คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2
บทที่ 2
“ผมชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยครับ”
ร่างบางในชุดนักเรียนสีเข้มโค้งเล็กน้อย ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาบางๆ เพื่อเป็นการทักทายคนในห้องที่กำลังนิ่งเงียบและมึนงง เพราะไม่บ่อยนักที่จะมีคนเข้ามากลางเทอมเช่นนี้ แถมคนตรงหน้ายังดูเปล่งประกายเสียจนน่าจับตามอง โดยเฉพาะดวงตากลมโตสีฟ้าที่แสนเย็นชา จนแช่แข็งหัวใจได้อย่างไม่ยากเย็น
“เดี๋ยวนะ นายน่ะเป็นนักกีฬาของเซย์รินไม่ใช่รึไง ไหงมาอยู่ที่ราคุซันได้ล่ะ?”
นักเรียนชายคนหนึ่งลุกพรวดขึ้น พร้อมกับชี้หน้าถามอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ แต่ก็เคยได้ยินชื่อมาบ้าง แต่ที่เขาเคยได้ยินมา คนๆ นี้ต้องจืดจางยิ่งกว่าธาตุอากาศ ขนาดที่ว่ายืนอยู่ข้างๆ ยังไม่รู้สึกตัวไม่ใช่รึไง แล้วไหง แล้วไหง...
ออร่าเจ้าหญิงถึงได้เปล่งประกาย!!
แถมยังโดนเด่นจน ต้องจับตามอง!!
คนโดนถามไม่ตอบอะไร แถมยังตีหน้านิ่งเสียจนคนถามถึงกับสะอึกจนต้องยอมนั่งลงที่เดิม ร่างบางเดินไปที่โต๊ะว่างริมหน้าต่าง พร้อมกับนั่งเท้าคางและเหม่อออกไปข้างนอก
ครืดดด
มือเรียวหยิบมือถือที่สั่นขึ้นมา ดวงตากลมมองดูข้อความที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาสดๆ ร้อนๆ ซึ่งเป็นข้อความจากคนผมแดง ริมฝีปากบางยิ้ม พลางอ่านข้อความที่ถูกส่งมา
พักเที่ยงรอผมอยู่ที่ห้องเรียน ผมจะรับเธอเอง ห้ามออกมาก่อน ถ้าไม่ทำตาม คืนนี้โดนดีแน่...
คุโรโกะรีบพิมพ์ตอบอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเก็บมือถือลงไปในกระเป๋ากางเกง ปากเรียวแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะถึงต่อให้เป็นเด็กดี นั่งรออีกฝ่ายอยู่ในห้อง หรือขัดคำสั่งของอีกคน อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่คิดว่าคืนนี้จะได้รับการเอ็นดูอย่างแน่นอน...
ตึก...ตึก...ตึก...
เสียงของรองเท้าบู๊ทหนังสีดำเงา ดังไปทั่วทั้งชั้นลอบบี้ของโรงแรมแห่งหนึ่งในย่านโตเกียว เด็กหนุ่มผมยาวสีม่วงอ่อนเดินวนไปวนมาอยู่ที่นั้นมาเกือบครึ่งชั่วโมง ราวกับว่ากำลังรอใครบางคน ดวงตาสีเงินภายใต้กรอบแว่นกันแดดกำลังหงุดหงิดเสียจนเผลอปล่อยออร่าความโกรธออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ขอโทษที่มาช้า รอนานรึเปล่า หลานชาย”
ร่างของหญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้ม มือเรียวแตะไปที่บ่าของผู้เป็นหลานชาย ใบหน้าที่ถูกล้อมไปด้วยเส้นผมสีฟ้าซีดเล็กน้อยเพราะความเหนื่อย
“ไม่นานหรอกครับ คุณน้าไปนั่งพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวเป็นลมกันพอดี” เด็กหนุ่มพูดพลางพยุงร่างบางของหญิงสาวไปนั่งที่โซฟา มือเรียวถอดแว่นกันแดดออกเพราะเห็นว่าไม่จำเป็นต้องใช้อีกต่อไป ดวงตาสีเงินมองไปที่ใบหน้าของคนอายุมากกว่าด้วยแววตาเป็นห่วง
“ขอโทษนะ ทั้งที่น้าเป็นคนนัดแท้ๆ แต่ดันมาสายซะได้”
เธอยิ้มแหยๆ ผู้เป็นหลานเพียงแค่ส่ายหน้าไปมา
“ช่างมันเถอะครับ แต่เรียกผมมาแบบนี้มีอะไรรึเปล่าครับ?”
เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขารู้ดีว่า คนเป็นน้าไม่มีทางเรียกเขาให้มาหาโดยที่ไม่มีเหตุจำเป็นแน่นอน
คนอายุมากกว่ายิ้มออกมาบางๆ มือเรียวประสานกันไว้ที่หน้าตัก
“น้าต้องการให้ไซโต้มาอยู่กับน้าซักระยะหนึ่ง...”
คำพูดของหญิงสาวทำเอาคิ้วเรียวขมวดกันแน่น ไซโต้ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะต้องมาพูดกันให้ดูมีความลับเลยนี่นา
“และช่วยสืบเรื่องการทุจริตของสามีของน้า คุโรโกะ เรียวสึ ช่วยหาหลักฐานว่าเขาไม่ได้เป็นคนโกงเงินบริษัท”
หญิงสาวพูดพลางทำท่าราวกับจะร้องไห้ ได้ยินดังนั้นไซโต้ถึงกับอึ้ง คดีทุจริตไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แต่เพื่อครอบครัวนี้แล้ว เขายินดีที่จะเสี่ยง
“ครับ คุณน้า ผมจะช่วยอย่างสุดความสามารถ ผมจะทำให้คุณน้าเรียว พ้นข้อกล่าวหาครับ ผมสัญญา” เด็กหนุ่มกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้ บีบเบาๆ เป็นการปลอบโยน
ตราบใดที่ยังมีชีวิต...
ตราบใดที่ร่างกายนี้ยังคงมีลมหายใจ...
เขายอมทำทุกอย่างเพื่อตระกูล คุโรโกะ...
แอบสั้นเบาๆ ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอ๊ะ อะไรนะ คุณพ่อน้องโกงเงินบริษัท จริงเหรอเนี่ย เรื่องนี้ไม่เครียดนะ ใสๆ เครียดบ้างตามบท มีเรทนิดหน่อย ติดตามด้วยน้า
ความคิดเห็น