คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
ไม่เหลืออะไรแล้ว...
ผมไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว...
พรึบ!
“ร้องไห้ออกมาสิ เท็ตสึยะ”
เสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบอยู่ที่ข้างใบหูของผมทำให้หัวใจดวงนี้เต้นระรัว วงแขนแกร่งโอบรัดผมจากด้านหลัง และโอบกอดเอาไว้แน่น
“ร้องไห้แล้วลืมทุกอย่าง...”
มือหนาเอื้อมมาปิดที่ดวงหน้าของผม เสียงของ ‘เขา’ ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาทของผม
“อะ...อาคาชิคุง”
ผมเอ่ยชื่อของเขาออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไป น้ำตายังคงไหลออกมาจากดวงตาของผม อ้อมกอดของเขากระชับแน่นขึ้น จนแผ่นหลังของผมชนกับอกแกร่ง
“พอเธอร้องไห้เสร็จ จงลืมเรื่องทุกอย่างไป”
เขายังคงกระซิบ
“และจดจำเรื่องของผมเอาไว้แค่คนเดียวนะ...”
อาคาชิคุงเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะหมุนตัวให้ผมหันหน้าไปหาเขาอย่างช้าๆ นิ้วเรียวของอาคาชิคุง เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงมาที่เปลือกตาของผม แต่ทำไมกัน หัวใจถึงได้เต้นแรงแบบนี้
ราวกับสัมผัสของอาคาชิคุงกำลังปลอบโยน...
ผมกอดร่างสูงเอาไว้แน่นจนใบหน้าซบกับอกแกร่ง น้ำตาไหลรินออกมาเสียจนชุดนักเรียนของอีกฝ่ายเปียกชื้น มือหนาลูบศีรษะของผมอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะโอบร่างของผมเอาไว้
อุ่นจังเลยนะ ร่างกายของคนคนนี้...
ผมคิด พลางซุกกับอกแกร่ง ทำไมกัน ทำไม เขาถึงทำให้ผมอบอุ่นหัวใจแบบนี้ อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปจัง...
“อาคาชิคุง ฮึก อาคาชิคุง”
ผมสะอื้นพร้อมกับพร่ำเรียกชื่อของร่างสูง พลางกำแขนเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ทำไมกัน เวลาที่ผมอยู่ตอนหน้าเขา ผมช่างอ่อนแอเหลือเกิน
“ลืมทุกอย่างซะ เท็ตสึยะ แล้วจงตื่นขึ้นมา ไม่ใช่ในฐานะ เงาลวงตา...”
เขากระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา ก่อนที่จะเชยคางของผมขึ้นมาอย่างเบามือที่สุด นิ้วเรียวลูบที่เปลือกตาของผมที่บวมจากการร้องไห้ ผมลืมตาขึ้นมา สบกับดวงตาสีแดงด้านขวา และสีเหลืองในด้านซ้าย สิ่งที่สะท้อนในดวงตาของอาคาชิคุงคือ ใบหน้าของผม และดวงตาสีฟ้าทั้งสองข้าง ที่บัดนี้ดวงตาข้างซ้ายของผม กลายเป็นสีแดงทับทิม
“แต่ตื่นขึ้นมาในฐานะ ‘ราชินี’ ของราชา”
ริมฝีปากของอาคาชิคุงทาบลงมาที่ปากของผมอย่างแผ่วเบา ผมหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับรับสัมผัสที่แสนอ่อนโยนของเขา
ณ ฮอกไกโด
“ครับ คุณน้า ผมจะรีบไป”
เสียงหนุ่มของเด็กหนุ่มผมสีม่วงอ่อนเอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังคุยโทรศัพท์กับปลายสาย “ครับ ครับ” ใบหน้าหวานของเขาพยักเบาๆ ก่อนที่จะวางหู
“ไซตัน จะไปไหนงั้นเหรอ?”
คนผมสีทองอร่ามเอ่ยถามขึ้น พลางมองใบหน้าของ ซากุระ ไซโต้ ที่กำลังทำหน้าเครียด แต่เจ้าของชื่อก็ไม่ได้พูดอะไร
“ฉันจะไม่กลับมาซักพักนะ ดูแลทางนี้แทนหน่อยได้มั้ย นานะจัง?”
เด็กหนุ่มผมสีม่วงอ่อนเอ่ยถามขึ้น ดวงตาสีเงินมองดู เด็กหนุ่มผมสีทองด้วยแววตาเรียบเฉย
“ไม่มีปัญหา ถ้าเพื่อนายแล้ว ฉันทำได้ทุกอย่างเลยล่ะ”
อากิระ นานาเสะ ยิ้มบางๆ ให้กับอีกฝ่าย คนผมสีม่วงอ่อนยิ้มตอบ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียน พร้อมกับร่างสูงใหญ่ ของคนผมสีทองที่มีชื่อว่า อากิระ นานาเสะ
“เซย์รินเนี่ย แย่จังเลยนะ ได้ของดีไปครองแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้หลุดมือซะได้”
เสียงนุ่มทุ้มของเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงเอ่ยขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดวงตาสองสีเหล่มองร่างบางที่กำลังนอนซบไหล่ของตนเอง ก่อนที่จะจัดให้อีกฝ่ายนอนหนุนตักดีๆ มือหนาลูบไล้เส้นผมสีท้องฟ้าอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะยิ้มบางๆ ออกมา
ในที่สุดผมก็ได้ สิ่งที่ควรเป็นของผมกลับคืนมา...
ในที่สุด ผมก็ได้เท็ตสึยะกลับคืนมา...
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปหอมที่พวงแก้มใสอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนที่จะปล่อยให้ร่างเล็กนอนต่อ เขาหลับตาฟังเสียงหายใจเบาๆ และเสียงครางในลำคอของคุโรโกะ ดวงตาสองสีสั่นไหวเล็กน้อย เขาไม่ควรเลย ไม่ควรที่จะปล่อยให้คุโรโกะหนีไปจากเขา
RRRRRRRRRRRRR
มือหนาล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง กดรับ และเอามือถือแนบกับใบหู
“งานที่ผมสั่งเสร็จแล้วใช่มั้ย?”
เสียงทุ้มเอ่ยเสียงเย็น ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาเมื่อปลายสายพูดคำตอบที่ตนเองคิดเอาไว้ออกมา “ดี แล้วอย่าลืมจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม เท็ตสึยะจะย้ายเข้าไปอาทิตย์หน้า” อาคาชิสั่งขึ้นอีก
“ไม่ต้องห่วง เรื่องพ่อแม่ของเท็ตสึยะ ผมจะจัดการเอง”
พูดจบ คนผมสีแดงก็วางสายลง ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มเย็นๆ ออกมา
ทิ้งอัญมณีมีค่าแบบนี้ ก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตายหรอกนะ เซย์ริน...
จบไปแล้วกับบทที่ 1 นะ พอดีว่าไรท์ได้ทำการรีไรท์เรื่องนี้ใหม่นะ ขอโทษด้วยนะ ถ้าไม่สนุกน่ะ อ่านแล้วขอเม้นด้วยน้า
ความคิดเห็น