออกมา
แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนที่คนตรงหน้าจะเริ่มออกเดินอีกครา
"...เจ้าเกลียดข้า แล้วทำไมจึงต้องมาช่วยข้าด้วยล่ะขอรับ.." ข้าลองเอ่ยถามตนตรงหน้าที่นิ่งเงียบไม่พูด
อะไรตั้งแต่ออกจากสวนท้อ
"...."
เงียบ..
ไร้เสียงเอ่ยคำตอบที่ร่างเพรียวต้องการจะได้ยิน แม้แต่นิดเดียว
นั่นสินะ..ข้าคงคิดเข้าข้างตนเองมากเกินไปจริงๆนั่นแหละนะ...
มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะในเมื่อเจอกันก็ไม่เคยพูดคุยดีๆด้วยกันเลย
...คนตรงหน้ายังคงเดินต่อไป ไร้เสียงทะเลาะ ไร้อากัปกิริยาเช่นเคย
"ปล่อยข้า...."
Tbc~♥
ปล่อยให้รีดเดอร์เหงาอยู่ตั้งนานคืออยากบอกว่านิยายเรื่องนี้ไม่มีโครงเรื่องเลยนะครัชผม ที่แต่งก็ด้นสดค่ะ =v=;;
อาจจะมาช้านิดหน่อยแต่จะพยายามมาอัพค่ะ
ปล.คือใสการเขียนที่ลงง่ะ ไรเตอร์ว่ามันดีแล้วนะ แต่มันเปลี่ยนอ่ะ ถ้าคนที่แต่งจะเข้าใจ มันคาดเดายากมาก ; -;
ปลล.การปล่อยให้รีดเดอร์ค้างคาคืองานคือเรา~//โดนรีดเดอร์รุมกระทืบ
ความคิดเห็น